Πέτρος Ξεροβάσιλας: Ο λαγοκυνηγός από τον Ταΰγετο!

Φώτο: Ο Πέτρος Ξεροβάσιλας με τον ‘’Μόρτη’’ μετά τους πρώτους αγώνες Ελληνικών Ιχνηλατών στο Ποικίλο Όρος.

Κείμενο-Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ο Πέτρος Ξεροβάσιλας είναι ταυτισμένος με τον Ελληνικό Ιχνηλάτη και τον Όμιλο της φυλής. Είναι από αυτούς τους αφανείς «εργάτες» της κυνηγετικής κυνοφιλίας, που δεν κάνουν θόρυβο και δεν φωτογραφίζονται για τα περιοδικά. Πρωτεργάτης της ανάδειξης της εθνικής μας φυλής, ιδρυτικό μέλος του Ομίλου και νικητής των πρόσφατων αγώνων που διοργανώθηκαν αποκλειστικά για Ελληνικούς Ιχνηλάτες…

Του ζητήσαμε να μας μιλήσει για τον ίδιο και για τα σκυλιά του. Δεν αρνήθηκε, αν και ήταν λίγο …ντροπαλός, όπως είναι όλοι οι αφανείς «σκαπανείς» ενός σκοπού!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πότε και πώς ξεκίνησε η σχέση σου με το κυνήγι και τους σκύλους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ηταν στις αρχές του ΄70, μεσούσης της δικτατορίας. Το αναφέρω γιατί επί δικτατορίας τα όπλα σφραγίζονταν, και απαγορευόταν όχι μόνο η χρήση τους αλλά και η μεταφορά τους.

Τότε λοιπόν, ανέβαινα… στο μαντρί του παππού μου στον Ταΰγετο και έκανα τα πρώτα μου βήματα στο κυνήγι. Ο παππούς μου είχε ένα… αδήλωτο εμπροσθογεμές, με το οποίο βαρούσε κάνα λαγό για το κρέας. Με έπαιρνε μαζί του και πιάναμε τα καρτέρια, αυτός με το εμπροσθογεμές και εγώ με έναν… γκαζοτενεκέ! Αμόλαγε τα σκυλιά και, όταν ξεπετούσαν το λαγό, εγώ βαρούσα τον γκαζοτενεκέ για να κάνω θόρυβο και να γυρίσει ο λαγός προς το μέρος του…

Ετσι κόλλησα το πάθος με το λαγοκυνήγι και τα λαγόσκυλα! Μάλιστα, ο πατέρας μου κατηγορούσε τον παππού μου ότι με… «δηλητηρίασε» με τη μούρλια του κυνηγίου. Το 1973 ήρθα στην Αθήνα για να πάω στο Λύκειο, και εκεί παθιάστηκα με τα κυνηγετικά περιοδικά και άρχισα να τα αγοράζω όλα.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και πότε απέκτησες τον πρώτο καθαρόαιμο σκύλο σου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Παρασύρθηκα και εγώ από τα μεγάλα λόγια και τα…μεγάλα αυτιά! Το 1975 πήρα ένα σκύλο με χαρτιά και τον πήγα στο χωριό μου. Γέλαγαν όλοι οι χωριανοί όταν άκουσαν ότι ένας σκύλος μπορεί να έχει χαρτιά και πιστοποιητικά. Ηταν ένα Γιούρα από την Καλαμάτα που το πλήρωσα 500 δραχμές, σε φιλική τιμή μια και ήταν το… χειρότερο της γέννας.

Η κανονική τιμή ήταν 1.000 δραχμές, όμως ακόμα και το 500ρικο ήταν πολύτιμο για μένα που ήμουν μαθητής, αφού τα χρήματα αυτά τα έκοψα από το φαγητό μου, όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο σήμερα .

