Ένας ύμνος στην Κίρκη και τον Θωμά!

Το κάτωθι κείμενο γράφτηκε το μακρινό 1999 και αναφέρετε στην κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος των Πόιντερ από την Κίρκη και τον Θωμά Πετρόχειλου στο Χρυσό Σερρών. Διαβάζοντας αυτή την αναδρομή θα δείτε ότι κάποια πράγματα έχουν μείνει ίδια, όπως οι …ζαβολιές του Pezzotta ενώ εντύπωση προκαλεί η αναφορά του Θωμά για την ύπαρξη εχθρών του! Αξίζει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν Έλληνες επαγγελματίες κυναγωγοί όπως τους γνωρίζουμε σήμερα αλλά μόνο κάποιοι ….ημιεπαγγελματίες με εξαίρεση τον Θωμα Πετρόχειλο.

Ν. Φ.

Η ΚΙΡΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Κείμενο- φωτο: Νίκος Φωτακόπουλος

Αν έπρεπε να στοιχηματίσω σε ένα σκύλο σε κάποιον αγώνα, σε οποιοδήποτε αγώνα, αυτός θα ήταν η ΚΙΡΚΗ. “Σίγουρο χαρτί” η ΚΙΡΚΗ του Θωμά Πετρόχειλου ή σωστότερα “σίγουρα χαρτιά” η ΚΙΡΚΗ και ο Θωμάς.

Το μόνο που λείπει πια από το βιογραφικό τους είναι ο τίτλος τους Παγκόσμιου Πρωταθλητή, ένας τίτλος που ίσως οι “δυνατοί της Κυνοφιλίας” τους τον στέρησαν πριν λίγο καιρό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που έγινε στην Ιταλία. Κάτι που δεν ήταν δυνατό να γίνει στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πόιντερ που έγινε το διήμερο στο Χρυσό Σερρών.

“Αφεντικό” (πρόεδρος) της τριάδας των κριτών ήταν και τις δύο μέρες ο δικός μας Γιάννης Φουτρής, που είχε την τύχη να κρίνει αυτό τον αγώνα και χωρίς ενδοιασμούς και ίσως χωρίς συγκρίσεις να δείξει την ΚΙΡΚΗ σαν Πρωταθλήτρια Ευρώπης και κορυφαίο Πόιντερ για το 1999. Με δυο πόντους και εξαίρετο απόρτ την δεύτερη μέρα των αγώνων, η ΚΙΡΚΗ αναδείχθηκε 1^η Εξαίρετη, Καλύτερο Θηλυκό Πόιντερ και κορυφαίο Πόιντερ της Ευρώπης, ξεπερνώντας σε δόξα και τίτλους την μητέρα της ΑΚΑ.

Δεν έχει τόση σημασία να σταθούμε σε περιγραφή φάσεων του αγώνα, όσο σε διαπιστώσεις και σκέψεις που ενδιαφέρουν τον μέσο κυνόφιλο και κυνηγό.

Για την ΚΙΡΚΗ τα είπαμε σχεδόν όλα και το βιογραφικό της λέει ακόμα περισσότερα. Να τονίσουμε μόνο πως η ΚΙΡΚΗ, είναι ελληνικής εκτροφής με ένα άσημο πετιγκρί ΒΕΑ-2 και όμως είναι το κορυφαίο Πόιντερ της Ευρώπης. Από την άλλη συνεχίζονται οι αθρόες εισαγωγές κουταβιών από γεννήτορες σκύλους- αστέρες της Ιταλίας (κυρίως) και της Γαλλίας που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ίσως δεν έχουν να δώσουν και πολλά πράγματα στην ελληνική εκτροφή. Μάλλον όσοι ψάχνουν το λαχείο εισάγοντας κουτάβια από το εξωτερικό θα πρέπει να ξαναδούν το θέμα και αν μπορούν να εισάγουν τους γονείς των “αστέρων” και όχι παιδιά των “αστέρων”. Αυτή είναι η σωστή κυνολογική ενέργεια που θα μας πάει πιο γρήγορα μπροστά.

-Πολλές οι ξένες συμμετοχές από Ιταλία, Γαλλία, Ελβετία και από αυτούς περισσότεροι οι Ιταλοί που την παραμονή διοργάνωσαν δικό τους ξεχωριστό αγώνα με απονομή CACIT ώστε να μπορέσουν να επιλέξουν Εθνική Ομάδα. Το ίδιο σκηνικό και στο Ελληνικό τερραίν.

