Ο Ιχνηλάτης Γασκώνης Σαιντόζης!
Κείμενο-Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος
Ο Ιχνηλάτης Γασκώνης Σαιντόζης (Petit και Grant Gascon Saintogeois) είναι γνωστό στην Ελλάδα κυρίως από τους σκύλους του καθηγητή κ Αντώνη Αντωνίου που έχουμε δει στο παρελθόν σε κυνολογικές εκθέσεις την τελευταία δεκαετία. Ποτέ όμως δεν κατάφερε αυτή η φυλή να προσελκύσει μαζικό ενδιαφέρον από τους Έλληνες λαγοκυνηγούς και γουρουνοκυνηγούς. Αντίθετα στην γειτονική Ιταλία, μέσα στη ίδια δεκαετία, το Γασκώνης Σαιντόζης έκανε πληθυσμιακά άλματα (τηρουμένων των αναλογιών). Ενδεικτικό είναι ότι το 2001 είχαν γραφτεί στα γενεαλογικά βιβλία του Ιταλικού Κυνολογικου Ομίλου (ENCI) μόλις 2 σκύλοι ενώ το 2008 έφτασαν τις 159 εγγραφές.
Ο Μικρός Γασκώνης Σαιντόζης είναι ένας ιχνηλάτης με εξαιρετικές ικανότητες στο κυνήγι του λαγού και ιδιαίτερα αποτελεσματικός στο κυνήγι του αγριόχοιρου. Έχει έμφυτη την ιδιότητα να κυνηγάει το είδος για το οποίο εκπαιδεύτηκε και να αδιαφορεί για τα υπόλοιπα θηράματα που θα βρεθούν στο διάβα του. Και αυτό για πολλούς είναι το μεγαλύτερο προσόν του. Ας σκεφτούμε μόνο το μεγαλύτερο πρόβλημα, το απαγορευμένο ζαρκάδι, που αντιμετωπίζουν οι λαγοκυνηγοί και οι γουρουνοκυνηγοί της χώρας μας και τα προβλήματα που αυτό τους δημιουργεί όταν παρασύρει τους σκύλους τους σε γειτονικούς …νομούς.
Είναι σκύλος θεαματικός και για αυτό κατάλληλος να κυνηγάει σε αγέλη άλλα και για να συμμετέχει σε αγώνες που πλέον είναι πραγματικότητα και στην Ελλάδα.
Το πρότυπο της εργασίας του τα λέει όλα ξεκάθαρα: Μέγας κυνηγός, επίμονος, θαρραλέος, χωρίς επιθετικότητα. Εύκολος και εκπαιδεύσιμος στην εκτέλεση εντολών και κατάλληλος για μέλος αγέλης. Εξαιρετικός στο πλησίασμα του γιατακιού, και γρήγορος στην ακολουθία των νυχτερινών ντορών σε οποιοδήποτε έδαφος και βλάστηση.
Όταν βρει τα πρώτα ευρήματα από ίχνη το ανακοινώνει σεμνά αλλά ….πανηγυρικά και σταδιακά όσο πλησιάζει το θήραμα δυναμώνει τη φωνή διατηρώντας σταθερό ρυθμό καθ όλη τη διάρκεια της καταδίωξης. Έχει μεγάλο ζήλο και πρωτοβουλία στην έρευνα και φτάνει γρήγορα στο θήραμα. Είναι ένας πραγματικός σπεσιαλίστας των δυσκολιών έστω και αν αυτές οι δυσκολίες μετριάζουν την ταχύτητα του. Στα μεγάλα θηράματα δείχνει μοναδικό θάρρος κάτι που του επιτρέπει να καθηλώνει μεγάλα θηράματα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του είναι η εναρμόνιση του και η διάθεση συνεργασίας με τον αρχηγό της αγέλης κάτι που τον κάνει πολύτιμο μέλος της.
Ο Γασκώνης Σαιντόζης είναι ιχνηλάτης με ιδιαίτερη όσφρηση και μοναδικός ”φωνακλάς”. Καταδιώκει το θήραμα με μεγάλη αποφασιστικότητα και με καλή ταχύτητα. Καταφέρνει να το πιέζει με και να το τρομάζει με δυνατά κλαφουνίσματα με αποτέλεσμα ο φυγάς πιεζόμενος να μην διαλέγει πάντα την ασφαλέστερη οδό διαφυγής. Κυνηγάει το λαγό με μοναδικό τρόπο με τη βοήθεια της δυνατής μύτης, και της μεγάλης του ηρεμίας και αυτοπεποίθησης που έχει κατά την διάρκεια της εργασίας του.
