Τεχνικές μόνο για τσίχλες!

Μέρες του Οκτώβρη και η πρωινή υγρασία βρέχει τα άρβυλα και το παντελόνι μου χαμηλά. Τα ορτύκια αυτή την εποχή ποδαρώνουν πολύ, πετάνε πάρα πολύ δύσκολα και μόνο όταν ο σκύλος φτάσει πολύ κοντά. Τα δε άπειρα και βιαστικά σκυλιά παίρνουν πολλές «λευκές» φέρμες, αφού τα πονηρά ορτυκάκια τα έχουν ξεγελάσει και έχουν κρυφτεί κάπου παραπέρα ή συνεχίζουν να περπατούν

Ο σκύλος μετά από ένα παρατεταμένο ποντάρισμα που άρχισε να μου δημιουργεί την εντύπωση ότι μπορεί να είναι καμία πέρδικα, επιτέλους σταθεροποιήθηκε. Με τη δική μου παρότρυνση ξεσήκωσε το ορτύκι, το οποίο κατέληξε στο σακίδιο. Την ώρα που το χαζεύω και το περιεργάζομαι ακούω τη γνώριμη φωνή της τσίχλας και γυρίζοντας βλέπω δύο τσίχλες να περνάνε ψηλά, ακολουθώντας τους γνωστούς διαδρόμους της μεταναστεύσεώς τους.

Χειμώνιασε σκέφτηκα και μια μελαγχολία με κατέλαβε, πέρασε όμως γρήγορα μπροστά στη θέα του φερμαρισμένου σκύλου. Αλλες δύο τρεις τσίχλες έκοψαν την ησυχία με τις φωνές τους. Ας δούμε όμως μερικά πράγματα γύρω από αυτούς τους φθινοπωρινούς επισκέπτες που μας κρατούν συντροφιά στις κυνηγετικές εξορμήσεις μας από τώρα μέχρι το τέλος της κυνηγετικής σεζόν.

Οι κιχλίδες είναι μία πολύ μεγάλη οικογένεια πτηνών πέντε μέλη της οποίας αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος για τους Ελληνες κυνηγούς. Τα είδη αυτά είναι η Δεντρότσιχλα (Turdus viscivorus), η Γερακότσιχλα (Turdus pilaris), η Κελαηδότσιχλα (Turdus Philomelos), η Κοκκινότσιχλα (Turdus iliacus) και ο Κότσυφας (Turdus merula).

Τον Οκτώβριο ξεκινούν και τα περάσματά τους, στους τόπους από όπου κάνουν τα μπασίματά τους μπορούμε να τις συναντήσουμε όλες στα ίδια μέρη. Τις τσίχλες και τα κοτσύφια τα συναντάμε ανάμεικτα τις πρώτες μέρες μέρες των περασμάτων, ενώ οι δεντρότσιχλες και οι γερακότσιχλες εμφανίζονται από τα μέσα του Οκτώβρη και μετά με πιο συνεκτικά κοπάδια. Οι κοκκινότσιχλες εμφανίζονται και αυτές σε κοπάδια λίγο πιο αργά και γίνονται αντιληπτές από το χαρακτηριστικό σφύριγμά τους.

Το χρονοδιάγραμμα μιας εξόρμησης για πέρασμα τσίχλας έχει ως εξής:

Από νωρίς το πρωί, σκοτεινά σχεδόν, οι τσίχλες αρχίζουν να ανεβαίνουν, η κατεύθυνσή τους είναι σε γενικές γραμμές από νότο προς βορρά και μπορεί να γίνει λίγο πιο λοξή ανάλογα με το ανάγλυφο, τα βουνά δηλαδή που έχουν να ξεπεράσουν.

Τα πρώτα που αρχίζουν να ανεβαίνουν σύρριζα με τα δέντρα και τους θάμνους είναι τα κοτσύφια, με τις τσίχλες να μην απουσιάζουν αλλά να είναι πιο λίγες. Τις πολύ πρωινές ώρες πρέπει να προσέχουμε λόγω της μειωμένης ορατότητας, αλλά και του γεγονότος ότι τα πούλια πετούν πολύ χαμηλά. Ρίχνουμε μόνο στα πουλιά που περνάνε από πάνω μας, διαφορετικά μόνο προς τα εκεί που είμαστε σίγουροι και έχουμε τσεκάρει ότι δεν υπάρχουν άλλοι κυνηγοί προς αποφυγή ατυχήματος.

