Γιούρα τύπου Μπρούνο. Ελβετικό ….ρολόι!
Κείμενο-φώτο Ν. Φωτακόπουλος
Το πάθος για το κυνήγι, η ηρεμία και η σύνεση είναι τα επικρατέστερα χαρίσματα των Γιούρα. Χάρη σε αυτά συγκαταλέγονται ανάμεσα στους καλύτερους ιχνηλάτες. Δουλεύουν με το ρύγχος κολλημένο στο έδαφος και με απόλυτη πιστότητα στο ίχνος, παίρνοντας πρωτοβουλίες στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες.
Το πιο αγαπημένο του θήραμα είναι ο λαγός, αλλά κυνηγά καλά και την αλεπού και το αγριογούρουνο.
Ο τύπος Μπρούνο είναι μια φυλή ελβετικών ιχνηλατών που αντλεί τις ρίζες του από ένα γαλλικό σκύλο: τον Ιχνηλάτη του Αγίου Ουμβέρτου.. Ο σκύλος του Αγίου Ουμβέρτου, αντιπροσωπεύει την πιο αρχαία φυλή γνήσιων ιχνηλατών. Αυτός ο σκύλος υπήρχε σε δυο ποικιλίες: τον Ιχνηλάτη του Αγίου Ουμβέρτου από τις Αρδέννες, χρώματος μαύρο-πύρινο ή κίτρινο-σκούρο με τη «σέλλα» μαύρη, και τον Ιχνηλάτη του Αγίου Ουμβέρτου λευκού χρώματος από τη Λωραίνη. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία του παρελθόντος, φαίνεται ότι αυτές οι δύο ποικιλίες αποτελούσαν την καταγωγή όλων των φυλών των σκύλων δίωξης.
Αυτή η γνήσια φυλή δεν υπάρχει πια σήμερα, έχει ήδη εξαφανιστεί από τον περασμένο αιώνα. Μερικοί απόγονοι με χαρακτηριστικά της αρχαίας φυλής βρίσκονται ακόμα σπανιότατα στη Γαλλία, το Βέλγιο, την Αγγλία και στην Ιταλία . Το Γιούρα τύπου μπρούνο (briquet) πρέπει να ήταν απόγονος μακρινός των σκύλων Αγίου Ουμβέρτου. Διαδόθηκε γρήγορα στην Ελβετία και στη Γαλλία, αντιπροσωπεύοντας το μαύρο-πύρινο χρώμα θυμίζοντας την καταγωγή του, αλλά τα χαρακτηριστικά άλλαξαν στο πέρασμα των χρόνων. Επιλέχθηκε ο πιο ελαφρύς τύπος, και το ζώο προσαρμόστηκε, μέσω της εκτροφής, στις νέες απαιτήσεις των ορεινών κυνηγότοπων και του κλίματος των αλπικών υψομέτρων. Οι κυνηγοί, επιθυμούσαν έναν ιχνηλάτη λιγότερο μεγάλο, έτσι επέλεξαν σκύλους «εύκολους» στα γούστα τους και στην χρησιμοποίησή τους στο πρακτικό κυνήγι. Ο σκύλος ήταν λιγότερο κομψός, πιο «φυσικός», και η διασταύρωση με διαφορετικές φυλές εξαφάνισε, σε μεγάλο μέρος ‘’τα βαριά’’ χαρακτηριστικά του τυπικού ιχνηλάτη του Αγίου Ουμβέρτου. Μια καινούρια φυλή γεννήθηκε.
Αυτός ο τύπος του αρχαίου Μπρούνο βελτιώθηκε τον 19ο και τον 20ο αιώνα, με διασταυρώσεις, με τους μακρινούς απογόνους των ιχνηλατών του Αγίου Ουμβέρτου, η με ιχνηλάτες που ήλθαν από τη Σαβοΐα και από άλλες περιοχές στα σύνορα της Γαλλίας.
Οι σκύλοι επομένως μπορούν να διακριθούν:
1) στους σκύλους που ονομάζονται «Μπρούνο του Γιούρα τύπου Αγίου Ουμβέρτου», πλησιάζουν περισσότερο τον Αργοβιανό ιχνηλάτη. Έχουν βαριά κατασκευή, είναι συμπαγείς σκύλοι με δυνατή κεφαλή και εμφανή ινιακή απόφυση. Η έκφραση είναι μελαγχολική και τα εσωτερικά βλέφαρα αφήνουν συχνά να φαίνεται ο κόκκινος επιπεφυκών, μπροστά έχει ρυτίδες και χωρίζεται από το ρύγχος από ένα έντονο βαθούλωμα, ο λαιμός δυνατός με λωγάνιο που φέρει τα χαρακτηριστικά της τυπικότητας του ιχνηλάτη του Αγίου Ουμβέρτου.
