προσωπα

Published on 29 Ιανουαρίου, 2014 | by Kynoclub

0

Η ιστορία του Gino Botto…

Κείμενο:  Pino Dellatorre 

Είναι μια μεγάλη και όμορφη ιστορία. Πριν από μερικά χρόνια είχα εκφράσει την ιδέα να διατυπώσω στις σελίδες ενός βιβλίου την κυνοφιλική ζωή του Gino Botto. Και ο Gino χάρηκε. Αλλά δεν ήταν κάτι απλό να γυρίζεις πίσω 50 χρόνια χωρίς να σου ξεφύγουν πράγματα. Κράτησα πολλές σημειώσεις μιλώντας μαζί του. Εδώ μεταφέρω κάποιες από αυτές. Παραλείπω όσα προηγούνται της κυνοφιλικής ζωής όπως τη  σκληρή εμπειρία του ως παρτιζάνος, τη  δουλειά του ως ωρολογοποιός και την  ευτυχισμένη παρένθεση της ποδηλασίας. Αναφέρω μόνο τις κυνοφιλικές σημειώσεις που αρχίζουν κάπως έτσι:

«Την πρώτη άδεια κυνηγιού την έβγαλα  το 1937.  Ξεκίνησα  να κυνηγάω με Ιχνηλάτες  και έτσι συνέχισα και μετά τον πόλεμο. Το 1947 άρχισα να εκπαιδεύω ένα θηλυκό πόιντερ που μου είχε δώσει ο δόκτωρ Alessio Lavaggi από το Κιάβαρι, για να το ξεκινήσω  στο κυνήγι. Το πόιντερ λεγόταν Nelly della Gaia και ήταν αυτό το πόιντερ η αιτία που ο ιός του σκύλου φέρμας  άρχισε να με μολύνει. Πέρασα δύο χρόνια μαζί της  και έγινε ένας άξιος σκύλος για πέρδικες και ακόμη περισσότερο για τις μπεκάτσες».

botto1Ο Gino Botto ήταν έτσι. Αυτό που έμπαινε μέσα στη ζωή του, είτε άνθρωποι είτε σκύλοι, γινόταν μέρος του εαυτού του, είχε αξία και έβρισκε τη θέση του και έμενε  ανεξίτηλο ανάμεσα στις αναμνήσεις του.

Ηταν  εκείνος ο πρώτος πελάτης  και ο πρώτος σκύλος και είχαν για αυτόν την ίδια σημασία και την ίδια αξία σε σχέση με τον πολυβραβευμένο Πρωταθλητή του ή με τον πιο ευκατάστατο ιδιοκτήτη.

Ο τρόπος με τον οποίο φερόταν  στους πελάτες του έχει μείνει στην ιστορία ως ένα παράδειγμα συμπεριφοράς. Ο σοβαρός, σχεδόν αυστηρός, επαγγελματισμός του ήταν συνδυασμένος πάντα με  γενναιόδωρη ανθρωπιά.  Πιστεύω ότι δεν  υπήρξε ποτέ μια σχέση με κάποιον από τους πελάτες που να μην ήταν ικανοποιητική και είμαι βέβαιος ότι αυτό ισχύει για όλους. Μάλιστα με μερικούς  που του εμπιστεύτηκαν τους σκύλους και τις ελπίδες τους, είχε αναπτύξει δεσμούς εκτίμησης και φιλίας που ξεπέρασαν την επαγγελματική σχέση και έγιναν οικογενειακοί του φίλοι.

Το πρώτο Cac-Cacit της καριέρας του  το κέρδισε στο Santa Luce την άνοιξη του 1959 με ένα Πόιντερ, τον  Glad,  και το τελευταίο με ένα Σέττερ, τον  Hans, στο τέλος της δεκαετίας του ογδόντα στην Tollara όπου έγινε και  ο πρώτος αγώνας Μεγάλης Ερευνας. Στις δεκαετίες  που μεσολάβησαν ανάμεσα σε  αυτά τα δυο γεγονότα, γράφτηκε ένα σημαντικό κομμάτι της κυνοφιλίας, μια ατέλειωτη σειρά Πρωταθλητών και ένας ατελείωτος κατάλογος τόπων,  περιπετειών, ονομάτων ανθρώπων και σκύλων, και συγκινήσεων.

