Η ταχύτητα των ηπειρωτικών φυλών…

Το άρθρο του Riccardo Braganti που δημοσιεύτηκε στο επίσημο περιοδικό του ΕΝCI (Κυνολογικός Όμιλος Ιταλίας) περιγράφει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο όσα συμβαίνουν και …στην Ελλάδα. Η τάση που επικρατεί, στους κόλπους των κριτών και των εκτροφέων, πώς ότι είναι γρηγορότερο είναι και πολυτιμότερο είναι μια πραγματικότητα. Αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει έναν αγώνα Κούρτσχααρ ή Επανιέλ Μπρετόν και θα δει κάποια δείγματα να καλπάζουν και να χάνονται στον ορίζοντα σαν σκύλοι Μεγάλης Έρευνας. Όμως αλίμονο για το μέλλον των ηπειρωτικών φυλών αν ‘’καταφέρουν’’ να γίνουν Πόιντερ και Σέττερ. Ν.Φ.

Κείμενο: Ricardo Braganti Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε τον σκοπό για τον οποίο προορίζεται ο κάθε κυνηγετικός σκύλος όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι αγώνες είναι το μέσο που συγκρίνουμε τους σκύλους.

Κατά την διάρκεια του προηγούμενου πρωταθλήματος ηπειρωτικών φυλών για το Κύπελλο Ιταλίας που οργανώθηκε από το CISP οργανώθηκε παράλληλα και ένα συνέδριο με θέμα τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των αγώνων και του πραγματικού κυνηγίου. Αν και θα έπρεπε το κύριο θέμα συζήτησης του συνεδρίου να είναι η ταχύτητα δεν ήταν!

Σήμερα η ταχύτητα είναι η πλέον χαρακτηριστική διαφορά που ξεχωρίζει τους αγώνες από το πραγματικό κυνήγι. Στα τερεν των αγώνων κυριαρχούν πια σκύλοι που κινούνται με ταχύτητα που δεν είναι αντιπροσωπευτική των ηπειρωτικών. Βλέπουμε σκύλους που μορφολογικά τους κατατάσσουμε σε κάποια συγκεκριμένη φυλή αλλά αν προσπαθήσουμε να κάνουμε το ίδιο με βάση την ταχύτητα και την μέθοδο εργασίας τότε θα μπερδευτούμε.

Ο μοναδικός σκύλος φέρμας που θα έπρεπε να καλπάζει με ορμητικό τρόπο είναι το Πόιντερ αλλά, δυστυχώς, σήμερα δεν είναι πια η μόνη φυλή.

Αν γυρίσουμε πίσω την μνήμη στα περασμένα χρόνια τότε που ξεκίνησαν οι αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων θα επιβεβαιώσουμε το σκεπτικό που υπάρχει ακόμα και σήμερα: Οι αγώνες ξεκίνησαν από την ανάγκη των κυνόφιλων να συγκρίνουν τους σκύλους τους με άλλους σκύλους. Και ακόμα για να επιλέγουν τα καλύτερα προς αναπαραγωγή σκυλιά που θα βελτίωναν τις φυλές. Όλα αυτά σήμαιναν πώς οι αγώνες θα παρέμεναν έκφραση του κυνηγίου μια και η σημασία τους ήταν δεμένη με το ίδιο το κυνήγι.

Η Μεγάλη Έρευνα

Έμπειροι κυνηγοί, κυνοτρόφοι και κριτές θεωρούν ότι δεν πρέπει να πηγαίνεις στο κυνήγι με σκύλους που είναι ειδικοί στην Μεγάλη Έρευνα. Αυτή η άποψη υποστηρίζεται από όσους λένε ότι η Μεγάλη Έρευνα αν και έχει τις βάσεις της στο κυνήγι είναι ένα ξεχωριστό θέαμα και ως θέαμα δεν είναι κατάλληλο για την επιλογή κυνηγόσκυλων. Είναι απλά ένας ύμνος στις θεαματικές ικανότητες κάποιων ξεχωριστών σκύλων που ανήκουν σε αγγλική φυλή. Αυτό το σκεπτικό αν και αποδυναμωμένο έχει βάση λογικής αφού πλέον το θέαμα έχει ξεπεράσει το ζητούμενο που είναι οι κυνηγετικές ικανότητες.

Ο γρήγορος σκύλος και ο πολύ γρήγορος εντυπωσιάζει και ας μην είναι μεγάλος κυνηγός. Γιατί όμως κυριαρχεί αυτή η άποψη και ή ταχύτητα έχει γίνει το πρώτο ζητούμενο;