Οι περισσότεροι από τους ξένους κυναγωγούς ήρθαν λίγο πριν τους αγώνες από την Πολωνία όπου ήταν εκεί για εβδομάδες, προπονώντας και κυνηγώντας με τους σκύλους τους καμπίσιες πέρδικες. . Βασικό ατού αυτό έναντι των δικών μας σκύλων που αμφιβάλλω αν έχουν πιάσει ποτέ στο στόμα τους καμπίσια…

Επαγγελματίες με τα όλα τους οι ξένοι, είναι κάτι που φαίνεται από μακριά επάνω τους και σε όλα τους. Από τον εξοπλισμό που έχουν στα φορτηγάκια τους, από τις ανέσεις που διαθέτουν αυτά γι’ αυτούς και τους σκύλους τους, από τα “περίεργα” υγρά που έδιναν στους σκύλους μέχρι και από τα ρούχα της βραδινής εξόδου. Μοντελάκια οι τύποι…. Άσε που κοιμούνται μόνο σε ξενοδοχείο και ποτέ στο φορτηγό τους όπως οι δικοί μας.

Και σαν επαγγελματίες, το παν γι’ αυτούς είναι το κέρδος. Το κέρδος που προκύπτει από έναν τίτλο… Και για να φτάσει σ’ αυτό το όφελος κάποιος από αυτούς, ο Ιταλός Pezzota προσπάθησε να μας δουλέψει κανονικά, συνδιαγωνιζόμενους [ΚΙΡΚΗ (Πετρόχειλος)], κριτές και δεκάδες θεατές. Δήλωσε φέρμα, ποντάρισε, πυροβόλησε και ήθελε και πόντο. Και όλα αυτά χωρίς πουλιά, ενώπιον δεκάδων ανθρώπων, ενώ αυτός διαμαρτυρόταν πως τα πουλιά σηκώθηκαν. Ήμαρτον και ξανά ήμαρτον.

Καταλάβατε τώρα γιατί λέω πως οι εισαγωγές σκύλων από το εξωτερικό θέλουν πολύ προσοχή;

Εδώ ολόκληρο Πανευρωπαϊκό με την αφρόκρεμα των Πόιντερ της Ηπείρου (του κόσμου δηλαδή) και δεν δόθηκε CACT και CACIT και όμως σε άλλες χώρες τα CACT και τα CACIT μοιράζονται αφειδώς. Έ πως αλλιώς θα ψωνίσουμε εμείς οι βαλκάνιοι πελάτες;

–Έχασε όποιος τον ενδιαφέρει το θέμα και το θέαμα και δεν παρακολούθησε αυτούς τους αγώνες. Υψηλής ποιότητας σκύλοι, υψηλής ποιότητας εκπαιδευτές και κάποιος από τα ξένα μεγάλα καταφύγια, που δεν θυμάμαι ποιος ήταν, να δηλώνει: “Αυτά τα τερραίν (Χρυσό Σερρών) φτιάχτηκαν για το Πόιντερ και το Πόιντερ φτιάχτηκε γι’ αυτά”. Ώρα είναι τώρα να μεταφερθεί η έδρα του International Pointer στο Χρυσό!!!!!!

Εντύπωση μου έκανε (άσχημη βέβαια) η απουσία από τον αγώνα κάποιων Ελλήνων κριτών που κάποτε ζήταγαν να τους στείλει ο Όμιλος με δικά τους έξοδα στο εξωτερικό, για να παρακολουθήσουν αγώνες και να αποκτήσουν εμπειρία. Και τώρα που ήρθε ολόκληρη η Ευρώπη στα πόδια μας, αυτοί έλειπαν. Προφανώς αυτοί τα έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια και τι να τους πουν τώρα οι κοντόφραγκοι; Φυσικά έλειπαν και πολλοί κυναγωγοί και επαγγελματίες από τον αγώνα. Και αυτοί τα ξέρουν όλα….

Όσο για τους θαμώνες της κάθε Δευτέρας που γκρινιάζουν για όλα και έχουν άποψη για όλα, δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα…

Μεγάλο σχολείο οι ξένοι εκπαιδευτές ήταν πραγματική απόλαυση να παρακολουθείς αυτούς και τα σκυλιά τους. Ήταν τόσο εντυπωσιακοί που εμένα μου δημιούργησαν ακόμα μεγαλύτερα ερωτηματικά.

