Κυνηγόσκυλα χωρίς… πάθος

Είναι δυνατόν μετά δεκαετίες ανάπτυξης της κυνηγετικής κυνοφιλίας να υπάρχουν σκυλιά χωρίς κυνηγετικό πάθος; Και όμως, όσο και αν αυτό φαίνεται παράδοξο είναι μια πραγματικότητα.

Είναι κάτι που το ακούμε συχνά ως παράπονο από κυνηγούς και ενίοτε το διαπιστώνουμε σε ανεπίσημους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων όπου παρουσιάζουν τα σκυλιά τους οι ερασιτέχνες κυναγωγοί. Και δεν μιλάμε για σκύλους φυλών που κουβαλάνε στα γονίδιά τους την κατάρα… του καναπέ όπως είναι π.χ. τα Ιρλανδικά Σέττερ ή τα Κόκερ Σπάνιελ αλλά για φυλές στις οποίες ποτέ δεν έβαλαν χέρι οι «ζωόφιλοι» όπως τα Μπρετόν, τα Πόιντερ, τα Αγγλικά Σέττερ κ.λπ.

Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο όταν πλέον το 95% των σημερινών κυνηγετικών σκύλων έχει, αν όχι γονείς, παππούδες και λοιπούς προγόνους τραϊάλερ και πρωταθλητές εργασίας που εκ των πραγμάτων έχουν κυνηγετικό πάθος στο μέγιστο βαθμό; Και όμως, συμβαίνει… Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή και ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε αυτό το παράδοξο φαινόμενο…

Τα κουτάβια…
Μια αιτία μπορεί να είναι η μη έγκαιρη «αφύπνιση» των κυνηγετικών ενστίκτων. Δεν ωριμάζουν όλοι οι σκύλοι στην ίδια ηλικία, ενώ δεν έχουν όλοι τα ίδια ερεθίσματα ώστε να ενεργοποιηθεί το κυνηγετικό τους πάθος. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά κουτάβια μεγάλων κουταβοπαραγωγών αλλά και ερασιτεχνών, που δεν βγαίνουν σχεδόν ποτέ από το κλουβί τους και συνήθως έχουν προβλήματα κοινωνικοποίησης.

Κατά κανόνα, η μη έγκαιρη κοινωνικοποίηση συνοδεύεται από δειλία (και φοβία) οπότε είναι λογικό να μην υπάρχει κυνηγετικό ενδιαφέρον. Ενα χρονιάρικο κουτάβι που δεν έχει δει ποτέ του ένα σπουργίτι ή μια δεκαοχτούρα το πιθανότερο είναι να μην ενδιαφερθεί για οποιοδήποτε πετούμενο βρεθεί στο διάβα του.

Στην κρίσιμη ηλικία των 2-3 μηνών αυτό το κουτάβι δεν ανταγωνίστηκε με τα αδέρφια του στο τράβηγμα μιας παντόφλας ή μιας κουρελούς που είναι το «θήραμα» αυτής της ηλικίας. Ετσι το κυνηγετικό ένστικτο «κοιμήθηκε» και χρειάζεται ερεθίσματα για να αφυπνιστεί, ενώ πρέπει να αντιμετωπισθούν τα παράλληλα προβλήματα της ελλιπούς κοινωνικοποίησης…

Τα αργής ωρίμανσης…
Υπάρχουν γραμμές αίματος σε αρκετές φυλές στις οποίες κάποιοι σκύλοι αργούν να πάρουν μπροστά και αυτή η αργοπορία δεν έχει καμία σχέση με προβλήματα κοινωνικοποίησης ή άλλες αιτίες. Από μια τοκετοομάδα με 7-8 κουτάβια ένα ή δύο από αυτά ίσως φτάσουν στην ηλικία των είκοσι μηνών και να εξακολουθούν να είναι αδιάφορα για οτιδήποτε πετάει ή… περπατάει μπροστά τους.

Θυμάμαι πριν από καμιά… τριανταριά χρόνια ένα θηλυκό κουτάβι από μια γέννα της Βέρας που ήταν ένα Αγγλικό Σέττερ της εποχής. Αυτό λοιπόν το κουτάβι κόντεψε να φτάσει δυο χρονών και ήταν… πέρα βρέχει. Την έπαιρνα μαζί μου στο κυνήγι αλλά χαμπάρι δεν έπαιρνε, ενώ γινόταν και επιζήμια στις φέρμες της μάνας της. Οποιοσδήποτε άλλος θα την είχε ξεγράψει κυνηγετικά. Εγώ όμως όχι. Η Δανάη λοιπόν (έτσι την έλεγαν) ξύπνησε μεταμορφωμένη μια μέρα και όταν πια είχε φτάσει σχεδόν δυο χρονών.

