Published on 5 Ιουλίου, 2013 | by Kynoclub

Για ορτύκια με… δράμια!

Κείμενο-Φώτο : Νίκος Φωτακόπουλος

Ποιος να μας το έλεγε πριν από μερικά χρόνια ότι θα ερχόταν μέρα που στο ορτυκοκυνήγι θα πρέπει να έχουμε μαζί μας εκτός από τα εννιάρια διασποράς και μερικά «δραμιάρικα» για τα γουρούνια που βόσκουν μαζί με τα ορτύκια! Και αυτό δεν συμβαίνει κάπου στον Βορρά, αλλά εδώ δίπλα στην Κωπαΐδα.

«Δεν υπάρχει αγρότης που να μην έχει πάθει μικρή η μεγάλη ζημιά από τα αγριογούρουνα», μας λέει ο θηροφύλακας Βαγγέλης Μήτρου και συνεχίζει: «Ειδικά αυτοί που καλλιεργούν καλαμπόκια παθαίνουν τις μεγαλύτερες ζημιές, μια και αυτά τα ζώα τα προτιμούν όχι μόνο γιατί βρίσκουν άφθονη τροφή, αλλά και μια πολύ καλή κάλυψη»…

Ομως δεν είναι μόνο αυτή η εξέλιξη που έχει κάνει την Κωπαΐδα διαφορετική από αυτήν που ξέραμε πριν από δέκα χρόνια. Παντού φωτοβολταϊκά! Οπου και να γυρίσει το μάτι σου, θα δεις τεράστιες εκτάσεις φυτεμένες με τα γυαλιστερά πάνελ. Είναι να απορεί κανείς με αυτήν την αλλοτρίωση της πλέον γόνιμης ελληνικής γης. Λες και δεν υπάρχουν άγονα χωράφια για την παραγωγή της «πράσινης» ηλεκτρικής ενέργειας.

Οι φετινές καλλιέργειες δεν έχουν διαφοροποιηθεί και πολύ σε σχέση με άλλες χρονιές, όμως το θετικό είναι ότι έχει μειωθεί σημαντικά η «μονοκαλλιέργεια» του βαμβακιού, που δεν ευνοεί την… ορτυκοκαλιέργεια. Αντίθετα τα καλαμπόκια είναι αρκετά και, όπως προαναφέραμε, δίνουν τροφή και κάλυψη σε αγριόχοιρους, ενώ η εναλλαγή τους με τα σταροχώραφα ευνοεί αρκετά τα ορτύκια, που φέτος είναι λιγοστά. Παρά τις αρχικές ελπίδες που έφερε η άφιξή τους μήνες Μάρτιο και Απρίλιο, δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια. Ετσι σήμερα οι συναντήσεις μαζί τους είναι πολύ σπάνιες. Εμπειροι… κωπαϊδοκυνηγοί αποδίδουν τη σπανιότητά τους στις πολλές βροχές που έπεσαν την κρίσιμη εποχή της εγκατάστασης και την εποχή της «προφωλεοποίησης». Ομως ποτέ η Κωπαΐδα και τα ορτύκια της δεν ήταν απόλυτα προβλέψιμα. Δεν ήταν λίγες οι χρονιές που ο γράφων έβρισκε ξαφνικά ορτύκια εκεί που για εβδομάδες ολόκληρες στα εκπαιδευτικά δεν υπήρχε πούπουλο. Η τσάντα μπορεί να μη γέμιζε, αλλά δεν γύριζε και άδεια… Δύο ορτύκια και δύο φέρμες μπορεί να κρύβουν τόνους κυνηγετικής ευχαρίστησης.

Το έχουμε ξαναγράψει, αλλά αξίζει να το επαναλάβουμε όχι μόνο για να το ακούνε οι νεότεροι, αλλά για να το υπενθυμίζουμε και σε εμάς τους (κάπως) παλαιότερους. Η καλύτερη εποχή της Κωπαΐδας είναι εκεί κατά τον Οκτώβριο, όταν θερίζονται τα καλαμπόκια και ο κυνηγός έχει πλέον στο πιάτο του ολάκερη τη μεγάλη πεδιάδα των 200.000 στρεμμάτων. Τότε ο τόπος έχει αδειάσει από αγρότες, τρακτέρ και… κυνηγούς, που έχουν πάρει πια τα βουνά για πέρδικες και μπεκάτσες. Τότε είναι η εποχή του κωπαϊδοκυνηγού. Και μη νομίζετε ότι είναι το πιθανό πέρασμα που θα κάνει τη διάφορα στα κυνήγια του Οκτώβρη. Ναι, μπορεί να συμβεί και αυτό. Ομως υπάρχουν πάντα τα ντοπιάρικα. Η Κωπαΐδα κρατάει τα πουλιά της όλο τον χρόνο. Αν όχι όλα, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από τα έτσι και αλλιώς λίγα πουλιά που δεν το κουνάνε ρούπι ολοχρονίς. Αντε το καταχείμωνο, με τα πολλά νερά να ανεβαίνουν λίγο ψηλότερα, εκεί στα στεγνά του Αλίαρτου, της Πέτρας και του Υψηλάντη.

Ορισμένοι κασετοφωνάκηδες συνεχίζουν να χρησιμοποιούν και εκτός κυνηγετικής περιόδου τις φονικές συσκευές τους. Οι θηροφύλακες συνεχίζουν να μαζεύουν τα «ηχοσύνολα» και ενίοτε να υποβάλλουν μηνύσεις εναντίον όσων συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω να επιμένουν στην απαράδεκτη συνήθειά τους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση γνωστού κυνοτρόφου που πριν από έναν μήνα μηνύθηκε για τρίτη φορά για χρήση κασετοφώνου. Η ζημιά που γίνεται σε εποχή αναπαραγωγικής περιόδου δεν μπορεί να υπολογιστεί, όμως αναμφίβολα η χρησιμοποίηση του κράχτη είναι το ίδιο ανήθικη με αυτήν που γίνεται την εποχή του κυνηγίου… Η λαθροθηρία, όμως, δεν αφορά μόνο τα ορτύκια, αλλά και τους αγριόχοιρους, με χαρακτηριστική την περίπτωση του ζευγαριού που συνελήφθη πριν από μερικούς μήνες στην περιοχή του Κάστρου λίγα μόλις μέτρα από τον δρόμο Κάστρου – Ορχομενού.

Μέχρι να ξεκινήσει το κυνήγι, οι «Αθηναίοι» αλλά και γενικά οι… όμοροι κυνηγοί μπορούν να εκπαιδεύσουν νόμιμα τους σκύλους τους στη Ζώνη Εκπαίδευσης Σκύλων που βρίσκεται ανάμεσα στον Αλίαρτο και το χωριό Πέτρα και σε μήκος επτά χιλιομέτρων. Η ΖΕΣ ξεκινά από τον επαρχιακό δρόμο Αλιάρτου – Λιβαδειάς και εκτείνεται προς τον κάμπο της Κωπαΐδας.