Οι ιχνηλάτες της Αριέγης
Κάπου εκεί, στις αρχές του 1900, ήταν που άρχισαν τη ζωή τους ως ξεχωριστή φυλή οι ιχνηλάτες της Αριέγης… Το επίσημο στάνταρτ της φυλής καθορίστηκε και διατυπώθηκε γραπτώς το 1908, προσθέτοντας έναν ακόμα σκύλο ιχνηλάτη στο «πάνθεον» των φυλών ιχνηλασίας, προς τις οποίες είχαν ανέκαθεν μια αξιοσημείωτη έφεση οι Γάλλοι.
Φυσικά, και ο ιχνηλάτης της Αριέγης ήταν αποτέλεσμα διασταυρώσεων μεταξύ φυλών και τοπικών «ποικιλιών» που προϋπήρχαν… Τα Σεντόζ της Γασκόνης και ντόπιοι ιχνηλάτες χρησιμοποιήθηκαν στην εκτροφή, προκειμένου να δημιουργηθεί μια φυλή πιο κατάλληλη για τα ξερά και πετρώδη εδάφη της Νότιας Γαλλίας
Οι ιχνηλάτες της Αριέγης άργησαν να γίνουν γνωστοί έξω από τον τόπο της καταγωγής τους, καθώς οι ντόπιοι κυνηγοί που τους χρησιμοποιούσαν στο κυνήγι του λαγού και του αγριόχοιρου διατήρησαν μια «ζηλότυπη» σχέση με τη γραμμή αίματος των σκυλιών τους.
Οπως όμως γίνεται με τα καλά και ικανά κυνηγόσκυλα, αυτός ο εξαιρετικός ιχνηλάτης απέκτησε συν τω χρόνω τη φήμη και την αναγνώριση που του άξιζε, κυρίως μετά τη διάδοση και των αγώνων ιχνηλατών, όπου οι εκπρόσωποι της φυλής άρχισαν να διακρίνονται και να προκαλούν αίσθηση…
Το τοπ των επιδόσεων του ιχνηλάτη της Αριέγης ξεδιπλώνεται στο κυνήγι του λαγού, υπό… ξηρές μεσογειακές συνθήκες!
Το τοπ των επιδόσεων του ιχνηλάτη της Αριέγης ξεδιπλώνεται στο κυνήγι του λαγού, υπό… ξηρές μεσογειακές συνθήκες! Προικισμένος με δυνατή όσφρηση που του επιτρέπει να ακολουθεί τα ίχνη σε ξηρά και πετρώδη εδάφη, δεν είναι τυχαίο πως, μετά τη Γαλλία, ο συγκεκριμένος σκύλος «κέρδισε» και τους πάντα «ψαγμένους» Ιταλούς.
Στη γειτονική Ιταλία εξακολουθούν να γράφονται πολλά εγκώμια για τη φυλή, αλλά η περίληψή τους μπορεί να συνοψιστεί σε μερικές ενδεικτικές αράδες που τις μεταφέρουμε:
«Είναι ένας σκύλος με μεγάλη προσήλωση στην ιχνηλασία του, έχει μεγάλη θέληση, είναι άριστος στο ξεφώλιασμα και αναπτύσσει πρωτοβουλίες χωρίς να χρειάζεται την καθοδήγηση και την παρότρυνση του κυναγωγού του. Επίσης, έχει… μια θαυμάσια φωνή και είναι γρήγορος στην καταδίωξη».
Η φωνή του…
Οντως, όταν καταδιώκει λαγό ή αγριογούρουνο, το κάνει με μεγάλη αποφασιστικότητα, θάρρος και την απαραίτητη δόση «ανεξαρτησίας». Και διαθέτει μια φωνή έντονη, που δεν είναι κοίλη και ζοφερή όπως σε άλλους ιχνηλάτες, αλλά ευχάριστη και εύκολα «ερμηνεύσιμη» από τον κυνηγό.
Υπάρχουν στιγμές που ακούγονται συγκρατημένα κλαφουνίσμαστα όταν χάνει τον λαγό, τα οποία όμως έπειτα… εκρήγνυνται με ένταση όταν τον ξαναβρίσκει!
Τι εννοούμε; Η φωνή του στην έρευνα είναι «διπλή» και χαρακτηριστική: ένα γάβγισμα στο έδαφος και ένα ευθεία στον αέρα, όχι όμως με το ρύγχος ανυψωμένο σε στυλ «ουρλιαχτού», όπως κάνουν πολλά άλλα γαλλικά σκυλιά καταδίωξης…
Το κλαφούνισμά του μοιάζει με εκείνο του ιχνηλάτη της Γασκόνης, αλλά του Αριέγης είναι πιο ζωηρή, λιγότερο τραβηγμένη, πιο ξερή, αλλά και πιο επιθετική και μανιώδης! Με τη φωνή του διευκρινίζει με τρόπο εύστοχο τις διαφορετικές φάσεις του κυνηγιού…
Εύκολος σκύλος στην εκπαίδευση, κυνηγάει καλά και σε αγέλη, και σε ζευγάρι, αλλά και μόνος του.
