Ωδή στο Πόιντερ

Κείμενο φωτο: Άντζελα Γαλάτη-Νίκος Φωτακόπουλος

Μια ωραία ημέρα, το πόιντερ, εισχώρησε καταλυτικά στη φαντασία, στα όνειρα και τις επιθυμίες των θνητών. Όμως από πάντοτε υπήρχε στο νου των θεών.

Ο άνθρωπος επιβεβαιώνοντας την απέραντη αλαζονεία του, νόμιζε και νομίζει ότι είναι ο δημιουργός του. Λάθος! Ίσως επενέβη κάποια καλή μοίρα και του το παρέδωσε έτοιμο. Γιατί είναι βέβαιο πως ο άνθρωπος, δεν είναι ή δεν ήταν ικανός για κάτι τόσο μεγάλο και σπουδαίο όσο το πόιντερ.

Ρητορική και βαριά φιλοσοφία;

Ναι! Έτσι ακριβώς. Δοκίμασε να πεις ή να γράψεις γι’ αυτό που σε ενθουσιάζει… Ή δεν θα βρεις τα λόγια ή θα μπλεχτείς στην έμφαση. Και στο πόιντερ δεν ταιριάζουν ασήμαντα, κοινά, υποτονικά επίθετα. Δεν αποδίδουν την πραγματικότητα και θα ήταν μια προσβολή μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο θαύμα.

Αρκεί να το κοιτάς….

Η ανατομία του δεν θα σε δελεάσει με την «απάτη» μιας παράξενης ή υπερβολικής κατασκευής. Ούτε κρύβεται κάτω από το ψέμα ενός μαλλιαρού ή μεταξένιου τριχώματος. Είναι ολόκληρο εκεί μπροστά σου «γυμνό» για να το κοιτάζεις και να το θαυμάζεις, αρμονικό όπως είναι.

Αρμονικό και απέριττο όπως ακριβώς και ένα γλυπτό των ελληνιστικών χρόνων. Εκτίθενται όλα εκεί μπροστά σου, χωρίς κανέναν δόλο: κόκαλα, μυς, τένοντες, φλέβες, όλα δεμένα στο τέλειο σύνολο.

Στο βάδισμα, την κίνηση, στο βλέμμα, παντού διαβάζεις τη συνειδητή (του) γνώση της υπερηφάνειας και της ρωμαλέας εμφάνισης. Μια άψογη κατασκευή που δεν υπάρχει τίποτα να αφαιρέσεις και τίποτα να προσθέσεις. Τα πάντα στηρίζονται σε μια αναμφισβήτητη λογική. Λογική και αισθητική. Δύο έννοιες που τρελαίνουν τους φιλόσοφους και βρήκανε τη συνύπαρξή τους στο πόιντερ.

Τα χαρακτηριστικά του είναι τόσο άψογα, που φτάνει ένα τίποτα για να τινάξει στον αέρα την αρμονία των ρυθμών της βιομετρίας. Αρκεί μια ψεύτικη ή λάθος νότα για να τινάξει στον αέρα το κονσέρτο. Η ασυγκράτητη επιθυμία για ζωή και το θαρραλέο ταμπεραμέντο, είναι τόσο έμφυτα που αποτυπώνονται στην έκφραση του. Και θα αρκούμε μια ελαφρά αδιαθεσία για να ραγίσει την έκφραση και να χαλάσει την εμφάνισή του…

Τελικά, το πόιντερ δεν μπορεί να σου αρέσει λίγο. Ή το αγαπάς εντελώς και για πάντα ή θα σ’ αφήσει για πάντα αδιάφορο.

Όταν το περιλαίμιο του το βάζετε προσωρινά, τότε θα διατηρήσει την αξιοπρέπεια και τη γενναιότητά του και αυτό, περιμένοντας να το λύσετε.

Αν το δέσετε όμως με αλυσίδα, είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα που μπορείτε να κάνετε και τότε το μεταμορφώνετε σε σύμβολο θλίψης.

Ο Arkwright και ο Solaro υπήρξαν απαράμιλλοι ερμηνευτές του πόιντερ. Ο πρώτος προσπαθώντας να βγάλει συμπεράσματα για την καταγωγή του και περιγράφοντας τα κατορθώματά του, έδωσε στις επόμενες γενιές των ανθρώπων την «αγιογραφία» της φυλής. Ο δεύτερος, σχολαστικός, το «έλυσε» σε κομμάτια για να βεβαιώσει το πώς και το γιατί και τέλος να επιβεβαιώσει το θαύμα.

Ο Colombo, άτομο με εκλεπτυσμένη ευαισθησία, εξύψωσε τα προσόντα του δηλώνοντας ότι το πόιντερ πάσχει από καθαρή τρέλα. Την τρέλα των μεγάλων, των ευφυών, των καλλιτεχνών. Έχει τη μανία του κυνηγιού στο κεφάλι, στην ψυχή. Έχει γονίδια και χρωματοσώματα για πούλημα και για χάρισμα. Και το έκανε αυτό για πολλές φυλές. Είναι ικανό για το κυνήγι να παραμερίζει το καλύτερο γεύμα, να αγνοεί τις θηλυκές σε οργασμό.

