Published on 2 Ιανουαρίου, 2014 | by Kynoclub

Αγριόχοιρος: Η αβάσταχτη αναμονή στα καρτέρια!

Κείμενο: Ηλίας Γκαϊφύλλιας

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Καρτέρι στη γλώσσα των αγριογουρουνοκυνηγών λέγεται ο κυνηγός που φυλάει ένα πέρασμα στη διάρκεια μιας παγάνας. Αφού λοιπόν γίνει ο διαχωρισμός παγανιέρηδων και καρτεριών, παίρνει η κάθε ομάδα το δρόμο της.

Μπροστά μπαίνει ο αρχηγός της ομάδας των καρτεριών και αρχίζουν μια σιωπηλή πορεία η οποία μπορεί να διαρκέσει από λίγα λεπτά μέχρι πάνω από μια ώρα. Αρχηγός της ομάδας μπαίνει αυτός που γνωρίζει καλά την περιοχή και τα περάσματα των αγριογούρουνων. Ξέρει από πριν, ανάλογα με τα άτομα της ομάδας, ποιο πέρασμα θα «πιαστεί».

Όταν λοιπόν φτάσουν στο πρώτο πέρασμα, σταματάει η ομάδα για μια ανάσα και ο αρχηγός αφήνει κάποιον υπενθυμίζοντας του τι πρέπει να κάνει, που θα είναι το άλλο καρτέρι και τι θα γίνει μετά το τέλος της παγάνας.

Αφού τον ενημερώσει ψιθυριστά και γρήγορα, φεύγει με τους υπόλοιπους, και συνεχίζοντας τη σιωπηλή πορεία τους, φτάνουν στο δεύτερο πέρασμα. Ίδια διαδικασία και εδώ. Χωρίς καθυστέρηση και θόρυβο πάνε για το τρίτο, τέταρτο κ.λ.π. πέρασμα, έως ότου ο αρχηγός μείνει μόνος του οπότε πιάνει το τελευταίο πέρασμα. Σχεδόν πάντα έτσι γίνεται, ο αρχηγός πάει στο τελευταίο πέρασμα.

Εδώ τελειώνει η διαδικασία του «δεσίματος» (το πιάσιμο από τους κυνηγούς όλων των πιθανών περασμάτων λέγεται «δέσιμο»). Όλα καλά και δεν μένει παρά να αρχίσουν την παγάνα οι παγανιέρηδες.

Εδώ θα ήθελα να επισημάνω και να τονίσω το εξής: Όταν έχει προηγηθεί «κόψιμο» της περιοχής, υπάρχει «πάτημα» και αυτό είναι στην πλευρά τους, ένας παγανιέρης θα μείνει σ’ αυτό, μαζί με το μοναδικό έστω σκυλί της παρέας και θα χαράξει την πορεία του (και του σκυλιού) σύμφωνα με την πορεία του αγριογούρουνου που «άφησε» τα ίχνη. Αν όμως το πάτημα είναι από την άλλη πλευρά, αν δηλαδή το αγριογούρουνο «μπήκε» στο μέρος που θα γίνει η παγάνα από την πλευρά που θα πιάσουν τα καρτέρια, πρέπει οπωσδήποτε ένα καρτέρι να μείνει σε εκείνο το σημείο, γιατί υπάρχουν πολλές πιθανότητες το αγριογούρουνο να βγει από εκεί που μπήκε.

Την ευθύνη για όλη τη μέχρι τώρα διαδικασία την είχε ο αρχηγός. Από τη στιγμή όμως που κάποιον τον αφήνουν μόνο του να «φυλάει» ένα πέρασμα, ότι και αν γίνει υπεύθυνος αποκλειστικά είναι ο ίδιος και μόνο αυτός.

Τα καρτέρια συνήθως στήνονται πάνω σε κάποιο μονοπάτι. Επομένως αν ο κυνηγός δεν γνωρίζει το μέρος, καλό είναι να κάνει μια μικρή αναγνώριση του χώρου 20-30 μέτρα προς κάθε πλευρά του μονοπατιού. Αυτό πιθανόν να τον βοηθήσει αν εμφανιστεί αγριογούρουνο και θελήσει να μετατοπιστεί λίγο.

