Γιάννης Μαθιόπουλος: Περδικοκυνηγός και κυνόφιλος!

Συνέντευξη στον Νiκο Φωτακόπουλο

Είναι ίσως ο πιο γνωστός κυνόφιλος ιδιοκτήτης σκύλων Μεγάλης Ερευνας παρ’ όλο που σπάνια εμφανίζεται στα τερέν του Λαγκαδά.

Προτιμά αντί να παρακολουθεί αγώνες να πηγαίνει στο κυνήγι της ορεινής πέρδικας και όταν αυτό δεν επιτρέπεται να μένει για μέρες στα βουνά παρατηρώντας πώς πάει η φωλεοποίηση και η αναπαραγωγή. Οχι για να ξέρει πού θα κυνηγήσει αλλά έτσι από αγάπη και πάθος για την πετροπέρδικα. Αλλωστε κυνηγάει σχεδόν μόνο στο εξωτερικό όχι από ξενομανία αλλά επειδή δεν θέλει να χαλάει τα «δικά του» πουλιά.

– «Με το λάλημά της μεγάλωσα, με τα τραγούδια της χόρεψα από την περηφάνια της διδάχτηκα» μας λέει ο Γιάννης Μαθιόπουλος. Ενας επιτυχημένος αλλά σεμνός επιχειρηματίας που δεν ντρέπεται να πει ότι μεγάλωσε σε χωριό και ότι ήταν βοσκός στα παιδικά του χρόνια, στην ορεινή Μεσσηνία. Τον συνάντησα όχι σε κάποια τερέν αλλά εκεί σε κάποιο βουνό όπου συνηθίζει να πηγαίνει τακτικά με τους φίλους του, τον Γιώργο Ρουμελιώτη και τον Κώστα Βένο και τις συζύγους τους. Εκεί ψηλά στα περδικοτόπια δίπλα στα μαντριά στρώνουν τραπέζι, ανοίγουν την μπουκάλα και αρχίζουν τις ατέλειωτες ιστορίες για Πόιντερ που καλπάζουν, για τις πέρδικες που ζευγάρωσαν και τα κλωσόπουλα που βγήκαν προχθές από τη φωλιά..

– «Γεννήθηκα σε ένα ορεινό χωριό και τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Ημασταν φτωχή οικογένεια και τα πράγματα καθόλου εύκολα. Από πιτσιρικάς έπαιρνα το όπλο του πατέρα μου και το είχα πάντα μαζί μου, ένα όπλο με κοκόρια. Μόνο πέρδικες και μπεκάτσες είχε μα δεν υπήρχαν πουλόσκυλα. Μόνο λαγόσκυλα είχαμε τότε στο χωριό. Κυνηγούσα λοιπόν τις πέρδικες με τα πόδια χωρίς σκυλιά. Οσο για καθαρόαιμα, δεν ξέραμε καν τι ήταν. Οταν πια μεγάλωσα και έμεινα μόνιμα στην Καλαμάτα δοκίμασα όλες τις ράτσες. Κούρτσχααρ, Βίζσλα, Σέττερ, τα πάντα… Ομως νομίζω ότι μόνο το Πόιντερ ταιριάζει σε μένα. Ο ψυχισμός του και ο τρόπος που πατάει στο βουνό είναι αυτό που ζητάω εγώ που κυνηγάω μόνο ορεινές πέρδικες».

Γιατί Πόιντερ και όχι Σέττερ;

– «Πολύ καλή ερώτηση. Γιατί εγώ στο Πόιντερ βρήκα όσα ζητούσα από έναν σκύλο και όλα στον μέγιστο βαθμό, ο ψυχισμός του, η δύναμη, το μυαλό του, το πάθος του κατατάσσουν το Πόιντερ για εμένα ως τον απόλυτο σκύλο. Και βέβαια, δεν επέλεξα Πόιντερ τυχαία, στην προσπάθειά μου να βρω τον καλύτερο σκύλο για το κυνήγι μου, ψάχτηκα, γύρισα όλη την Ευρώπη και δοκίμασα πολλούς σκύλους, μεταξύ αυτών και Σέττερ. Εχω φέρει ίσως τα περισσότερα Σέττερ στην Ελλάδα, χαρακτηριστικά θα σου πω ότι πριν από πολλά χρόνια πήγαμε στην Ιταλία με τον Μαυρίδη για σκυλιά και εκεί αγόρασα περίπου 15 Σέττερ και μαζί με αυτά και ένα… φορτηγάκι για να τα φέρω στην Ελλάδα. Κάποια ήταν πολύ καλά σκυλιά, αλλά για εμένα τίποτα περισσότερο, γι΄ αυτό και δεν έμεινε ποτέ κανένα σπίτι μου».

