Published on 29 Οκτωβρίου, 2012 | by Kynoclub

Αιγαιοπελαγίτικα περδικοτόπια!

Κείμενο : Nίκος Φωτακόπουλος

Φωτογραφίες : Νίκος & Νάσος Φωτακόπουλος

Αν πας μια φορά στην Κύθνο τότε είσαι καταδικασμένος κάποια στιγμή να ξαναπάς. Πολύ περισσότερο αν είσαι περδικοκυνηγός έστω και… περιστασιακά όπως ο γράφων και η παρέα του.

Να΄μαστε λοιπόν και φέτος για μια ακόμα φορά στα Θερμιά όπως την ήξεραν και την αποκαλούσαν οι παλιοί Πειραιώτες κυνηγοί που ήταν και οι τακτικότεροι επισκέπτες του νησιού τις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70. Τότε άκουσα και εγώ πρώτη φορά για τα Θερμιά και σαν πιτσιρικάς, όπως ήταν φυσικό, έπλαθα στο μυαλό μου όνειρα γι΄ αυτόν τον μαγικό προορισμό με τις αμέτρητες πέρδικες.

Τα πουλιά μπορεί να ήταν πολλά αλλά όπως συνήθως εξαφανίζονταν σαν πέρδικες και χάνονταν κάτω στα γκρέμια σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄80 για να πατήσω το πόδι μου στο νησί και να βάλω στο σακούλι μου 2-3 πέρδικες ύστερα από πολύ ποδαρόδρομο… Ο παράδεισος με τις αμέτρητες πέρδικες που βόσκουν ανέμελα σαν… κότες αποδείχτηκε ότι ήταν μόνο στη φαντασία μου. Τα πουλιά μπορεί να ήταν πολλά αλλά όπως συνήθως εξαφανίζονταν σαν πέρδικες και χάνονταν κάτω στα γκρέμια σε κλάσματα δευτερολέπτου. Γι΄ αυτό άλλωστε εξακολουθούν να επιβιώνουν.

Από τότε πήγα αρκετές φορές στο νησί και φέτος για πολλοστή φορά. Ηταν στην έναρξη της πέρδικας, ημέρα Τετάρτη και μεσούσης της οικονομικής κρίσης. Υπολόγιζα ότι οι κυνηγοί που θα συναντούσα ότι θα ήταν ελάχιστοι… Αμ δε! Κόσμος και ντουνιάς για μια ακόμα φορά αποβιβάστηκε και, όπως κατάλαβα μιλώντας με αρκετούς κυνηγούς, οι περισσότεροι είναι πιστοί του νησιού και θεωρούν υποχρέωσή τους να εκδράμουν σε αυτό μια-δυο φορές τον χρόνο.

Η πρώτη μέρα
Μέσα σε αυτούς και εγώ με τον υιό μου Νάσο και τον… γερασμένο πια Μιχάλη Μελά. Η πρώτη μέρα και για την ακρίβεια η πρώτη νύχτα, μια και ακόμα ήταν σκοτάδι, μας βρήκε με… τεντωμένα αυτιά να προσπαθούμε να ακούσουμε το λάλημα του κότσου… Ολοι κάτι ακούσαμε ή νομίζαμε ότι ακούσαμε.

Ενα μπάνιο έπειτα από μερικές ώρες πεζοπορία στα αγκάθια και τα ασπάλαθρα είναι λυτρωτικό για σκύλους και κυνηγούς.

Οταν πια ξημέρωσε για τα καλά ξεκινήσαμε αφού πρώτα ο «Μόρτης» και η «Ανοιξη» φόρεσαν τα κολάρα τους. Σημειώστε το αυτό. Παντού στην Κύθνο, όπως και στα περισσότερα νησιά, υπάρχουν γίδια και πρόβατα. Αν ο σκύλος δεν είναι εξοικειωμένος με αυτά τα ζώα είναι λογικό να τα αντιμετωπίσει σαν θηράματα και να σας βάλει σε περιπέτειες… Απαραίτητο λοιπόν το «τηλεκοντρόλ» έστω και αν το απεχθάνεστε όπως ο γράφων…

Δεν έχει νόημα να διηγηθούμε εδώ τι κάναμε στο πολύωρο κυνήγι μας, όμως αξίζει να αναφέρουμε ότι μόλις 100 μέτρα από το αυτοκίνητο και το σημείο όπου ξεκινήσαμε, τα δυο σκυλιά έμειναν για κάμποσα δευτερόλεπτα ακίνητα σε μια, ίσως, αβέβαιη φέρμα. Δεν τα πολυπιστέψαμε και αυτά συνέχισαν το ψάξιμο…

Το κυνήγι της τσούκαρ είναι όμορφο. Πολύ όμορφο!