Διηγείται πώς ξεκίνησε, και το κάνει, αν και ήταν ένας πραγματικός δάσκαλος,  με μεγάλη απλότητα και ταπεινότητα.

«Οταν μ’ έπιασε το πάθος  να ετοιμάσω τα πρώτα σκυλιά  για τους αγώνες πρακτικού κυνηγιού, επειδή δεν ήξερα πολλά για την εκπαίδευση, αποφάσισα να αγοράσω το βιβλίο του Gianni Puttini “Σαράντα χρόνια εκπαίδευσης”.

Ακολούθησα με ακρίβεια όλα τα δασκαλέματά του και είχα αμέσως  άριστα αποτελέσματα. Στην πορεία άλλαζα κάτι με συστήματα  που εφεύρισκα και συνήθως με πρόχειρες παρεμβάσεις…»

Ο Gino ήταν έτσι, μεγάλος και μετριόφρων συγχρόνως.

«Τα πρώτα δέκα χρόνια εκπαίδευσης τα πέρασα στη Λιγουρία».

botto3Ισως αυτό να είναι μέρος της μεγάλης εμπειρίας που απέκτησε στην εκπαίδευση των σκύλων, τα εδάφη της Cornua στο Uscio, της Cabanne D’ Aveto και της Praglia, που δεν ήταν πιο μεγάλα από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου όμως  ήταν αρκετά για εκπαιδευτήριο και για την προετοιμασία των μαθητών του.

«Από το 1949 έως το 1959 αυτά ήταν τα εδάφη όπου εκπαίδευα τα σκυλιά, τον Glad  του κύριου Ratto και τον Igor di Entella του κύριου Mosto, που παρόλο ότι ήταν δυο πραγματικοί τράιαλερ, όταν τα παρουσίασα στη Μεγάλη Ερευνα στο Bolgheri, Castellina o Borgo D’Ale έδειξαν αμέσως  χωρίς πρόβλημα όλα τα εξαιρετικά προσόντα τους και το στυλ τους».

Η φιλία με τον Luis Zavattero που  τότε ήταν Γραμματέας του Πόιντερ Κλαμπ, τον ώθησε την άνοιξη του  1959 να πάει για πρώτη φορά στη Γαλλία και στη συνέχεια στο Βέλγιο.  Εκεί αναδείχτηκε νικητής  με τον Valiant Asti. Παρόλο που δεν γνώριζε τη γλώσσα ήταν σε θέση να συνεννοηθεί  άμεσα με τα πρόσωπα  της εποχής εκείνης, με τον JM Pilard και κυρίως με τον JM Bouin με τον οποίο έγινε φίλος. Στο Βέλγιο η Ms Delwart του επέτρεψε να προπονήσει τα σκυλιά στη ρεζέρβα του Waterloo. Η Μεγάλη Ερευνα του είχε μπει στο αίμα. Κατάλαβε ότι για να  ανταγωνιστεί στο υψηλότερο επίπεδο έπρεπε να έχει τις καλύτερες συνθήκες για την εκπαίδευση και έτσι αποδέχθηκε την πρόσκληση του Zavattero για μια ακόμα φορά να μεταφερθεί από το Chiavari στο Monterosi στο Λάτσιο όπου οι πεδινές πέρδικες ήταν άφθονες. Ο Ernesto Coppaloni τον καλοδέχτηκε με θερμή φιλοξενία και επί 20 χρόνια, από το 1960 έως το 1980, εκπαίδευε στις ρεζέρβες του Sutri του καθηγητού Zorzoli (Aster della Gaia) και του Settevene του δόκτορα Elio Jacovitti (Valiant Elio). Οι αναμνήσεις του είναι πάρα πολλές και επειδή δεν γίνεται να τις διηγηθούμε όλες,  θα αναφέρω κάποια αποσπάσματα.

«Το 1964 μετά από τους ιταλικούς αγώνες πήγα στην Πολωνία, στον πρώτο αγώνα ο Platone del Nalu κέρδισε το 1ος Εξαίρετο Cac Cacit και στον δεύτερο αγώνα  ο Achim del Cinghio επίσης το 1ος  Εξαίρετος Cac Cacit. Από εκεί πήγα στο Pisino και εκεί στον πρώτο αγώνα  ο Arno di Val d’ Idice κέρδισε με  1ος Εξαίρετος Cac Cacit ενώ  2ος  Αναπληρωματικός ήταν ο  ο Elio del Feltrino. Αμέσως μετά αναχώρησα  για το Βέλγιο όπου πήρα  μέρος με τον Achim del Cinghio στο Κύπελλο Ευρώπης που κέρδισε η Ιταλία. Στης 12 Απριλίου στο Hannut, ο Valiant Elio κέρδισε το 1ος  Εξαίρετο Cac Cacit.

