Published on 12 Μαρτίου, 2013 | by Kynoclub

Οι «λαγάδες» του Σχιστού!

Ήταν τα τρία Γιούρα που μου κίνησαν την περιέργεια και στάθηκα να τα φωτογραφίσω! Δεν ήταν ίσως… πρότυπα καθαροαιμίας, όμως ήταν μαύρα και όμορφα, από αυτά τα σκυλιά που τραβάνε το μάτι…

κείμενο-φωτο: Νίκος Φωτακόπουλος

Η παρέα των λαγοκυνηγών είχε τελειώσει τα «εκπαιδευτικά» της και το είχε ρίξει στα τσίπουρα και στα κοψίδια, εκεί, στη γνωστή καλύβα του Κυνηγετικού Συλλόγου Πειραιά. Γνωρίζονταν μεταξύ τους από χρόνια, αν και ο καθένας ανεβαίνει και εκπαιδεύει μόνος του τα σκυλιά του…

Εχω μόνο έναν πνεύμονα, το κυνήγι όμως με κρατάει στη ζωή. Η χαρά μου είναι να βγαίνω στο Σχιστό, να λύνω τα σκυλιά και αυτά να ξαμολιούνται πίσω από τους ντορούς… Τα ακούω να αλυχτάνε και νιώθω ότι είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου»

Μόλις κατάλαβαν ότι -επιτέλους- βρήκαν κάποιον να τους ακούσει, λύθηκαν οι γλώσσες τους. Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτοσημειώσω, όλοι είχαν παράπονα. Για τις φόλες, για τους «κλεφτοσκυλάδες», για τη μικρή κυνηγετική περίοδο, για τις αλεπούδες, για τους Συλλόγους, για το Δασαρχείο, για όσα συμβαίνουν στα χωριά τους και για πολλά πολλά ακόμα…

Ομως εγώ για το Σχιστό ήθελα να μάθω, για τους λαγούς του βουνού και για τους κυνηγούς που εκπαιδεύουν εκεί τους ιχνηλάτες τους.

«Ερχομαι εδώ πάνω από εβδομήντα χρόνια» μου λέει ο πρεσβύτερος όλων, ο κ. Αθανάσιος Γρηγορόπουλος, που μου συστήνεται ως Νικαιώτης με προσφυγική καταγωγή, πριν συνεχίσει:

«Από έξι χρονών παιδάκι ανέβαινα εδώ. Κάποτε ήταν ένα πανέμορφο δάσος. Στην Κατοχή όμως κοπήκανε σχεδόν όλα τα δέντρα. Ο κόσμος πεινούσε και ανέβαιναν όλοι εδώ για να κόψουν ξύλα και να τα δώσουν στους φούρνους σαν καύσιμη ύλη και… να τα ανταλλάξουν με αλεύρι. Με αυτό τα αλεύρι φτιάχναμε ψωμί και τηγανίτες, όποτε μας τύχαινε λίγο λάδι».

Ο κυρ Θανάσης διηγείται και οι υπόλοιποι -σχετικά νεότεροι- ακούνε με προσοχή και περιμένουν να πουν τα δικά τους…

«Εγώ μένω στον Κολωνό αλλά κατάγομαι από τη Ζαχάρω» λέει ο Νίκος Τριγάζης, που ανεβαίνει και αυτός τακτικά στο βουνό για να βγάλει τα σκυλιά του.

«Αν δεν υπήρχε το Σχιστό θα είχα κόψει το κυνήγι. Τι να το κάνεις που όταν αρχίζει η περίοδος του λαγού δεν μπορούμε να απελευθερωθούμε; Τρέμει η ψυχή μας από τις φόλες. Το αμάξι το έχω γεμάτο φίμωτρα. Εχω γίνει ειδικός στην κατασκευή τους. Τουλάχιστον εδώ βγάζουμε τα σκυλιά μας χωρίς άγχος» σημειώνει ο Ν. Τριγάζης…

Κοινή πεποίθηση όλων είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχουν «λιγοστέψει» οι λαγοί στο βουνό! Οι αλεπούδες και οι καρακάξες είναι το πρόβλημα, όπως υποστηρίζουν.

«Οι καρακάξες είναι τόσο πολύ εκπαιδευμένες που, όταν ακούσουν τα κλαφουνητά των σκύλων, μαζεύονται από γύρω και όταν πεταχτεί ο λαγός τον ακολουθούν! Οταν τις βλέπουμε να πετάνε μπροστά από τον σκύλο που καταδιώκει, ξέρουμε ότι εκεί βρίσκεται και ο λαγός» μου λένε…

Τα μικρά λαγουδάκια γίνονται συχνά… μεζές για καρακάξες» λέει κάποιος από την παρέα και με αφήνει άναυδο.

Καταθέσεις…
Ο 43χρονος Γιώργος Αρβανίτης είναι σχετικά νέος κυνηγός και κυνηγάει τελευταία με Mπηκλ που έχει πάρει από το κυνοτροφείο του Πάσουλα. Είναι αρτοποιός, μια δουλειά που δεν ευνοεί -λόγω ωραρίων- το λαγοκυνήγι, όμως αυτός τα καταφέρνει…

Πιάνει δουλειά στις δυόμισι το πρωί και στις έξι σταματάει. Παίρνει, λοιπόν, τα σκυλιά του του και… βουρ για το Σχιστό. Στις εννιά πηγαίνει πάλι στη δουλειά για να ολοκληρώσει το μεροκάματο, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έρχεται και το απόγευμα για εκπαιδευτικό.

Απορώ!

«Τι γίνεται;» τον ρωτάω… «Σουλατσάρουν και την ημέρα οι λαγοί και αφήνουν ίχνη;»

«Οχι» μου απαντά. «Ερχομαι το απόγευμα και βρίσκω τους τελευταίους ντορούς που αφήνει ο λαγός λίγο πριν γιατακιάσει… Επειτα είναι θέμα εμπειρίας των σκύλων και τα Μπηγκλ τα πάνε πολύ καλά. Γι’ αυτό τα έχω επιλέξει»!

Στην κουβέντα μπαίνει ένας ακόμα από την παρέα… «Το λαγοκυνήγι θέλει γέρικο σκυλί και… ”κουτσό? κυνηγό, γιατί ο λαγός μένει πάντα πίσω. Ο αυτιάς παρακολουθεί πάντα τι κάνει ο κυνηγός και ο σκύλος. Μένει απαθής και περιμένει. Αμα τον προσπεράσουν δεν κουνιέται καθόλου. Οταν όμως καταλάβει ότι ο σκύλος έχει πάρει σωστά το τελευταίο χνάρι, τότε θα φύγει» μου εξηγεί…

«Οι λαγοί έχουν λιγοστέψει πάρα πολύ -λέει κι αυτός- γιατί η καρακάξα τον πάει κυνηγώντας».

Στην κουβέντα παρεμβαίνει ακόμα ένας λαγοκυνηγός:

«Στο ξεροπήγαδο που είναι στην πίσω ρεματιά, είναι στημένη κανονική? πολεμίστρα με πολυθρόνα για την αναμονή. Κρύπτη κανονική. Κρύβεται ο άλλος και ρίχνει στάρι για τις πέρδικες και φασόλια για τους λαγούς».

«Υπάρχει δηλαδή λαθροθηρία;» ρωτάω.

Οι γνώμες διίστανται: οι μισοί λένε ότι δεν υπάρχει λαθροθηρία στο Σχιστό και οι άλλοι μισοί ότι πάντα θα υπάρχουν κάποιοι «πονηροί».

Οπως διαπιστώνω, η λαθροθηρία γενικότερα είναι ένα θέμα που τους «πονάει»!

Μιλάνε για το τι συμβαίνει στα χωριά τους και στα μέρη που κυνηγάνε, στη Ζαχάρω, στα Δερβενοχώρια, στη Νάξο και αλλού…

«Στη Νάξο γίνεται το αίσχος που δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα», πετάγεται αγριεμένος κάποιος από την παρέα.

«Στο Φιλώτι πουλάνε τους λαγούς στα καφενεία και μάλιστα σε ειρωνεύονται αν πας εκεί για κυνήγι. Σου λένε ότι γι’ αυτούς το κυνήγι δεν αρχίζει, αλλά… τελειώνει στις 20 Αυγούστου»… συμπληρώνει γεμάτος οργή!

Προσπαθώ να κλείσω την κουβέντα με μια τελευταία ερώτηση:

«Ποιοι από όσους είμαστε εδώ έχουν κάνει και τα παιδιά τους κυνηγούς;»

Κοιτάζονται όλοι μεταξύ τους και μόνο ένας σηκώνει το χέρι του!

«Εμένα ο γιος και ο γαμπρός μου είναι κυνηγοί» λέει περήφανα ο ένας τους.

«Εχω μόνο έναν πνεύμονα, το κυνήγι όμως με κρατάει στη ζωή. Η χαρά μου είναι να βγαίνω στο Σχιστό, να λύνω τα σκυλιά και αυτά να ξαμολιούνται πίσω από τους ντορούς… Τα ακούω να αλυχτάνε και νιώθω ότι είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου» λέει…

Να είσαι καλά, ρε μπάρμπα. Πάντα γερός και δυνατός. Να είστε καλά όλοι οι «λαγάδες» του Σχιστού και ας σας βλέπουμε εμείς οι «ποϊντεροσεττεράδες» με μισό μάτι.

Από… ζήλια είναι! Νίκος Φωτακόπουλος