Giuseppe Grasso Η ιστορία ενός μεγάλου κυναγωγού…

Συνέντευξη στην Marilena Rosetti

Τον Giuseppe Grasso τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα πριν από είκοσι χρόνια σαν προσκεκλημένο του Ομίλου Πόιντερ Σέττερ. Ηταν από τους πρώτους δασκάλους που δίδαξαν στα σεμινάρια εκείνης της εποχής και έδωσαν τις πρώτες γνώσεις για την εκτροφή, την εκπαίδευση και τους αγώνες. Ας δούμε όμως πώς αυτοπαρουσιάζεται ο ίδιος στην Ιταλίδα συνάδελφο Marilena Rosetti μέσα από μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη. N.Φ.

Η αφήγηση της ιστορίας ενός μεγάλου κυνόφιλου όπως είναι ο Giuseppe Grasso δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά αν πρέπει να προσπαθήσεις να ‘’χωρέσεις’’ σε λίγες σελίδες τα στοιχεία μιας ολόκληρης ζωής. Είναι επίσης μια μεγάλη ευθύνη να θέλεις να φιλτράρεις μέσα από τα μάτια σου μια μεγάλη διαδρομή γεγονότων και στιγμών χωρίς να χάσεις τις λεπτομέρειες και τα ενδιαφέροντα σημεία.

Η ιστορία του Giuseppe Grasso είναι η ιστορία ενός ανθρώπου, αλλά είναι όμως και η ιστορία μιας εποχής μια και είναι τόσο πλούσια που θα μπορούσε άνετα να εμπνεύσει ένα μυθιστόρημα.

Είναι ένας άνθρωπος φαινομενικά απρόθυμος, ολιγόλογος, μοναχικός, αλλά τα μάτια του είναι πάντα σε εγρήγορση και χαμογελαστά. Αυτά μου κίνησαν την περιέργεια και με ώθησαν να ζητήσω να μάθω περισσότερα για αυτόν. Η ιδέα να δηγηθώ την ιστορία του Beppe όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του μου ήρθε όταν κατά τη διάρκεια ενός δείπνου, τον άκουσα να μιλάει για την ημέρα που μόλις είχε περάσει κρίνοντας τους αγώνες. Μου είχε μεταδώσει τον απίστευτο ενθουσιασμό του για την κυνοφιλία, ένα φρέσκο και νεανικό ενθουσιασμό παρόμοιο με εκείνον που κάνει μια σπουδαία ανακάλυψη παρά ενός ανθρώπου που εμπλέκεται σε αυτό το χώρο όλη του τη ζωή. Και έτσι σιγά, σιγά, εξακολούθησα να τον ακούσω, προσπαθώντας να του “κλέψω” περισσότερες πληροφορίες και είμαι σίγουρη ότι και εσείς θα γοητευτείτε από την ιστορία του.

Η ιστορία του λοιπόν ξεκινάει από το 1934 στο Palazzo Canavese, στα προάστια της Ivrea στην καρδιά του Πιεμόντε. Όταν ήταν τεσσάρων ετών, οι καραμπινιέροι αναγκάσθηκαν να ασχοληθούν μαζί του μια και είχε απομακρυνθεί από το σπίτι του και ήταν εξαφανισμένος για πολλές ώρες, φέρνοντας μεγάλη αναστάτωση σε όλη του την οικογένειά.

Θα το πιστέψετε; Βρέθηκε στη γύρω περιοχή την ώρα που κοιμόταν κάτω από μια βεράντα μαζί με τα κουταβάκια ενός σεγκούτζιο.

Όμως καλύτερα να μας μιλήσει ο ίδιος για τον εαυτό του…

Θα μας πεις πως ήσουνα;

Ήμουνα ένα παιδί πολύ ζωηρό…. και πάντα “ανέπνεα” αέρα σκύλων, κυνηγιού και κυνοφιλίας. Ο παππούς μου είχε μεγάλος πάθος για τα ιταλικά μπρακ. Είχε ωραιότατα μπρακ, αλλά του άρεσαν γενικώς τα σκυλιά φέρμας εφόσον ήταν καθαρόαιμα. Να σκεφτείς ότι κατάφερε να φτάσει ακόμη και στα σκυλιά του βασιλιά. Το 1945, χάρη στο φύλακα του βασιλικού εκτροφείου στην Stupinigi, στον οποίο στην πραγματικότητα έδωσε κάποια χρήματα, ζευγάρωσε ένα θηλυκό του με ένα ωραίο μπρακ του βασιλιά. Ήταν ενθουσιασμένος!

