Αναζητώντας τον δραπέτη…

Κείμενο-Φώτο: Ν. ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Αν πούμε πως αν δεν υπήρχε ο λαγός ως ύπαρξη και ως θήραμα, πολλοί κυνηγοί δεν θα ήταν κυνηγοί, ίσως ακούγεται υπερβολικό. Κι όμως τα παλιότερα, τουλάχιστον, χρόνια αυτό ήταν μια πραγματικότητα.

Και στην εποχή μας συμβαίνει αυτό, όχι όμως όσο παλιότερα. Ταγμένος ο λαγός από τη φύση του να ταίζει στόματα, από τα ανθρώπινα μέχρι τα αλεπουδίσια και βάλε, είναι μοιραίο γι’ αυτόν να θεωρείται ο ορισμός του θηράματος και του κυνηγίου.

Θυμάμαι τον συχωρεμένο τον παππού μου, να μου διηγείται πως στην Κατοχή το μόνο κρέας που έμπαινε στο σπίτι ήταν αυτό του λαγού. Και από την άλλη, να μην μπορεί να καταλάβει πως κάποιος είναι ή δηλώνει κυνηγός, να μένει στην Αθήνα και να κυνηγάει… τσίχλες.

Ετσι ακριβώς. Αυτό πίστευε. Αν δεν έχεις στο «κουμάσι» σου δυο-τρία γκέκικα και δεν κυνηγάς αποκλειστικά λαγό, δεν δικαιούσε να ονομάζεσαι κυνηγός.
Αν και πολλοί «κολλάνε» το «αλκοολίκι» του λαγοκυνηγίου αρκετά αργά και στην προχωρημένη ηλικία των.. τριάντα ή των σαράντα χρόνων τους, δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται πως ο λαγοκυνηγός γεννιέται, δεν γίνεται. Και συνήθως είναι έτσι. Η συντριπτική πλειοψηφία των λαγοκυνηγών είναι χωρικοί. Αυτοί έχουν τους λαγούς δίπλα τους, μέσα στα πόδια τους κάθε μέρα. Όμως, συμβαίνει και το άλλο. Το λαγοκυνήγι είναι παράδοση. Πάει από πατέρα σε γιο και από τον γιο στον εγγονό. Και αυτό είναι θετικό. Δεν είναι μόνο η γνώση του λαγοκυνηγιού που μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, είναι και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Το πνεύμα της διαχείρισης, που είναι συνείδηση του λαγοκυνηγού που κυνηγάει γύρω από το χωριό και την αγροικία του. Αυτός ξέρει πόσους λαγούς έχουν τα διπλανά χωράφια, αυτός ξέρει πόσους πρέπει να βάζει στο δισάκι του και πόσοι πρέπει να μείνουν για να «γίνουν» για την επόμενη χρονιά. Όλα αυτά παλιότερα, πολύ πριν εμφανιστούν οι όψιμοι πολυεπιδοτούμενοι προστάτες.

Οι τεχνικές διαφυγής

Ο παραδοσιακός, αλλά και ο πιο συναρπαστικός τρόπος κυνηγίου του λαγού, είναι με λαγόσκυλα (ιχνηλάτες).

Το κυνήγι του λαγού ξεκινάει πρωί-πρωί. Η παρέα πιάνει τα καρτέρια, δηλαδή τα σημεία-μονοπάτια που υπολογίζουμε πως θα περάσει ο λαγός, κυνηγημένος από τα σκυλιά. Και εδώ είναι η πρώτη ικανότητα, που πρέπει να έχει ο λαγοκυνηγός. Τέλεια γνώση του λαγότοπου, της συμπεριφοράς του λαγού στον συγκεκριμένο τόπο.

Σε μια ομάδα λαγοκυνηγών ο πιο ικανός και έμπειρος θα αποφασίσει για τα καρτέρια. «Εσύ θα πας εκεί» και «εσύ θα πρας εκεί πάνω». Το καρτέρι πρέπει να είναι στο τέλος του μονοπατιού ή στην έξοδο κάποιου περάσματος, αν το μέρος έχει πυκνούρες ή δάσος. Όταν τα σκυλιά ξεφωλιάσουν το λαγό, αυτός φεύγει γρήγορα προς την διαδρομή, που δεν παρουσιάζει εμπόδια, αλλά ξέρει και καλύτερα. Και αυτή η διαδρομή είναι συνήθως το μονοπάτι, που χρησιμοποιεί, όταν ξεκινάει για βοσκή ή για να μετακινηθεί.

Ο λαγός τρέχει να σωθεί πάντα από τα χαμηλά προς τα ψηλότερα μέρη εξαιτίας των πίσω ποδιών του, που είναι πολύ πιο μακριά από τα μπροστινά. Εάν πήγαινε από τα ψηλά προς τα χαμηλά με μεγάλη ταχύτητα, δεν θα μπορούσε να τρέξει και θα έφερνε «κωλοτούμπες».

