ελληνικος ιχνηλατης

Published on 17 Δεκεμβρίου, 2012 | by Kynoclub

0

Σημειώσεις για τον Ελληνικό Ιχνηλάτη

Έχουν περάσει πλέον 64 χρόνια από τον Μάρτιο του 1958 οπότε και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το επίσημο πρότυπο του Ελληνικού Ιχνηλάτη που είχε συντάξει ο κτηνίατρος Σταύρος Μπασουράκος πρόεδρος του τότε Ελληνικού Κυνολογικού Οργανισμού (ΕΚΟ).

Του Νίκου Φωτακόπουλου- Διεθνούς Κριτή Μορφολογίας & Εργασίας Ιχνηλατών

Αυτό το πρότυπο, που ουδέποτε αναθεωρήθηκε, αναγνωρίστηκε από την Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) και ο Ελληνικός Ιχνηλάτης κατοχυρώθηκε διεθνώς ως αμιγώς ελληνική φυλή.
Ανατρέχοντας στην βιβλιογραφία εκείνης της εποχής, αλλά και μεταγενέστερα, διαπιστώνουμε ότι ακόμα και τότε ήταν εξαιρετικά σπάνιοι οι καθαρόαιμοι ελληνικοί ιχνηλάτες και προφανέστατα η σύνταξη του προτύπου βασίστηκε περισσότερο σε ένα ιδεατό πρότυπο (στόχο) παρά σε μια μελέτη υπάρχοντος κυνολογικού υλικού. Είναι όμως βέβαιο ότι υπήρξαν και κάποια μεμονωμένα σκυλιά που παρουσίαζαν τα επιθυμητά φαινοτυπικά χαρακτηριστικά χωρίς την παρουσία ‘’ελαττωμάτων ‘’ που θα οδηγούσαν σε αποκλεισμό. Όμως αυτά τα λίγα άτομα ανήκαν μόλις σε 2-3 ιδιοκτήτες με γνωστότερο τον Νικηφόρο Σώκο από το Κιάτο που ήταν ιδιοκτήτης των σκύλων ‘’Δούξ’’ και ‘’Ιρμα’’ που αναγνωρίστηκαν ως καθαρόαιμοι Ε.Ι και καταχωρήθηκαν στο Ελληνικό Βιβλίο Αναγνωρισμένων του Ε.Κ.Ο. Δυστυχώς η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη της ελπιδοφόρας αρχής και ή αιτία πέρα από την αδιαφορία των τότε λαγοκυνηγών, ήταν και οι αποτυχημένες αναπαραγωγικές προσπάθειες. Αρκετά κουτάβια παρουσίαζαν ελαττώματα αποκλεισμού με αποτέλεσμα να περιορίζεται και να ‘’κλείνει’’ η δυνατότητα επιλογής διαφορετικών γεννητόρων με ότι συνεπάγεται αυτό. Οι προσπάθειες που έκανε ο γράφων πριν από πολλά χρόνια για να μάθει περισσότερα για το ‘’ξεκίνημα’’ της φυλής από τον ίδιο τον Σταύρο Μπασουράκο ήταν άκαρπες και ως ένα βαθμό επιβεβαιώνουν ότι η σύνταξη του προτύπου δεν έγινε μελετώντας ένα επαρκή πληθυσμό σκύλων με κοινά χαρακτηριστικά και από διαφορετικές γενεαλογικές γραμμές αλλά αντιθέτως βασίστηκε στην καταγραφή των χαρακτηριστικών μιας ολιγάριθμης ομάδας (;) σκύλων με κοινή καταγωγή και προγόνους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή (δεκαετία του 50) υπήρχαν αρκετές τοπικές ποικιλίες λαγόσκυλων με κάποια βασικά χαρακτηριστικά που ήταν κοινά. Όπως πχ. το μέγεθος, το βάρος και το μαυροπύρινο ως βασικό χρώμα. Για