Στη συνέχεια, έχοντας πάντα το νου του γύρω του, και πάντα αθόρυβα, διαλέγει το μέρος που θα στηθεί για να περιμένει.

Αυτό το μέρος μπορεί να είναι ένας θάμνος, ένα χοντρό δέντρο ή κάποια μεγάλη πέτρα. Το μέρος που θα διαλέξει όμως, πρέπει να είναι σε τέτοιο σημείο, ώστε να ελέγχει από εκεί όσο καλύτερα και μακρύτερα μπορεί, όλο τον γύρω χώρο, κυρίως όμως την πλευρά απ’ όπου θα έλθουν οι παγανιέρηδες.

Το ότι πρέπει να έχει «κάτι» μπροστά του δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο σκοπό παρά μόνο την κάλυψη κάποιων μικροκινήσεων που θα χρειαστεί να κάνει αν εμφανιστεί αγριογούρουνο, επειδή αυτό, όπως σχεδόν και κάθε άλλο ζώο, δεν ξεχωρίζει σχήμα τόσο εύκολα όσο την κίνηση (εκτός από τη μυρωδιά). Βέβαια, και ακάλυπτος να είναι ο κυνηγός, αν δεν φυσάει βολικός για το αγριογούρουνο αέρας, ή δεν κινηθεί, μπορεί αυτό να τον …πατήσει. Παρόλα αυτά όμως είναι προτιμότερο να είναι ελαφρώς καλυμμένος παρά τελείως ακάλυπτος.

Αφού λοιπόν ο κυνηγός κάνει όλες αυτές τις ενέργειες, περιμένει, και από εκείνη τη στιγμή, γι’ αυτόν ουσιαστικά έχει αρχίσει η παγάνα, άσχετα αν οι παγανιέρηδες θα την αρχίσουν αργότερα. Μπορεί να έλθει θήραμα από πίσω. Ίσως σε 1-2 χιλιόμετρα απόσταση, κάποιοι άλλοι να κάνουν παγάνα και κάποιο αγριογούρουνο που τους «ξέφυγε» να παρουσιαστεί ξαφνικά από την αντίθετη πλευρά. Ή μπορεί να συμβεί κάτι πιο πιθανό: οι παγανιέρηδες ή να πέρασαν κοντά από κάποιο αγριογούρουνο και να το ξεσηκώσανε πριν την καθορισμένη ώρα χωρίς να το καταλάβουν, ή να κάνανε θόρυβο κατά την πορεία τους με το ίδιο αποτέλεσμα. Επομένως, ενώ η παγάνα είναι να αρχίσει μετά μισή ώρα ας πούμε, μπορεί να δει το καρτέρι ξαφνικά ένα ή και κοπάδι αγριογούρουνων να κατευθύνεται προς το πέρασμά του. Αν αυτός κινείται, θα τον πάρουν είδηση και ίσως αλλάξουν πορεία.

Επομένως, ακινησία και συνεχείς ματιές, μπροστά, δεξιά, αριστερά και (που και που) πίσω, αλλά κυρίως μπροστά και μάλιστα μέχρι εκεί που μπορεί να δει. Δεν αλλάζει τίποτα κατά συνέπεια όταν αρχίσει η παγάνα. Ακινησία πριν, ακινησία και μετά.

Αν η παρέα διαθέτει σκυλιά και αυτά ξεσηκώσουν κάποιο αγριογούρουνο, είναι εύκολο για το κάθε καρτέρι να καταλάβει από τα γαβγίσματά τους την πορεία του. Εφ’ όσον καταλάβει ότι το «πάνε» επάνω του, ετοιμάζεται ανάλογα. Αν αυτό πάει να βγει από άλλο πέρασμα, τότε πολύ απλά, περιμένει να ακούσει τις τουφεκιές.