Νικητής του Κυπέλλου Ευρώπης ο Giuseppe το έτος 2005. Ιδιοκτήτης Γιάννης Μαθιόπουλος κυναγωγός Θοδωρής Μαυρίδης. Στη δεύτερη θέση και αναπληρωματικός Κυπελλούχος Ευρώπης ο Rapakoulia’s G Plouton με εκτροφέα και κυναγωγό τον Χρήστο Ραπακούλια.

Τελικά περνάει κρίση το Πόιντερ;

– «Πώς είναι δυνατόν να περνάει κρίση το Πόιντερ όταν όλες οι μεγάλες διακρίσεις της ελληνικές κυνοφιλίας σε αγώνες μεγάλης έρευνας είναι από Πόιντερ; Πώς είναι δυνατόν να περνάει κρίση όταν χιλιάδες κυνηγών έχουν επιλέξει Πόιντερ για τα κυνήγια τους; Κοιτάξτε να δείτε όλοι αυτοί που διαδίδουν τα περί κρίσης στα Πόιντερ προσπαθούν να εξυπηρετήσουν και να προασπίσουν τα συμφέροντά τους δημιουργώντας αρνητικές εντυπώσεις γύρω από έναν εξαίρετο σκύλο με τεράστιες δυνατότητες. Φυσικά και ο κόσμος γνωρίζει και είναι δύσκολο να επηρεαστεί από μύθους αυτού του τύπου. Ομως, επειδή μου αρέσει πάντα αυτό που υποστηρίζω να γίνεται και στην πράξη, θα ήταν πολύ όμορφο οι καλοί φίλοι που μιλούν για κρίση στα Πόιντερ, και αυτό είναι μια ανοιχτή πρόσκληση – πρόκληση, να έρθουν μαζί μου για τρία ολοήμερα κυνήγια, αυτοί με ένα Σέττερ και εγώ με Πόιντερ… και ας αφήσουμε το βουνό να κρίνει το καλύτερο».

Πανευρωπαϊκό Μεγάλης Ερευνας, Λαγκαδάς 2013. Με τον Τaugetos of Mathiopoulos μια ακόμα μεγάλη διάκριση.

Ποια είναι η γνώμη σου για τους Αγώνες Μεγάλης Ερευνας;

– «Μέσα από τη Μεγάλη Ερευνα έχουν βγει όλοι οι σκύλοι που κυνηγάμε σήμερα. Ακόμα και αυτοί που κατηγορούν τη Μεγάλη Ερευνα έχουν σκύλους που στο pedigree τους αναφέρονται ονόματα προγόνων που έχουν διαπρέψει σε αυτούς τους αγώνες. Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα σκυλιά που τρέχουν στη Μεγάλη Ερευνα είναι εξαιρετικά έστω και αν έχουν γίνει πρωταθλητές. Υπάρχουν και σκύλοι με ελαττώματα ή κουσούρια που δεν φαίνονται μια και οι εκπαιδευτές έχουν τη δυνατότητα να τα καλύπτουν. Υπάρχουν σκυλιά που τρέχουν για να τρέχουν, όμως υπάρχουν και τα πραγματικά άξια σκυλιά που τρέχουν… κυνηγώντας. Μεγάλη η διαφορά τους. Ο πραγματικός κυνηγός φαίνεται στο τερέν των αγώνων από τον τρόπου που «τσεκάρει» τα πονηρά σημεία. Αυτοί είναι οι πραγματικά άξιοι σκύλοι της Μεγάλης Ερευνας που πρέπει να χρησιμοποιούνται στην εκτροφή».

