Ένας “εργάτης” για τα ορτύκια Το μειονέκτημα…της ταχύτητας!

κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ας είμαστε ειλικρινείς όλοι εμείς οι λάτρεις των γρήγορων σκύλων και της ανοικτής έρευνας. Και σε αυτή την έναρξη πρέπει να πιούμε το “πικρό ποτήρι” της ….ταχύτητας. Σε λίγες μέρες που θα ξεκινήσει το κυνήγι μπορεί να δούμε θέαμα αλλά δύσκολα θα μπουν ορτύκια στην τσάντα… Και πώς να μπουν ορτύκια στο δισάκι όταν αυτά τα τόσο δα πουλάκια σμουλώνουν στις άκρες των χωραφιών ή κάνουν οχτάρια στα τριφύλλια αφήνοντας την ελάχιστη δυνατή αναθυμίαση όταν περνάνε από πάνω τους τα …”αεροπλάνα”; Τι να σου κάνει λοιπόν το περδικόσκυλο που έχει ….φτερά στα πόδια και μια μύτη περισκόπιο (και όχι μικροσκόπιο) όταν πρέπει να μεταλλαχτεί σε ορτυκόσκυλο;

Τα “εγχειρίδια”, ο Όμιλος Πόιντερ-Σέττερ και οι κριτές με τα σεμινάρια τους αποφεύγουν να πουν μια αλήθεια που την ξέρουν πολύ καλά οι ορτυκοκυνηγοί.: oρτυκοκυνήγι και μεγάλες ταχύτητες δεν ταιριάζουν! Μην σας ξεγελάνε οι ταινίες από το Campo Felice με τους σούπερ πρωταθλητές της Μεγάλης Έρευνας και τις ιλιγγειώδεις ταχύτητες, ή τις αιώνιες φέρμες στα απελευθερωμένα ορτύκια των γυμνών τερέν. Στο πραγματικό κυνήγι οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Στην Κωπαΐδα την πρώτη μέρα θα υπάρχει συνωστισμός , και στον κάθε κυνηγό θα αντιστοιχεί ένα χωράφι 20-30 στρέμματα. Ένα ….κανονικό Πόιντερ ή Αγγλικό Σέττερ θα καταπιεί σε ελάχιστο χρόνο αυτόν τον χώρο και θα βγει στα διπλανά χωράφια να συνεχίσει το κυνήγι του, μαζί με τους όμορους κυνηγούς!

Αν όμως κινείται σαν αποδοτικό ορτυκόσκυλο σε μια ακτίνα 30-50 μέτρων και ”σκανάρει” τον διαθέσιμο χώρο με προσοχή, χωρίς να βιάζεται, τότε θα είναι εκτός προδιαγραφών της φυλής, ενώ ο ιδιοκτήτης του θα ”κατηγορηθεί” για …ασχετοσύνη! Τα Πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ δεν ”φτιάχτηκαν” για να κυνηγάνε ορτύκια… Φτιάχτηκαν για να κυνηγάνε γκράους και καμπίσιες πέρδικες σε αριστοκρατικά εγγλέζικα κυνήγια.

Το ορτύκι είναι το θήραμα του Νότου και των κυνηγών της Μεσογείου. Στην Μεσογειακή μας χώρα τα ορτύκια τα βρίσκουμε στα τρυφιλοχώραφα της Κωπαΐδας, στα θερισμένα σταροχώραφα της Μακεδονίας και της Θράκης ή στα κατσάβραχα της Μάνης και των νησιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις χρειάζονται σκύλοι πιο μετριοπαθείς, περισσότερο εργάτες και λιγότερο …αριστοκράτες. Ένα Μπρετόν, ένα Κούρτσχααρ, ένα Βίζσλα ή ένα Ντρατχααρ θα αποδώσουν καλύτερα με την συνετή τους έρευνα. Δεν θα παρασυρθούν από τη βουλιμία στην έρευνα και την ταχύτητα. Όχι ότι δεν έχουν επηρεαστεί και αυτές οι φυλές από τους αγώνες. Κάθε άλλο. Όλες οι ράτσες είναι πλέον γρήγορές και αυτό είναι μάλλον σωστό. Είναι όμως διαφορετικά τα πράγματα όταν μιλάμε για την ταχύτητα και την ακτίνα έρευνας ενός Πόιντερ που έχει πίσω του δέκα γενιές από προγόνους ”γκράντε τσέρκα” , και τελείως διαφορετικά όταν μιλάμε για ένα ηπειρωτικό που, όσο γρήγορα και μακριά και να ψάχνει, είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα εξαφανιστεί στο βάθος του ορίζοντα.