δεκαετίες ολόκληρες πριν το 50 οι λαγοκυνηγοί ήταν απομονωμένοι και ζούσαν κυρίως σε χωριά ενώ δεν ταξίδευαν σχεδόν ποτέ για να κυνηγήσουν σε άλλα μέρη. Λογικό ήταν λοιπόν να αναπαράγουν τους σκύλους τους με το υλικό που ήταν διαθέσιμο στα στενά γεωγραφικά όρια της περιοχής τους και έτσι να αναπτυχθούν σιγά-σιγά τοπικές ποικιλίες με ομοιόμορφα χαρακτηριστικά. Ο Σταύρος Μπασουράκος ανέφερε αυτή την ποικιλομορφία χαρακτηριστικών αλλά και την ύπαρξη άλλων φυλών ή σωστότερα ποικιλιών όπως ήταν το ‘’Κρικελιώτικο’’ ή ο ‘’Τρίχρωμος Ιχνηλάτης’’ . Μάλιστα μέσα από τα κείμενα του ήταν εμφανής η προσδοκία για μελλοντική αναγνώριση του ‘’Τρίχρωμου Ιχνηλάτη’’ για τον οποίο όμως δεν ανέφερε τον όρο ‘’Ελληνικός’’ προφανώς για την αποφυγή σύγχυσης με τον Ε.Ι. Ο ‘’Τρίχρωμος Ιχνηλάτης’’ έμοιαζε αρκετά με τον Ε.Ι έχοντας σαν κύριο χαρακτηριστικό της διαφοροποίησης του το εκτεταμένο λευκό χρώμα στη μουσούδα, το στήθος το κάτω μέρος της κοιλιάς και τα ακροπόδια. Μπορούμε να πούμε λοιπόν με βάση τα ανωτέρω ότι το πρότυπο του Ε.Ι συντάχθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε, πέρα από την περιγραφή του σκύλου, να αποκλείει το λευκό χρώμα ή σωστότερα να διαχωρίζει τον Ελληνικό Ιχνηλάτη από τον Τρίχρωμο Ιχνηλάτη. Η πρόθεση της μελλοντικής αναγνώρισης και κατοχύρωσης του Τρίχρωμου Ιχνηλάτη από τον Σταύρο Μπασουράκο (που δεν έγινε ποτέ) πέρα από τα γραπτά του κείμενα ήταν εμφανής και στην σύνταξη του προτύπου του Ελληνικού Ιχνηλάτη.
Και αυτό μπορούμε να το διακρίνουμε στο πόσο ‘’σφικτό’’ είναι το πρότυπο μια και θεωρεί ως αιτία αποκλεισμού τα νύχια που δεν είναι μαύρα ή το λευκό χρώμα σε άλλο σημείο εκτός του στήθους.
Όμως αυτό ακριβώς το ‘’σφικτό’’ πρότυπο (πέρα από τις παράλληλες σκέψεις του συντάκτη του) είναι που μας έχει δώσει σήμερα μετά από μισό αιώνα σταθεροποιημένα χαρακτηριστικά και ένα πληθυσμό σκύλων με εντυπωσιακή ομοιομορφία. Μια ομοιομορφία που δυστυχώς δεν υπάρχει σε άλλες ελληνικές φυλές όπως π.χ. συμβαίνει με τον Ελληνικό Ποιμενικό όπου είναι εντυπωσιακή η ποικιλία μεγεθών, τριχωμάτων και λοιπόν χαρακτηριστικών παρά το γεγονός ότι το πρότυπό του συντάχθηκε σχετικά πρόσφατα και όταν πλέον η κυνολογική γνώση ήταν διευρυμένη. Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρότυπο του Ε.Ι είναι πραγματικά πολύ λεπτομερές σε σχέση με πρότυπα πολλών ξένων φυλών ενώ η βαθμολογική κλίμακα που περιλαμβάνεται σε αυτό είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τους εκτροφείς και τους κριτές.