Δεν προλάβαμε να διανύσουμε παρά μόνο μερικά μέτρα όταν ένα καλό κοπάδι ξεχύθηκε μέσα στη ρεματιά καλυμμένο πίσω από τη μάντρα. Οι τουφεκιές απελπισίας που ρίξαμε ήταν περισσότερο για την τιμή των όπλων αλλά και η ελπίδα μας ότι κάπου κοντά θα πιάσουν οπότε πλέον θα τις βρούμε μεμονωμένες όμορφες και… σμουλομένες να δέχονται τις αιώνιες φέρμες του Μόρτη. Αμ δε! Οπως γίνεται συνήθως και ειδικά στους μικρούς περδικότοπους τις στείλαμε πεσκέσι σε κάποια άλλη παρέα…

Τι είναι τούτο;
– Οσο η ώρα περνούσε και ο ήλιος ανέβαινε ψηλά τόσο μεγάλωναν και οι δικές μας προσδοκίες. Μια πέρδικα, για τον καθένα, που ήδη είχε μπει στο δισάκι είχε ανεβάσει το ηθικό και δημιούργησε αποσχιστικές τάσεις με αποτέλεσμα να γίνουμε λίγο σκορποχώρι ως παρέα. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο…

Κανένας σκύλος δεν μπορεί να αντέξει σε ολοήμερα κυνήγια με θερμοκρασίες που ξεπερνούν τους 35 βαθμούς. Χρειάζονται εφεδρείες…

– «Ρε μπαμπά ο φασιανός επιτρέπεται;» ρωτάει αγχωμένος ο Νάσος και συνεχίζει με χαμηλή φωνή

– «Η σκύλα του Μιχάλη παιδευόταν μισή ώρα μέσα στα καλάμια και τα πουρνάρια και τελικά έβγαλε ένα φασιανό. Το είδαμε που έκατσε. Τι να κάνουμε;»

– Αλλο και τούτο. Πού να ξέρω; Εδώ δεν ήξερα ότι έχει φασιανούς στην Κύθνο. Τηλεφωνώ λοιπόν στον θηροφύλακα του νησιού Γιώργο Γονίδη για να μάθω. Η έκπληξή του ήταν μεγάλη.

– «Τι; Βρήκατε φασιανό; Πριν από 2-3 χρόνια τους είχαμε αμολήσει» μου λέει και συνεχίζει: «Και βέβαια επιτρέπεται!».

Αντιθέσεις! Μην όμως ήρθε η ώρα της φορολόγησης και των γαϊδάρων;

Ο Νάσος με τον Μιχάλη που περίμεναν την απάντηση με αξιομνημόνευτη εγκράτεια δεν… κρατήθηκαν άλλο και σε μερικά λεπτά, μετά από μια ακόμα φέρμα της «Λακόπετρα Αύρα» ο φασιανός έπεσε ηρωικά με μια εύστοχη τουφεκιά…

Ο θηροφύλακας ζήτησε να δει το σπάνιο πουλί όπως και έγινε. Ηταν μάλλον ο τελευταίος (θηλυκός) φασιανός από τις δεκάδες που είχαν απελευθερωθεί από την Δ ΚΟΣΕ πριν από 2-3 χρόνια. Ολοι απόρησαν πώς κατάφερε να επιζήσει αυτό το σχετικά «υδροχαρές» πουλί σε ένα τόσο ξηροθερμικό περιβάλλον. Το γεγονός ότι η σκυλίτσα τον ανακάλυψε μέσα σε μια συστάδα από καλαμιές στο βάθος ενός δροσερού (;) ρέματος ίσως δίνει μια εξήγηση για τη μακροζωία του σε αυτές τις συνθήκες.

Οι νέοι κυνηγοί μας ξάφνιασαν ευχάριστα…

Ομως η απορία η δική μου παραμένει. Πώς είναι δυνατόν να σπαταλούνται τα χρήματα των κυνηγών σε τέτοιες απελευθερώσεις που όπως αποδείχτηκε δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα ενώ μπορεί να είναι βλαπτικές για άλλα γηγενή είδη και εν προκειμένω για την πέρδικα. Οι θηραματολόγοι βέβαια έχουν τον πρώτο λόγο αλλά και η κοινή λογική (δεν) μπορεί να εξηγήσει αυτούς τους αμφιλεγόμενους εμπλουτισμούς…

Οι Συριανοί…
Οι φανατικότεροι επισκέπτες του νησιού αναμφίβολα είναι οι Συριανοί κυνηγοί. Εκδράμουν με ναυλωμένα σκάφη από τη Σύρα και σε μισή ώρα βρίσκονται σκαρφαλωμένοι στα βράχια της Κύθνου. Γνώρισα κάποιους από αυτούς στο παρελθόν. Λεβέντες πραγματικοί και περδικοκυνηγοί στην όψη και στην κόψη. Πόδια γερά, κορμιά ξερακιανά και πάθος αστείρευτο. Ολα όσα δηλαδή πρέπει να έχει ένας πραγματικός περδικοκυνηγός.

Ο τελευταίος φασιανός έπεσε… ένδοξα. Προηγήθηκε ένα ρεσιτάλ επιμονής από την «Αύρα» που (σαν Κούρτσχααρ) κατάφερε ό,τι δεν μπόρεσαν για δύο ολόκληρα χρόνια δεκάδες Πόιντερ και Σέττερ.

Δεν είναι αβάσιμη η φήμη που τους ακολουθεί… Θυμάμαι και εκείνα τα απίστευτα ποσοστά που έδιναν στο πάλε ποτέ (;) Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών. Οι πρώτοι στην Ελλάδα. Ενα πράμα όμως δεν μπορώ να εξηγήσω. Γιατί οι περισσότεροι επιμένουν να φοράνε ρούχα παραλλαγής; Είναι κληρονομική νοοτροπία; ΄Η μήπως είναι …ντροπαλοί και θέλουν να περνούν απαρατήρητοι;

Ο,τι και νάναι δεν παύει να είναι μια παράβαση του νόμου που επιβάλλει το πορτοκαλί γιλέκο… Ομως για να είμαστε δίκαιοι, δεν είδαμε μόνο ορισμένους Συριανούς να μη φοράνε το «γιλέκο ασφαλείας» αλλά και αρκετούς ακόμα από άλλα μέρη που επιμένουν στην ενδυμασία παραλλαγής ως απόμαχοι καταδρομείς. Μέχρι και λοκατζίδικη μπαγκαζιέρα, αμφιλεγόμενης αισθητικής, είδαμε να περιφέρεται παραστολισμένη… με στοιβαγμένους «υπεράριθμους» σκύλους.

Οσα σημειώσαμε:

Αρκετά παράπονα ακούσαμε από αρκετούς κυνηγούς για ελλιπέστατη θηροφύλαξη τις κρίσιμες μέρες πριν και μετά την έναρξη του κυνηγίου της πέρδικας..

Μάλλον οι παραπονούμενοι είχαν δίκιο. Η διοίκηση της Δ΄ ΚΟΣΕ θα μπορούσε να αποσπάσει κάποιους θηροφύλακες από άλλα μέρη και ειδικότερα το φουσκωτό σκάφος της «παράκτιας» θηροφύλαξης.

Οταν οι μισθοί και οι συντάξεις τείνουν προς… εξαέρωση σε πιάνει οργή όταν διαπιστώνεις πως ελάχιστοι επαγγελματίες εκδίδουν αποδείξεις ενώ αν τολμήσεις να τις ζητήσεις σε κοιτάνε με μισό μάτι…

Ντυμένο κυνηγό είδαμε τον θηροφύλακα του νησιού να έχει χωθεί μέσα στη «μάχη» και τις κυνηγοπαρέες. Πολύ καλή πρακτική μια και η θηροφύλαξη στην άσφαλτο (ας είμαστε ειλικρινείς) είναι περισσότερο για το θεαθήναι…

Ενας απαράδεκτος… μπάρμπας με τον οποίο συνταξιδεύαμε από Πειραιά προς Κύθνο μας έκανε τη χειρότερη εντύπωση. Τα τρία αλυσοδεμένα του σκυλιά που γάβγιζαν συνεχώς και ανεξέλεγκτα έχεσαν όλο το κατάστρωμα και αυτός πέρα βρέχει… Δικαιούται λοιπόν μια αναφορά σε αυτό το άρθρο…

Μπαγκαζιέρα παραλλαγής με καμιά δεκαριά στοιβαγμένους σκύλους. Προσέξτε τα μπιτονάκια λαδιού που προφανώς χρησιμοποιούνται ως παγούρια.

Πολύ κακή και καταστρεπτική η μέθοδος της παγάνας-σκούπα στο κυνήγι της πέρδικας. Δυστυχώς κάποιες παρέες των πέντε ή δέκα ατόμων την εφαρμόζουν ακόμα. Μήπως πρέπει να απαγορευθεί διά νόμου, όπως π.χ. απαγορεύεται το καρτέρι της μπεκάτσας;

Κάποια νέα παιδιά και νέοι κυνηγοί που συναντήσαμε στο καράβι, τους κυνηγότοπους και τις ταβέρνες του νησιού μας έκαναν την καλύτερη εντύπωση.

Ξεχώριζαν από τον τρόπο που φρόντιζαν τους σκύλους τους, τη συμπεριφορά τους απέναντι στους άλλους κυνηγούς, την ευγένειά τους και τις γνώσεις τους, που όπως όλοι μας είπαν τις απέκτησαν μέσα από τις σελίδες του κυνηγετικού Τύπου. Μπράβο τους και… μπράβο μας.

Ο Ilis Mortis και η Lakopetra Avra ξεδιψάνε κάτω από το αυστηρό βλέμμα του… επόπτη εργασίας κ. Μιχάλη Μελά.

16.000 στρέμματα έκαψε η φωτιά στο νότιο τμήμα του νησιού τον περασμένο Ιούλιο. Η φωτιά σε συνδυασμό με την παρατεταμένη ξηρασία που επικρατεί στο νησί έχει μειώσει σημαντικά τον αριθμό των πουλιών που είναι πολύ λιγότερα από άλλες χρονιές.