Ολα ξεκίνησαν με μια συναίνεση στη μάνα της. Αυτό ήταν. Το ορτύκι που έπεσε από την τουφεκιά το έφερε ασάλιωτο και έκτοτε ήταν ο ονειρεμένος σκύλος. Εκανε τα πάντα. Φέρμα, συναίνεση, απόρτ και ήταν τόσο αποτελεσματική που νόμιζες ότι είχε εμπειρία πολλών χρόνων. Στη κυνηγετική μου καριέρα είδα και άλλους τέτοιους σκύλους.

Ο πιο πρόσφατος ήταν γιος ενός πολύ μεγάλου πρωταθλητή που μου χάρισε κάποιος φίλος από κουτάβι. Ποτέ δεν ξεκόλλησε από τα πόδια μου και ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για πουλί πετούμενο ή στεκούμενο. Τον άφησα στον φίλο μου τον Νίκο Καραδήμα στην Παύλιανη να προσπαθήσει και αυτός στις μπεκάτσες βγάζοντας τον μαζί με έμπειρα σκυλιά. Αδιάφορος πάλι και για πολλές εξόδους. Ωσπου μια μέρα γύρισε και αυτός τούμπα. Αλλος σκύλος…

Ποια μάνα;
Ομως υπάρχει και μια βασική αιτία που κάποιοι σκύλοι δεν θέλουν να… ακούνε για κυνήγι. Και αυτή η αιτία δεν είναι άλλη από την κακή επιλογή γεννητόρων. Σχεδόν πάντα αυτή η κακή επιλογή αφορά τη μητέρα. Δυστυχώς, πολλοί κυνηγοί αλλά και επαγγελματίες κυνοτρόφοι ζευγαρώνουν σκύλες που ποτέ δεν βγήκαν από το κλουβί και ποτέ δεν πάτησαν σε χωράφι.

Γνωρίζω κυνοτρόφους που παράγουν 100 κουτάβια τον χρόνο, ενώ παλιότερα ήξερα κάποιον που είχε γράψει ακόμα και 500 κουτάβια (!!!) μέσα σε ένα χρόνο στον Κυνολογικό Ομιλο Ελλάδος. Αυτά λοιπόν τα 100 κουτάβια προέρχονται από καμιά δεκαριά μανάδες από τις οποίες κάποιες γέννησαν δυο φορές μέσα σε ένα χρόνο.

Πότε λοιπόν πήγαν για κυνήγι αυτές οι μανάδες και πότε αξιολογήθηκαν κυνηγετικά; Μήπως είναι απλές κουταβομηχανές; Κατά τη γνώμη του γράφοντος δεν αρκεί η κυνηγετική αξία του επιβήτορα για να εξισορροπήσει την κυνηγετική ανεπάρκεια της μητέρας με αποτέλεσμα να παρατηρούμε συχνά σκύλους αδιάφορος για το κυνήγι.

Ενα καλό θηλυκό σκυλί είναι δυσεύρετο. Αρκεί μια ματιά στη λίστα με τους τραϊάλερ και τους πρωταθλητές για να διαπιστωθεί η… έλλειψη θηλυκών που θα γίνουν μανάδες. Ακόμα και αυτά τα σπουδαία θηλυκά σκυλιά όπως είναι η Cimα Sirtouf, η Ursina, η Dreem de la Palmoza, η Rapakoulias G. Danai εκ των πραγμάτων θα δώσουν ελάχιστα κουτάβια. Στην καλύτερη αναπαραγωγική τους ηλικία κάνουν καριέρα στους αγώνες και αυτή η καριέρα δεν συμβαδίζει με τη μητρότητα.

Σημαντικότατη λοιπόν η αξία της μητέρας και ας παραγνωρίζεται από πολλούς μπροστά στη λάμψη του επιβήτορα που, ας το επαναλάβουμε, η αξία του δεν μπορεί να εξισορροπήσει τη μετριότητα ή χειρότερα την ανεπάρκεια της μάνας.ΤΑ ΘΗΛΥΚΑ

Oι Ομιλοι Πόιντερ- Σέττερ, Κούρτσχααρ κ.λπ. κατά καιρούς διοργανώνουν αγώνες μόνο για θηλυκούς σκύλους με σκοπό την προσέλκυση και ανάδειξη καλών… μανάδων. Πρέπει να γίνουν περισσότεροι αυτοί οι αγώνες ενώ παράλληλα πρέπει να τίθενται στην προσοχή των κυνόφιλων, μέσα από τη δημοσιοποίηση, αυτές οι άξιες θηλυκές ώστε να προτιμώνται, ως μητέρες, από τους υποψήφιους αγοραστές κουταβιών.

Νίκος Φωτακόπουλος

Πηγή : Έθνος