Κριτής Μεγάλης Έρευνας στον Λαγκαδά τον Νοέμβριο του 2009 μαζί με τον κ Trivellato. Mπαράζ ανάμεσα στους Paris Echini και Εrnesto Pezzota.

Το καλό αίμα δεν προδίδει….

Θα έκανα τα πάντα για να μπορέσω να ακολουθήσω τον παππού μου και τον πατέρα μου στο κυνήγι, αλλά ήμουν πολύ μικρός και σπάνια με παίρνανε μαζί τους με τη δικαιολογία ότι έπρεπε να διαβάσω. Θυμάμαι μια Κυριακή που με στείλανε πίσω στο σπίτι. Ήμουν 11 χρονών και το κυνηγετικό μου πάθος ήταν πιο δυνατό από την αίσθηση του καθήκοντος. Πήρα ένα κυνηγετικό όπλο, έτρεξα στην εξοχή και πυροβόλησα σε ένα μπεκατσίνι. Δεν ήξερα ούτε τι ήταν, αλλά εκείνη τη συγκίνηση δεν την ξέχασα ποτέ. Το έδειξα σε ένα φίλο μου, ήμουν γεμάτος υπερηφάνεια, η είδηση διαδόθηκε γρήγορα στο χωριό και έφτασε στα αυτιά του πατέρα μου, φοβόμουνα μια αυστηρή τιμωρία, ενώ από εκείνη τη στιγμή, ίσος για να με έχει υπό έλεγχο, με παίρνανε πάντα μαζί τους. Τις περισσότερες φορές έπρεπε να προσέχω που έπεφτε το θήραμα. Διασκέδαζα πολύ! Έπειτα για ακόμη μια φορά, με βοήθησε ένας καραμπινιέρος. Ήμουν 17 χρονών και ήθελα να πάρω την άδεια οπλοφορίας αλλά κανείς δεν με άκουγε. Μια μέρα ήρθε να μας επισκεφτεί ένας φίλος του πατέρα μου, ένας καραμπινιέρος για την ακρίβεια, οπότε σε αυτόν τι επιθυμούσα. Για να με αποθαρρύνει μου έδωσε ένα όπλο και έριξε το καπέλο του στον αέρα, βέβαιος ότι δεν θα είχα το κουράγιο να πυροβολήσω. “Κεραυνοβόλησα” το καπέλο και απέκτησα την άδεια.

Πως ασχολήθηκες με την κυνοφιλία;

Ο ξάδερφος μου Arpeselle ήταν γραμματέας στην κυνοφιλική Ομάδα της Vercelli που τότε ήταν ένα από τα κεντρικά σημεία της κυνοφιλίας, γνώρισα τον Radice, τον Raimondo, τον Coppaloni, τον Bestelli και πολλούς άλλους. Μια Κυριακή πρωί, ήταν το 1956, οργάνωσαν έναν μικρό αγώνα για να διασκεδάσουν αλλά κανένας δεν ήθελε να κάνει τον κριτή γιατί έβρισκαν περισσότερη ευχαρίστηση να ανταγωνίζονται με τους άλλους, έτσι βρέθηκα να κάνω τον κριτή. Στο τέλος του αγώνα ανταμείφτηκα με μια άδεια για να προπονώ τα σκυλιά μου ένα Σπινόνε και ένα Γκριφόν.

Πότε άρχισες να παρουσιάζεις σκυλιά;

Στα τέλη του 50, ο δόκτωρ Reggi, με τον οποίο πήγαινα για κυνήγι στην κοιλάδα του Grassoney, μου εμπιστεύτηκε δυο από τα σκυλιά του. Από εκείνη τι στιγμή ποτέ δεν σταμάτησα. Το 1961 πήρα μέρος στο πρώτο επίσημο αγώνα μου, το Κύπελλο της Πόλης του Τορίνο ένα αγώνα με ορτύκια. Κριτής ήταν ο δικηγόρος Radice. Κέρδισα τον αγώνα για τα νέα ηπειρωτικά με ένα Μπρετόν, και τον αγώνα για τους νέους αγγλικούς δείκτες με μια πόιντερ την Vercellensi’s Bina. Εφτασα στο μπαράζ και η σκύλα μου κατάφερε να κερδίσει ει ένα πόιντερ που ήταν ήδη γνωστό τον Azor του Bruno Zordan. Με τον Bruno γίναμε έπειτα μεγάλοι φίλοι. Το 1962 ήταν ο πρώτος μου κλασσικός αγώνας και ο Giulio Colombo μου απένειμε τη βαθμολογία του ‘’Καλός’’.