Γεννήθηκε όπως όλα τα πλάσματα μέσα από τις ίντριγκες της Αφροδίτης, όμως δόθηκε ψυχή και σώμα στην Άρτεμη. Αυθάδες μέχρι θρασύτητας, ξετρελαμένο για μια ακόμη συνάντηση με το θήραμα, μεθάει και μόνο με τη σκέψη του. Και η έρευνά του είναι φρενήρης, αχόρταγη μέχρι και το τελευταίο όριο των δυνάμεών του.

Εάν πιέσεις πάνω σε ένα πόιντερ που είναι τεμπέλικο μπορείς να είσαι σίγουρος πως ή δεν είναι πόιντερ ή έχει ανάγκη από τις υπηρεσίες του κτηνιάτρου. Γιατί πόιντερ δεν σημαίνει μόνο σώμα. Σημαίνει και ψυχή και μάλιστα κυνηγετική ψυχή.

Τα σωματικά και ψυχικά του προσόντα είναι άλλωστε στα όρια της υπεραφθονίας και μάλιστα σε κατάσταση ακέραια, όπως ακριβώς του τα έδωσε ο πλάστης των πάντων. Και δεν είναι μόνο αυτά….

Ολόκληρο το Πόιντερ είναι ένα σύνολο προσόντων στον υπέρτατο βαθμό, από τη μύτη μέχρι την άκρη της ουράς, και μέχρι την άκρη της ψυχής του. Και εάν ένα μόνο προσόν του δεν αντέξει στη σύγκριση και την ισορροπία με τα υπόλοιπα, τότε η τέλεια κυνηγετική μηχανή χαλάει και όλα οδηγούνται σε … πατατράκ!

…Πολεμιστής της πρώτης γραμμής, προχωράει πάντα με θάρρος, περιφρονώντας την υπεκφυγή, την παγίδα ή την απάτη. Πολεμιστής που πολεμάει ή δεν πολεμάει. Ένας πολεμιστής όμως που όταν πολεμάει δεν επιτρέπει στο θήραμα μια συντονισμένη άμυνα. Γιατί το πόιντερ δεν επιτρέπει αντιδράσεις για τον ερχομό του και την πολυπόθητη συνάντησή του με το θήραμα. Άλλωστε ολόκληρη η ζωή του αυτό το σκοπό έχει: τη συνάντηση.

Και είναι βλασφημία για το πόιντερ η ερμηνεία αυτού που μπερδεύει την τόλμη με την απερισκεψία. Και είναι χωρίς γνώση αυτοί που από άγνοια ερμηνεύουν τη νευρική και δυνατή ορμή του, ως νευρασθένεια. Είναι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που μεταμορφώνουν και βαφτίζουν τις αρετές σε ελαττώματα.

Πρόσωπο με πρόσωπο με το αντικείμενο του πόθου του, μένει εκστατικό, έρμαιο ενός είδους έκστασης. Δεν είναι όμως μια συνηθισμένη έκσταση. Με σπασμωδικό ερεθισμό, μια φέρμα πέντε λεπτών, αν θυμηθεί να συνεχίσει να αναπνέει, καίει περισσότερη ενέργεια από το να κάνει πέντε χιλιόμετρα καλπάζοντας.

Στο κυνήγι μπορεί να γίνει ήρωας αν συνοδεύεται από κάποιον που το ακολουθεί και καταλαβαίνει τι κάνει. Όμως μπορεί να μεταμορφωθεί και σε έναν δυστυχισμένο μάρτυρα εάν το τυραννάει ένας αδαής. Είναι μειονεκτικό και προσβλητικό να κάνει το βοηθό, όταν είναι γεννημένο για πρωταγωνιστής.

Και όταν ο πρωταγωνιστής ολοκληρώνει μια απίθανη πράξη, πρέπει να του δίνεις συγχαρητήρια. Και ας είναι για το πόιντερ τα συγχαρητήρια κάτι το συνηθισμένο.

Και αν μετά από ώρες κυνηγίου σταματήσεις για να πάρεις ανάσα (κι ας σε έχει γλιτώσει από πολλά βήματα) θα υπακούσει χωρίς όρεξη και ας σε θεωρεί η καρδιά του.. ραμολιμέντο. Και όση ώρα υποχρεωτικά ξεκουράζεται, μέσα του θα βράζει, θα σπαράζει, θα κρατάει το θυμό του και θα βολιδοσκοπεί τον αέρα σε ένα μοιραίο ντελίριο που το φθείρει. Θα δεχτεί την επίπληξη, μόνο εάν του δώσεις να καταλάβει ότι εσύ είσαι που έχεις δίκιο. Αλίμονο αν προσπαθήσεις να το ταπεινώσεις ή να το βασανίσεις με άχρηστες ασκήσεις. Ίσος να χάραξες για πάντα την ψυχή του. Ίσως να ξερύθμιζες τους μηχανισμούς του. Δώσε του τη σωστή ελευθερία και δεν θα το μετανιώσεις.

Τελικά, το πόιντερ δεν μπορεί να σου αρέσει λίγο. Ή το αγαπάς εντελώς και για πάντα ή θα σ’ αφήσει για πάντα αδιάφορο. Στη δεύτερη περίπτωση θα πρέπει όμως να παραδεχτείς ότι εσύ δεν είσαι φτιαγμένος γι’ αυτό. Δεν είναι υποτιμητικό, αντίθετα είναι ότι πιο τίμιο θα μπορούσαμε να πούμε εμείς που επιλέξαμε να μην έχουμε ένα πόιντερ.