2) Στους σκύλους που ανταποκρίνονται στο σημερινό πρότυπο και αντιπροσωπεύουν την κατηγορία Μπρούνο Γιούρα τύπου Μπρούνο.Σκύλοι πιο ελαφροί, με τα χαρακτηριστικά της δύναμης και της κατασκευής των μπρικέ (briquet), οι οποίοι έχουν Καθιερωθεί όχι μόνο λόγω της εμφάνησής τους αλλά και για την εργασιακή τους απόδοση. Έτσι από μια φυλή προήλθαν δυο τύποι, δυο ποικιλίες ελβετικών ιχνηλατών του Γιούρα.
Θα πρέπει να τονίσουμε όμως ότι ενώ ο ιχνηλάτης του Γιούρα τύπου Μπρούνο είναι πολύ διαδεδομένος στην Ελβετία, στη Γαλλία, και αν και λιγότερο διαδεδομένο, ακόμα και στην Ιταλία, ο τύπος Αγίου Ουμβέρτου είναι σπάνιος παντού. Στην Ελλάδα γνώρισε στο παρελθόν κάποια δόξα, κυρίως λόγω της εμφάνισής του και λιγότερο της απόδοσής του. Έχουμε δει όμως κάποια δείγματα που πραγματικά απέδιδαν τα μέγιστα στο κυνήγι του λαγού.
Πρότυπο Εργασίας
Το πάθος για το κυνήγι, η ηρεμία και η σύνεση είναι τα επικρατέστερα χαρίσματα στα Γιούρα.. Δεν τους λείπει η εξυπνάδα, αλλά προτιμούν να βασίζονται στην όσφρησή τους, πριν να δώσουν λύση σε ένα πιθανό λάθος. Στο ξεφώλιασμα δουλεύουν με ηρεμία και εξυπνάδα. Είναι δηλαδή λιγότερο ορμητικοί και με μικρότερη «κυνηγετική λαιμαργία» από το ιταλικό Σεγκούτζιο. Η ιχνηλασία γίνεται με ακρίβεια και μετά από αρκετή σκέψη. Η κίνησή τους χαρακτηρίζεται από καλπασμό ενώ κατά την ιχνηλασία μεταβάλλεται και εναλλάσσεται με το βάδισμα και τον τροχασμό. Ο καλπασμός δεν είναι ελεύθερος και ταχύς, αλλά αρκετά συγκρατημένος.
Η φωνή στη πλειοψηφία των σκύλων είναι το παρατεινόμενο ουρλιαχτό, το οποίο είναι πιο έντονο και λιγότερο βαθύ από το ουρλιαχτό των Γασκώνων Ιχνηλατών. Το έντονο και ρυθμικό γάβγισμα χωρίς λόγο (άσκοπο) δεν είναι αιτία αποκλεισμού, αλλά δεν είναι επιθυμητό.
Αυτοί οι σκύλοι έχουν ιδιαίτερη ικανότητα στο κυνήγι στους δρόμους και στα μονοπάτια. Οι επικρατέστερες ειδικότητες του είναι η ιχνηλασία και η δίωξη και για αυτό είναι κατάλληλος για το κυνήγι του λαγού και του αγριόχοιρου. Ειδικά στο κυνήγι του αγριόχοιρου αποδίδει πολύ καλά και σαν ζευγάρι ή και σε μεγαλύτερη αγέλη.
Χρήση στο κυνήγι
Το Μπρούνο του Γιούρα κυνηγά καλά στην περιοχή των Άλπεων, γιατί δεν φοβάται το κρύο, και χάρη στα πέλματα των ποδιών του, κυνηγά καλά και στα πετρώδη εδάφη χωρίς πρόβλημα. Χάρη στην δυνατή του όσφρηση αποδίδει καλά ακόμα και σε άγονα και χωρίς βλάστηση εδάφη, όπως στην περιοχή των Πυρηναίων, όπου είναι αρκετά διαδομένος. Τα πάει καλά και στην περιοχή των Απεννίνων. Όπως βλέπουμε είναι ένας πραγματικός ορεινός ιχνηλάτης. Αν λάβουμε υπόψιν μας πως το κυνήγι του λαγού στην Ελλάδα γίνεται σε ποσοστό 90% σε ορεινά εδάφη καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμος μπορεί να γίνει για τον Έλληνα κυνηγό που κυνηγά τριχωτά θηράματα.