Στην ιστορία σου της ζωής σου είχες άλλες ευθύνες

Είμαι παντρεμένος από το 1957 με τρία παιδιά ενώ έπρεπε παράλληλα να εργάζομαι. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τότε ήταν χρόνια όπου ξέραμε να κάνουμε θυσίες. Οι σκύλοι είναι οι ζωή μου, αλλά είχα βάλει πάντα σε προτεραιότητα τις ανάγκες της οικογένειας. Υπήρξαν περίοδοι στη ζωή μου που δεν είχα το χρόνο να εκπαιδεύσω μια και το μεγάλωμα τριών παιδιών δεν είναι αστείο.

Και μην ξεχνάμε το εκτροφείο….

Έχω το εκτροφείο με την επωνυμία Palaziensis από το 1961, αλλά στην αρχή έκανα πολύ λίγες γέννες. Τα μικρά πρέπει να τα παρακολουθείς, ο εκτροφέας πρέπει να είναι πάντα παρόν.

Τrivellato, Pezzota με την Bobet di Loro Piceno, Νίκος Στεφανάτος και Giuseppe Grasso

Πες μας μερικές από τις πιο όμορφες αναμνήσεις……

Οι σκύλοι μου δώσανε πολλές ικανοποιήσεις αλλά και γνωριμίες που θυμάμαι με πολύ αγάπη. Το 1967 γνώρισα τον Solaro. Ήξερα ότι θα έκρινε τη Διεθνή Έκθεση του Μιλάνο όπου ήθελα να παρουσιάσω ένα πόιντερ. Ήξερα πόσο ήταν αυστηρός, φοβόμουνα την κρίση του, έτσι του τηλεφώνησα για ένα ραντεβού. Ήθελα να τον γνωρίσω. Κοίταξε το σκύλο μου και μετά από ένα δευτερόλεπτο μου είπε όλα τα ελαττώματα. Από εκείνη τη συνάντηση αλλάξανε πολλά πράγματα, μου δίδαξε πάρα πολλά. Για μένα υπήρξε ένας εξαιρετικός δάσκαλος. Όλοι θα έπρεπε να διαβάσουν το βιβλίο του για την κυνογνωσία είναι βασικό για τη μελέτη της μορφολογίας του σκύλου.

Ένα άλλο πρόσωπο που θυμάμαι με πολύ αγάπη και μεγάλη εκτίμηση είναι ο Armando Roversi, μου είχε εμπιστευτεί ένα δικό του σκύλο, τον Stock della Torcia που υπήρξε ένα από τα πρώτα μου πόιντερ. Αυτός ήταν κριτής και όταν ήταν στα τερέν με ανάγκασε να αποσύρω, το σκύλο του ακόμη και μετά από την πώλησή του. Ήταν ένας πραγματικός τζέντλεμαν, δεν θα μπορούσε να ανεχθεί συζητήσεις ή υπαινιγμούς.

Όταν το πάθος έγινε επάγγελμα για τις ανάγκες της δουλειάς σου μεταφέρεσαι στα περίχωρα της Φεράρα. Έχεις απολαύσει τη χρυσή εποχή της περιοχής του Mezzano. Τι θυμάσαι;

Τα χρόνια του 70 το Mezzano ήταν πραγματικά ένας παράδεισος, γεμάτο από πεδινές πέρδικες, παρά τα αλμυρά και στάσιμα νερά των καναλιών, τις έβρισκες παντού. Ήταν φανταστικό να εκπαιδεύεις εκεί τα σκυλιά σου. Όποιος έζησε εκείνη την εποχή θα θυμηθεί την περίοδο της λιτότητας του 1973. Δεν μπορούσες να κυκλοφορήσεις με τα αυτοκίνητα, έτσι αναχωρούσα για το Mezzano μετά από τις 11 το βράδυ, κοιμόμουνα στο αυτοκίνητο και την αυγή ήμουνα έτοιμος να εκπαιδεύω τα σκυλιά. Ήταν φανταστικό να ξυπνάς με το τραγούδι της πέρδικας! Εργαζόμουνα ακούραστα μέχρι το βράδυ και όταν έπεφτε για καλά το σκοτάδι γύρναγα σπίτι. Για τα σκυλιά δεν υπήρχανε θυσίες ! Και το Mezzano ήταν μοναδικό, ακόμη και σήμερα είναι έτσι. Τα σκυλιά που συναγωνίζονται σε αυτά τα εδάφη πρέπει να έχουν εξαιρετικά προσόντα.