Αρχισα το 1965 με μια μεγάλη ομάδα καλών σκύλων: επτά πόιντερ και τρία σέττερ, ξεκίνησα με τον αγώνα του Πόιντερ κλαμπ Ιταλίας σε μια περιοχή της Tortona πλούσια από πεδινές πέρδικες, κριτής ήταν ο δικηγόρος Radice και έκανα το  1ος  Εξαίρετος με τον Valiant Elio, 2ο Εξαίρετο με τον  Jaguard de Saint Niel, 3ο Εξαίρετο με τον Bang del Sud και 4ο Εξαίρετο με τον Achim del Cinghio.

Στη συνέχεια αναχώρησα για να συμμετάσχω στους γαλλικούς αγώνες για την επιλογή του Κυπέλλου Ευρώπης. Εγώ είχα τρία ή τέσσερα σκυλιά σε άριστη κατάσταση, αλλά δυστυχώς δεν είχα κανένα στην ομάδα. Κέρδισε ο  Or del Cecina  με κυναγωγό τον Mario Giachino με τον οποίο εδώ και κάποια χρόνια ταξιδεύαμε και εκπαιδεύαμε μαζί. Στάθηκα τυχερός και την επόμενη μέρα στον αγώνα υπεροχής  έκανα το Cac με τον Valiant Helio μετά από ένα μπαράζ  με τον Jovial de S. Niel. Κριτής ήταν ο συμβολαιογράφος Farouk. Ο Jovial έκανε δύο φέρμες χωρίς αποτέλεσμα, ο Helio έκανε δυο συναινέσεις και ένα καλό πόντο, ο Jovial αναπληρωματικός και εγώ με τον Helio 1ο Εξαίρετο Cac Cacit. Ελαβα τα συγχαρητήρια από όλους, αλλά εκείνα που με ευχαρίστησαν περισσότερο ήταν εκείνα του δικηγόρου Radice ο οποίος μου είπε: ”Botto στην Tortona έκανα λάθος!”».

Αυτός ήταν ο Botto, όλα γι’ αυτόν είχαν μια αξία. Και  η νίκη και η οποιαδήποτε βαθμολογία. Ηταν υπερήφανος για την επιτυχία ενός σκύλου του αλλά ήξερε να εκτιμά  και εκείνη του αντίπαλου-φίλου. Αν και αποκλείστηκε από μια επιλογή για το Κύπελλο, μετά από μια σεζόν με εξαιρετικές επιτυχίες, δεχόταν με ειλικρίνεια και χωρίς πικρία τα συγχαρητήρια λίγο αργοπορημένα από εκείνον που τον είχε αποκλείσει.

arnoArno di Val d’Idice

Το Boulleaume,  ο διάσημος διαγωνισμός που διεξήχθη σε μια τεράστια πεδιάδα στο βόρειο μέρος της Γαλλίας  και είχε τους πιο σημαντικούς και αυστηρούς κριτές, ήταν για τον Botto πηγή μεγάλων ικανοποιήσεων. Ο Achim del Cinghio το κέρδισε τρεις φορές τα έτη 1963, 1965 και 1967. Ο Coppaloni  δίνοντάς του το τελευταίο τρόπαιο είπε ότι μπορούσε να το θεωρήσει ένα Νόμπελ στην καριέρα του, ένα αποτέλεσμα που πιθανότατα κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να ισοφαρίσει. Και έτσι έγινε.

Η Ιταλία κερδίζει δύο φορές το Κύπελλο Ευρώπης, το 1969 στη Γαλλία και το 1971 στην Ιταλία στο Cilano, ο Gino Botto κέρδισε δύο φορές την ατομική κατάταξη με το πιο μεγάλο σέττερ  της εποχής, τον Arno di Val d’ Idice. Ηταν ένας νικητής, όμως  ήξερε και  να χάνει.

«Boulleaume 1970. Ο Arno di Val d’Idice ολοκληρώνει τέλια τρεις πόντους. Στο τέλος του αγώνα του φερμάρει πάλι, αλλά εγώ έχω το πιστόλι άδειο  και στο ξεσήκωμα του θηράματος κάνει μόλις δυο βήματα. Κριτής ήταν ο Bouin ο οποίος μου λέει ότι εξαιτίας του πιστολιού κερδίζει μόνο το CQN. Και εγώ χαμογελώντας του απαντώ χωρίς πιστόλι, χωρίς Cac. ”Ο Arno είχε μια εξαιρετική εμφάνιση,  δυστυχώς όμως  η απροσεξία μου κόστισε πολύ”».

Ετος 1972. έρχεται σε επαφή με τον  Loris Baso, ένα κυνόφιλο  που είχε μεγάλη επιρροή εκείνη την εποχή και ήταν ιδιοκτήτης πολλών Σέττερ που έτρεχαν στη Μεγάλη Ερευνα.  Είχε μια διαφωνία με τον προηγούμενο εκπαιδευτή του  και προτείνει στον Gino να ετοιμάζει και να παρουσιάζει ολόκληρη την ομάδα των σκύλων του. Ηταν μια πρόκληση, μια ευκαιρία και μια δυνατότητα για δουλειά που δεν μπορούσε να αρνηθεί.  Ο Gino,  αφού μίλησε με τον προηγούμενο εκπαιδευτή, δέχεται και θέτει στον κύριο Baso συγκεκριμένους όρους:  πρώτον δεν θα διακόψει τη σχέση και τη δουλειά με τους σκύλους των άλλων πελατών του. Δεύτερον οι νέοι μαθητές θα μένανε στο φορτηγάκι του και  τρίτον θα είχε στην διάθεσή του τις δύο ρεζέρβες στην  Ιστρια  που ο κύριος Baso χρησιμοποιούσε για το κυνήγι. Ο Gino Botto αναφέρει απλά ότι:  «ο κύριος Baso δέχτηκε και μου έστειλε τον Ottavio,  δικό του άνθρωπο εμπιστοσύνης. Εγώ και η Αννα μετακομίσαμε στο  Salvore της Ιστριας και εκεί ολοκληρώσαμε την προπόνηση.   Επειτα με τον Romulus Windem και τον Tunderdog Peg κατάφερα πολλές βαθμολογίες και Cac με τον Tunderdog Tell ένα Cac Cacit στο Le Bourg Dun την άνοιξη του 1976».

Εμεινε πλέον όλο και πιο συχνά στην Ιστρια και ο λόγος ήταν η σταδιακή μείωση των πουλιών  σε όλη τη χερσόνησο ακόμα και στο Λάτσιο όπου είχαν χαθεί προσωπικότητες σαν τον Coppaloni, τον Zorzoli και άλλοι σοφοί διαχειριστές των μεγάλων ρεζερβών των οποίων υπήρξαν υποστηρικτές και προστάτες. Ηταν το προοίμιο για μια νέα μετανάστευση για την οικογένεια Botto. «Στη Vicenza κατά τη διάρκεια ενός αγώνα σε ορτύκια, με προσέγγισε ένας κύριος, ”ακούστε, κύριε Botto, θα ήθελα να μου βρείτε ένα άριστο Πόιντερ που εγώ έπειτα θα σας εμπιστευτώ  για να το παρουσιάσετε στους αγώνες”. Αυτός ο κύριος ήταν ο Renato Martinelli και είπε ότι ήταν από τη Verona. Μου ήρθε τότε στο μυαλό ένα Πόιντερ που είχα δει στους φθινοπωρινούς αγώνες στο Umago, που τον παρουσίαζε ο Luigi Fanton,  να πάρει με μεγάλη ταχύτητα έναν καλό πόντο σε ένα κοπάδι πεδινές πέρδικες ανάμεσα σε καλαμιές. Του είπα: ”ένα Πόιντερ που μου αρέσει και είμαι βέβαιος ότι θα άρεσε και σε εσάς το έχετε κοντά στο σπίτι σας και είναι εκείνο που παρουσιάζει ο Fanton”. Στα μέσα Ιουλίου, όταν φτάσαμε στο σπίτι μας στο Monterosi βρήκα έναν κύριο που καθόταν μπροστά στην καγκελόπορτα με ένα Πόιντερ που κρατούσε από το λουρί. Ηταν ο κύριος  Martinelli με τον Astor.  Από εκείνη τη στιγμή αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια στενή φιλία.  Ο Astor ήταν ένας σκύλος με μεγάλα προσόντα που έφτασε γρήγορα στο Πρωτάθλημα  και αργότερα γέννησε την  Jaga της εκτροφής Veronello που εν τω μεταξύ ο κύριος Martinelli είχε κατοχυρώσει  στον Κυνολογικό Ομιλο Ιταλίας».

