Τα ορτύκια του… μεσημεριού!

Κείμενο-Φώτο: Ν. ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Μπορείς να κυνηγήσεις το ορτύκι στις 20 Αυγούστου, μετά τις εννέα το πρωί; Ναι! Ανεπιφύλακτα ναι, με κάποιες προϋποθέσεις βέβαια. Και πρώτη προϋπόθεση είναι να υπάρχουν ορτύκια.

Η βεβαιότητα ότι υπάρχουν πουλιά και όπου νάναι θα ξεπεταχτούν είναι η κινητήριος δύναμη για σκύλο και κυνηγό για να κάνουν την υπέρβαση των δυνάμεών τους και να αντέξουν στην «παράταση» της κανονικής κυνηγετικής ορτυκοδιάρκειας. Αν μάλιστα επικρατεί συννεφιά ή ένα καλό αεράκι, τότε τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα και δεν είναι λίγες οι φορές που η καλύτερη ώρα αποδεικνύεται κάπου ανάμεσα στις 9 και τις 11 το πρωί ή ακόμα και μέσα στο καταμεσήμερο. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Συνήθως στις 2Ο Αυγούστου επικρατεί συνωστισμός στα ορτυκοτόπια μια και χιλιάδες κυνηγοί με τα σκυλιά τους «σκανάρουν» κάθε σπιθαμή θερισμένου σταροχώραφου, χέρσου ή τριφυλλοκαλλιέργειας. Μετά τις πρώτες τουφεκιές τα πουλιά κρύβονται στα καλαμπόκια ή στα βάτα που χωρίζουν τις χωραφιές περιμένοντας να περάσει η μπόρα και οι απρόσκλητοι επισκέπτες. Οπως είναι φυσικό, το πρόγραμμά τους χαλάει και η πρωινή βοσκή σταματάει πριν αρχίσει ενώ το ωράριο εφαρμόζεται αντίστροφα. Αντί λοιπόν να… αποσύρονται στα σκιερά, όταν ο ήλιος αρχίζει και καίει, για να χωνέψουν όπως θα γινόταν σε μια φυσιολογική ημέρα, αυτά νηστικά όπως είναι βγαίνουν από τις κρυψώνες δειλά δειλά στα ποδοπατημένα σταροχώραφα για να χορτάσουν την πείνα τους. Τότε είναι η καλύτερη ώρα για όσους έχουν υπομονή και ξεκούραστα σκυλιά που αντέχουν τη ζέστη, τη μύγα και τον… κονιορτό που σηκώνει το ποδοβολητό τους.

Ψάξτε, λοιπόν, κοντά στους φράχτες και στους αγκαθότοπους που χωρίζουν τα χωράφια, όπως και περιμετρικά από τις καλαμποκιές ακόμα και όταν ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά και είναι καυτός. Ψάξτε κοντά στα ποτιστικά αλλά όχι μέσα στις λασπωμένες από τους εκτοξευτήρες νερού καλλιέργειες. Το ορτύκι ζει κοντά στα νερό και στα ποτιστικά χωράφια αλλά όχι μέσα στη λάσπη ή στα νερά.

Το μυστικό στο κυνήγι του ορτυκιού είναι η… αργοπορία και το βήμα σημειωτόν από τον κυνηγό άλλα και από τον σκύλο του. Αργά αργά λοιπόν και πιστέψτε το ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος βιασύνης. Τα πουλιά σάς βλέπουν από μακριά αλλά δεν φεύγουν όπως θα έφευγε ένα τρυγόνι, μια τσίχλα ή μια πέρδικα.

Προγκηχτά…

Το ορτύκι δεν πετάει σχεδόν ποτέ παρά μόνο στην εποχή της αποδημίας του. Οταν αντιληφθεί κυνηγούς και σκύλους θα τρυπώσει στο διπλανό δάσος από τις καλαμποκιές ή θα σμουλώσει περιμένοντας να το προσπεράσουν οι… οχτροί. Θα γίνει τοσοδούλικο και ένα με το χώμα ώστε να εκπέμπει την ελάχιστη δυνατή αναθυμίαση που είναι πολύ δύσκολο να γίνει αντιληπτή από τους σκύλους.

Ολοι οι ορτυκοκυνηγοί που έχουν στο βιογραφικό τους κάποιες δεκαετίες προϋπηρεσίας μπορούν να σας διαβεβαιώσουν ότι περισσότερα ορτύκια σήκωσαν προγκηχτά αυτοί και οι σκύλοι τους παρά έπειτα από φέρμα.

Μια καλή ώρα για το κυνήγι της πρώτης μέρας είναι και αργά το απόγευμα, πριν από το σούρουπο και βέβαια όσο υπάρχει ακόμα αρκετό φως. Είναι η ώρα που τα ορτύκια βγαίνουν από καλαμποκιές, τεύτλα, φασολιές και άλλα δυσπρόσιτα για κυνηγούς και σκύλους σημεία. Είναι τα καταφύγια και η κάλυψη των πουλιών από κάθε λογής εχθρούς. Εκεί περνούν τη μέρα τους, στα σκιερά, κρυμμένα κάτω από τις φυλλωσιές και την αγριάδα.

Ομως, όταν έρχεται η ώρα δεν μπορούν με τίποτα να αντισταθούν στο τελευταίο τσιμπολόγημα της ημέρας. Το μισάωρο πριν πέσει το σκοτάδι είναι η καλύτερη χρονικά στιγμή και για έναν ανεξήγητο λόγο τα πουλιά ξεπετάγονται εύκολα. Ισως η άδεια… γούσα τους που τα κάνει να πετούν πιο άνετα και να ξεπετάγονται σαν ελατήρια δίνοντας την ευκαιρία για απανωτές τουφεκιές. Φορτωθείτε λοιπόν λίγα φυσίγγια, κόκκινο γιλέκο, καπέλο, νερό στο παγούρι και κυνηγήστε ορτύκια ολημερίς.