Η ξέφρενη ταχύτητα των σκύλων αποτελεί πρόβλημα στα ορτύκια, μια και η μύτη δεν προλαβαίνει να συλλάβει την αναθυμίαση. Και το θέμα δεν είναι να πάρει ένας σκύλος μια (συμπτωματική) φέρμα. Το θέμα είναι να πάρει δέκα για να μπουν 6-7 πουλιά στην τσάντα. Κάποτε πήρα (με χαρά) ένα σέττερ μου πίσω από κάποιον κυνηγό στον οποίο το είχα πουλήσει σαν κουτάβι. Το Σέττερ αυτό αποδείχτηκε …κελεπούρι στην ορεινή και στην καμπίσια πέρδικα και μετριότατο στα ορτύκια. Όπως σωστά καταλάβατε αυτός που το …ξεφορτώθηκε ήταν ορτυκοκυνηγός. Μάλιστα κυνηγούσε ορτύκια σε μικρά χωράφια 5-10 στρεμμάτων κοντά στον τόπο κατοικίας του. Σπάνια πήγαινε για μπεκάτσα ή πέρδικα. Παρ όλα αυτά ήθελε να κυνηγάει με Πόιντερ ή Σέττερ. Έψαξε λοιπόν και βρήκε …κοντινά Πόιντερ και είναι ενθουσιασμένος από την απόδοση τους και την επιλογή του. Δεν ήθελε να ακούσει για ηπειρωτική φυλή. Τις θεωρεί …παρακατιανές! Να λοιπόν μια νοοτροπία που έχει ριζωθεί για τα καλά στα μυαλά των σύγχρονών κυνηγών. Τα καλά κυνηγόσκυλα είναι μόνο τα Πόιντερ και τα Αγγλικά Σέττερ. Τ

α ηπειρωτικά δεν είναι καλά κυνηγόσκυλα και δεν ταιριάζουν στα σημερινά κυνήγια… Όταν ακούτε λοιπόν κάποιον να κατηγορεί τον κυνοτρόφο ότι του πούλησε άχρηστο Πόιντερ ή Σέττερ αναρωτηθείτε μήπως φταίει …ο κατήγορος. Μήπως θέλει ο σκύλος να κυνηγάει ορτύκια μέσα στα πόδια του οπότε κατηγορεί (και δυσφημεί) τελείως άδικα τον φουκαρά τον κυνοτρόφο που για να λέμε την αλήθεια φταίει και αυτός. Αντί να αποτρέψει από την αγορά τον άσχετο προτίμησε να τσεπώσει τα φράγκα παρά να χάσει τον πελάτη… Θα ήταν όμως παράλειψη αν δεν μιλούσαμε για τα ώριμα σκυλιά, αυτά δηλαδή που πλέον έχουν φτάσει τα 6-7 ή δέκα τους χρόνια. Μπορεί να μην έχουν πάει ποτέ στα ορτύκια και να κυνηγούσαν πάντα μόνο πέρδικες ή μπεκάτσες, όμως η σοφία και εμπειρία του “βετεράνου” θα κάνουν την διαφορά. Τα χρόνια που έχουν περάσει έχουν ανακόψει πια την ανεξέλεγκτη ορμή της νιότης, και η μύτη έχει γίνει πια ένα πολύτιμό όργανο ανάλυσης και της μικρότερης αναθυμίασης. Στα ορτύκια ο βετεράνος και ο …γέρος θα αποδώσουν καλύτερα από ένα νεαρό σκύλο. Με μερικά κυνήγια ένα μπεκατσόσκυλο θα μεταβληθεί σε καλό ορτυκόσκυλο.

ΤΙΠΣ

Όταν μπουν στα χρόνια κάποια σκυλιά μου τα γυρίζω αποκλειστικά στα ορτύκια. Πάντα φροντίζω τα νεότερα να βγαίνουν μόνο στο κυνήγι της μπεκάτσας και της πέρδικας , και στο κυνήγι του ορτυκιού να βάζω τους …παλαίμαχους. Βέβαια έχω την πολυτέλεια να έχω στη “δούλεψή” μου καμιά εικοσαριά σκύλους, οπότε μπορώ και μιλάω με την άνεση του …προπονητή που έχει πολλές λύσεις στον πάγκο.