Προβλήματα και παρατηρήσεις για την σημερινή κατάσταση της φυλής

Δυστυχώς η ΄΄έναρξη’’ της καθαρόαιμης εκτροφής του Ε.Ι συνέπεσε με την εισαγωγή ξενικών φυλών ιχνηλατών όπως ήταν τα Ελβετικά Γιούρα και τα Ιταλικά Σεγκούτζι. Η κυνολογική άγνοια εκείνης της εποχής οδήγησε σε μιγαδοποίηση των ελάχιστων καθαρόαιμων Ε.Ι την δεκαετία του 60 και 70 ενώ το φαινόμενο της μιγαδοποίησης (στην πατρίδα μας) των ιχνηλατών συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Κληρονομιά αυτής της μιγαδοποίησης και της εισροής ξένου αίματος είναι τα μεγαλύτερα αυτιά και ενίοτε το ‘’ραφινάτο’’ σώμα που παρουσιάζουν οι ξενικές φυλές μετά από αιώνες επιλεκτικής εκτροφής.
Αντίθετα ο Ε.Ι είναι ένας ‘’φυσικός σκύλος’’ και προϊόν φυσικής επιλογής μια και δεν έτυχε της φροντίδας φεουδαρχών και αριστοκρατών όπως άλλες ευρωπαϊκές φυλές. Επέζησε και διασώθηκε μέσα από την ‘’χρηστική’’ φροντίδα των αγροτών κυνηγών που ήθελαν περισσότερο ένα σκύλο που θα ήταν λιτοδίαιτος ολιγαρκής και κυρίως αποδοτικός στο κυνήγι φέρνοντας κρέας στο σπίτι. Όλοι προτιμούσαν ένα σκύλο που με οποιαδήποτε τρόπο θα έβγαζε το ψωμί του στο πολλαπλάσιο παρά ένα σκύλο που θα έδινε θέαμα. Ακόμα και σήμερα εξακολουθεί, δυστυχώς, να αντιμετωπίζεται ως εργαλείο, παρά ως ένας σύντροφος στο κυνήγι όπου προτεραιότητα θα έχει η διαδικασία και όχι η ‘’τσάντα’’. Αυτή λοιπόν η προσέγγιση σε συνδυασμό με κάποιες άλλες παραμέτρους δεν επέτρεψε την σταθεροποίηση κάποιων επιθυμητών χαρακτηριστικών είτε μορφολογικών είτε εργασιακών με αποτέλεσμα αρκετοί σκύλόι να μην μπορούν να εγγραφούν στο Βιβλίο Εγγραφής Αναγνωρισμένων (ΒΕΑ).
Τα τελευταία χρόνια με την ίδρυση του Ομίλου Φίλων Ελληνικού Ιχνηλάτη και την σταδιακή ανάπτυξη του ενδιαφέροντος για την Εθνική μας κυνηγετική φυλή γίνεται μια πολύ καλή προσπάθεια από ορισμένους εκτροφείς τόσο ως προς τα μορφολογικά όσο και ως προς τα εργασιακά χαρακτηριστικά. Η βελτίωση και η σταθεροποίηση στον μορφολογικό τομέα είναι εμφανής και αυτό είναι κάτι που το βλέπουμε τόσο στις εκθέσεις του Ομίλου αλλά και στις σποραδικές συμμετοχές σε γενικές εκθέσεις άλλων Ομίλων. Κάποιες πολύ καλές και επιτυχημένες παρουσίες από ζεύγη ελληνικών ιχνηλατών είδαμε και στους αγώνες που διοργανώθηκαν πρόσφατα στη Βόρειο Ελλάδα όπου για πρώτη φορά είχαμε την ευκαιρία να συγκρίνουμε ελληνικούς ιχνηλάτες όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και απέναντι σε ξένες φυλές.

