Ο Άγγελος των Πόιντερ!

Συνέντευξη : Nίκος Φωτακόπουλος

Φωτογραφίες : Nίκος & Νάσος Φωτακόπουλος

Διάλεξε τον δρόμο που θα ακολουθήσει από νωρίς… Σε αντίθεση με τους περισσότερους συναδέλφους του που έγιναν «επαγγελματίες», όταν ήταν πια… μεσόκοποι, ο Αγγελος Γονιδάκης ήξερε από μικρός «τι θα γίνει όταν μεγαλώσει»!

Αν και οι γονείς του άλλα ονειρευόντουσαν, αυτός είχε τα δικά του όνειρα: αυτά που του επέβαλε το πάθος του για το κυνήγι και τα κυνηγόσκυλα. Πριν καν πάει στρατιώτης, παρουσίαζε σκύλους στους αγώνες… Ο ίδιος θυμάται ως εξής την «πρωταρχή» του:

Γεννήθηκα στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας πριν από 41 χρόνια, αλλά όταν ήμουν τεσσάρων μηνών η οικογένειά μου επέστρεψε στην Πάτμο, τον τόπο καταγωγής μου. Εκεί μεγάλωσα και εκεί έμαθα το κυνήγι και τους σκύλους… Ο παππούς και ο πατέρας μου είχαν κάποια σκυλιά που ήταν απόγονοι καθαρόαιμων Πόιντερ. Ηταν τα «λάφυρα» που μας άφησαν πίσω τους οι Ιταλοί που τότε είχαν υπό την κατοχή τους τα Δωδεκάνησα. Μεγάλωσα μέσα στα σκυλιά και τα κυνήγια, δεν είχα μυαλό για τίποτα άλλο.

Η πιο πρόσφατη επιτυχία. Αναπληρωματικός Πρωταθλητής Ευρώπης στην Ερευνα Κυνηγίου για το 2013 με την «Cima» Sirtouf του Μιχάλη Κλωνάρη.

Ερώτηση: Και πώς ξεκίνησες την αγωνιστική κυνοφιλία;

Απάντηση: Εμαθα ότι θα γινόταν κάποιος αγώνας στη Θήβα. Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’90 και δεν είχα ακόμα κλείσει τα 19 μου χρόνια. Πήρα την «Ανάστα», το Πόιντερ που κυνηγούσα πέρδικες στο νησί μου, μπήκα στο πλοίο και βγήκα στον Πειραιά. Βρήκα ένα ταξιτζή και του ζήτησα να με πάει στη Θήβα, στους… αγώνες για κυνηγόσκυλα. Με κοίταξε σαν να έβλεπε εξωγήινο(!), αλλά στη Θήβα έφτασα τελικά. Πλήρωσα 11.000 δραχμές -ήταν σχεδόν ένας μισθός τότε- και έμεινα μόνος μου με μια βαλίτσα, έναν υπνόσακο και έναν σκύλο στα χωράφια. Εκεί γνώρισα τον Νίκο Κατσαρό, πιάσαμε κουβέντα, μάλλον με λυπήθηκε και με φιλοξένησε στο φορτηγάκι του, όπου κοιμήθηκα τη νύχτα.

Την επόμενη μέρα κέρδισα το 1ος Εξαίρετος και τη μεθεπόμενη κέρδισα πάλι το 1ος Εξαίρετος και μαζί το CACT της ημέρας. Σε ένα Σαββατοκύριακο έκανα την «Αnasta» πρωταθλήτρια. Ηταν ο πρώτος μου σκύλος που έγινε πρωταθλητής και τη θυμάμαι με πολλή αγάπη. Αυτό ήταν. Τα πάντα πλέον ήταν μονόδρομος για μένα… Να σκεφτείς ότι μέχρι τώρα έχω αναδείξει περισσότερους από 50 πρωταθλητές…

Ερ.: Είσαι όμως και εκτροφέας Πόιντερ, μια φυλή για την οποία πολλά ακούγονται, κυρίως για τα σκυλιά που προέρχονται από τους Αγώνες. Μπορεί να είναι χρήσιμα στους κυνηγούς; Ποια είναι η γνώμη σου;

Απ.: Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι το Πόιντερ δεν είναι σκύλος για όλους. Το θέμα δεν είναι αν ταιριάζει το Πόιντερ σε εμάς, αλλά αν… εμείς ταιριάζουμε στο Πόιντερ! Οχι, δεν θα συμβούλευα ένα κυνηγό που θέλει ένα σκύλο να κυνηγάει κοντά του να πάρει Πόιντερ. Ενας τέτοιος σκύλος που κυνηγάει δίπλα στον κυνηγό, θα είναι Πόιντερ στην όψη, δεν θα είναι όμως Πόιντερ στην ψυχή. Το τυπικό Πόιντερ θα απομακρυνθεί από τον κυνηγό όσο πρέπει, μέχρι να βρει θήραμα. Αυτό είναι το καθήκον του, αυτό είναι το πάθος του…

Ερ.: Δηλαδή, θα έπαιρνες ένα τέτοιο Πόιντερ για να κυνηγήσεις ορτύκια;

Απ.: Βεβαίως! Ενας μυαλωμένος σκύλος προσαρμόζεται σε όλα τα εδάφη και σε όλα τα θηράματα. Ετσι, ένας σκύλος που θα του δοθεί χρόνος προσαρμογής, θα αποδώσει σε όλες τις καταστάσεις. Σκέψου μόνο τι συμβαίνει με τους σκύλους των αγώνων. Μπορεί μέσα σε ένα δεκαήμερο να αγωνιστούν στα διαφορετικά τερέν της Πολωνίας, του Λαγκαδά, της Σερβίας ή της Ανδαλουσίας. Διαφορετικοί τόποι, διαφορετικές συνθήκες, σκέψου να ήθελαν χρόνο προσαρμογής…

Ερ.: Μίλησέ μας λίγο για τις απαιτήσεις της δουλειάς ενός επαγγελματία «κυναγωγού»…

Απ.: Πρέπει να έχει πολύ γερό στομάχι και… άντερα. Πολλές φορές μετά από πολύ μεγάλη προσπάθεια φτάνεις στη βρύση, αλλά νερό δεν πίνεις. Το χειρότερο είναι όταν νιώθεις ότι… σου κλέβουν κάτι που σου ανήκει. Δυστυχώς, οι κριτές κάνουν και αυτοί λάθη, ενώ ορισμένοι -θα τολμήσω να το πω- δεν είναι πάντα δίκαιοι. Και αυτό συμβαίνει συχνά με τους Ιταλούς, που υποστηρίζουν προκλητικά τους συμπατριώτες τους εις βάρος των υπολοίπων αγωνιζόμενων. Και δεν είναι μόνο αυτά τα προβλήματα, μην ξεχνάς ότι έχουμε να κάνουμε με ζώα. Δεν μιλάνε, δεν διαμαρτύρονται, εσύ πρέπει να καταλάβεις έγκαιρα αν κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Είσαι υπεύθυνος απέναντι στους ιδιοκτήτες, απέναντι στα ίδια τα ζώα και, κυρίως, απέναντι στη συνείδησή σου. Το να πάθει κάτι ένας σκύλος από ένα απρόβλεπτο γεγονός, είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Το να πάθει οτιδήποτε ένας σκύλος από ευθύνη ή αμέλεια δική μου, είναι κάτι που ευτυχώς ποτέ δεν το έχω ζήσει και ελπίζω να μην το ζήσω ποτέ!

Ποντάροντας τον «Ilis Anemos».