Οσο ξημερώνει τα πουλιά αρχίζουν να πετούν ψηλότερα και έρχονται κατά κύματα ανακατεμένα τσιχλοκότσυφα.

Το ύψος που τελικά θα πετούν τα πουλιά είναι σε άμεση εξάρτηση με τον καιρό και αυτό μας επηρεάζει γιατί πρέπει να επιλέξουμε ανάλογα τόπο, πόστο, αλλά και φυσίγγια.

Όταν δεν φυσάει πολύ, μέχρι 2-3 μποφόρ, οι τσίχλες περνάνε ψηλά. Δύο περιπτώσεις υπάρχουν: η μία είναι να πάμε σε μέρος με μεγάλο υψόμετρο για να έρθουμε πιο κοντά στα πουλιά και βάζουμε λίγο στενότερες συσφίξεις και λίγο πιο χοντρά σκάγια π.χ. Νο 8.

Πρωινό πέρασμα
Η δεύτερη περίπτωση είναι να παραμείνουμε στα χαμηλά και να αρκεστούμε στα πουλιά που περνούν πιο κοντά μας και εντός του δραστικού βεληνεκούς του όπλου μας. Το όπλο μας σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να έχει κάννη 70 εκ. τουλάχιστον σύσφιξη 3-2 άστρα ή ένα δίκαννο με τσοκ 1 και 3. Τα φυσίγγια θα είναι Νο 8 και θα πρέπει να έχουν πολύ σφιχτή κατανομή στα 33 μέτρα, αφού οι βολές μας θα είναι μακρινές και οι τσίχλες αποτελούν έναν σχετικά μικρό στόχο. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ένα καλό φυσίγγι στο κέντρο της κατανομής του με διάμετρο γύρω στα 40 εκ. σε αυτήν την απόσταση θα πρέπει να έχει 3-6 σκάγια Νο 8 στο σώμα μιας τσίχλας και να μην παρουσιάζει μεγάλα κενά.

Στο τέλος του πρωινού περάσματος, που ανάλογα με το εάν έχει πουλιά ή όχι μπορεί να διαρκέσει έως τις 10 το πρωί, όσες τσίχλες και κοτσύφια έχουν καθίσει μέσα στους θάμνους μπροστά μας αρχίζουν να μετακινούνται από θάμνο σε θάμνο.

Κινούμαστε, μόνο όταν το πουλί είναι σε θέση βολής και δεν μπορεί πλέον να λοξοδρομήσει…

Μετά από το πρωινό πέρασμα όσοι θέλουν, και εάν έχει πουλιά, μπορούν να ασχοληθούν με το περπατητό κυνήγι, στους θάμνους και τους πρινώνες ή τις ελιές με αρκετά καλά αποτελέσματα, αφού αυτά τα πουλιά είναι πιο ήρεμα αφού δεν έχουν πολλές επαφές με κυνηγούς.

Στο πρωινό καρτέρι της τσίχλας πρέπει να προσέξουμε το ντύσιμό μας ιδιαίτερα στα χαμηλότερα σημεία, αφού τις μέρες με ξαστεριά η πάχνη είναι αρκετή και έχει ψύχρα. Εάν ακόμα το μέρος που θα κυνηγήσουμε έχει χόρτα θα πρέπει τα παπούτσια μας να είναι ελαφρώς αδιάβροχα, γιατί η υγρασία που μαζεύεται πάνω τα διαβρέχει μέχρι τις κάλτσες.

Ενα από τα βασικά πλεονεκτήματα που πρέπει να έχει το μέρος όπου θα κάνουμε το καρτέρι μας είναι να είναι καθαρό από θάμνους και να μην έχει ψηλή ποώδη βλάστηση γιατί χωρίς σκύλο θα χάνουμε αρκετά πουλιά. Τις μέρες που το πέρασμα είναι έντονο δεν πρέπει να ρίχνουμε ποτέ σε περισσότερα από 1-2 πουλιά τη φορά για να μπορούμε να τα εντοπίζουμε εύκολα. Εκτός βέβαια εάν έχουμε έναν πολύ καλό σκύλο επαναφοράς για να τα βρίσκει.

