Published on 11 Δεκεμβρίου, 2013 | by Kynoclub

Ο τραυματισμένος αγριόχοιρος….

Κείμενο: Ηλίας Γκαϊφύλιας

Πολλές φορές ρίχνει ένας κυνηγός σε κάποιο αγριογούρουνο, το οποίο τραυματίζεται και χωρίς να πέσει φεύγει αφήνοντας ίχνη από αίμα. Αν τότε υπάρχουν σκυλιά θα το βρουν, αν όχι είναι αναγκασμένος ο κυνηγός ή οι κυνηγοί να το ακολουθήσουν με οδηγό το πάτημά του και τα αίματα.

Οσο το αγριογούρουνο βαδίζει σε μέρη όπου η ορατότητα είναι πάνω από 30-40 μέτρα, δεν υπάρχει κίνδυνος. Όταν όμως μπει σε πυκνούρα, όπου η ορατότητα περιορίζεται στα δέκα μέτρα ή και λιγότερα πολλές φορές, το πράγμα αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο, γιατί, αν (και συνήθως έτσι γίνεται) το αγριογούρουνο σταματήσει μέσα στα πυκνά, μόλις πλησιάσει ο κυνηγός ακολουθώντας τα ίχνη του, πολύ πιθανόν να του επιτεθεί. Επειδή δε μια τέτοια επίθεση θα γίνει ξαφνικά, από πολύ κοντά και κυρίως από ένα «εξαγριωμένο», λόγω τραύματος, αγριογούρουνο, τότε υπάρχει κίνδυνος.

Γι’ αυτό το καλύτερο που έχει να κάνει ένας κυνηγός σε τέτοια περίπτωση είναι να «κόψει» γύρω- γύρω την πυκνούρα και αν το πάτημα με τα αίματα «βγαίνει», συνεχίζει να το ακολουθεί. Αν όχι, τότε σίγουρος ότι είναι μέσα, ενεργεί διαφορετικά.

Αν είναι παρέα, κάνουν το μέρος παγάνα με προσοχή και πολλές τουφεκιές. Αν η παρέα διαθέτει σκυλιά, «δένουν» γύρω- γύρω το μέρος, βγάζουν τα περιλαίμια των σκυλιών για να μην σκαλώσουν σε κάποιο χαμόκλαδο τη στιγμή που θα βρουν και πιθανόν θα αρπαχτούν με το αγριογούρουνο, και βάζοντάς τα στο πάτημα, περιμένουν.

Για να καταλάβει κάποιος πόσο επικίνδυνο είναι το να ψάχνει για τραυματισμένο αγριογούρουνο μέσα σε πυκνούρα, αρκεί να σας αναφέρω ένα γεγονός κατά το οποίο ένας τουφεκισμένος κάπρος «μαχαίρωσε» τρία σκυλιά, όταν αυτά πήγαν και τον βρήκαν μέσα σε μια πυκνούρα. Το ένα από τα σκυλιά ίσως γλίτωνε, αλλά μπήκε μέσα στο περιλαίμιό του ένα κλαδί και έτσι, όπως ήταν «πιασμένο» το σκότωσε. Γι’ αυτό πρέπει να βγαίνουν τα περιλαίμια και αν θέλετε τη γνώμη μου, όχι μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά πάντα.

Τα τραύματα

Το αν θα πέσει κοντά ή μακριά ένα τραυματισμένο αγριογούρουνο εξαρτάται από τη σοβαρότητα του τραύματός του και φυσικά, σε πιο σημείο του σώματός του χτυπήθηκε.

Αν χτυπηθεί στον εγκέφαλο θα πέσει ξερό επιτόπου. Αν χτυπηθεί στη σπονδυλική στήλη θα πέσει επιτόπου, μην μπορώντας να κάνει βήμα, αλλά δεν θα πεθάνει αμέσως. Εδώ χρειάζεται η χαριστική βολή. Αν χτυπηθεί στην καρδιά, ίσως δεν πέσει επί τόπου, αλλά δεν θα πάει μακριά. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση που χτυπηθεί στα πνευμόνια ή στο συκώτι, γιατί σε σύντομο χρονικό διάστημα θα «πνιγεί» από την αιμορραγία. Αν χτυπηθεί και σπάσει ένα από τα πόδια του, θα πέσει κάνοντας μια δυο τούμπες, αλλά αμέσως θα ξανασηκωθεί και θα φύγει. Εδώ ξανασημειώνω ότι όσο πιο ψηλά στο πόδι είναι το χτύπημα τόσο πιο αργή γίνεται η φυγή του, κάτι που σημαίνει ότι μπορούμε να το προφτάσουμε αν το καταδιώξουμε, ενώ αντίθετα όσο πιο χαμηλά είναι το τραύμα τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να φύγει και να μη το… ξαναδούμε.

Αν του προκαλέσουμε κοιλιακό τραύμα, δυστυχώς θα φύγει και δυο φορές δυστυχώς, θα πεθάνει ύστερα από 1-2 μέρες γιατί τα κοιλιακά τραύματα είναι μεν θανατηφόρα, αλλά όχι άμεσα. Θα πεθάνει από μόλυνση μετά από μέρες, ανάλογα με τη σοβαρότητα του τραύματος.
Εδώ λοιπόν μπαίνει το ερώτημα: Και πως θα ξέρει ο κυνηγός αν το αγριογούρουνο που χτυπήθηκε και έφυγε αφήνοντας λίγο ή πολύ αίμα είναι ελαφρά ή βαριά τραυματισμένο;

Ενας τρόπος για να αξιολογήσει ο κυνηγός τη βαρύτητα του τραύματος είναι το χρώμα του αίματος που αφήνει το αγριογούρουνο. Αν το χρώμα είναι προς το ροζ και μάλιστα αν είναι και ανακατεμένο με σάλιο, σημαίνει ότι έχει τραυματιστεί στα πνευμόνια και θα το βρει κάπου εκεί κοντά.