Το «στοιχείο» του είναι τα δύσκολα μεσογειακά εδάφη, καθώς είναι ένας σκύλος γεροδεμένος, τραχύς και με άριστη σκελετική κατασκευή.
Σε αυτά τα εδάφη διατηρεί μια μέτρια ταχύτητα, με μαλακό και εύκολο καλπασμό, που πολλοί αποδίδουν στην εσωτερική «πειθαρχία» αυτού του ιχνηλάτη…
Και η αλήθεια είναι πως ο σκύλος της Αριέγης είναι όντως ένας ουσιαστικός και σκεπτόμενος κυνηγός, παρόλο το πάθος και την αποφασιστικότητά του.
Ανθεκτικός…
Αν παρατηρήσει κανείς από κοντά ένα τυπικό δείγμα της φυλής, θα δει ότι η κατασκευή του είναι αρμονική, ο σκελετός του στέρεος, ενώ οι μυώνες του σαφώς ορατοί ακόμα και από ένα άπειρο μάτι… Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που τον κάνουν ακούραστο και ανθεκτικό στις παρατεταμένες καταδιώξεις. Αν και η έμφυτη κλίση του είναι να κυνηγάει λαγό, κυνηγάει πολύ καλά και τα άλλα άγρια θηλαστικά, αν εκπαιδευτεί να το πράξει.
Στη φάση της έρευνας αναπτύσσει έναν χαλαρό καλπασμό, που εναλλάσσεται με στιγμές τροχασμού, βηματισμού και προσεκτικής και λεπτομερής έρευνας του εδάφους… Η προσήλωσή του στον ντορό και στην αναθυμίαση του εδάφους είναι είναι τόσο μεγάλη, που φαίνεται σαν να θέλει να τρυπήσει τη γη με τη μύτη του!
Σε αυτήν τη φάση, το μπροστινό του μέρος είναι χαμηλωμένο σε σχέση με το οπίσθιο, ενώ ο λαιμός και το κεφάλι φτάνουν στο έδαφος με μια γωνία γύρω στις 45-50 μοίρες. Το πιγούνι και τα χείλη του ακουμπούν στη γη, ώστε τα ρουθούνια που προεξέχουν ορθάνοιχτα στα πλάγια, να του επιτρέψουν να αξιοποιήσει την οσφρητική του δύναμή.
Κοντά στο γιατάκι το επίπεδο της προσοχής του αυξάνεται και κάθε κίνησή του έχει ως σκοπό το ξεφώλιασμα…. Τότε, αρχίζει να ψάχνει τον λαγό και με τη μύτη, και… με τα μάτια, και με τα αυτιά! Είναι προσηλωμένος να πιάσει τον παραμικρό θόρυβο, έστω ένα τρίξιμο κλαριού ή φύλλου, για να ξεκινήσει την καταδίωξη του «δραπέτη».
Στην καταδίωξη ο καλπασμός του είναι ζωηρός, και η φωνή του ένα κλιμακούμενο ουρλιαχτό. Υπάρχουν στιγμές που ακούγονται συγκρατημένα κλαφουνίσμαστα όταν χάνει το λαγό, τα οποία όμως έπειτα… εκρήγνυται με ένταση όταν τον ξαναβρίσκει!
Αντιθέτως, στα ίχνη της βοσκής η φωνή του έχει έναν ομοιόμορφο, χαλαρό και ήρεμο ρυθμό, με φυσικές παύσεις που την κάνουν πιο σημαντική. Πλησιάζοντας προς το γιατάκι αυτός ο ρυθμός αυξάνεται σε ένταση, ενώ κοντά στο γιατάκι οι κραυγές γίνονται συγκεκομμένες και οργισμένες, μέχρι… να ξεσπάσουν με το ξεφώλιασμα.
ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Οπως όλα τα λαγόσκυλα, ο ιχνηλάτης της Αριέγης κοινοποιεί τις αισθήσεις και τις φάσεις της εργασίας του, ακόμη και με το κούνημα της ουράς του… Η οριζόντια κίνησή της, αλλά και η κυκλική, αυξάνεται σταδιακά όταν τα ίχνη γίνονται πιο «ζεστά», μέχρι που κοντά στο γιατάκι φτάνει να «μαστιγώνει» τους γοφούς του.
