Published on 14 Φεβρουαρίου, 2014 | by Kynoclub

Τα Ιρλανδικά Σέττερ της δουλειάς….

Κείμενο: Raymond O’Dwyer

Στην πατρίδα του το Ιρλανδικό Σέττερ εξελίχθηκε και χρησιμοποιήθηκε στο κυνήγι των Γκράους, μπεκατσινιού, μπεκάτσας, πέρδικας και φασιανού. Την τελευταία εικοσαετία οι πληθυσμοί του Γκράους μειώθηκαν σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα. Εν τούτοις κανένα άλλο θήραμα δεν επηρέασε την εξέλιξη της φυλής όσο το Γκράους και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Ιρλανδικό Σέττερ είναι ο σπεσιαλίστας γι’ αυτό το κυνήγι και αυτό αποδεικνύεται ιστορικά από τα αποτελέσματα αγώνων σε χώρες όπου το Γκράους αποτελεί το κύριο θήραμα. Και εδώ θέλω να τονίσω ότι ο αγώνας κυνηγετικών ικανοτήτων σε Γκράους μέχρι και σήμερα στην Ιρλανδία, είναι ο πιο αξιόλογος από όλους τους αγώνες. Οι αχανείς ορεινές εκτάσεις χρειάζονται σκύλο με ανοιχτή έρευνα και μεγάλα αποθέματα ενέργειας που είναι έμφυτα σε όλα τα Σέττερ υψηλής κλάσεως. Τα Ιρλανδικά Σέττερ έχουν την ικανότητα να κυριαρχούν σε αυτό το ημιάγριο τοπίο χρησιμοποιώντας τον άνεμο για να βρουν αυτά τα άγρια και θαυμάσια πουλιά που μας χαρίζουν αξέχαστες συγκινήσεις. Αυτός είναι ο ιδανικός τόπος για την σωστή αξιολόγηση των σκύλων, για να ξεχωρίσομε τα άτομα που διαθέτουν την ψυχή, και την νοοτροπία να ψάχνουν σε δύσκολους τόπους , αλλά και το μυαλό για να εντοπίσουν αυτό το δύσκολο θήραμα. Το να βλέπεις ένα ζευγάρι άξιων Ιρλανδικών να συναγωνίζονται πιο θα φτάσει πρώτο στο θήραμα παίρνοντας υπολογισμένα ρίσκα στην έρευνά τους ψάχνοντας τα ύποπτα μέρη που πιθανώς να κρατούν θήραμα και εξαντλώντας όλο τους το κυνηγετικό πάθος , με μεγάλη ταχύτητα και σε άριστη συνεργασία με τον κυνηγό κάνει την καρδιά σου να χτυπά σαν τρελή. Το Γκράους ενδημεί μόνο στην Ιρλανδία και στο Ηνωμ. Βασίλειο αλλά ο στενός του συγγενής το Willow Grouse ενδημεί στις χώρες της αρκτικής του Βορείου ημισφαιρίου και σε αυτές τις χώρες το Ιρλανδικό Σέττερ είναι πολύ διαδεδομένο. Επίσης στις σκανδιναβικές χώρες μέχρι και σήμερα κυνηγούν με Ιρλανδικά Σέττερ το Back Grouse και τον αγριόγαλο( Tetrao urogallus) .

Στο κυνήγι του μπεκατσινιού το Ιρλανδικό Σέττερ θεωρείται ασυναγώνιστο από όλο τον κυνηγετικό κόσμο. Ο Marr στο βιβλίο του «Pointers & Setters» αναφέρει αυτό σχετικά με τη χρήση του Ιρλανδικού στη Ρωσία. Το κυνήγι του μπεκατσινιού στα βουνά και στο ρείκια της Ιρλανδίας είναι απόλαυση διότι συνδυάζει την άγρια ομορφιά του τοπίου, την αίσθηση μοναχικότητας που σου δίνουν οι απέραντες εκτάσεις και ένα από τα πιο δύσκολα θηράματα για τον σκύλο. Το μπεκατσίνι είναι ένα απρόβλεπτο θήραμα και η παρουσία του επηρεάζεται πολύ από τις καιρικές συνθήκες, το φεγγάρι και άλλες παραμέτρους. Πολλές φορές δέχονται καλά τη φέρμα ενώ άλλες φορές δεν την κρατούν και πολλές φορές ποδαρώνουν μπροστά στον σκύλο αρνούμενα να σηκωθούν. Το κυνήγι τους απαιτεί σκύλο προσεκτικό που να μην κάνει λευκές φέρμες . Από την εμπειρία μου στο κυνήγι του μπεκατσινιού με σκύλους Σέττερ μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν σκύλοι με έμφυτη ικανότητα στο κυνήγι αυτό, ενώ άλλοι σκύλοι πραγματικά πολύ καλοί στα άλλα θηράματα δεν καταφέρνουν να γίνουν άξια μπεκατσινόσκυλα. Σε αυτό ίσως συνηγορεί το γεγονός ότι τα μπεκατσινόσκυλα οφείλουν αυτή την ικανότητά τους στο ότι ξεκίνησαν στα μπεκατσίνια και έτσι παθιάστηκαν με αυτά. Στο κυνήγι του μπεκατσινιού στην Ιρλανδία ο σκύλος πρέπει να διαθέτει αντοχή, να αντέχει στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες , να έχει αίσθηση του θηράματος και να είναι πολύ προσεκτικός. Υπάρχουν και στις άλλες φυλές καλά μπεκατσινόσκυλα αλλά τα Ιρλανδικά Σέττερ επειδή είναι απαλλαγμένα από ελαττώματα όπως το να καλούν στη φέρμα και να μην παρακολουθούν το πουλί όταν ποδαρώνει είναι τα καλύτερα γι’ αυτό το κυνήγι. Και όπως αναφέρει σε ένα βιβλίο του ο συγγραφέας «Scolopax» σχετικά με την επιλογή του καταλληλότερου σκύλου για το μπεκατσίνι « Μπορείς να βρεις καλά μπεκατσινόσκυλα σε όλες τις κυνηγετικές φυλές αλλά το Ιρλανδικό Σέττερ αποτελεί την πρώτη επιλογή όχι μόνο επειδή διότι είναι το πιο κατάλληλο από τη φύση του αλλά και λόγω της δύναμης και της αντοχής στην καταπόνηση που διαθέτει. Ο J.H. Swiney στο βιβλίο του «British Dogs του 1900 και ειδικά στο κεφάλαιο σχετικό με το Ιρλανδικό Σέττερ σχολιάζει την χρήση του Ιρλανδικού σέττερ στο κυνήγι του μπεκατσινιού ; στο κυνήγι του μπεκατσινιού το Ιρλανδικό Σέττερ είναι σαν στο σπίτι του και είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις τον σκύλο που συνήθως καλπάζει με μεγάλη ταχύτητα ερευνώντας τα «moors» ( οροπέδια χέρσα η καλυμμένα από ρείκια της Ιρλανδίας και της Σκωτίας) ξαφνικά μπαίνοντας σε μια ελώδη περιοχή να κόβει ταχύτητα , να πηγαίνει σαν γάτα και αφού την ψάξει όλη , να ξαναπαίρνει τον αρχικό του ταχύ ρυθμό.

Στην Μπεκάτσα…

Το κυνήγι της μπεκάτσας δεν άντεξε στον χρόνο, ενώ ήταν παραδοσιακό για τους Ιρλανδούς κυνηγούς και παρ’ όλο ότι σήμερα αποτελεί ένα από τα πιο αξιολάτρευτα κυνήγια. Ενώ ακόμη και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τα Ιρλανδικά Σέττερ ήταν το σκυλί επιλογής για το κυνήγι της μπεκάτσας , το κυνήγι αυτό δεν είναι σήμερα δημοφιλές στην Ιρλανδία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα καλύτερα μπεκατσοτόπια δεν προσφέρονται για την σωστή εργασία των Σέττερ. Η μεγάλη ανάπτυξη νέων δασών από κωνοφόρα δένδρα, καθιστά αδύνατη την επαφή με ένα σκύλο ανοιχτής έρευνας και έτσι σήμερα χρησιμοποιούνται αποκλειστικά τα Επανιέλ γι’ αυτό το κυνήγι. Αυτό βέβαια είναι πολύ δυσάρεστο καθώς ολόκληρες γενεές Ιρλανδών κυνηγών κυνηγούσαν την μπεκάτσα με Ιρλανδικά Σέττερ .Πράγματι στην δυτική Ιρλανδία θεωρείτο εκτός τόπου και χρόνου ο κυνηγός να κυνηγά μπεκάτσα με σκύλο άλλης φυλής. Η ομορφιά ενός υψηλής κλάσης Ιρλανδικού Σέττερ στο κυνήγι της μπεκάτσας είναι ασύγκριτη, και γι’ αυτό όσοι την γνώρισαν είναι φανατικοί υποστηρικτές της φυλής και προσπαθούν να πείσουν και άλλους κυνηγούς να τη γνωρίσουν.

Κυνήγι και Αγώνες:

Στις Βρετανικές νήσους σήμερα πολλοί που τρέχουν σε αγώνες δεν κυνηγούν τα σκυλιά τους , ενώ άλλοι τα κυνηγούν χωρίς την δέουσα προσοχή που αρμόζει. Κάποτε υπήρχαν κυνηγοί που κυνηγούσαν εντατικά τα σκυλιά τους και θεωρούσαν τους αγώνες άνευ σημασίας. Με τα σκυλιά όμως που τρέχουν σε αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων πρέπει να κυνηγάμε λιγότερο στη διάρκεια της αγωνιστικής καριέρας τους. Και όπως αναφέρει ο Teesdale Buckle στο βιβλίο του ” The Complete Shot” “….., αλλά έχει μια ιδιορρυθμία το Ιρλανδικό Σέττερ η οποία εμφανίζεται σε πολλά άτομα της φυλής του να κυνηγά μόνο για κρέας……….” Αυτή είναι μια ιδιορρυθμία του ταμπεραμέντου του Ιρλανδικού Σέττερ. Εν τούτοις όμως στην πλειοψηφία των σκύλων που διαγωνίζονται οι κυνηγετικές εμπειρίες τους ωφελούν γιατί μαθαίνουν να χαλιναγωγούν το πάθος τους και να συμπεριφέρνονται πιο περίτεχνα μπροστά στο θήραμα. Τα περισσότερα νεαρά σκυλιά οδηγούμενα από το υπερβολικό πάθος τους κάνουν πολλές τρέλες. Ξεχνούν την βασική εκπαίδευσή τους και συμπεριφέρνονται σαν άγρια απαίδευτα κουτάβια. Αν δεν ελεγχθούν σε αυτό το στάδιο δεν θα μπορέσουν ποτέ να μάθουν να χαλιναγωγούν το υπερβολικό πάθος που αναβλύζει μέσα από τις φλέβες τους στη θέα ενός πουλιού που πέφτει μπροστά τους. Η κυνηγετική εμπειρία διδάσκει τον νεαρό σκύλο στο να είναι προσεχτικός μπροστά στο θήραμα. ” Ένας προσεχτικός σκύλος!” Τι πιο κολακευτικό επίθετο…… Ένας τέτοιος σκύλος σε μια περιοχή όπου δεν υπάρχει αρκετό θήραμα σπανίως θα αναπτύξει όλη του την ταχύτητα αν πραγματικά κυνηγά με μυαλό και με αυτοσυγκέντρωση στις αναθυμιάσεις του θηράματος. και αυτό είναι το ζητούμενο από τον κυνηγό Στρατηγός W.F Hutchinson 1846. Αυτό ισχύει και σήμερα όπως και τότε στον καιρό του στρατηγού Hutchinson. Η αυτοσυγκέντρωση, η προσοχή και η επιφυλακτικότης που αποκτά ο σκύλος με το κυνήγι του δίνουν την δυνατότητα να αντεπεξέρχεται επιτυχώς σε μέρες όπου η αναθυμίαση του θηράματος παρουσιάζει δυσκολία στην αναγνώρισή της λόγω καιρικών συνθηκών και εδάφους. Στους αγώνες αυτές οι εμπειρίες τον βοηθούν να αντιπαρέρχεται το στρες του ανταγωνισμού και του δίνουν τη δυνατότητα ανάλογα με τις ικανότητές του να ενεργεί σωστά, διότι καταλαβαίνει πώς και πότε πρέπει να ρισκάρει που είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των μεγάλων τριάλερς. Εάν όμως το ενδιαφέρον σας είναι μόνο το κυνήγι , τότε να ξέρετε ότι κυνηγώντας με ένα εκπαιδευμένο σκύλο η ημέρα σας περνά ευχάριστα , και ταυτόχρονα ανεβαίνει η ποιότητα του αθλήματος που κάνετε. Χρησιμοποιώντας ένα εκπαιδευμένο και μαθημένο σκύλο χρειάζεται να είναι κανείς ψυχρός “Sang froid” π.χ να μην τρέχει αμέσως προς το σκοτωμένο θήραμα διότι τέτοιες ενέργειες δεν συνάδουν με τη σωστή χρήση ενός τέλεια εκπαιδευμένου σκύλου.