Τελικά τα σκυλιά τους είναι αποτέλεσμα καλής εκτροφής, καλής επιλογής ;h καλής εκπαίδευσης και τι είδους εκπαίδευσης;

Είναι γεγονός πως ένας καλός εκπαιδευτής μπορεί να φτιάξει ένα σκύλο σε μεγάλο ποσοστό. Να κάνει παπάδες δηλαδή! Είμαι βέβαιος πως ελαττώματα και ελαττώματα έχει καλύψει η εκπαίδευση και μέτρια προσόντα έχει αναγάγει σε μεγάλα. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά του εκπαιδευτή: να φτιάχνει, να πλάθει αλλά και να “επισκευάζει”.

Τελειώνοντας να πούμε πως και τα άλλα σκυλιά μας έκαναν πολύ καλή εμφάνιση και εκπροσώπησαν επάξια την Ελληνική ομάδα. Και αν εμείς μπορούσαμε να παρουσιάσουμε μια καλή ομάδα, οι Ιταλοί μπορούσαν να παρουσιάσουν πολλές ισάξιες ομάδες.

Για να δούμε στο “ντέρμπυ” που έχουμε σε λίγο καιρό, τι καινούργιο υλικό θα δούμε.

Άλλωστε την ΚΙΡΚΗ εκεί την είδαμε πρώτη φορά όταν κέρδισε το Ελληνικό Ντέρμπυ το 1998.

25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1999

Ο Θωμάς Πετρόχειλος μιλαει για την Κίρκη.

-Η ΚΙΡΚΗ γεννήθηκε από την αγάπη για τον κυνηγετικό σκύλο και από την ακλόνητη πίστη μου για τις δυνατότητες των απογόνων της. Μέσα από αυτή βλέπω την ΑΚΑ και την ΤΖΟΥΝΤΥ που είναι η φυσική τους συνέχεια, ξαναζώ τις κυνηγετικές μέρες που πέρασα μαζί τους και αναγνωρίζω μέσα της, τις αρετές τους που ήταν κυρίως το μυαλό, το κυνηγετικό πάθος, το πείσμα, την αντοχή, την δύναμη και την οσφρητική ικανότητα, την ανάγκη τους να δουλεύουν σε πλήρη συνεργασία μαζί μου, να μου είναι πλήρως αφοσιωμένα και να προσπαθούν συνεχώς να βρουν τρόπο να συνεννοηθούμε, είτε βρίσκονταν κοντά μου είτε μακριά μου.

Η ΚΙΡΚΗ όμως υπήρξε και προϊόν ανάγκης, και μέσω των αγώνων εκλήθη να γίνει σημαία για τους φίλους μου και αιχμή του δόρατος για τους εχθρούς μου. Ανταποκρίθηκε πλήρως στα καθήκοντα τα οποία της ανέθεσα και μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κέρδισε ότι ήταν δυνατό να κερδισθεί.

Θέλω όμως να πω στους Έλληνες κυνηγούς και κυνόφιλους ότι οι τίτλοι αγώνων δεν κατοχυρώνουν ποτέ ένα σκύλο, εάν αυτοί δεν συνοδεύονται από την πλήρη κυνηγετική εκτίμηση του ιδιοκτήτη του.

Διότι κάλλιστα μπορεί ένας μεγάλος πρωταθλητής αγώνων να είναι άχρηστος για το κυνήγι, επειδή μπορεί να παρουσιάζει ελαττώματα τα οποία δεν φαίνονται μέσα από αυτές τις επιτόπου δοκιμές, όπως μη επαρκή αντοχή στο χρόνο, στη ζέστη, στο κρύο, στη βροχή, στο χιόνι, προβληματικός χαρακτήρας, ο οποίος να εκδηλώνεται με επιθετική συμπεριφορά, φόβος ή συνεχή και άσκοπα γαυγίσματα, μη επαρκής αποτελεσματικότητα για κυνηγετικά ζώα.

Το κυνήγι είναι ο λόγος ύπαρξης των κυνηγετικών σκύλων. Δεν πρέπει να απομακρυνόμαστε από αυτό το οποίο πρέπει να είναι η πυξίδα για την οποιαδήποτε εκτροφή μας.