Ένας μύθος για το Πόιντερ…

Του Γιώργη Αδρεαδάκη..

“Είχε ήδη μια ώρα μέσα στο λεωφορείο και ο ύπνος του ΄κλεινε τα μάτια.

Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που χειροτονήθηκε ιερέας και δεν είχε φύγει ούτε μια στιγμή από την ενορία που τον είχαν διορίσει.

Τώρα όμως τον φόβιζε το άγνωστο, αφού ο Επίσκοπος της ενορίας τον έστελνε για λίγους μήνες στην θέση κάποιου συναδέλφου του που είχε ξαφνικά ασθενήσει.

-“Ας γίνει το θέλημα του Θεού”, σκέφτηκε.

Έδιωξε κάθε άλλη σκέψη και φοβία από το μυαλό του και αφέθηκε στο νανουριστικό κούνημα του λεωφορείου.

Τα λιβάδια διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο καθώς η μονότονη βλάστηση και η ελαφριά ομίχλη του βάραιναν περισσότερο τα βλέφαρα.

Μέσα όμως στην παραζάλη του είδε στον ορίζοντα κάτι που δεν έδενε με το τοπίο. Τα μάτια του άνοιξαν και προσπαθούσε να καταλάβει αν ήταν ξύπνιος ή ήταν κάποιο παιχνίδισμα του ύπνου του.

Η επόμενη στροφή του δρόμου φανέρωσε μια σιλουέτα που έμοιαζε με άγαλμα.

-“Άλλο πάλι και τούτο, τι θέλει ένα άγαλμα στη μέση του πουθενά;” μονολόγησε.

Η άλλη στροφή τον έφερνε ακόμα πιο κοντά.

-“Μα δεν είναι άγαλμα, όχι δεν είναι δυνατόν να είναι άγαλμα”, είπε έχοντας ανασηκωθεί σχεδόν ολόκληρος από το κάθισμα. “Αυτό αχνίζει ολόκληρο, μα ναι, είναι ένας σκύλος”.

Ο ύπνος είχε πια φύγει και τη θέση του πήρε η ένταση και η έκσταση.

Τα μάτια του είχαν γίνει μεγάλα σαν δύο γαλάζιες λίμνες και δεν ξεκολλούσαν από αυτή την σιλουέτα που με δυσκολία θα απέδιδε ακόμα και ο Πραξιτέλης.

-“Αυτό λοιπόν, πρέπει να είναι Πόιντερ, σαν το σκυλί που μου περιέγραφε ο πάτερ- Φραγκίσκος και το είχε πριν γίνει ιερέας. Είχε δίκιο για όλα όσα μου έλεγε και ΄γω δεν μπορούσα να τον καταλάβω. Τελικά μόνο αν το δεις μπορείς να νιώσεις αυτό που ένιωθε και εκείνος. Το μεγαλείο της φέρμας ενός Πόιντερ”.

Γύρισε το κεφάλι του και το κοίταζε σαστισμένος λες και έβλεπε κάτι το εξωπραγματικό.

Το λεωφορείο με σταθερή πορεία ξεμάκραινε ώσπου η σιλουέτα του Πόιντερ έγινε μια μικρή λευκή κηλίδα που εξαφανίστηκε σε λίγα μόνο λεπτά.

Πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό του.

-“Ποιανού να ήταν το σκυλί; Πού ήταν ο κυνηγός; Τι γύρευε τόσο μακριά του;”

Πέρασαν όμως οι μήνες, ίδιοι, μονότονοι και βαρετοί όπως ακριβώς και στην δικιά του ενορία και πήρε πάλι το δρόμο της επιστροφής.

Όταν έφθανε στο σημείο που του είχε προξενήσει τόση εντύπωση και τάραξε τα νερά της γαλήνιας και “άγιας” ζωής του, φρόντισε να έχει τα μάτια του ανοικτά.

-“Να κάπου εδώ είχα δει το Πόιντερ”, σκεφτόταν.

Είχε μια κρυφή ελπίδα μέσα του – δεν ήξερε και εκείνος για ποιό λόγο – ότι θα ξαναζούσε την ένταση της συγκλονιστικής εκείνης στιγμής.

Το λεωφορείο κοντοζύγωνε στο σημείο της αλλοτινής του συνάντησης.

Κι όμως, κάτι σαν να διέκρινε στο λιβάδι, όχι φυσικά την λευκή εκείνη σιλουέτα που τότε είχε δει και του συνεπήρε τόσο την ψυχή.

Έβλεπε κάτι δυσδιάκριτο μέσα στην χλόη και την ομίχλη.

Το λεωφορείο όλο και πλησίαζε.

-“Ω, Θεέ μου, μα είναι δυνατόν; στην ίδια ακριβώς θέση, βλέπω την ίδια ακριβώς σκηνή που είχα δει πριν κάμποσους μήνες. Μόνο που τώρα δεν έχει ζωή και δείχνει τελείως άψυχο.”

Τα μάτια του γούρλωσαν κι άλλο από την έκπληξη και μονολόγησε δυνατά χωρίς να καταλαβαίνει ότι τον άκουγαν οι γύρω του.

-“Χριστέ μου, γίνονται τέτοια πράγματα; Βλέπω έναν σκελετό, ναι δεν κάνω λάθος, έναν σκελετό να φερμάρει.”

Γύρισε αναστατωμένος προς τον οδηγό και έκανε να του δώσει σήμα να σταματήσει.

Οι επιβάτες τον κοίταζαν και εκείνοι σαστισμένοι, ώσπου κάποιος τον προσγείωσε στην πραγματικότητα, ρωτώντας τον αν ήταν καλά και αν του συνέβαινε κάτι. Ο ιερέας γύρισε, τον κοίταξε κατάματα και για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε απόλυτη σιωπή.

Ήθελε τόσο πολύ να του εξηγήσει, αλλά αμέσως σκέφτηκε, ότι θα τον πέρναγαν σίγουρα για τρελό.

-“Όχι, δεν συμβαίνει τίποτε. Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ. Είμαι καλά”, είπε και κάθισε στην θέση του, συνεχίζοντας το ταξίδι για την γαλήνια και ήσυχη ζωή του”.

Δεν θα ήθελα να φανώ υπερασπιστής και προστάτης του Πόιντερ διότι η δύναμή του δεν θα μου το επέτρεπε. Δύναμη που πηγάζει από τον θρύλο. Κανένας Θρύλος δεν χρειάζεται κηδεμόνες, πόσο μάλλον το Πόιντερ: Ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ.