‘Ενα ηπειρωτικό για την μπεκάτσα

Κείμενο: Νίκος Φωτακόπουλος

Η βασική διαφορά των ηπειρωτικών φυλών σε σχέση με τις αγγλικές (Πόιντερ και Αγγλικό Σέττερ) είναι η ….σύνεση. Και αυτή τους η σύνεση είναι που κάνει τα σκυλιά των ηπειρωτικών φυλών καλύτερα μπεκατσόσκυλα, τουλάχιστον στην θεωρία. Τα Κούρτσχααρ, τα Μπρετόν και τα Ντράτχααρ θα μπούν μέσα στο πυκνό θα ψάξουν, θα φερμάρουν και τέλος θα απορτάρουν με ένα τρόπο εργασίας που χωρίς να είναι αργός δεν θα πρέπει να θυμίζει τον ξέφρενο ρυθμό των πόιντερ και των αγγλικών σέττερ. Και ειδικότερα αυτών των γενεαλογικών γραμμών που προέρχονται από την μεγάλη έρευνα.

Η ισορροπία και η αρμονία ανάμεσα στις επί μέρους ενέργειες (έρευνα, ταχύτητα, φέρμα, συναίνεση, απόρτ) είναι αυτό που περιμένει ο κυνηγός από ένα ηπειρώτικο σκυλί και όχι θεαματικές επιδείξεις χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί στο κυνήγι της μπεκάτσας, πολύ περισσότερο από τα άλλα, μετράει το αποτέλεσμα. Η μία και μοναδική μπεκάτσας της ημέρας πολλές φορές κρίνεται από τις λεπτομέρειες αν θα εντοπιστεί και αν θα καταλήξει στην τσάντα. Τα νευρικά, καλπαστικά και ανυπόμονα σκυλιά, με τα αντιαισθητικά και θορυβώδη μπίπερ, δεν θα μπορέσουν να συνεισφέρουν και πολλά και ενίοτε ίσως και να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα παρά οφέλη. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πώς ο γράφων διαχωρίζει τα Ιρλανδικά και τα Γκόρντον Σέττερ από τα Πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ και γι αυτό στην αρχή του κειμένου έγραψα για Αγγλικές φυλές και όχι για Βρετανικές.

Τα Ιρλανδικά και τα Γκόρντον θεωρούνται από πολλούς ψαγμένους κυνόφιλους κυνηγούς, σαν τα ‘’ηπειρωτικά’’ των Βρετανών κυνηγών και δεν έχουν άδικο. Ο τρόπος εργασίας τους προσομοιάζει περισσότερο με αυτό των σκύλων φέρμας της ηπειρωτικής Ευρώπης και είναι μάλλον άδικο για αυτές τις φυλές να συμμετέχουν στους ίδιους αγώνες με τα Πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ.

Η αλήθεια βέβαια είναι πώς τα Ιρλανδικά και τα Γκόρντον τα βλέπουμε αρκετά σπάνια στα μπεκατσοτόπια και στα κυνηγοτόπια γενικότερα και αυτό είναι μάλλον αδικία για αυτές τις σπουδαίες φυλές αλλά για αυτό το θέμα και τις αιτίες του θα τα πούμε άλλη φορά. Και για να επανέλθουμε στα …πραγματικά ηπειρωτικά θα πρέπει να κάνουμε μια παρατήρηση η οποία έχει την σημειολογία της. Στην Βόρεια Ελλάδα τα Επανιέλ και τα Κούρτσχααρ έχουν σημαντικό αριθμητικό μερίδιο στις προτιμήσεις των μπεκατσοκυνηγών ενώ στην Νότια Ελλάδα η υπεροχή των Αγγλικών Σέττερ και των Πόιντερ είναι μάλλον συντριπτική. Αξιοσημείωτη είναι και η παρουσία των Ντράτχααρ στο Νότο ενώ τα Βίζσλα τείνουν προς εξαφάνιση και ας είχαν πριν από 10-20 χρόνια μια πολύ καλή παρουσία. Όλα αυτά βέβαια έχουν να κάνουν και με την προπαγάνδα των Ομίλων αλλά και των επαγγελματιών. Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην λίστα με τους επαγγελματίες κυνοτρόφους για να δούμε πόσοι (δεν) ασχολούνται με τις ηπειρωτικές και πόσοι με τις Αγγλικές και θα καταλάβουμε πόσο αυτό επηρεάζει και τις προτιμήσεις των απλών κυνηγών.

Ίσως κάποιοι να ισχυριστούν πώς στην εποχή μας χρειαζόμαστε γρήγορα σκυλιά, όπως τα Αγγλικά, που θα ψάξουν πολύ τόπο σε λίγο χρόνο. Συμφωνώ αλλά έχω και κάποιες ενστάσεις σε αυτή την, κατά την γνώμη μου, υπεραπλούστευση. Και πρώτα από όλα στο ότι τα ηπειρωτικά δεν είναι γρήγορα. Θα έλεγα πώς είναι όσο γρήγορα πρέπει και ειδικά στις μέρες μα ς που οι αγώνες έχουν επιδράσει στην …γρηγοράδα μια και σε αυτούς (τους αγώνες) βραβεύεται συνήθως αυτός που θα πάρει πρώτος τον πόντο δηλαδή θα πάρει πρώτος την φέρμα. Είναι ταχυκίνητα λοιπόν και τα ηπειρωτικά σκυλιά. Πάμε παρακάτω. Λέμε πώς θέλουμε γρήγορα σκυλιά που θα ψάξουν πολύ τόπο σε λίγο χρόνο. Πόσο σωστό είναι αυτό; Μήπως είναι προτιμότερο είναι να ψάξουμε λιγότερο τόπο αλλά σωστά; Άλλωστε με το …στριμωξίδι που επικρατεί σήμερα στα μπεκατσοτόπια είναι σπάνιο το φαινόμενο να μην συναντήσεις στο διάβα σου μερικούς ακόμα συναδέλφους ή αν θέλετε …ανταγωνιστές για την μοναδική μπεκάτσα της περιοχής. Για ποιο λόγο, εκ των πραγμάτων, να ψάχνεις τα …ψαγμένα και να μην επικεντρώνεσαι σε μικρότερο χώροι αλλά σωστά και επιμελώς; Η κουβέντα και τα επιχειρήματα για την προτίμηση ανάμεσα στα ηπειρωτικά και αγγλικά σκυλιά δεν τελειώνει ποτέ και η κάθε πλευρά έχει τα επιχειρήματα της και μάλλον πάντα έτσι θα γίνεται. Άλλωστε και ο γράφων που συστήνει ηπειρωτικά σκυλιά με Αγγλικά Σέττερ κυνηγάει την μπεκάτσα άντε και με τα Σπρίνγκερ και το νεοπακτηθέν Γκόρντον του. Όμως έχει μια τελευταία παρατήρηση που έχει διατυπωθεί και άλλη φορά. Αν δεν υπήρχε το μπίπερ ή απαγορευόταν η χρήση του, όπως στην Γαλλία, πόσο χρήσιμα θα ήταν στο κυνήγι της μπεκάτσας τα Πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ; Και κάτι ακόμα. Γιατί να επικεντρώνονται τα επιχειρήματα της κάθε πλευράς μόνο στην ταχύτητα και όχι και στα υπόλοιπα προσόντα, ή ελαττώματα, των φυλών από όποια πλευρά της Μάγχης και να προέρχονται;

Tags: kynhgoi, kynigoi, mpekatsa, κυνήγι, κυνηγοί, μπεκάτσα