Ο χαρακτήρας
Είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για κάθε σκύλο ο χαρακτήρας του. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για σκύλο εργασίας που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει μια σειρά από αντιξοότητες κατά την εκτέλεση του καθήκοντός του. Η δεύτερη ονομασία του Ε.Ι κατά τον Μπασουράκο ήταν Ελληνικό Λαγόσκυλο και είναι μια σωστή ονομασία όμως δεν αποδίδει όλη την αλήθεια. Και αυτό για το ο Ε.Ι χρησιμοποιείται ευρέως και στο κυνήγι του αγριόχοιρου όπου είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγαλύτερο, ισχυρότερο και επικίνδυνο αντίπαλο. Ένα σκύλος λοιπόν που έχει αδύναμο και ‘’ντροπαλό’’ χαρακτήρα δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει ένα αγριόχοιρο που μπορεί να ζυγίζει περισσότερο από 150 κιλά. Για αυτό λοιπόν ο Ε.Ι θα πρέπει να έχει ένα ισχυρό χαρακτήρα και να εκπέμπει αυτοπεποίθηση με την πρώτη ματιά.
Ως κριτής του Ε.Ι και παρακολουθώντας για πολλά χρόνια την εκτροφική προσπάθεια μπορώ να πω ότι και σε αυτόν τον τομέα είμαστε σε καλό δρόμο και προσωπικά δίνω πολύ μεγαλύτερη σημασία στον χαρακτήρα και δευτερευόντως σε άλλα επί μέρους ανατομικά στοιχεία όπως π.χ η αναλογία ρύγχους-κρανίου ή ποιότητα του τριχώματος..

Παρατηρήσεις για την Βαθμολογική Κλίμακα

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ

Γενική όψης 20
Κεφαλή 15
Ωτα 5
Οφθαλμοί 5
Λαιμός 5
Κορμός 15
Σκέλη 20
Ουρά 5
Τρίχωμα 10
Σύνολον 100

Η βαθμολογική κλίμακα που περιλαμβάνεται στο πρότυπο όπως προαναφέρθηκε είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για εκτροφείς και κριτές. Αυτή λοιπόν η κλίμακα περιέχει δύο ‘’εικοσάρα’’ τα οποία έχουν μεγάλη σημασία .
Το πρώτο ‘’εικοσάρι’’ αναφέρεται στη ‘’Γενική Όψη’’. Ο Ε.Ι με την πρώτη ματιά πρέπει να δίνει την εντύπωση ενός υγιούς, λαμπερού και θαρραλέου σκύλου και όχι ενός δειλού και επιφυλακτικού ζώου. Στην Γενική Όψη θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και την ‘’αναγνώρισημότητα ’’ της φυλής. Τον ‘’Τύπο’’ ‘όπως θα λέγαμε με κυνολογικούς όρους. Ο Ε.Ι. πρέπει να είναι αναγνωρίσιμος έστω και αν τον βλέπουμε από μια απόσταση εκατό μέτρων. Μπορεί τα χαρακτηριστικά του να μην είναι κραυγαλέα όπως άλλων φυλών όμως ένα μέτριος γνώστης της φυλής θα πρέπει να τον διακρίνει εύκολα από μακριά.
Το δεύτερο ‘’εικοσάρι’’ αναφέρεται στα σκέλη, δηλαδή στα πόδια. Το πρότυπο λοιπόν και ο συντάκτης του δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στην κίνηση και την αντοχή του σκύλου και αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο μια και πρόκειται για σκύλο (κατά)δίωξης. Άλλωστε το πρότυπο τον αναφέρει ξεκάθαρα ως ‘’Κυνηγετικό κύνα διώξεως’’ στην …ωφελιμιστική ταξινόμηση. Και ένας σκύλος που έχει ως καθήκον την καταδίωξη, και μάλιστα σε κακοτράχαλα και ποικιλόμορφα εδάφη πρέπει να έχει ισχυρά πόδια και δάκτυλα ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει σε πολύωρη καταδίωξη.
Συνεχίζοντας με την βαθμολογική κλίμακα παρατηρούμε ότι η κεφαλή βαθμολογείται με λιγότερους βαθμούς σε σχέση με τα σκέλη και συγκεντρώνει 15 βαθμούς όπως και ο κορμός. Ασφαλώς η κεφαλή είναι η ταυτότητα κάθε φυλής και αρκεί μόνο αυτή για να την προσδιορίσουμε. Κάτι που δεν συμβαίνει απαραίτητα με το υπόλοιπο σώμα. Η κεφαλή λοιπόν του Ελληνικού Ιχνηλάτη είναι η ‘’ταυτότητα’’ της φυλής και μπορούμε να πούμε ότι είναι μια αρμονική κεφαλή χωρίς υπερβολές που παρατηρούμε σε άλλους ιχνηλάτες. Τα αυτιά, οι οφθαλμοί, ο λαιμός και η ουρά βαθμολογούνται με πεντάρια παίζοντας κατά τον συντάκτη του προτύπου μικρό ρόλο στο σύνολο της βαθμολογίας .