Στο κυνήγι του αγριόχοιρου βρίσκεται στο στοιχείο του. Τα γονίδια των προγόνων του και η απ ευθείας προέλευση του από σκύλους επιλεγμένους για το κυνήγι μεγάλων θηραμάτων τον κάνουν προσεχτικό και ελάχιστα επιθετικό προστατεύοντας τον από αδικαιολόγητους τραυματισμούς ή ακόμα και από την επαφή με φονικούς χαυλιόδοντες. Στην στάμπα είναι μεγάλος …φωνακλάς και αν και κατ εξοχήν σκύλος αγέλης αποδίδει πολύ καλά και μόνος του σε οποιαδήποτε έδαφος σε ψηλή ή χαμηλά βλάστηση αλλά και στο πυκνό δάσος μια και είναι προικισμένος με μεγάλη σωματική δύναμή. Ακόμα και στους πουρναρότοπους το λείο τρίχωμα του δεν είναι εμπόδιο μια και έχει δέρμα πραγματικής αντοχής που δεν νοιώθει καν τις …γρατζουνιές.
Η ένωση των δυο φυλών.
Κείμενο: Μauro Pasquinucci
Από το Μάιο του 2007 Οι δυο φυλές Γασκώνη, Μεγάλο και Μικρό, γίνανε μια.
Αναφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα της έκθεσης του καθηγητή Raymond Triquet (εκείνη την εποχή Πρόεδρος της Επιτροπής Στάνταρτ της Διεθνούς Ομοσπονδίας) που υποστήριζε την ένωση των δυο φυλών της Γασκώνης.
«Στην Παγκόσμια έκθεση του Thulleu (Αυστρία) του 1986 ο νικητής των ιχνηλατών Bernois (από τη Βέρνη) και ο νικητής των ιχνηλατών Lucernois ( από την Λουκέρνη) ήταν αδέρφια της ίδιας γέννας. Η Ελβετία σοφά δήλωσε αμέσως μια μοναδική φυλή με τέσσερις ποικιλίες. Οι δύο φυλές Gascon Saintogeois , εκτός από το μέγεθος, έχουν ένα στάνταρτ περίπου κοινό. Ο αριθμός τους είναι λιγοστός: 153 κουτάβια μεγάλο Γασκώνη Σαιντώζης το 2005 και μόνο 100 κουτάβια για τα Μικρά Γασκώνη Σαιντώζης. Τονίζουμε ότι στην Αγγλία μια φυλή με λιγότερο από 300 κουτάβια το χρόνο λέγετε ότι είναι σε κίνδυνο. Μένει να ρυθμιστεί το πρόβλημα των μεγεθών. Πρόκειται για μια διαφορά εκατοστών. Είναι διαφορά 7 εκατοστών ανάμεσα στα μεγαλύτερα Μικρά Γασκώνη και τα πιο μικρά Μεγάλα Γασκώνη στα αρσενικά και 6 εκατοστών στα θηλυκά, επομένως δεν έχετε προβλέψει καμιά ανοχή. Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και ούτε κανονικό στη Γαλλία όπου η ανοχή για το εκατοστό είναι υποχρεωτική. Πρέπει επειγόντως να κάνετε κάτι …….».
Τελικά η ένωση των φυλών έδωσε τα επιθυμητά αποτελέσματα, ώστε το 2009 οι νέες εγγραφές στο LOF τριπλασιάστηκαν. Στην Εθνική εκδήλωση της εκτροφής του ίδιου έτους, αυτή η φυλή για πρώτη φορά στην ιστορία της εκδήλωσης, ήταν η πιο πολυάριθμη ανάμεσα στις παρουσιαζόμενες φυλές, και όλα αυτά όταν έχουν περάσει μόλις δυο χρόνια από τις αλλαγές που έγιναν. Εκτός από τους αριθμούς, που φυσικά είναι πάντα σημαντικοί, πρέπει να τονίσουμε τη συνολική καλυτέρευση σε μορφολογικό επίπεδο σε σχέση με το παρελθόν η οποία έγινε στην πλειοψηφία των σκύλων.
Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα τα Γασκώνης Σαιντώζης έγιναν όλα πιο όμορφα ενώ πριν ήταν όλα άσχημα. Εννοούμε ότι, με την αφαίρεση της επιβολής του αναγκαστικά “μικρού ”, όπως απαιτούσε το παλιό στάνταρτ, δεν υπάρχουν πια οι λόγοι που οδηγούσαν τη Γαλλία στην παραγωγή πολλών υβριδίων και ένα είδος Γασκώνης –Αριεγης. Σήμερα σχεδόν όλα τα δείγματα είναι “καθαρά ”, και αυτό είναι σίγουρα ένα μεγάλο αποτέλεσμα.
Δείτε : Η φωνή του Ιχνηλάτη