Ποια σκυλιά ξεχώρισες όλα αυτά τα χρόνια;

– «Το καλύτερο Πόιντερ μακράν που έχω δει μέχρι τώρα είναι ο Milord di Groppo. Από τους δικούς μου σκύλους αδυναμία μου ήταν ο Giouzeppe. Ηταν ένας τρομερός σκύλος, ένας μεγάλος κυνηγός που γεννήθηκε για να βρίσκει. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το 2005, έτρεχε στο πρώτο ζευγάρι μαζί με ένα κορυφαίο Σέττερ της Εθνικής Γαλλίας του κ. Mode για το Κύπελλο Ευρώπης σε ένα τερέν με πολύ χιόνι, δύσκολη διαδρομή. Ηταν απίστευτος και κατάφερε να πάρει τρεις πόντους. Αξέχαστη στιγμή η ατάκα του Giorgio Baldoni όταν καθώς έτρεχε ο Giouzeppe και χωρίς να δει κανένα άλλο ζευγάρι φώναξε telos tourno–τέλος αγώνα, υποκλινόμενος στην αξία ενός μεγάλου σκύλου και αναγνωρίζοντας πως δεν υπάρχει άλλος άξιος να τον συναγωνιστεί. Αλλη μια απόδειξη αν θα θέλατε πως το Πόιντερ μόνο κρίση δεν περνάει…»

Βοσκός στο κοπάδι της οικογένειας πολλά χρόνια πριν.

Αυτή ήταν και η πιο ευχάριστη κυνοφιλική σου στιγμή;

– «Ναι, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης το 2005 από τον Giouzeppe αλλά και το 2004 η κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ευρώπης στη Μεγάλη Ερευνα από τον Dario είναι για εμένα οι κορυφαίες κυνοφιλικές μου στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ».

Εθνική Ομάδα με τον Giouzeppe και τον Dario.

Και η πιο δυσάρεστη μέρα;

– «Ηταν τον Φεβρουάριο του 2013. Και όχι μόνο για εμένα αλλά και για την ελληνική κυνοφιλία και κυνόφιλους. Καταλαβαίνω τα ανθρώπινα λάθη όμως δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα ένας πλαστός πόντος, σύμφωνα με τα λεγόμενα των παρευρισκόμενων, να δίνει το Πρωτάθλημα Ευρώπης και τον τίτλο του Πρωταθλητή σε κάποιον που δεν το άξιζε και να τον στερεί από τον Galliniko και τον Θοδωρή Μαυρίδη. Ηταν μεγάλη αδικία και μεγάλη η πίκρα. Ο μόνος λόγος που εξακολουθώ να ασχολούμαι με την αγωνιστική κυνοφιλία μετά αυτήν την κατάφωρη αδικία είναι ο Θοδωρής Μαυρίδης και ο αγώνας που δίνει και όλος αυτός ο κόσμος που αναγνωρίζει και εκτιμά αυτό που έχουμε κάνει. Διαφορετικά θα τα είχα παρατήσει. Δεν ζητάω τίποτα παραπάνω από αυτό που δικαιούμαι. Ειδικά μέσα στη χώρα μου…»

Αν κάποτε… καταργηθούν τα Πόιντερ τι σκυλιά θα είχες;

– «Απατώντας σε μια τελείως υποθετική ερώτηση γιατί αυτός ο μεγάλος σκύλος δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ, δεν σου κρύβω πως τα λαγόσκυλα ήταν πάντα στις ιδιαίτερες προτιμήσεις μου. Θα ήθελα κάποια στιγμή να φτιάξω μια ομάδα από καλά λαγόσκυλα, αυτό έχω στη σκέψη μου και αν θέλεις είναι ένα όνειρο που είχα από παιδί, τότε που ζούσα στο χωριό μου. Να έχω μια αγέλη από ελληνικούς ιχνηλάτες, να τους λύνω αξημέρωτα και να περιμένω να ακούσω το κλαφουνητό την ώρα που καταδιώκουν το λαγό. Οσοι γεννήθηκαν και πρωτοκυνήγησαν στο χωριό τους πιστεύω ότι με καταλαβαίνουν».

Με ποια κριτήρια ζευγαρώνεις δυο σκυλιά;

– «Το βασικότερο είναι η απόδοσή τους στο βουνό. Αν δεν είναι εξαίρετα δεν τα ζευγαρώνω. Με ξένες σκύλες σπάνια ζευγαρώνω τους σκύλους μου. Μερικές φορές το κριτήριό μου είναι ο ιδιοκτήτης και όχι η ίδια η σκύλα. Πιστεύω περισσότερο στον άνθρωπο πίσω από τον σκύλο και όχι τόσο στον ίδιο τον σκύλο. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές γίνεται εκμετάλλευση και όχι εκτροφή με κάποιους στόχους. Δεν μπορώ να βλέπω αγγελίες με πανάκριβα κουτάβια από τους σκύλους μου τους οποίους μάλιστα έχω διαθέσει δωρεάν ως επιβήτορες».