Σκέψεις..

Όταν ο Σταύρος Μπασουράκος συνέτασσε το πρότυπο το μακρινό 1958 ασφαλώς και δεν μπορούσε να φανταστεί το μετέπειτα κυνοφιλικό τοπίο και πολύ περισσότερο το κυνοφιλικό γίγνεσθαι μετά από 55 χρόνια. Και αυτή την παρατήρηση την κάνουμε για να σχολιάσουμε την μικρή σημασία που δίνει το πρότυπο σε κάποιους τομείς όπως π.χ, τα αυτιά. Το ‘’πεντάρι’’ για τα αυτιά ίσως είναι μια ‘’δίκαιη’’ κατανομή στα επί μέρους ανατομικά στοιχεία του Ε.Ι. όμως αυτό το πεντάρι δεν λέει όλη την αλήθεια Γιατί ακόμα και αν υποθέσουμε ότι μηδενίζουμε αυτόν τον τομέα επειδή τα αυτιά βεβαιώνουν την επιρροή ξένης φυλής ακόμα και τότε ο σκύλος μπορεί να βαθμολογηθεί με εξαίρετος σύμφωνα με το πρότυπο αφού από την κλίμακα των 100 βαθμών αφαιρούνται μόλις πέντε βαθμοί. Οπότε αν σε όλα τα άλλα σημεία ο εξεταζόμενος σκύλος βαθμολογηθεί με την μεγαλύτερη βαθμολογία θα συγκεντρώσει συνολικά 95 βαθμούς που συνεπάγεται τον χαρακτηρισμό ‘Εξαίρετος’’. Αυτό είναι ένα παράδειγμα όχι για να βρούμε κάποια κενά στην πληρότητα του προτύπου αλλά για να επιστήσουμε την προσοχή στο ρόλο του κριτή που πρέπει να έχει την ευελιξία και την διορατικότητα όχι μόνο να εφαρμόσει το πρότυπο αλλά κυρίως να συνυπολογίσει παραμέτρους όπως είναι αυτές που προαναφέρθηκαν. Γιατί τι να τον κάνεις έναν τέλειο μορφολογικά Ε. Ι. με δειλό χαρακτήρα ή ένα εξαίρετο κεφάλι σε ένα σώμα με λεπτά και εύθραυστα άκρα;