Ενας άλλος τρόπος για να κυνηγήσουμε τις τσίχλες είναι πάλι με καρτέρι αλλά εκεί όπου αναζητούν την τροφή τους. Αυτό το είδος κυνηγιού μπορεί να γίνει καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας αλλά απαιτεί πολύ καλή γνώση του τόπου και των συνηθειών των τσιχλών. Εφοδιαστείτε με υπομονή και επιμονή, μελετήστε από κάπου ψηλότερα τις κινήσεις των πουλιών στην περιοχή που σας ενδιαφέρει, εντοπίστε δέντρα που οι καρποί τους αποτελούν αγαπημένη τροφή για τις τσίχλες όπως οι ελιές, οι σχίνοι με τον καρπό, οι βάτοι τα οποία αποτελούν πόλο έλξης για αυτά τα πουλιά.

Φυσικά εννοείται ότι επισκεπτόμαστε αυτούς τους τόπους όταν έχουμε μια ικανοποιητική παρουσία πουλιών γιατί διαφορετικά όσες ώρες και να αφιερώσουμε τα αποτελέσματα θα είναι πενιχρά.

Το όπλο που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι κοντό με σχετικά ανοιχτό τσοκάρισμα 3-4 και τα σκάγια Νο 9.

Το περπατητό κυνήγι αποτελεί έναν από τους πιο προσφιλείς τρόπους κυνηγιού για τις τσίχλες. Είναι ένας από τους πιο αθλητικούς τρόπους, αφού απαιτεί από τον κυνηγό να διανύσει μεγάλες αποστάσεις, να έχει οξυμένα αντανακλαστικά και να είναι δεινός σκοπευτής για να μπορέσει τελικά να καρπωθεί μερικά τσιχλοκότσυφα.

Ο καιρός επηρεάζει πάρα πολύ τις τσίχλες όσον αφορά την επιλογή των καταφυγίων τους. Οταν έχει πολύ αέρα ή κρύο τα πουλιά είναι λουφαγμένα μέσα σε ρέματα συνήθως με πυκνή βλάστηση για να προφυλαχθούν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μεγαλύτερη προσπάθεια από τον κυνηγό για να τις ξεσηκώσει. Το ίδιο συμβαίνει και όταν έχει βρέξει ή όταν έχει πάρα πολλή υγρασία και πάχνη το πρωί. Δεν είναι λίγες οι φορές που υπό τέτοιες συνθήκες χρειάζονται 2-3 πέτρες για να φύγουν οι τσίχλες, μέσα από τον θάμνο που κρύβονται ή να τις κυνηγήσει κάποιο σκυλί ξεπετάγματος.

Στο περπατητό

Οταν ο καιρός είναι καλός και ιδιαίτερα όταν έχουμε κυνηγημένα και φοβισμένα πουλιά έχουμε πρόβλημα κυρίως σε μέρη που είναι σχετικά ανοιχτά γιατί οι τσίχλες φεύγουν μακριά, αφού μας αντιλαμβάνονται εύκολα. Σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει να υπάρχουν σε έναν κυνηγότοπο αρκετοί κυνηγοί γιατί ξεσηκώνοντας τα πουλιά τα στέλνουν ο ένας στον άλλο και με αυτό τον τρόπο γίνεται ένα όμορφο και πολύ ενδιαφέρον κυνήγι με εναλλαγές στις σκοπεύσεις.

Μεγάλη σημασία στο περπατητό κυνήγι παίζει το να κυνηγάμε σε ζευγάρια ιδιαίτερα στα πυκνά και τις ρεματιές. Τα τσιχλοκότσυφα είναι πολύ πονηρά πουλιά ιδιαίτερα εάν έχουν κυνηγηθεί. Δύσκολα θα κάνουμε μια εύκολη βολή, αφού θα πετάξουν πίσω από οποιοδήποτε εμπόδιο είναι διαθέσιμο, είτε αυτό είναι θάμνος, δέντρο, βράχος κλπ. Ετσι κυνηγώντας σε ζευγάρια μπορούμε να στέλνουμε ο ένας στον άλλο πουλιά κάνοντας τα πράγματα για εμάς πιο εύκολα.

Σκύλος επαναφοράς
Ενας σκύλος ξεπετάγματος και επαναφοράς μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα τέτοιο κυνήγι, αφού θα μας βοηθάει και στο ξεπέταγμα των πουλιών τα οποία θα έρχονται προς εμάς. Ενας άλλος τομέας που είναι πολύ σημαντικός και στον οποίο ο σκύλος είναι ο μοναδικός που μπορεί να μας βοηθήσει είναι η επαναφορά του νεκρού ή πληγωμένου θηράματος.