Ο ιδανικός αριθμός κυνηγών επομένως και όπλων είναι σχετικός με τη μορφολογία, αλλά και την έκταση που γίνεται το λαγοκυνήγι. Στα μέρη μας είναι συνηθισμένες οι παρέες των επτά-οκτώ κυνηγών, όσο και οι παρέες των πέντε ή των δύο ατόμων. Ο ένας κυνηγός μένει πάντα κοντά στα σκυλιά, για να τα κατευθύνει ή να τα μαζεύει και οι υπόλοιποι πιάνουν τα καρτέρια.

Αρχίζουμε πάντα νωρίς το πρωί, όταν ακόμα είναι φρέσκα τα ίχνη του λαγού από τη νυχτερινή βοσκή. Ο λαγός έιναι νυκτόβιο ζώο και την αυγή κρύβεται σε κάποιο πουρνάρι ή άλλο σημείο, που του παρέχει ασφάλεια και κάλυψη, για να περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Μόνο αν βρίσκεται σε περιοχές πολύ ήσυχες όπου είναι βέβαιος ότι δεν θα ενοχληθεί, μπορεί να βγει για μικρές περιπλανήσεις την ημέρα. Γι’ αυτό, όσο νωρίτερα μπορούμε να αρχίσουμε το πρωί, τόσο καλύτερα, γιατί τα ίχνη είναι ακόμη πρόσφατα και τα σκυλιά θα τα αντιληφθούν με μεγαλύτερη ευκολία. Ο «κυναγωγός» επιλέγει το σημείο, που θα λυθούν τα σκυλιά, και ενημερώνει τους κυνηγούς, που έχουν ήδη «πιάσει» τα καρτέρια. Μια ιδανική αγέλη λαγόσκυλων μπορεί να είναι από τέσσερα μέχρι έξι σκυλιά, αρμονικά συνεργαζόμενα μεταξύ τους.
Πολλοί νομίζουν ότι είναι βαρετό να κάθεται κάποιος στο καρτέρι περιμένοντας με τις ώρες, μήπως και περάσει από κοντά του ο λαγός. Αυτοί που ξέρουν να εκτιμήσουν το κυνήγι του λαγού με λαγόσκυλα, αντιλαμβάνονται τα κλαφουνίσματα των σκύλων σαν ένα μεθυστικό τραγούδι. Και είναι πράγματι αυτό το κυνήγι ένα εκφραστικό τραγούδι από γαβγίσματα. Και όταν βεβαιωθεί, θα γαβγίσει πιο δυνατά μαζί με όλα τα σκυλιά της αγέλης και όσο πλησιάζουν στη θέση του λαγού, τόσο πιο δυνατά θα γίνονται τα γαβγίσματα σαν χορωδία. Όταν εντοπιστεί ο λαγός και «ξεφωλιαστεί» τότε αρχίζουν να τρέχουν στην κατεύθυνση του φυγάδα ακολουθώντας τα ίχνη του. Τότε τα γαβγίσματα γίνονται κλαφουνίσματα και είναι ότι πιο ερεθιστικό μπορεί να υπάρξει στον κόσμο γι’ αυτόν που περιμένει στο καρτέρι. Στην αρχή είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς προς ποιο καρτέρι θα κατευθυνθεί ο λαγός και όλοι είναι σε ένταση. Ο κάθε κυνηγός εύχεται να είναι αυτός ο εκλεγμένος από την τύχη για να τουφεκίσει. Αν και αυτό το κυνήγι είναι ομαδικό, ποιος δεν θα ‘θελε να είναι ο εκλεκτός;

Ακινησία στο καρτέρι

Όταν από το κλαφούνισμα των σκυλιών καταλάβουμε σε ποιο καρτέρι κατευθύνεται ο λαγός, μπαίνουμε στην μεγαλύτερη υπερένταση, αν και η βεβαιότητα δεν υπάρχει ποτέ γιατί μπορεί και την τελευταία στιγμή να στρίψει. Ο λαγός είναι πράγματι πολύ δύσπιστος και φεύγει μακριά πολύ πριν να φτάσουν οι ιχνηλάτες που τον καταδιώκουν. Οι παλιοί λαγοκυνηγοί λένε, πως αυτό το σημείο που ακούς τα σκυλιά να κλαψουρίζουν, υπολόγισε ότι ο λαγός είναι τουλάχιστον τριάντα μέτρα πιο μπροστά. Εάν τα σκυλιά φτάνουν σε σένα με το λαιμό βραχνιασμένο, σημαίνει πως το θήραμα πέρασε κοντά σου και δεν το πήρες χαμπάρι, κάτι που συμβαίνει συχνά μιας και ο λαγός είναι πονηρός, δύσπιστος και χρησιμοποιεί πολύ τη μύτη του, όταν νιώθει πως κάτι δεν πάει καλά. Και αρκούν λίγα μέτρα, δέκα ή είκοσι, για να δώσουν την ευκαιρία στον λαγό να κάνει ελιγμό και να σωθεί. Αν η τύχη μας ευνοήσει και βλέπουμε το λαγό να έρχεται πάνω μας, τότε χρειάζεται η μεγαλύτερη ψυχραιμία. Η παραμικρή κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία για εμάς και σωτήρια για τον λαγό. Ο λαγός δεν μπορεί να καθορίσει με ακρίβεια το περίγραμμα των αντικειμένων και εάν κάτι κινηθεί, το αντιλαμβάνεται αμέσως και τότε γίνεται άπληστος. Πρέπει λοιπόν να μείνεται ακίνητοι και να τον αφήσετε να πλησιάσει.

Η βολή δεν είναι δύσκολη, γιατί ο λαιμός δίνει σχετικά μεγάλο στόχο και αν και γρήγορος, κινείται συνήθως σε ευθεία γραμμή, εκτός αν είναι το έδαφος ανώμαλο. Μόλις ντουφεκίσουμε και όλα πάνε καλά (για μας όχι για τον λαγό), θα ακούσουμε να φτάνουν και τα σκυλιά. Τότε πρέπει να κάνουμε γρήγορα, για να προλάβουμε να πάρουμε τον λαγό πριν προλάβουν να τον αρπάξουν τα σκυλιά. Οι ιχνηλάτες σπανιότατα κάνουν επαναφορά και όταν είναι πολλοί, λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους και συνήθως καταστρέφουν τον λαγό ανεπανόρθωτα. Σιγά-σιγά καταφτάνουν από τα άλλα καρτέρια και οι υπόλοιποι κυνηγοί, οι οποίοι αν και δεν τουφέκισαν είναι βέβαιο, πως το έχουν διασκεδάσει αρκετά. Πάντοτε υπάρχει ελπίδα για όλους να είναι οι πρωταγωνιστές την επόμενη φορά.

Αχαλίνωτος εραστής

Για τον λαγό, που η ζωή του δεν έχει να επιδείξει και πολλές απολαύσεις, το .. σεξ είναι μια σημαντική απόλαυση, αν όχι η σημαντικότερη. Πριν προλάβει καλά- καλά να μεγαλώσει λίγο και να αποχωριστεί τα… παιδικά του χρόνια, αρχίζει ο αγώνας για περισσότερο ή ακόμα περισσότερο σεξ. Ο αρσενικός γίνεται απίστευτα τολμηρός, για τόσο δειλό είδος, προκειμένουν να βρει θηλυκή συντροφιά. Και δεν αρκείται σε μια μόνο. Είναι ικανός να ικανοποιήσει χαρέμια. Και πριν τα ικανοποιήσει, είναι υποχρεωμένος να δώσει μάχες μέχρι θανάτου (που λέει ο λόγος). Σε διαρκή σεξουαλικό οίστρο, τουλάχιστον ο αρσενικός, λοιπόν είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, μια και ο φουκαράς προορίζεται να παριστάνει στη σύντομη ζωή του τον πιο διαλεχτό μεζέ για κάθε είδος αρπακτικό, που κυκλοφορεί σε αυτόν τον πλανήτη.

Από τον άνθρωπο μέχρι το πιο ταπεινό ποντίκι και φιδάκι. Πιο ευάλωτα είναι βεβαίως τα μικρά λαγουδάκια. Γι’ αυτό η λαγίνα πρέπει να γεννάει συνέχεια, για να αναπληρώνει τις απώλειες. Πρόβλημα επιλογής αρσενικού βέβαια, δεν έχει.
Η …ηθική της λαγίνας σ’ αυτό το θέμα είναι «μπάτε λαγοί και αλέστε». Σόδομα και Γόμορα η σεξουαλική ζωή του είδους αλλά δεν είναι αυτός λόγος τώρα να κακολογούμε τα φουκαριάρικα τα λαγουδάκια. Είναι λάθος να συγκρίνουμε την ηθική των ανθρώπων με την «ηθική» των λαγών, αλλά και οποιοδήποτε είδους. Τώρα αυτό το περί ηθικής των ανθρώπων είναι σχετικό, αλλά ας το αντιπαρέλθουμε.

Η αναφορά στην αναπαραγωγική δυνατότητα των λαγών δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο από την διαπίστωση, πως και εδώ η φύση έχει προβλέψει τα πάντα για τα πλάσματά της. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα για τον λαγό που είναι προορισμένος όπως είπαμε, να ταϊσει πολλά στόματα και γι’ αυτό, να κάνει πολλούς απογόνους για να αναπληρώνει τις απώλειες.

Δείτε : ΙΧΝΗΛΑΤΕΣ ΓΙΟΥΡΑ!