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΧΝΗΛΑΤΟΥ

Σταύρος Μπασουράκος 1958

ΘΕΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΙΝ: Κύων ανήκων εις την Βρακχοειδή ομάδα.
ΘΕΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΩΦΕΛΙΜΙΣΤΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΙΝ: Κυνηγετικός κύων διώξεως.
ΚΑΤΑΓΩΓΗ: Γνησίως ελληνική.
ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ TΗΣ ΦΥΛΗΣ: Κύων μεσομόρφου τύπου, βραχύθριξ, μέλας – υπέρυθρος. Κύων ισχυρός, ζωηρός, οξύνους, λεπτότατης οσφρήσεως και μεγάλης αντοχής, εργάζεται δραστηρίως, είτε μόνος είτε εις αγέλην και ανταποκρίνεται πλήρως εις τήν πεδιάδα εις το όρος και εις τά πλέον τραχέα εδάφη. Η φωνή του είναι ηχηρή και αρμονική.
ΥΨΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΟΣ: Το ύψος εις το ακρωμιον εις μεν τουνς άρρενας είναι από 47 μέχρι 55 εκ., εις δε τους θήλεις από 45 μέχρι 53 εκ. Το βάρος είναι 17- 20 χιλιόγραμμων.
ΤΡΙΧΩΜΑ: Βραχύ, πυκνόν, ολίγον σκληρόν, καλώς ηνωμένον και συνδεδεμένον εις το σώμα.
ΧΡΩΜΑ: Μέλαν – υπέρυθρον. Ανεκτή μία λευκή κηλίς είς το στήθος. Οι ορατοί βλεννογόνοι, το ακροορίνιον και οι όνυχες μέλανες.
ΚΕΦΑΛΗ: Μακρά, το ολικόν μήκος αύτής είναι περί τά 4,35)10 του ύψους εις τό ακρώμιον. Το διζυγωματικόν πλάτος του κρανίου δεν πρέπει να υπερβαίνη το ήμισυ του ολικού μήκους της κεφαλής, ήτοι ο ολικός κεφαλικός δείκτης δέον νά είναι κάτω του αρθ. 50. Αι άνω επιμήκεις γραμμαί του κρανίου και του ρύγχους είναι μεταξύ των διϊστάμεναι.
ΚΡΑΝΙΟΝ: Το μήκος του είναι ίσον ή ολίγον μικρότερον του μήκους του ρύγχους, σχήματος ελαφρώς πεπλατυσμένου Ινιακή απόφυσις ολίγον ανεπτυγμένη. Μέτωπον επαρκώς ευρύ, μετωπική ραφή ολίγον εμφανής. Οφρυακά τόξα ανυψωμένα.
ΡΙΝΙΚΟΣ ΚΑΛΑΜΟΣ: Ευθύγραμμος, το μήκος του είναι ίσον ή ολίγον μεγαλύτερον του μήκους του κρανίου. Ρινομετωπικόν κοίλωμα (στοπ) αβαθές. Άκρορρίνιον επί της αυτής γραμμής του ρινικού καλάμου, εξέχει επί της εμπρόσθιας γραμμής των χειλέων, ευκίνητον, χρώματος μέλανος. Ρώθωνες καλώς ανοικτοί.
ΣΙΑΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΧΕΙΛΗ: Σιαγόνες ισχυραί με οδοντοστοιχίας συναπτομένας εν είδει λαβίδος ή ψαλίδος (λαβιδο ή ψαλιδο-δοντία) οδόντες ισχυροί, λευκοί. Χείλη επαρκώς ανεπτυγμένα.
ΟΦΘΑΛΜΟΙ: Κανονικού μεγέθους, μη εξέχοντες των κογχών με ίριδα καστανόχρουν, ζωηράς και νοήμονος εκφράσεως.
ΩΤΑ: Μετρίου μεγέθους (σχεδόν το ήμισυ του μήκους της κεφαλής), προσκεκολλημένα υψηλώς, ήτοι υπεράνω του ζυγωματικού τόξου, πεπλατυσμένα, εστρογγυλωμένα προς το κάτω άκρον των και κρεμάμενα καθέτως.
ΛΑΙΜΟΣ: Εύρωστος, μυώδης, άνευ λωγανίου, κατέρχεται αρμονικώς προς τας ωμοπλάτας. Το μήκος του αντιστοιχεί κατά 6,5)10 προς το μήκος της κεφαλής.