Οι τσίχλες λόγω του χρωματισμού τους, αλλά και του βιοτόπου τους είναι θηράματα που έχουμε αρκετές απώλειες σε πληγωμένα και νεκρά πουλιά όταν δεν έχουμε σκύλο. Μια τσίχλα ή ένας κότσυφας πληγωμένος μόλις αγγίξει το έδαφος αμέσως θα τρέξει να τρυπώσει και είναι πολύ δύσκολο για εμάς να τον βρούμε. Είναι λοιπόν βασικό για την τελική έκβαση της εξόρμησής μας να έχουμε ένα σκύλο που θα βρίσκει τα πουλιά γιατί είναι σίγουρο ότι χωρίς την πολύτιμη βοήθειά του θα έχουμε σπατάλη θηράματος.

Το απογευματινό καρτέρι είναι ο άλλος τρόπος κυνηγιού των τσιχλών που εφαρμόζεται όταν πια τα πουλιά σταματάνε να περνάνε στα πρωινά περάσματα και αρχίζουν τις ημερήσιες μετακινήσεις τους από τις θέσεις όπου κουρνιάζουν προς τους τόπους αναζήτησης τροφής το πρωί και αντίστροφα το απόγευμα.

Λίγο μετά το μεσημέρι τον χειμώνα και ουσιαστικά 2-3 ώρες πριν νυχτώσει αρχίζουν οι τσίχλες να ανεβαίνουν προς τις θέσεις όπου κουρνιάζουν. Στην αρχή μία μία και εντείνουν το πέρασμά τους όσο πλησιάζει η δύση του ήλιου.

Στο πέρασμα αυτό τα πουλιά δεν σχηματίζουν χαλαρά κοπάδια που εμφανίζονται στα πρωινά περάσματα του Οκτωβρίου Νοεμβρίου, αλλά περνάνε συνήθως ακολουθώντας μια άναρχη πορεία και χωρίς καμία συνοχή μεταξύ τους.

Οι τόποι που προτιμούν οι τσίχλες για να κουρνιάζουν είναι δάση κωνοφόρων με ή χωρίς υπόροφο, οι πρινώνες και γενικά οι θαμνώνες που βρίσκονται ψηλά σε πλαγιές. Περιοχές με ανάμεικτη βλάστηση αυτών των ειδών αποτελούν ιδανικούς τόπους κούρνιας για τα τσιχλοκότσυφα.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να κάνουμε στις δεντρότσιχλες και τις γερακότσιχλες, αυτές τις κυνηγάμε με καρτέρι στα δάση κωνοφόρων που προτιμούν σε μεγάλα υψόμετρα και σε οροπέδια. Χαμηλότερα μπορεί να τις βρούμε όταν έχουμε στα βουνά πολλή παγωνιά και χιόνια.

Οι γερακότσιχλες πέφτουν στους κάμπους ευκολότερα και δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στα καρποφόρα δέντρα και ειδικά στις μηλιές αφού οι καρποί τους αποτελούν αγαπημένη τροφή για αυτές.

Τόσο τις γερακότσιχλες, αλλά ιδιαίτερα τις δεντρότσιχλες δεν αξίζει να προσπαθήσουμε να τις κυνηγήσουμε με περπατητό και να τις ξεγελάσουμε πλησιάζοντας το δέντρο στην κορυφή του οποίου κάθονται. Οι μόνες που θα χαμογελούν στο τέλος θα είναι οι τσίχλες. Εντοπίζουμε την περιοχή που τους αρέσει και εκεί κάνουμε το καρτέρι μας.

Τα σκάγια που χρησιμοποιούμε είναι Νο 8 και 9 και όταν έχει παγωνιά Νο 7. Ενα τσοκάρισμα στα 2 ή 3 άστρα είναι ιδανικό. Το ντύσιμό μας σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να είναι κατάλληλο για να αντέχουμε στο κρύο που έχει στα μεγάλα υψόμετρα.

Τέλος θα ήθελα να πω ότι στο καρτέρι της τσίχλας και ιδιαίτερα όταν μας προσεγγίζουν τα πουλιά το κρύψιμο δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο όσο η ακινησία. Ακόμη και μέσα στο ανοιχτό αν στέκεται κανείς ακίνητος αρκεί για να περνάνε τα πουλιά από πάνω του.

Κινούμαστε, μόνο όταν το πουλί είναι σε θέση βολής και δεν μπορεί πλέον να λοξοδρομήσει…

ΑΚΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Πηγή : http://www.ethnos.gr/