Σίγουρα όπως όλα τα πράγματα στον πλανήτη εξελίσσονται και κινούνται πολύ γρήγορα έτσι εξελίχτηκαν και άλλαξαν και στα σκυλιά την τελευταία δεκαετία. Ίσως είναι σωστό που οι σκύλοι έγιναν πιο λεπτοί και δυναμικοί και η έρευνά τους έχει γίνει πιο ευρεία από ότι παλαιότερα που υπήρχε αφθονία θηραμάτων και δεν χρειαζόταν να ψάχνουν μακριά από τον κυνηγό. Είναι επίσης σωστό ότι μερικές φυλές έχασαν σωματικό βάρος και μαζί την βαριά (λυμφατική) κατάσταση που τους χαρακτήριζε. Όλα αυτά έφεραν σημαντικές βελτιώσεις στους σκύλους και την απόδοση στην εργασία τους. Όμως δεν είναι σωστό να αλλοιώνουμε τις φυλές και θα πρέπει να μπει κάποιο όριο πριν το πρόβλημα παγιωθεί…

Το παρόν και το μέλλον

Σήμερα εάν μια φυλή δεν έχει από την φύση της θεαματικές ικανότητες τέτοιες που να εντυπωσιάζουν ή αν ένας σκύλος δεν είναι αρκετά ορμητικός πολλοί καταφεύγουν σε άλλες λύσεις.. Δίνουν ουσίες που μπορεί να μην είναι και νόμιμες για να αυξήσουν την ταχύτητα ενώ φτάνουν στο σημείο να κάνουν ‘’μετάγγιση ‘’ ετερογενούς αίματος ώστε να σταθεροποιήσουν χαρακτηριστικά που εκτιμώνται πολύ μέσα στα τερέν. Είναι όμως καλό αυτό ή είναι κακό; Δυστυχώς ξεχάσαμε τις αρχές που είχαν οι κυνόφιλοι πρόγονοί μας όταν έκαναν επιλογές για και να δημιουργήσουν διαφορετικές φυλές. Τότε ‘’έφτιαχναν’’ σκυλιά που θα ικανοποιούσαν διαφορετικές κυνηγετικές απαιτήσεις για διαφορετικά εδάφη και διαφορετικά θηράματα ανάλογα με τους τόπους που κατοικούσαν οι κυνηγοί.

Δημιούργησαν σκυλιά με αργή ή γρήγορη κίνηση με ευρεία η κλειστή έρευνα κατάλληλα για το βουνό το δάσος ή τις μεγάλες πεδιάδες για το βάλτο ή τα ξερά εδάφη. Ο κάθε κυνηγός μπορούσε να επιλέξει τον σκύλο μιας ορισμένης φυλής κατάλληλο για τον ίδιο αλλά και για την περιοχή που συνήθως κυνηγάει.

Όλα αυτά φαίνεται να μην υπάρχουν πια γιατί τώρα ψάχνουμε τον γρήγορο σκύλο και αν είναι δυνατόν τον πιο γρήγορο από όλους. Η ταχύτητα έγινε το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των παγκοσμιοποιημένων φυλών. Και αν όλα αυτά έδωσαν κάποιο όφελος παράλληλα οδήγησαν και σε σημαντικές παραλείψεις με σημαντικότερη το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό κάθε φυλής που είναι η κίνηση.

Από την κίνηση μπορείς να ξεχωρίσεις κάθε φυλή. Η κάθε φυλή έχει την δική της ξεχωριστή κίνηση. Ένα απλό παράδειγμα: Το Γκριφον Κόρθαλ πρέπει να καλπάζει με τρόπο τελείως διαφορετικό από το Πόιντερ. Η διαφορετική κατασκευή ανάμεσα στους δύο σκύλους, το διαφορετικό μήκος των οστών, του λαιμού, της ράχης και οι διαφορετικές γωνιώσεις των άκρων κάνουν την κίνηση του ενός να μην είναι ίδια με του άλλου. Η φυσιολογία, ειδικά σε αυτή την περίπτωση είναι συνέπεια της ανατομίας.

Δυστυχώς επειδή στα τερέν των αγώνων έφτασαν την ταχύτητα στα άκρα τώρα πια είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τις διαφορές ανάμεσα σε σκύλους που ανήκουν σε διαφορετικές φυλές και οι οποίοι δεν θα έπρεπε να έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Αυτή η τάση αποβαίνει εις βάρος της τυπικότητας κάθε φυλής. Επιβήτορες των αγγλικών φυλών χρησιμοποιούνται για να εξάπτουν την κίνηση στα ηπειρωτικά δημιουργώντας έτσι μια ανάμιξη χαρακτήρων που είναι πραγματικά ανησυχητική.

Ο κυνηγός που επιλέγει σκύλο ηπειρωτικής φυλής θέλει ένα σκύλο τυπικό της ράτσας του. Διαφορετικά θα έπαιρνε ένα Πόιντερ ή Σέττερ και δεν θα βρισκόταν προ εκπλήξεως όταν θα ανακάλυπτε πώς πήρε σκύλο Αγγλικής φυλής σε σώμα Ηπειρωτικής.

Οι κριτές μόνο μπορούν να διορθώσουν αυτές τις καταστάσεις λαμβάνοντας υπό όψη και βραβεύοντας εκείνα τα σκυλιά που είναι τυπικά της φυλής στην οποία ανήκουν. Οι κριτές είναι το θεμέλιο και η βάση μέσω των οποίων θα δώσουμε ξανά στους αγώνες την σημασία που πραγματικά έχουν.