ΚΟΡΜΟΣ: Το μήκος του κορμού είναι κατά 10% μεγαλύτερον του ύψους εις τό ακρώμιον. Η άνω γραμμή του κορμού ευθεία και ολίγον κυρτή εις την οσφύν, η κάτω γραμμή του κορμού ελαφρώς ανεσυρμένη.
ΑΚΡΩΜΙΟΝ: Ολίγον εξέχον επί τής ραχιαίας γραμμής,
ΣΤΗΘΟΣ: Καλώς ανεπτυγμένον, βαθύ, κατέρχεται μέχρι του ύψους του αγκώνος.
ΠΛΕΥΡΑ: Ολίγον κυκλωτά.
ΡΑΧΙΣ. Μακρά, ευθεία.
ΟΣΦΥΣ: ‘Ελαφρώς κυρτή, βραχεία, ισχυρά, μυώδης.
ΚΟΙΛΙΑ: Λιπόσαρκος, ελαφρώς ανεσυρμένη.
ΝΩΤΑ. Μακρά, ευρέα, μυώδη, ολίγον επικλινή.
ΟΥΡΑ: Ουχί μακρά, δεν υπερβαίνει το ύψος του ταρσού, προσκολλημένη μάλλον υψηλώς, χονδρή εις την βάσιν λεπτύνεται ελαφρώς προς το άκρον, φέρεται δε εις την κίνησιν ως σπάθη.
ΠΡΟΣΘΙΑ ΣΚΕΛΗ: Καλή ευστάθεια έμπροσθεν και παραπλεύρως. Μυώδη ρωμαλέα.
ΩΜΟΠΛΑΤΗ: Κεκλιμένη, μυώδης καλώς προσκολλημένη εις τον θώρακα.
ΒΡΑΧΙΩΝ: Κεκλιμένος, μυώδης, ρωμαλέος.
ΑΝΤΙΒΡΑΧΙΩΝ: Ευθυτενής, μακρός.
ΚΑΡΠΟΣ. Ισχνός, μή εξέχων.
ΜΕΤΑΚΑΡΠΙΟΝ: Επαρκούς μήκους ισχυρόν, μάλλον ορθόν, ουδέποτε κοίλον.
ΑΚΡΟΠΟΔΙΑ: Στρογγυλά, συμπαγή. Δάκτυλοι ισχυροί, καλώς ηνωμένοι κυρτοί, όνυχες ισχυροί, γαμψοί, μέλανες, πέλματα μεγάλα, σκληρό ,σκυατώδη.
ΟΠΙΣΘΙΑ ΣΚΕΛΗ: Καλή ευστάθεια εξόπισθεν και παραπλεύρως. Μυώδη και ρωμαλέα.
ΜΗΡΟΣ: Μακρός, ισχυρός μυώδης.
ΚΝΗΜΗ, Κεκλιμένη, μακρά, ισχυρά.
ΤΑΡΣΟΣ: Ισχνός, ισχυρός, μετρίου ύψους, ιγνύς κεκαμμένη.
ΑΚΡΟΠΟΔΙΑ: Ως των προσθίων σκελών.
ΒΑΔΙΣΜΑ: Ταχύ και ελαφρόν.
Τα ελαττώματα τα συνεπαγόμενα αποκλεισμόν είναι με κεφαλαία “V ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ ή ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΝ (ανοχή: + ή — 2 έκ. του κεκανονισμένου). ΕΤΕΡΟ – ΧΡΩΜΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΧΩΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΑΚΡΟΡΡΙΝΙΟΥ, ΤΩΝ ΟΦΘΑΛΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΝΥΧΩΝ. ΑΠΟΧΡΩΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΩΝ. Ρύγχος πλατύ ή ΟΞΥΛΗΚΤΟΝ, ΠΡΟΓΝΑΘΙΣΜΟΣ. Ωτα όξύληκτα, συσπειρωμένα ΟΡΘΟΤΕΝΗ. Λαιμός, βραχύς, χονδρός με λωγάνιον. Ανω γραμμή του κορμού λίαν κυρτή ή κοίλη, κάτω γραμμή του κορμού λίαν προτεταμένη ή λίαν ανερχόμενη (λεβριοειδής). ΜΟΝΟ – ΚΡΥΠΤΟΡΧΙΔΙΑ. ΚΑΚΗ ΕΥΣΤΑΘΕΙΑ. Μετακάρπια και μετατάρσια πολύ βραχέα ή πολύ μακρά, κοίλα, λεπτοφυή. ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΨΕΥΔΟΔΑΚΤΥΛΟΥ (ΚΕΝΤΡΙΟΥ). Ουρά, μακρά, βαρεία, βοστρυχώδης ή ΠΕΡΙΤΥΛΙΣΣΟΜΕΝΗ.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΜΑΞ
Γενική όψις 20
Κεφαλή 15
Ωτα 5
Οφθαλμοί 5
Λαιμός 5
Κορμός 15
Σκέλη 20
Ουρά 5
Τρίχωμα 10
Σύνολον 100

Σημείωση: Σκόπιμα δημοσιεύουμε αυτούσιο και χωρίς παρεμβάσεις το κείμενο του προτύπου του Ελληνικού Ιχνηλάτη, όπως αυτό δημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1958 στο περιοδικό ‘’Κυνηγετικά Νέα’’ στην γλώσσα και με την ορθογραφία εκείνης της εποχής.


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας