Published on 4 Οκτωβρίου, 2013 | by Kynoclub

Ενας φερματζής στις…παγάνες!

Νίκος Φωτακόπουλος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Νίκος & Nάσος Φωτακόπουλος

Πάντα έχει ενδιαφέρον ένα κυνήγι αγριόχοιρου για έναν πουλοκυνηγό με σκύλους φέρμας. Είναι μια εμπειρία και μια αφορμή να γνωρίσεις και ένα άλλο είδος κυνηγίου. Αλλος ο κόσμος του τριχωτού…

Διαφορετικοί κανόνες, διαφορετικά σκυλιά, διαφορετικά φυσίγγια, πολλοί κυνηγοί και μεγάλο… νταβαντούρι. Καμιά σχέση με το κυνήγι της μπεκάτσας που κάνω στα ίδια μέρη. Η μοναχικότητα του μπεκατσοκυνηγού εδώ είναι άχρηστη. Στο κυνήγι του αγριόχοιρου η ομαδικότητα είναι βασική προϋπόθεση για να έρθει το αποτέλεσμα.
Γίνεσαι μέλος μιας ντουζίνας κυνηγών με συγκεκριμένο ρόλο και μόνο αν συμπεριλαμβάνονται στα προσόντα σου η υπακοή και η… καρτερικότητα. Το κυνήγι μπορεί να κρατήσει ώρες και εσύ να νιώθεις ότι έχεις βγάλει ρίζες από την ακινησία σε κάποιο καρτέρι. Αν δεν το αντέχεις, τότε κάθεσαι σπίτι σου ή πας για εκπαιδευτικό με τα πουλόσκυλα… (κάτι που το προτιμώ).

Η δική μου δουλειά σ’ αυτό το κυνήγι ήταν να κάνω ρεπορτάζ . Ομως… Σιγά που δεν θα έπαιρνα μαζί τουφέκι. Μαζί λοιπόν με τα φωτογραφικά πήρα αγκαλιά και την ολοκαίνουργια Winchester SX3. Οταν βαρέθηκα να βγάζω φωτογραφίες τον «πιλότο» της παρέας, τα αυτιά του οποίου είχαν γίνει σαν? λαγάνες από το τέντωμα, το έριξα στο χάζεμα της μαύρης καλλονής. Αν και φανατικός των κλασικών όπλων, δηλώνω περιχαρής από την κατάμαυρη όψη, τα πλαστικά μέρη και τη γραμμή της νέας SX3.

Τα γουρούνια όμως δεν πέρασαν, και ευτυχώς ούτε και η… αρκούδα τις πατημασιές της οποίας ο «πιλότος» ορκιζόταν ότι ξεχώριζε στο χώμα. Γύρω στα 150 κιλά την υπολόγιζε, κάνοντάς με να πηγαίνω τοίχο-τοίχο ή σωστότερα δένδρο-δένδρο.

Οι Λάικες της Δυτικής Σιβηρίας έχουν προσαρμοστεί απόλυτα στο ελατόδασος της Παύλιανης και αποδεικνύονται αξεπέραστες στη «στάμπα».

Επειτα από αυτό, η παγάνα μεταφέρθηκε σε άλλο μέρος και με αρκετή καθυστέρηση μέχρι να ξαναστηθούν τα καρτέρια. Τα γνωστά δηλαδή.

– «Εσύ εκεί, εσύ εδώ», και πάει λέγοντας…

Ομως η ξηρασία των τελευταίων εβδομάδων είχε διώξει τα γουρούνια και οι ξεραμένες λούμπες… απέμειναν άδειες και διψασμένες. Τα σκυλιά δύσκολα έπιαναν κάποιον ντορό και αυτός ήταν από ζαρκάδια που σουλατζάριζαν ήρεμα κα περιπαιχτικά λες και γνώριζαν ότι δεν θα τα πειράξει τίποτα…

Δυο μετεγγραφές
Εχω ξανακυνηγήσει γουρούνια με την παρέα του «γατούλη» όπως είναι το παρατσούκλι του Χριστόφορου Καραδήμα που είναι ο αρχηγός και παγανιέρης της ομάδος. Μάλιστα φέτος η αγέλη των σκύλων ενισχύθηκε με δυο μετεγγραφές από τη Σερβία. Δύο νεαρά Πόσαβατς που, αν και άπειρα ακόμα, δείχνουν καλά στοιχεία και συμπληρώνουν την εργασία των Λάικα που μάλλον κάνουν… μισή δουλειά.

Και λέω κάνουν μισή δουλειά, γιατί παίρνουν άριστα στη «στάμπα», δηλαδή στο στρίμωγμα και στην καθήλωση του αγριόχοιρου και μικρότερη βαθμολογία στην ιχνηλασία παλιών ιχνών. Εκεί όπου αντίθετα είναι το δυνατό χαρτί των Πόσαβατς που είναι και σχετικά νέα ράτσα για την Ελλάδα. Οσοι τα χρησιμοποιούν ορκίζονται ότι είναι τα καλύτερα. Δεν πιστεύω όμως τίποτα από αυτά.

Τα Σέρβικα Πόσαβατς είναι τα νέα πολύτιμα αποκτήματα της ομάδας. Εξίσου πολύτιμα τα κολάρα εντοπισμού της Garmin!

Ο καθένας για τη ράτσα που χρησιμοποιεί τα ίδια λέει… Και αυτό που συνήθως γίνεται είναι κάθε γουρουνοπαρέα να χρησιμοποιεί και τα δικά της… μπάσταρδα. Εδώ όμως, η παρέα του Χριστόφορου και του Νίκου Καραδήμα από την Παύλιανη της Φωκίδας, κυνηγάνε μόνο με καθαρόαιμα. Φέτος τουλάχιστον…

Το πλέον παράδοξο στο συγκεκριμένο κυνήγι είναι η απαγόρευση στη χρήση του ασυρμάτου και μάλιστα την εποχή της κινητής τηλεφωνίας, όταν το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι τόσο επικίνδυνο. Μια ξεχασμένη και ευτυχώς ανενεργή απαγόρευση που πρέπει άμεσα να καταργηθεί.

Μια φωτογραφία και τα επινίκια στην ταβέρνα του «Παπαμανώλη» στις παρυφές της Παύλιανης.

Ολοι συμφωνούν ότι ο ασύρματος και η ενδοεπικοινωνία στην παρέα μπορεί να σώσει ζωές! Είναι χαρακτηριστικό αυτό που μου είπε κάποιος από την παρέα:

– «Οταν ο γουρουνοκυνηγός ακούσει θόρυβο αυτόματα περνάει το δάκτυλο στη σκανδάλη. Ετσι έχει ήδη διανύσει τη μισή διαδρομή προς το ατύχημα. Ειδικά όταν είναι νέος και άπειρος…» Πόσο δίκιο έχει!

– «Με τον ασύρματο», συνεχίζει, «ειδοποιείς τα άλλα καρτέρια ότι μετακινείσαι και έτσι όλοι γνωρίζουν πού ακριβώς βρίσκεσαι. Οχι μόνο δεν θα έπρεπε να απαγορεύεται αλλά αντίθετα έπρεπε να επιβάλλεται η χρήση του όπως επιβάλλεται και το κόκκινο γιλέκο» καταλήγει ο συνομιλητής μου παρακαλώντας με να γράψω κάτι…

Τα ζαρκάδια…
Μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή, όπως και αλλού, τα ζαρκάδια!

Πλέον βρίσκονται παντού και σε αριθμούς τέτοιους που… κολάζουν ακόμα και αγίους.

Πολύ περισσότερο όταν παρασέρνουν τα σκυλιά σε άλλους τόπους και άλλα μέρη, ακυρώνοντας στην ουσία το κυνήγι της ημέρας.

Τουλάχιστον τέσσερα πέρασαν από τα καρτέρια των συγκυνηγών μου που για μια ακόμα φορά έδειξαν… στωικότητα και εγκαρτέρηση σεβόμενοι μια απαγόρευση χωρίς νόημα.

Το κόκκινο σώζει ζωές… Είναι τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό, στο κυνήγι του αγριόχοιρου αλλά και σε κάθε κυνήγι στο πυκνό, ο κυνηγός να φορά ρούχα παραλλαγής αντί του υποχρεωτικού από το νόμο πορτοκαλοκόκκινου γιλέκου.

Μάλλον η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου τα ζαρκάδια αποτελούν προστατευόμενο είδος. Το παράδοξο όμως, είναι ότι ένα μόλις μέτρο δίπλα μας, και μέσα στα όρια της ελεγχόμενης κυνηγετικής περιοχής της Παρνασσίδας, το κυνήγι του ζαρκαδιού επιτρέπεται κανονικά και με τον νόμο όπως και στις υπόλοιπες κρατικές ρεζέρβες.

Βέβαια η Παρνασσίδα έχει κατεβάσει ρολά εδώ και δυο χρόνια αλλά αν λειτουργούσε το ζαρκάδι θα ήταν θηρεύσιμο είδος. Αν το τουφεκίσεις εντός ρεζέρβας είσαι νόμιμος ενώ αν το τουφεκίσεις εκτός είσαι για… χειροπέδες!

Τα χαμένα λαγόσκυλα…

Το κυνήγι μας είχε σχεδόν τελειώσει και η παρέα μαζευόταν για την επιστροφή και τα… επινίκια.

Κοντά σε μας ήρθαν για διάλειμμα και δυο λαγόσκυλα που έμοιαζαν χαμένα για ώρες. Τουλάχιστον για μια ώρα πήγαιναν από το ένα αμάξι στο άλλο.

Το ένα μακρύτριχο, τύπου γκριφόν, και το άλλο με εμφανή την καταγωγή, κατά ένα μέρος, από Ιταλικό Ιχνηλάτη που μάλιστα φορούσε και GPS.

Oλοι τα θεωρούσαμε χαμένα.

Κάποιος είπε να τα μαζέψουμε και να τα παραδώσουμε όταν βρεθεί ο ιδιοκτήτης.

Η «διαταγή» όμως ήρθε ξεκάθαρη και επιτακτικά:

– Δεν αγγίζουμε ξένους σκύλους για κανέναν λόγο. Είχε δίκιο ο «γατούλης» .

Ου μπλέξεις που λέει και ο σοφός λαός και άντε τε να αποδείξεις ότι δεν απαλλοτρίωσες τα ξένα σκυλιά αν πέσεις σε στραβόξυλο…. Είχε δίκιο!

Αν και προσωπικά θα έπαιρνα το ρίσκο συνυπολογίζοντας ότι η περιοχή εκτός από αρκούδες έχει και κάμποσους λύκους που θεωρούν τα λαγόσκυλα εκλεκτό μεζέ.

Λύκους που έχουν μάθει ότι το κουδουνάκι του λαγόσκυλου σημαίνει συσσίτιο…