Σχετική περίπτωση, κάπρος βάρους 130 περίπου κιλών, με τρία δράμια στα πνευμόνια πήγε (όλο κατήφορο φυσικά) γύρω στα 600 μέτρα. Βέβαια αυτό ήταν περίπτωση γιατί πρόκειται για πολύ δυνατό ζώο. Συνήθως με τέτοια τραύματα «πέφτουν» πολύ πιο κοντά.
Αν ένα τραυματισμένο αγριογούρουνο σταματάει κάθε 100-200 μέτρα και βγάζει ματωμένα κόπρανα, σημαίνει ότι είναι χτυπημένο στην κοιλιά.

Εκείνα τα τραύματα που δεν υπολογίζονται καθόλου, αλλά από τα οποία τρέχει πολύ αίμα μερικές φορές, και νομίζει ο κυνηγός ότι το αγριογούρουνο είναι βαριά τραυματισμένο, είναι τα επιφανειακά ή στα ψαχνά.
Πολλές φορές, δηλαδή, η σοβαρότητα του τραύματος είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ποσότητα του αίματος που τρέχει από αυτό. Ένα βαριά τραυματισμένο αγριογούρουνο ποτέ δεν παίρνει ανήφορο. Συνήθως φεύγει πλαγιοκατηφορικά ή κατευθείαν κατηφορικά αν είναι θανάσιμα τραυματισμένο.

Εδώ θα ήθελα να τονίσω και να υπογραμμίσω το εξής:

Ένα αγριογούρουνο είτε πέσει ξερό επιτόπου είτε το βρούμε κοντά ή μακριά, δεν πρέπει να το πλησιάσουμε από τον κατήφορο, αλλά πάντα από πάνω ώστε να το έχουμε χαμηλότερα. Ενεργούμε με αυτό τον τρόπο γιατί υπάρχει περίπτωση να μην είναι νεκρό, που σημαίνει ότι αν πάμε να το πλησιάσουμε από χαμηλότερο σημείο, πιθανόν να βάλει τις τελευταίες του δυνάμεις και κυριολεκτικά να σαλτάρει επάνω μας.

Σίγουρη ζημιά και μάλιστα μεγάλη. Γι’ αυτό πάντα από πάνω, διότι απλά χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια για να κινηθεί προς τα πάνω παρά προς τα κάτω.

Αν έχει πέσει σε ίσωμα, ποτέ δεν το πλησιάζουμε από την πλευρά του κεφαλιού, γιατί αν έχει δυνάμεις ακόμα για επίθεση, και βρισκόμαστε σε σημείο που το βολεύει, σηκώνεται και επιτίθεται, ενώ αν το πλησιάσουμε από πίσω, και αν ακόμα έχει δύναμη και πρόθεση για επίθεση, πρέπει να σηκωθεί και να στρίψει για να επιτεθεί. Έτσι κερδίζουμε λίγο χρόνο για τουφέκισμα.

Προσοχή στα αυτιά

Ενας τρόπος για να καταλάβουμε αν το αγριογούρουνο είναι νεκρό ή όχι, είναι τα αυτιά του. Αν τα κουνάει, έστω και αν είναι τελείως ακίνητο, δεν θα πρέπει να διστάσει ο κυνηγός να του ρίξει τη χαριστική βολή.

Άλλη μια σχετική λεπτομέρεια: Αν ένα αγριογούρουνο πυροβοληθεί και πέσει αμέσως «σαν άδειο σακί» μένοντας τελείως ακίνητο, «κάτι δεν πάει καλά». Μάλλον είναι μόνο ζαλισμένο και υπάρχει περίπτωση σε λίγα δευτερόλεπτα να σηκωθεί όρθιο. Αν όμως πέσει μετά τον πυροβολισμό και κλωτσάει, τότε μάλλον είναι τραυματισμένο θανάσιμα.

Γενικά, αν υπάρχει και η παραμικρή υποψία (εγώ λέω και χωρίς αυτήν) ότι το ξαπλωμένο αγριογούρουνο ζει, ο κυνηγός πρέπει να ρίξει τη χαριστική βολή αμέσως. Διαφορετικά, το λιγότερο που μπορεί να πάθει θα είναι να ταλαιπωρηθεί ψάχνοντάς το και μπορεί να μην το βρει ποτέ. Ακόμα χειρότερα όμως, μπορεί να δεχτεί μια επίθεση απ’ αυτό.

Άλλος τρόπος για να καταλάβουμε ότι το αγριογούρουνο είναι βαριά τραυματισμένο (χωρίς πολλές φορές να αφήνει αίμα) είναι το ότι σε μικρή απόσταση από το σημείο όπου χτυπήθηκε, σταματάει τα άλματα και συνεχίζει βαδίζοντας με μικρά βήματα.

Επίσης, αν είναι βαριά τραυματισμένο, οπωσδήποτε θα πιει νερό από το πρώτο ποτάμι ή ρυάκι που θα συναντήσει και ύστερα από λίγο θα πέσει νεκρό. Γενικά, όμως, αν το αγριογούρουνο, δεν πέσει επιτόπου ή το πολύ σε μερικές δεκάδες μέτρα και δεν υπάρχουν σκυλιά, δύσκολα βρίσκεται, ειδικά αν δεν «αφήνει» πολύ αίμα.

Δείτε : Για αγριόχοιρους!