Τον Σεπτέμβρη μεταφέρθηκαν στο καινούργιο σπίτι στο Nogarole Rocca.

botto2«Η  μετακίνηση δεν ήταν δύσκολη, παρά τις αναμνήσεις 20 χρόνων που είχα περάσει στο Λάτσιο. Στο Nogarole βρέθηκα ανάμεσα σε πολλούς παθιασμένους κυνόφιλους και ξαναβρήκα πολλούς φίλους που ήδη από καιρό μου είχαν εμπιστευτεί τα σκυλιά τους.

Η Ιστρια ήταν εύκολος προορισμός, για να μπορέσω να δουλέψω και να ετοιμάσω τα σκυλιά μου σε πεδινές πέρδικες. Απευθύνθηκα στον κύριο Kodela ο οποίος μου επέτρεψε να εκπαιδεύσω τους σκύλους στο Verteneglio, που δεν ήταν πολύ μακριά από τον Umago,  όπου ο Eugenio Girandola είχε μια ωραία περιοχή πολύ πλούσια από πεδινές πέρδικες».

Οι διαδρομές της Μεγάλης Ρρευνας άλλαζαν συνεχώς  πορεία και κατευθύνονταν πάντα όπου υπήρχαν οι πεδινές πέρδικες. Τα νέα τερέν για την εκπαίδευση και τους αγώνες ήταν πρώτα στο Cakovec και στο Varazdin και αργότερα στη Zara. Νέα σύνορα, νέοι φίλοι, στη Zara θυμάται με αγάπη τη συνάντηση με τον μηχανικό Jovica Balac που του παραχώρησε τα πολύ ωραία εδάφη του  Zemunik.

«Το 1981 συμμετείχα ακόμη με τη Liz, το πόιντερ του δόκτορα Lorenzini, στο Κύπελλο Ευρώπης που έγινε στο Umago. Κέρδισα με το 1ος Εξαίρετος».

Εκείνη την περίοδο ο Francesco Ravetta του συστήνει τον Claudio Macchiavelli ο οποίος πρώτα του εμπιστεύτηκε διάφορους σκύλους του εκτροφείου του  και έπειτα έγινε ιδιοκτήτης της Jaga del Veronello. Ισως τον καλύτερο τράιαλερ που ο  Gino είχε παρουσιάσει.  Το έτος 1982. « η Jaga κέρδισε στο Cakovec και στη Γαλλία στο Vendome με 1ος Εξαίρετος Cac Cacit και μάλιστα  δύο φορές.

«Εκείνη τη χρονιά το Κύπελλο Ευρώπης διεξήχθη στο Mezzano και ο επιλογέας Alighiero Ammannati ήθελε να τη βάλει στην ομάδα  αλλά η σκύλα ήταν ακόμη νέα και εγώ αρνήθηκα επειδή δεν ήμουν βέβαιος για τη συμπεριφορά της απέναντι στον λαγό. Ετσι  μπήκα στην ομάδα  με το Πόιντερ Semeghini Floc του  Nazzareno ως αναπληρωματικό. Το επόμενο έτος, το 1983, το Κύπελλο έγινε στο Sermaise στη Γαλλία  και η Jaga έκανε τον πιο ωραίο αγώνα της ζωής της και κατέκτησε το Κύπελλο στο ατομικό με το 1ος Εξαίρετος Cac-Cacit. Ηταν το Κύπελλο των θηλυκών που κέρδισε η Ιταλία με τη Maya του Baldoni και τη  Flay του Giachino που μπήκαν σε κατάταξη.

