Ιχνηλάτες: Ναι στους καθαρόαιμους!

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Έχετε παρατηρήσει την (αν)αντιστοιχία στον αριθμό των κυνοτροφείων που ασχολούνται με πουλόσκυλα σε σχέση με αυτά που ασχολούνται με τους ιχνηλάτες; Η διαφορά είναι συντριπτική και για κάθε δέκα ή είκοσι κυνοτροφεία και εκπαιδευτές πουλόσκυλων αντιστοιχεί μόνο ένας …’’γκεγκατζής’’ και αυτός είναι συνήθως εκτός δημοσιότητας ή είναι …πάρεργο! Γιατί όμως υπάρχει αυτή η διαφορά εις βάρος των ιχνηλατών και μάλιστα στην εποχή μας που τα λαγόσκυλα και τα γουρουνόσκυλα ακριβοπληρώνονται και ειδικά τα μαθημένα είναι περιζήτητα και κοστίζουν πολλά χρήματα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω και ειδικότερα στην δεκαετία του 1950.Ηταν η δεκαετία που ιδρύθηκε ο τότε Ελληνικός Κυνολογικός Οργανισμός και αναγνωρίστηκε από την Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI) ο Ελληνικός Ιχνηλάτης που μέχρι και σήμερα παραμένει η μοναδική διεθνώς αναγνωρισμένη Ελληνική Φυλή. Τα χρόνια πέρασαν χωρίς ουσιαστική συνέχεια αυτής της προσπάθειας για την καθαρόαιμη εκτροφή της εθνικής μας ράτσας ενώ σχεδόν παντού κυριαρχούσε και συνεχίζει να κυριαρχεί η εκδοχή του γκέκα-γιούρα του γκέκα-σεγκούτζι και πάει λέγοντας. Ρίξτε μια ματιά στις αγγελίες του τεύχους που κρατάτε στα χέρια σας και θα δείτε πώς στους ιχνηλάτες κυριαρχούν οι μιγάδες ενώ αντίθετα στους σκύλους φέρμας δεν διανοείται, πια, ουδείς κυνόφιλος κυνηγός να ζευγαρώσει ανόμοιες φυλές. Γιατί δεν πείθονται λοιπόν οι λαγοκυνηγοί και οι γουρουνοκυνηγοί να ασχοληθούν με την καθαρόαιμη εκτροφή; Γιατί δεν κρατάνε την συνέχεια στα καθαρόαιμα άτομα που αποκτούν. Και αναμφισβήτητα σε βάθος δεκαετιών εισήχθησαν εκατοντάδες καθαρόαιμοι γεννήτορες από πάμπολες φυλές που όμως δεν είχαν συνέχεια. Αναμφισβήτητα η δυσκολία ανάδειξης ενός καλού λαγόσκυλου και η δυσκολία ανεύρεσης αντίστοιχου καθαρόαιμου και άξιου επιβήτορα συνετέλεσε στην διαμόρφωση μιας νοοτροπίας που επιβράβευε και επέλεγε για αναπαραγωγή το σκυλί του …γείτονα! Ανεξαρτήτως φυλής και με μοναδικό στόχο να μοιάσουν τα κουτάβια στην καλή μάνα που είναι και …δασκάλα! Βέβαια τα κουτάβια συνήθως δεν έμοιαζαν σε κανένα από τους δύο γονείς και έβγαινε καλό στο κυνήγι μόνο ένα στα δέκα. Το περίεργο είναι πώς ακόμα και κυνηγοί με κυνοφιλική κουλτούρα (στα πουλόσκυλα) όταν ασχολούνταν με λαγόσκυλα άφηναν κατά μέρος τις κυνολογικές θεωρίες και τις απόψεις περί καθαρόαιμης γενεαλογίας petegree κ.λ.π. και επικεντρώνονταν στο άξιο λαγόσκυλο που αυτομάτως το θεωρούσαν και άξιο γεννήτορα. Είναι αυτοί που δεν θα πήγαιναν ποτέ για κυνήγι με ένα μπασταρδοπόιντερ αλλά δεν έχουν πρόβλημα να πάνε για λαγό με ένα …μπασταρδογκέκα.

Όμιλοι και Αγώνες

Αναμφισβήτητα οι Όμιλοι και οι Εκθέσεις μαζί με τους Αγώνες Κυνηγετικών Ικανοτήτων ‘’σπρώχνουν’’ τα πράγματα μπροστά και αναδεικνύουν τα καλύτερα προς αναπαραγωγή σκυλιά τόσο εργασιακά όσο και μορφολογικά. Ο Όμιλος Ελληνικού Ιχνηλάτη αναμφισβήτητα έχει αφυπνίσει κάποια ιχνηλατικά ενδιαφέροντα προς την καθαρόαιμη εκτροφή μέσω Εκθέσεων αλλά μένει πολύς ακόμα δρόμος μια και ακόμα δεν έχει οργανωθεί κάποιος Αγώνας Κυνηγετικών Ικανοτήτων. Και φυσικά ένας δημόσιος Αγώνας Εργασίας είναι πάντα το ασφαλέστερο κριτήριο για την επιλογή των καλύτερων προς αναπαραγωγή σκύλων. Ας ελπίσουμε πώς με την ίδρυση και κάποιων περιφερειακών Ομίλων Ιχνηλατών τα πράγματα θα πάρουν τον δρόμο τους όπως έχει γίνει εδώ και χρόνια με τα πουλόσκυλα. Βέβαια η έλλειψη επαγγελματιών δυσκολεύει τα πράγματα αλλά αυτό δεν είναι και τραγική η έλλειψη. Αν υπάρχει θέληση και πάθος όλα γίνονται…

Τσιγκουνιές

Δεν είναι λίγοι οι λαγοκυνηγοί και οι γουρουνοκυνηγοί που φοβούνται μην τους πάρουν οι άλλοι την ράτσα! Προσοχή! Δεν εννοούμε μην τους κλέψουν τους σκύλους αλλά μην τους πάρουν την …ράτσα! Είναι και αυτή μια νοοτροπία που δυστυχώς συναντάται αρκετά συχνά. Φανταστείτε δηλαδή κάποιον πού έχει ένα πολύ καλό επιβήτορα Γιούρα και ο οποίος δεν το δίνει για ζευγάρωμα με ίδιας φυλής και καθαρόαιμη σκύλα για να μην του πάρουν τη ράτσα. Φανταστείτε το παράδειγμα και αντίστροφα και η καθαρόαιμη Γιούρα να ζευγαρώνει με το γκέκικο της παρέας του ιδιοκτήτη της σε μια λογική διαφύλαξης της ράτσας (τους) μέσω ενδοπαρείστικης αναπαραγωγής. Θα έχετε ακούσει την φράση κλισέ ‘’τα κρατάω αυτά τα σκυλιά εδώ και 30 χρόνια’’!

Φυσικά ρόλο παίζει και η κακιά συνήθεια των τζάμπα κουταβιών. Είτε το θέλουμε είτε όχι τα κουτάβια που χαρίζονται κατά κανόνα είναι χαμηλής ποιότητας και προέρχονται από γέννες που δεν είχαν κανένα κυνοτροφικό στόχο. Το γεγονός πώς κάποιος τα χαρίζει είναι μια απόδειξη πώς δεν έχουν κάν την αξία μιας …κότας. Σκεφτείτε μόνο πώς κανένας δεν χαρίζει κότες ή κοκόρια ή αρνιά. Και ας έχουν μια ευτελή τιμή αναλογικά με ένα καθαρόαιμο σκυλάκι που έχει δηλωθεί στον ΚΟΕ, έχει petegree, έχει κάνει τα εμβόλια του και έχει διατραφεί σωστά. Με λίγα λόγια η νοοτροπία που υπάρχει έντονη ανάμεσα στους λαγοκυνηγούς ότι τα κουτάβια χαρίζονται και δεν πωλούνται δεν ενθαρρύνει την καθαρόαιμη και ποιοτική εκτροφή. Και έτσι αυτός που έχει φέρει ένα καθαρόαιμο ζευγάρι από το εξωτερικό και το έχει χρυσοπληρώσει νοιώθε σαν κορόιδο αν αναγκαστεί να χαρίσει τα σκυλάκια του επειδή δεν βρίσκονται αγοραστές. Και φυσικά δεν ζευγαρώνει ξανά ή δεν πληρώνει με την σειρά του έναν καλό επιβήτορα για να διαιωνίσει την καθαρόαιμη εκτροφή. Όλα αυτά βέβαια αποθαρρύνουν και τους επαγγελματίες να ασχοληθούν. Φαύλος κύκλος δηλαδή..

Ποικιλία φυλών

Εκτός από τις δύο προαναφερθείσες Ελληνικές Φυλές κατά καιρούς έχουν εισαχθεί πάμπολλες ράτσες και κάποιες από αυτές σε μια λογική πειραματισμού ή ακόμα και ιδιοκτησιακής μοναδικότητας ή αν θέλετε σε μια λογική να ‘’έχω την δική μου ράτσα’’. Ναι συμβαίνει και αυτό. Και αν οι φίλοι των σκύλων φέρμας έχουν καταλήξει σε 5-6 φυλές οι χρήστες των ιχνηλατών δείχνουν να ψάχνονται σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και όχι μόνο. Κοντά στις εισηγμένες και δοκιμασμένες εδώ και δεκαετίες φυλές Γιούρα, Σεγκούτζιο και Μπήγγλ τα τελευταία χρόνια έχουν εισαχθεί μια σειρά από φυλές στην χώρα μας οι οποίες παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον για την ποικιλία τους και την πολυμορφία τους. Αρτουά, Γασκώνης Σαιντόζης, Πορσελέν, Σβύτς, Πόσαβατς, Ιστριας Εσπανιόλ είναι κάποιες από τις ράτσες που έχουν φέρει κυνόφιλοι κυνηγοί και ας ελπίσουμε πώς θα έχουν συνέχεια και δεν θα χαθούν στον Καιάδα της μπασταρδοποίηησης. Ίσως όμως αυτή η πολυδιάσπαση των ενδιαφερόμενων για τις καθαρόαιμες φυλές να δυσκολεύει τα πράγματα και να βρισκόμαστε μπροστά σε επανάληψη του φαινομένου ‘’κάθε παρέα και δική της ράτσα’’. Ας δούμε όμως τα πράγματα αισιόδοξα…