Το «κλαφουνητό» των… Πόιντερ!

Κείμενο-Φώτο : Ν. Φωτακόπουλος

Tο γνωστό πρόβλημα του… κλαφουνίσματος στη φυλή των Πόιντερ επανεμφανίστηκε στους αγώνες της Νεστάνης, καθώς στο τερέν που έκρινε ο Θοδωρής Μαυρίδης ένας σκύλος αποδείχτηκε μέγας… τενόρος!

Ο ιδιοκτήτης του σκύλου τον δικαιολόγησε, ρίχνοντας το φταίξιμο στη συνδιαγωνιζόμενη σκυλίτσα. Θεώρησε δηλαδή ότι το σπαρακτικό κλαφούνισμα ήταν για την ομορφιά της… Ο δίκαιος κριτής Θοδωρής Μαυρίδης που δεν ήθελε να αδικήσει κανέναν σκύλο, κάλεσε το κλαφουνιάρικο Πόιντερ να ξανατρέξει, αυτή τη φορά με αρσενικό συνδιαγωνιζόμενο.

Το κλαφουνητό, όμως, επαναλήφθηκε, οπότε το φασαριόζικο Πόιντερ πήρε οριστικά «κόκκινη κάρτα» και τον δρόμο για τα «αποδυτήρια». Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ το όνομα του σκύλου και την εκτροφή από την οποία προέρχεται, αλλά όταν το κλαφούνισμα επαναλαμβάνεται σε διαφορετικά σκυλιά της ίδιας γενεαλογικής γραμμής, τότε το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από όσο μπορεί κανείς να το εκτιμήσει, αν παρουσιαστεί μεμονωμένα και μία μόνο φορά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το κλαφουνητό στα Πόιντερ, όπως και σε όλες τις βρετανικές φυλές φέρμας, απαγορεύεται αυστηρά. Και είναι αίτιο απόρριψης όχι μόνο από τους αγώνες εργασίας, αλλά και από την αναπαραγωγή, μια και είναι ένα κληρονομικό ελάττωμα. Το κλαφούνισμα, το οποίο συνήθως εμφανίζεται σε συνθήκες «άγχους», προσομοιάζει με αυτό των Ιχνηλατών και θεωρητικά τουλάχιστον είναι κληρονομιά από τα Φόξχαουντ, τα οποία συνέβαλαν στην δημιουργία των Πόιντερ (που είναι σε μεγάλο ποσοστό μια φυλή «κοκτέιλ» από προϋπάρχουσες φυλές).

Κληρονομιά…
Τα Φοξχάουντ (αλεποθήρες ιχνηλάτες) διαθέτουν βροντώδη φωνή την οποία χρησιμοποιούν, όπως όλοι οι ιχνηλάτες, για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, ειδικότερα όταν βρίσκονται σε έξαρση. Οταν για παράδειγμα ανακαλύπτουν τα πρώτα ίχνη βγάζουν μια χαρούμενη φωνή, ή όταν αυτά γίνονται πιο φρέσκα οπότε «αναγγέλλουν» πιο δυνατά την κοντινή ύπαρξη του θηράματος.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, η χροιά και η ένταση της φωνής είναι πάντα ανάλογη των συναισθημάτων που δημιουργεί η ανάλυση των ιχνών. Οσο ο σκύλος πλησιάζει στο ξεφώλιασμα, τόσο η φωνή γίνεται πιο έντονη και πυκνή, ενώ καταλήγει να γίνεται εκρηκτική, αγωνιώδης και γοερή όταν ξεκινήσει η καταδίωξη.

Στο Πόιντερ, λοιπόν, από όλες αυτές τις εκδοχές των… εκφωνήσεων εμφανίζεται κυρίως το γοερό «κλαφουνητό» στο ξεπέταγμα και στην καταδίωξη του θηράματος, αλλά και σε κάποιες στιγμές… ενθουσιασμού. Οπως έγινε στην περίπτωση του Πόιντερ της Νεστάνης, που έτρεχε πίσω από τους συνδιαγωνιζόμενούς του σαν να τους καταδίωκε. «Ξύπνησε», με λίγα λόγια σε αυτό το Πόιντερ η κληρονομιά που άφησε το Φόξχαουντ, και πιθανότατα σε άλλα σκυλιά της ίδιας γενεαλογικής γραμμής…

Αλλη εκδοχή του κλαφουνίσματος είναι και οι «σκόρπιες» φωνές σε φρέσκα ίχνη π.χ. μπεκάτσας, αλλά αυτή η εκδοχή είναι πολύ σπάνια στα Πόιντερ, και περισσότερο συνηθισμένη σε Κούρτσχααρ και Ντράτχααρ, όπως και στα Σπάνιελ που συνηθίζουν να «μουσμουλεύουν».

Επειτα από έναν και πλέον αιώνα και πάμπολλες γενιές Πόιντερ, το ελάττωμα του κλαφουνίσματος δεν έχει εξαλειφθεί από τη φυλή (και μάλλον θα την ακολουθεί αιώνια). Ομως, μέσα από την επιλεκτική εκτροφή και με τον αποκλεισμό των σκύλων που κλαφουνίζουν, το φαινόμενο μπορεί να μειωθεί και να περιοριστεί σημαντικά.

Και για όσους αναρωτιούνται ποιο πρόβλημα μπορεί να δημιουργήσει το κλαφουνητό στο κυνήγι, αρκεί να σημειώσουμε ότι πέρα από την αντιαισθητικότατά της, η… ηχορύπανση είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο κυνήγι της μπεκάτσας, αλλά και σε όλα τα κυνήγια που γίνονται με σκύλο φέρμας (ειδικά με Πόιντερ)…