Σε καμία περίπτωση κανένα καρτέρι δεν πρέπει να απομακρυνθεί περισσότερο από 20-30 μέτρα από τη θέση του, έστω και αν καταλάβει ότι τα σκυλιά θα «βγουν» με το αγριογούρουνο κάπου εκεί κοντά του. Αν δύο κυνηγοί που φυλάνε δύο διαδοχικά περάσματα, συγκλίνουν ο ένας προς τον άλλον επειδή το θήραμα πάει να φύγει από ανάμεσά τους, τότε είναι πολύ πιθανόν να χτυπηθούν μεταξύ τους, αφού το ρίξουν και οι δύο, αλλά από αντίθετες κατευθύνσεις. Καλύτερα λοιπόν να χαθεί ένα αγριογούρουνο, παρά να κινδυνεύσει κυνηγός. Στο κάτω-κάτω αυτός που ήταν υπεύθυνος για το δέσιμο μερίμνησε να δεθεί καλά το μέρος. Αν δεν έγινε καλό δέσιμο είναι άλλη υπόθεση.

Επίσης δεν πρέπει να φύγει από τη θέση του κανένα καρτέρι πριν τελειώσει η παγάνα, γιατί και εδώ υπάρχει κίνδυνος…

Άλλωστε είναι πολύ πιθανό κάποιο αγριογούρουνο να λουφάζει γιατακιασμένο μόλις λίγες δεκάδες μέτρα από το αφύλακτο πια πέρασμα και να σηκωθεί μόνο όταν το πλησιάσουν επικίνδυνα οι παγανιέρηδες. Τότε θα φύγει ανενόχλητο από την εγκαταλελειμμένη θέση.

Κάτι άλλο τώρα, που έχει σχέση με τα συχνά μπορώ να πω ατυχήματα, και πως θα αποκλειστεί η περίπτωση αυτή. Κανένας παγανιέρης δεν σταματάει να φωνάζει ή να σφυρίζει αν δεν βγει στα καρτέρια. Είναι υποχρεωμένος να το κάνει αυτό, από τη μία για να ξεσηκώσει κάποιο αγριογούρουνο, αλλά και προς το τέλος της παγάνας για να δίνει συνεχώς το στίγμα του στα καρτέρια. Αν τελευταία σταματήσει να φωνάζει ή να σφυρίζει, βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό του, αλλά και σε μπελά κάποιον σύντροφό του.

Από την πλευρά του τώρα, κάποιος που είναι καρτέρι, δεν πυροβολεί ποτέ, αν δεν ξεκαθαρίσει τελείως ότι: αυτό που κινείται είναι αγριογούρουνο.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτούς που μόλις δουν μπροστά τους κάποια κλαδιά να κουνιούνται σηκώνουν το όπλο και… πυροβολούν! Αυτό μου είναι ακατανόητο.

Ένα άλλο συνηθισμένο φαινόμενο είναι και το εξής: Σε κάποιο καρτέρι πέφτει μια ή περισσότερες τουφεκιές. Αμέσως, ή σχεδόν αμέσως, τα κοντινά προς αυτόν καρτέρια παρατούν τις θέσεις τους και πάνε να δουν τι έγινε. Αυτό βέβαια γίνεται μόνο από άσχετους, γιατί ένα πεπειραμένος, αν ακούσει τουφεκιές σε κάποιο κοντινό του καρτέρι, όχι μόνο δεν θα πάει προς τα εκεί, αλλά θα εντείνει την προσοχή του ακόμα περισσότερο. Γιατί; Υπάρχει το ενδεχόμενο να μην «πήρε» το αγριογούρουνο αυτός που έριξε, και το θήραμα, γυρνώντας προς τα πίσω, να κάνει μια ημικυκλική πορεία και να προσπαθήσει να βγει από άλλο πέρασμα…που πιθανόν να είναι το δικό του.

Εν τω μεταξύ, επειδή όταν οι παγανιέρηδες ακούσουν τουφεκιές σε κάποιο καρτέρι, θα δυναμώσουν τις φωνές και θα ρίξουν μερικές εκφοβιστικές τουφεκιές παραπάνω, υπάρχει περίπτωση τότε να σηκώσουν κάποιο άλλο αγριογούρουνο, το οποίο φυσικά, θα φύγει ανενόχλητο αν βρει αφύλακτο πέρασμα. Κατά συνέπεια δεν εγκαταλείπουμε τη θέση μας με τίποτα. Αν αυτός που τουφέκισε έχει ανάγκη βοήθειας, θα φωνάξει. Διαφορετικά το τι έγινε θα το μάθουμε μόλις τελειώσει η παγάνα…

Δείτε : Για αγριόχοιρους!