Ερ.: Ποια είναι τα τρία σκυλιά που έρχονται κατευθείαν στο μυαλό σου;

Απ.: Ολα μου τα σκυλιά τα θυμάμαι ένα ένα… Ομως, αφού πρέπει να μιλήσω, μόνο για τρία, θα αναφέρω την Aqua, τη Randa και την Drim De la Palmoza που έχουν κερδίσει όλους τους τίτλους. Και από τα Σέττερ θα αναφέρω τον Zidan, την Blonda και τον Ιlis Anemo, που γέμισαν τα καρνέ τους με βαθμολογίες. Σπουδαία σκυλιά, μεγάλα κυνηγόσκυλα…

Ευχάριστα και δυσάρεστα

Ερ.: Ποια ήταν μέχρι τώρα η πιο ευχάριστη στιγμή σου;

Απ.: Στο μυαλό μου έρχονται πρώτα οι στιγμές που έζησα και όσα κέρδισα με την Drim… Την ανάθρεψα με το μπιμπερό από δύο ημερών, όταν πέθανε η μητέρα της. Κέρδισα τα πάντα μαζί της: Πρωταθλήτρια Εργασίας, Ερευνας Κυνηγίου και Μεγάλης Ερευνας Ελλάδος, Σερβίας, Ιταλίας, καθώς και Αναπληρωματική Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ενα σπουδαίο Πόιντερ! Και ας μην ξεχνάμε ότι ελάχιστα θηλυκά σκυλιά έχουν κάνει τέτοια καριέρα.

Ερ.: Και η πιο δυσάρεστη ανάμνησή σου;

Απ.: Ηταν η στιγμή που έμαθα στα χωράφια για τον θάνατο του πατέρα μου! Την επόμενη μέρα ξεκινούσαν οι αγώνες… Είναι τραγικό να κλειδώνεις τα σκυλιά σου και να ξεκινάς ένα ταξίδι για το πιο θλιβερό σου καθήκον… Από εκεί και πέρα πάντα οι στιγμές της μοναξιάς είναι πολύ δύσκολες, όταν είσαι αναγκασμένος να ζεις πολύ καιρό μακριά από την οικογένειά σου.

Και ομολογώ ότι, μετά από είκοσι χρόνια, είναι κάτι που δεν το ξεπέρασα ποτέ. Το ίδιο νιώθουν όλοι οι συνάδελφοί μου…

Nεαρός κυναγωγός με την Alora στις Σέρρες τη δεκαετία του ΄90.

Ερ.: Σε όλη αυτή τη διαδρομή υπήρξαν άνθρωποι που σε στήριξαν;

Απ.: Ασφαλώς δεν θα είχα κάνει τίποτα αν δεν είχα την κατανόηση και την ανοχή της οικογένειάς μου, αλλά και την υποστήριξη κάποιων ανθρώπων. Θα ευχαριστώ πάντα τον Stefano Girandola και τον πατέρα του Eugeniο που με έμαθαν πολλά πράγματα και τα μυστικά της εκπαίδευσης…

«Σε μαθαίνω πολλά πράγματα και κάποια μέρα θα σε βρω μπροστά μου» μου είχε πει κάποτε ο Stefano… Οταν συναντιόμαστε τώρα στους αγώνες, μου το υπενθυμίζει για να με πειράξει. Και βέβαια, θα ευχαριστώ πάντα όλους εκείνους που μέχρι σήμερα μου έχουν εμπιστευτεί τα σκυλιά τους, αλλά και όλους τους ιδιοκτήτες που με στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια. Ενα μεγάλο ευχαριστώ και στην οικογένεια Παπανδρέου που αντιπροσωπεύει τις τροφές Τοp Professional, υποστηρίζοντας έμπρακτα την εκτροφική μου προσπάθεια.

Το κυνήγι της πέρδικας στην Πάτμο και τα Δωδεκάνησα ήταν το μεγάλο σχολείο μέχρι τη μετακόμιση στα τερέν του Λαγκαδά. Πάντα όμως υπάρχει χρόνος για ένα κυνήγι και εκπαιδευτικά στα πάτρια εδάφη…