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και πώς βρέθηκες να εμπλέκεσαι με την ιστορία του Ομίλου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το 1993 γνώρισα σε έκθεση του ΚΟΕ τον δικηγόρο Θανάση Παπαγεωργίου, που ήταν ένθερμος φίλος του Ελληνικού Ιχνηλάτη. Τότε, είχε πάρει τα τελευταία σκυλιά του Θοδωρή Ζαλαυρά και τα παρουσίαζε στην Εκθεση. Εκεί γνώρισα και τον Θύμιο Σταθονίκο, μετέπειτα πρόεδρο του Ομίλου, καθώς και τον Παναγιώτη Χαιρόπουλο που διατηρούσε την επωνυμία «Κυνοτροφείο Τρικάλων».

Κάπου εκεί ξεκίνησε η εικοσάχρονη πορεία μου με τον Ελληνικό Ιχνηλάτη, με τον οποίο έχω ταυτίσει τη ζωή μου μέχρι σήμερα…

Το 1998 ιδρύσαμε τον Ομιλο και τα πρώτα βήματα ήταν αργά και προσεκτικά. Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, έχει γίνει μια τεράστια προσπάθεια. Οι εκθέσεις έχουν συμβάλει στην βελτίωση και την μορφολογική ομοιομορφία της φυλής, και αυτό είναι κάτι που φαίνεται πια με την πρώτη ματιά…

Πρόσφατα διοργανώσαμε και τους πρώτους μας αγώνες εργασίας στο Ποικίλο Ορος, κάτι που μέχρι τώρα ήταν πάρα πολύ δύσκολο για πολλούς λόγους. Αν δεν είχαμε την συμπαράσταση του Κυνηγετικού Συλλόγου Αιγάλεω, αυτοί οι αγώνες δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν…

Πριν από δέκα χρόνια τον Οκτώβριο του 2003 σε έκθεση του ΚΟΕ με την ‘’Μάχη’’. Αριστερά ο Αργύρης Αλεξόπουλος με τον ‘’Ερμή’’.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποιο είναι για σένα το μεγαλύτερο προσόν του Ελληνικού Ιχνηλάτη;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το μυαλό του, η εξυπνάδα και η επαφή του με τον κυνηγό! Αυτό το καταλαβαίνουν όσοι αγαπάνε πραγματικά τα σκυλιά τους, και όχι κάποιοι που τα έχουν αλυσοδεμένα σε κάποιο βαρέλι…

Ο Ελληνικός Ιχνηλάτης είναι ένα τρυφερό ζώο, που έχει ανάγκη από την καλή κουβέντα, από το χάδι και την κατανόηση. Βέβαια, για να αναδείξει τα προσόντα του χρειάζεται δουλειά και προσπάθεια, ώστε να καλλιεργηθούν τα κυνηγετικά του ένστικτα στη σωστή κατεύθυνση. Και όπως όλοι οι σκύλοι-ιχνηλάτες χρειάζεται υπομονή και επιμονή, και όσο γίνεται συχνότερες εξόδους στο βουνό!

Για τρία σχεδόν χρόνια προσπαθείς μέσα από την εκπαίδευση να τον κάνεις να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, σας βεβαιώνω όμως ότι αξίζει τον κόπο..

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και ποιο κατά τη γνώμη σου είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα με τη φυλή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι… η άγνοια κάποιων κυνηγών! Αγνοια γενικά για τον σκύλο και όχι μόνο για τον Ελληνικό Ιχνηλάτη. Δυστυχώς, υπάρχουν λαγοκυνηγοί που βιάζονται να καταδικάσουν τον σκύλο τους, χωρίς να έχουν ασχοληθεί όσο πρέπει μαζί τους. Ειδικά οι άπειροι και όσοι είναι επηρεασμένοι από τους σκύλους φέρμας…

Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους ιχνηλάτες και τους σκύλους φέρμας είναι ότι το λαγόσκυλο εκπαιδεύεται – ουσιαστικά εφ’ όρου ζωής. Τελειώνει το δημοτικό, το γυμνάσιο, το πανεπιστήμιο, και συνεχίζει στα…. μεταπτυχιακά! Αντιθέτως, οι σκύλοι φέρμας μπορεί να είναι αποδοτικοί ακόμα και με τις … γνώσεις του Γυμνασίου.

Οταν, λοιπόν, ακούτε άσχημα λόγια για τον Ελληνικό Ιχνηλάτη, να ξέρετε ότι συνήθως λέγονται από ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν την φύση του. Ενας σκύλος που ζει με ένα ξεροκόμματο και αλυσοδεμένος στο βαρέλι, είναι ένα δυστυχισμένο ζώο που ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδώσει

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι η πιο όμορφη ανάμνηση σου από την ενασχόληση με τη φυλή;…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ηταν αμέσως μετά τους πρόσφατους αγώνες, που μου τηλεφωνούσαν πολλοί φίλοι – και μάλιστα ξεχασμένοι φίλοι – για να μας συγχαρούν για την επιτυχημένη διοργάνωση των αγώνων… Αυτά τα τηλεφωνήματα και οι ευχές για τον Ομιλο, είχαν για μένα μεγαλύτερη αξία από οποιοδήποτε κύπελλο και προσωπική διάκριση.

Η συλλογική προσπάθεια είναι αυτή που θα πάει την φυλή μπροστά. Μόνος του κανείς δεν μπορεί να καταφέρει τίποτε. Γι’ αυτό θέλω να παρακαλέσω, όσους χτυπάνε τον Ομιλο, να σταματήσουν να το κάνουν. Τα πρόσωπα έρχονται και παρέρχονται, ο Ομιλος όμως πρέπει να μείνει δυνατός και όρθιος.

Η κριτική είναι ευπρόσδεκτη αρκεί να γίνεται με καλές προθέσεις. Οποιος νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα, ας έρθει και αυτός να συμβάλει.

Με τον ‘’Μόρτη΄’’ και την ‘’Λάρα’’ νικητές στην κατηγορία ‘’ζευγαριών’’. Αριστερά ο Κυριάκος Φραγγέας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και ποια ήταν η πιο άσχημη στιγμή σου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ηταν πριν από δυό χρόνια, όταν έχασα τα σκυλιά μου στα Δερβενοχώρια. Μου έκλεψαν τη Μάχη και μια κόρη της Έλλης, οπότε με άφησαν χωρίς θηλυκό σκύλο. Ηταν δυο σκυλίτσες δικής μου γενεαλογίας, και δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίκρα από το να χάνεις τους συντρόφους σου, και μαζί μια εκτροφική δουλειά πολλών χρόνων..

Και αυτό πονάει περισσότερο όταν είσαι ερασιτέχνης και έχεις μόνο 3-4 σκυλιά.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Υπάρχουν κάποια σκυλιά που ξεχώρισες όλα αυτά τα χρόνια;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Θυμάμαι με πολλή αγάπη τον Μαξ Τρικάλων, τη Μάχη και την Ελλη που ήταν δικοί μου σκύλοι, την Έλλη και την Αίτνα του κ. Γιάννη Κουγγέλη, τον Πλάτωνα του Κυριάκου Φραγγέα, την Ηρα του Παναγιώτη Χαντάκη, και κάποια ακόμα που τώρα δεν μου έρχονται στον νου…..

ΕΡΩΤΗΣΗ; Με λίγα λόγια πώς θα μπορούσες να περιγράψεις τη σχέση σου με τους σκύλους.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Είναι μια σχέση ζωής! Τα ζώα μου γεννιούνται και πεθαίνουν στα χέρια μου από γεράματα! Δεν τα καταδικάζω ποτέ, τους δίνω απεριόριστες ευκαιρίες και πάντα προσπαθώ να τα κάνω καλύτερα.

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς σκύλους. Και, αν κάποια στιγμή δεν θα μπορώ να έχω, είναι επειδή πολύ απλά δεν θα υπάρχω…