Το πιο αγαπημένο του θήραμα είναι ο λαγός, αλλά κυνηγά καλά και την αλεπού και το αγριογούρουνο. Κυνηγετικός σκύλος δίωξης, ελβετικής καταγωγής. Ανήκει στην ομάδα των μπρακοειδών, ελαφρύς, μακριά κατασκευή, μεσαίου ύψους. Το ιδανικό ύψος κυμαίνεται από 45 ως 52 εκ. Η εμφάνισή του είναι ρωμαλέα, η κατασκευή του κορμού ελαφρώς επιμήκης. Η κεφαλή λεπτή, «στολισμένη» με τα μεγάλα αφτιά, εφαπτόμενα χαμηλά και με εσωτερικές πτυχές και διπλωμένα έτσι ώστε το μεσαίο μέρος τους φέρεται μπροστά. Όλα αυτά χαρίζουν στο Γιούρα τύπου Μπρούνο μια κομψή εμφάνιση.
ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΑ
Η κεφαλή είναι λεπτή, μακριά, ανάλογη (συμμετρική) με το ύψος, ευκρινές «στοπ», το ινιακό οστό περισσότερο ή λιγότερο ευκρινές. Το ρύγχος μακρύ και λεπτά σμιλευμένο μπροστά. Τα χείλη δεν είναι υπερβολικά αλλά τέτοια ώστε να καλύπτουν καλά την κάτω γνάθο.
Ρύγχος μαύρο, καλώς αναπτυγμένο με ρώθωνες πολύ ανοικτούς.
Τα μάτια πολύ σκούρα αλλά γλυκά στην έκφραση, τα βλέφαρα ελαφρώς υπερβολικά, αλλά δεν αφήνουν, πιθανώς, να φανεί ο επιπεφυκώς.
Τα αφτιά εφάπτονται χαμηλά και εσωτερικά είναι αρκετά μακριά και από την πρόσφυση προς τη μέση φέρονται ελαφρά μπροστά για να πέσουν διπλωμένα και με πτυχές στο κάτω μέρος και στρογγυλεμένα στις άκρες, σε μήκος φτάνουν στο σημείο του ρύγχους και είναι καλύτερα όταν το ξεπερνούν, τα μακριά αφτιά χαρίζουν στο σκύλο αριστοκρατική εμφάνιση. Ο λαιμός μακρύς, πλατύς, δυνατός, χωρίς λωγάνιο που δεν είναι επιθυμητό. Η πλάτη καλού μήκους, συμπαγής και ευθεία. Η μέση γερής κατασκευής και νευρώδης, η πλάτη είναι οριζόντια.
Στήθος βαθύ, όχι πολύ πλατύ, με το θωρακικό τοίχωμα όχι πολύ σφιχτό. Πλευρά ελαφρά προεξέχουν. Μπροστινά άκρα λεπτά, δυνατά καλώς αναπτυγμένα, τέλεια κάθετα. Πισινά άκρα με εμφανείς γωνιώσεις, μύες καλώς αναπτυγμένοι, χωρίς ψευδόδάχτηλα. Πόδια στρογγυλεμένα (σαν γάτας), πέλματα τραχιά και σκληρά, νύχια ανθεκτικά.
Η ουρά δεν είναι πολύ μακριά, φέρεται οριζόντια ή ελαφρά κυρτωμένη προς τα πάνω, πάντα είναι καλυμμένη από τρίχωμα, είναι λεπτή στο άκρο της. Τρίχωμα πυκνό, ίσιο αλλά όχι λείο, πιο κοντό και πιο λεπτό στην κεφαλή, στα αφτιά και στα πόδια. Ένα λευκό σημάδι στο στήθος είναι ανεκτό, δεν επιδιώκεται, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί ελάττωμα αποκλεισμού.
Πηγές
Nuovissima Enciclopedia Pratica Della Caccia
και πληροφορίες φίλων λαγοκυνηγών