Είχες ως κυναγωγός ηπειρωτικά και αγγλικά σκυλιά χωρίς προκαταλήψεις. Πως καταφέρνει κανείς να είναι τόσο ευέλικτος και αντικειμενικός , σε έναν κόσμο όπου ο διαχωρισμός είναι δεδομένος;

Το αληθινό πάθος είναι το μόνο μυστικό. Τα ηπειρωτικά μου δώσανε μεγάλες ικανοποιήσεις. Παρουσίασα στο Πρωτάθλημα ένα Σπινόνε και δυο ιταλικά Μπρακ. Είχα και πολύ ικανα Κούρτσχααρ. Ένα από αυτά που προερχόταν από το εκτροφείο του Goga ήταν εξαιρετικό στο κυνήγι και στους αγώνες, έκανε πολλά ‘’Εξαίρετος’’ και άπειρα CQN. Ήταν εξαιρετικό στην επαναφορά, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να είναι σωστό στο ξεπέταγμα του θηράματος. Αυτά είναι σκυλιά πραγματικά σκληρά.

Τι είναι αυτό που σε έσπρωξε στις Αγγλικές φυλές;

Ήταν μια επιλογή που την υπαγόρευσαν τα γεγονότα. Κάποτε οι αγώνες των ηπειρωτικών και των αγγλικών γινόντουσαν ταυτόχρονα, βρέθηκα σε ένα σταυροδρόμι και διάλεξα βάση της πιο δυνατής ομάδας εκείνη τη στιγμή.

Λίγοι το ξέρουν αλλά ήσουν και ο πρωτοπόρος της Ισπανίας…

Το 1980 ήμουνα ο πρώτος εκπαιδευτής που εκπαίδευσε στην Ανδαλουσία. Πήγα μαζί με τον Guido Arada και αισθάνθηκα αμέσως σαν να ήμουνα σπίτι μου, ο κόσμος ήταν διαθέσιμος και φιλόξενος.

Εκπαίδευα ανάμεσα σε μια “θάλασσα” από κόκκινες πέρδικες και επειδή είχα γνωρίζει τον Jose` Contado, μπορούσαμε να χρησιμοποιουμε απέραντα εδάφη, με τόσο πολλές πέρδικες που συνεχίζαμε εξαντλημένοι μέχρι το βράδυ. Μόνο μετά από μερικά χρόνια κατοχυρώθηκαν οι αγώνες μεγάλης έρευνας στις κόκκινες πέρδικες.

Mαζί με τον Μιχάλη Λάμπρου κριτές τον Νοέμβριο του 2010.

Για τις επιτυχίες στην καριέρα του ως προπονητής δίσταζε να μιλήσει και έπρεπε να επιμένω πολύ, παρόλο ότι είχε καλά αποτελέσματα και πολλές ικανοποιήσεις, κήρυξε πολλούς Πρωταθλητές , συμμετείχε στους πιο σημαντικούς αγώνες σε όλη την Ευρώπη, αλλά οι κάτοικοι του Πιεμόντε οι δικοί του άνθρωποι τον ξεχωρίζουν για την σεμνότητά του που τον κάνει ένα αξιοθαύμαστο και ιδιαίτερο άνθρωπο.

Το 1995 αποφασίζει να μην κυναγωγεί πια και να αφιερωθεί μόνο στην εκτροφή και συλλέγει και πάλι μια μεγάλη ικανοποίηση, ακόμη σήμερα είναι πάρα πολλά τα σκυλιά με την επωνυμία Palaziensis που ξεχωρίζουν στα τερέν. Επιτέλους ο Beppe συγκινείται με τις αναμνήσεις και λεει:

Ο μεγαλύτερος επιβήτορας ήταν ο Palaziensis Pepe, δεν έφτασε στο Πρωτάθλημα γιατί εξαφανίσθηκε όταν κλέψανε το βαν στον Rudy Lombardi. Δυστυχώς δεν έμαθα πια τίποτε για αυτό το σκύλο.

Ήταν προικισμένος με τα καλύτερα προσόντα του σέττερ. Αν και είχε κάνει μόνο τρεις επιβάσεις , ακόμη και σήμερα τα εγγόνια και τα δισέγγονά του έχουν την σφραγίδα του.

Αν δεν κάνω λάθος Today ήταν υιός του Pepe, επομένως ο Orlo και πολλοί άλλοι προέρχονται και από την δική σου γραμμή αίματος. Ο Pepe ήταν πατέρας και του Palaziensis Rambo, το “διαμάντι” σου, οπότε μπορούμε να πούμε ότι ήταν ένα πολύ μεγάλος πρόγονος.

Αυτό είναι σωστό, ο Pepe άφησε το σημάδι του! Και ο Rambo είναι χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος σκύλος που είχα ποτέ. Κέρδισε ένα Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Σέττερ στην Ελλάδα, επιλέχτηκε από το Balducci για το Κύπελλο Ευρώπης όπου απέκτησε ένα Cacit, Στο βιβλιαράκι του εργασίας, ανάμεσα σε άλλα αποτελέσματα βρίσκονται 53 Cac e Cacit. Ανακηρύχτηκε Πρωταθλητής Ιταλίας και Διεθνής Πρωταθλητής. Οι Palaziensis Omar και Greta, και οι δυο απόλυτοι Πρωταθλητές και επιβήτορες, αλλά και η Furia, που έκανε το πρώτο του Cacit στην Ανδαλουσία, το οποίο απένειμαν οι κύριοι Maniati, Nobile και Micheau.

Μόνο εκείνος που αγαπάει αυτό που κάνει θυμάται αυτές τις λεπτομέρειες. Aκούγοντας τες είναι σαν να διαβάζεις ένα ωραίο βιβλίο ιστορίας και αναπόφευκτα περνάς από ένα γεγονός στο άλλο και με μια διαρκή επιθυμία να γυρίσεις γρήγορα τη σελίδα για να μάθεις περισσότερα. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που έχεις προσπαθήσεις να πετύχεις στην εκτροφή σου;

Οι σκύλοι πρέπει να είναι κυρίως κυνηγοί, γι’ αυτό τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η βουλιμία, έπειτα το μυαλό και με αυτό εννοούμε ισορροπία και εκπαιδευσιμότητα. Χωρίς βέβαια να είναι ανεξάρτητα από την ποιότητα και την τυπικότητα της φυλής. Εξέτρεφα και συνεχίζω να εκτρέφω για πάθος και ικανοποίηση. Δεν σκέφτηκα πότε να έχω κέρδη.

Η διαδρομή για να γίνεις κριτής ήταν θυελλώδης ή τουλάχιστον, αν θέλουμε, σχεδόν στο όριο του δυνατού. Μας το διηγείται με ειλικρινή απλότητα.

Όταν αποφάσισα να κάνω τις τυπικές διαδικασίες για να γίνω κριτής, ενέκριναν μια διάταξη η οποία απαιτούσε φοίτηση στην ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Την είχα πατήσει!

Θυμάμαι ακόμη το τηλεφώνημα του Ammanati ο οποίος με προειδοποίησε γι’ αυτό το νέο. Τελικά έγινα κριτής στη Γερμανία, αλλά στην Ιταλία δεν αναγνωριζόταν.

Μόλις πέρασα τις εξετάσεις, υπέβαλα ξανά την αίτηση στο Κυνοφιλικό Όμιλο Ιταλίας, αλλά, ειρωνεία της τύχης, (για να μην πω κάτι άλλο) εν τω μεταξύ είχαν ακυρώσει τη διάταξη. Στη θέση της είχαν βάλει μια άλλη για το όριο ηλικίας πέραν του οποίου δεν μπορεί κανείς να κρίνει. Και εγώ δεν ήμουνα πολύ μακριά από τα 75 έτη.

Στην πραγματικότητα είναι τώρα περισσότερο από δέκα χρόνια που ο Beppe κρίνει κάθε είδους αγώνα και η παρουσία του είναι αρκετά συχνή στην Ιταλία και σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές Χώρες.

Κάθε μέρα που περνάω ως κριτής, είναι μια όμορφη μέρα, διασκεδάζω πραγματικά πάρα πολύ. Βασικά ο λόγος που με ώθησε να γίνω κριτής ήταν η επιθυμία να δω, να αξιολογήσω και να συγκρίνω όσα περισσότερα σκυλιά ήταν δυνατόν. Το πνεύμα του εκτροφέα, θα έπρεπε να είναι αυτό, είτε είναι κριτής είτε όχι.

Θέλω να ευχαριστήσω το Beppe όχι μόνο για το υπέροχο ταξίδι που μου επέτρεψε να κάνω μέσα στη ζωή του, θα υπήρξαν τόσα ακόμη να πούμε, αλλά μια επιλογή ήταν αναπόφευκτη, γι ‘αυτό προσπάθησα να επικεντρωθώ στα επεισόδια που το χαρακτηρίζουν καλύτερα. Τον ευχαριστώ επίσης για τον ενθουσιασμό και τη χαρά που μου χάρισε, κάτι σπάνιο στις μέρες μας!