Στο Κύπελλο έλαβε μέρος και την επόμενη χρονιά με τη  Flay του Giachino, Alice του Baldoni και Emo della Trappola του Storace.  Ηταν  μια χρονιά που είναι καλύτερα  να ξεχνάμε, οι πέρδικες ήταν σπανιότατες και ανάμεσα σε μια δοκιμασία και την άλλη κάναμε χιλιόμετρα και χιλιόμετρα δρόμου.  Στον δρόμο της επιστροφής επανόρθωσε στο  Reims, στη Γαλλία όπου κέρδισε με το Cacit».

Εκλεισε τη μεγάλη καριέρα του το 1985 με δυο Cacit, στις 12 Απριλίου στο Binas στον αγώνα του Πόιντερ Κλαμπ και στις 20 Απριλίου στο   Genicourt κερδίζοντας το Πρωτάθλημα της Γαλλίας. Είναι αυτές οι τελευταίες σημειώσεις του ημερολογίου που τελειώνουν απότομα. Το τελευταίο κομμάτι είναι ο αποχαιρετισμός που ο ίδιος διηγείται χωρίς να φανερώσει την αγωνία του επαγγελματία, που φαντάζομαι δεν θα ήταν λίγη και  χωρίς να καταφέρει να κρύψει τη συγκίνηση, την καρδιά και τα ανθρώπινα συναισθήματα…

«Το 1990, πήρα, μαζί με τη σύζυγό μου Αννα, την απόφαση να τελειώσω την καριέρα μου ως εκπαιδευτής. Η είδηση διαδόθηκε σε όλο το κυνοφιλικό περιβάλλον. Εμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι η κυνοφιλική Ομάδα Caielli της Τζένοβα, με Πρόεδρο τον κύριο Giovanni Rusca μαζί με τον Marcello Villa και όλα τα μέλη, οργάνωσαν μια μεγάλη γιορτή προς τιμήν μου με την ευκαιρία των αγώνων σε ορτύκια που γινόντουσαν στη Tollara.  Στο τέλος του αγώνα των Σέττερ άρχισε η γιορτή προς τιμήν μου και της γυναίκα μου Αννα.  Μια μεγάλη γιορτή όπου συμμετείχαν πολλοί κυνόφιλοι, κριτές, συναγωνιζόμενοι  και φίλοι.

Ηταν μια εντυπωσιακή  γιορτή που θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου  και σε εκείνη της γυναίκα μου και του υιού μου Αντριάνο.

Ολοκληρώσαμε τη σεζόν του 1990 με ένα αγώνα οργανωμένο από το Κυνοφιλικό Όμιλο του Viterbo. Εγώ και η Αννα θελήσαμε να κλείσουμε την επαγγελματική μου καριέρα ακριβώς στο Viterbo επειδή η δραστηριότητά μου ως επαγγελματίας είχε αρχίσει στο Monterosi, επαρχία του Viterbo.

Στις αρχές του 1991 με καλέσανε στο Μιλάνο σε μια συνέλευση  και εκεί μου δώσανε το χρυσό σήμα του Κυνολογικού  Ομίλου Ιταλίας (ΕΝCI). Το 1992 το Συμβούλιο του Κυνολογικoύ Ομίλου Ιταλίας  με διόρισε διεθνή κριτή για όλους τους αγώνες και για όλες τις φυλές,  ηπειρωτικές και αγγλικές. Για μας στην οικογένεια ήταν μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Ξεκίνησα τη νέα καριέρα μου ως κριτής  κρίνοντας σε όλα τα τερέν όπου είχα αγωνιστεί».

Ο Gino και η γυναίκα του μείνανε μαζί μας για πολύ καιρό και  η κυνοφιλία όλη, του οφείλει ευγνωμοσύνη. Είναι  αδύνατον να διαχωρίσουμε την ανάμνηση και την εικόνα του Gino Botto από εκείνη της Αννα. Κοιτάξτε τους σε αυτή την παλιά φωτογραφία που μου έδωσε ο Adriano, κοιτάξτε  με τι στοργική συνενοχή η Αννα φιλάει τον Gino του  μετά από μια νίκη που κατέκτησε σε κάποιο αγώνα και με πόση ικανοποίηση ο Gino το δέχεται. Η ιστορία του Gino και της Αννα ήταν πέρα από μια μεγάλη κυνοφιλική ιστορία και η ιστορία μιας μεγάλης αγάπης.

 


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας