Η συμβολή… του μπίπερ!

Κείμενο-Φώτο: N. Φωτακόπουλος

Είχε έρθει η σειρά του Γάλλου κυναγωγού Comte να μας δείξει το Σέττερ του, τον Cooper de la Joox de la Bac, σε «ζευγάρι» με τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Foan Patti που παρουσίαζε ο Ιταλός κυναγωγός Fabrizio Baloci…

Ο Γάλλος σε αντίθεση με τον Ιταλό που παρουσίαζε τον σκύλο του με μπίπερ εμφανίστηκε… μόνο με το κουδουνάκι! Οι κριτές απόρησαν και τον ρώτησαν αν ήθελε… δανεικό μπίπερ (μάλλον θα νόμιζαν ότι ξέμεινε από μπαταρίες). Αυτός αρνήθηκε, και επειδή ήμουν μπροστά στη σκηνή, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι έμοιαζε και λίγο απορημένος με την προθυμία όλων να του προσφέρουν ένα ηλεκτρονικό μαραφέτι.Ο διαπεραστικός ήχος που σκίζει το δάσος οδηγεί σε μια μπλοκαρισμένη «βασίλισσα»,όμως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόσες έφυγαν πιο πριν!

Στο δεκαπεντάλεπτο που έτρεξαν «ζευγάρι» αυτοί οι δυο σκύλοι, κρίθηκε και ολόκληρο το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα! Ο ιταλικός σκύλος κατάφερε να μπλοκάρει δυο φορές την ίδια μπεκάτσα, και να κερδίσει τον πολυπόθητο τίτλο. Αραγε, το μπίπερ έπαιξε κάποιο ρόλο σε αυτή την εξέλιξη; Δεν μπορώ να το υποστηρίξω με απόλυτη βεβαιότητα…

Θα διακινδυνεύσω να πω όχι. Οι δυο φέρμες έγιναν πολύ κοντά στους κριτές, οπότε η… ηχοσήμανση έδωσε ακαριαία το μήνυμα ότι ο σκύλος βρίσκεται σε φέρμα. Την πρώτη φορά οι «άρχοντες του αγώνα» δεν κατάφεραν να φτάσουν κοντά, ώστε να δουν την μπεκάτσα και να δώσουν τον πόντο. Το πουλί όμως κάθισε μερικές δεκάδες μέτρα πιο μπροστά, και ο ίδιος σκύλος την ξαναφέρμαρε. Το μπίπερ ξανακτύπησε, οι κριτές γρεμοτσακίστηκαν για να προλάβουν τη φάση, και τελικά ο πόντος εδόθη (και μαζί το Πρωτάθλημα Ευρώπης)!

Ο έτερος σκύλος δεν κατάφερε να βγει μπροστά και να πάρει φέρμα ή μερτικό από τη δόξα… Κανείς δεν του έδωσε σημασία, γιατί όλοι είχαν τον νου τους στον? «μπιπεράτο» συνδιαγωνιζόμενο. Και όμως, όση ώρα διαρκούσε η φάση, ο γαλλικός σκύλος ήταν και αυτός φερμαρισμένος! Ετυχε να τον παρακολουθώ, και φώναξα τους κριτές που είχαν αρχίσει τις συσκέψεις… Αυτοί τσακίζονται ξανά να βγουν μπροστά για να δουν καλύτερα, ο σκύλος όμως σπάει τη φέρμα και ψάχνει ίχνη στο έδαφος. Οι κριτές σφύριξαν και τερμάτισαν τον γύρο του «ζευγαριού».

Δεν ξέρω αν του χρέωσαν λευκή φέρμα ή «σωστή ένδειξη». Ισως να υπήρχε και δεύτερη μπεκάτσα, ίσως να ήταν η ίδια που έδωσε το τρόπαιο και είχε κοταρίσει… Είναι πολλά τα «ίσως», όμως για ένα πράγμα είμαι βέβαιος: το μπίπερ τελικά είναι… συναγερμός! Την κρίσιμη στιγμή της φέρμας και της ακινησίας του σκύλου ουρλιάζει, ενώ αντίθετα το κουδουνάκι σιωπά. Το ένα παράγει ντεσιμπέλ, ενώ το άλλο νεκρική σιγή.

Ολοι -κριτές, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι και συνδιαγωνιζόμενοι- είχαμε μάτια και κυρίως ?αυτιά(!) για τον «μπιπεράτο» σκύλο. Mε τον? «κουδουνάτο» μόνος ο κυναγωγός του ασχολείτο…

Οι εικασίες…

Αυτή η σκηνή που έζησα στο πανευρωπαϊκό της μπεκάτσας, θα μπορούσε να είναι επιβεβαίωση για την ανωτερότητα του μπίπερ έναντι του κουδουνιού; Δεν ξέρω! Ακόμα και εγώ που -έστω και όψιμα- λάτρεψα τα μπίπερ, εξακολουθώ να αμφιβάλλω και να έχω ενδοιασμούς. Μέχρι πριν από δυο χρόνια ήμουν φανατικός του κουδουνιού, και μάλλον απέχθεια είχα για το ηλεκτρονικό μαραφέτι και… την ηχορύπανσή του.

Κάποια στιγμή όμως, έβαλα «νερό στο κρασί μου»… και μπίπερ στα σκυλιά μου!

Οχι για μένα αλλά γι΄ αυτά, που μπεκάτσα φερμάριζαν και μπεκάτσα δεν έβαζαν στο στόμα τους. Είναι πραγματικά κρίμα (για τον σκύλο) η μοναδική μπεκάτσα του Σαββατοκύριακου, να φεύγει ατουφέκιστη επειδή ο κυνηγός δεν μπορεί να βρει τον φερμαρισμένο σκύλο του…

Ακόμα και με μπίπερ, το κουδούνι συνεχίζει να έχει τη χρησιμότητά του.

Ετσι, βρέθηκα και εγώ με μπίπερ, κουβαλώντας μάλιστα εφεδρικά και… καβάντζα μπαταρίες μην τυχόν και ξεμείνω! Μετά δυο χρονιές εμπειρίας με το μπίπερ, σήμερα αισθάνομαι να τα λατρεύω!

Μπορεί να μη δίνω καμία σημασία στα φυσίγγια, αλλά έχω γίνει… ειδικός στα μπίπερ. Ξέρω ποια είναι τα «ευαίσθητα» και ποια τα «αναίσθητα», ποια τα πιάνει η υγρασία, ποια η ξηρασία, ποια είναι τα επαναφορτιζόμενα και ποια είναι… για πέταμα.

Την κρίσιμη στιγμή της φέρμας του σκύλου, το μπίπερ ουρλιάζει, ενώ αντίθετα το κουδουνάκι σιωπά.

Οι μπεκάτσες…

Ωστόσο, συνεχίζω να έχω και τις αμφιβολίες μου. Ναι μεν βρίσκω εύκολα τον φερμαρισμένο σκύλο και βλέπω την μπεκάτσα,
όμως δεν ξέρω πόσα πουλιά… δεν είδα εξαιτίας του μπίπερ. Αυτός ο διαπεραστικός ήχος που σκίζει το δάσος μπορεί
να σε οδηγεί σε μια μπλοκαρισμένη «βασίλισσα»,
όμως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόσες έδιωξε πιο πριν!

Γιατί ακούγεται όλο και πιο συχνά πως «τα πουλιά είναι δύσπιστα και ανήσυχα»; Εχω την αίσθηση ότι, χρόνο με τον χρόνο, οι μπεκάτσες εκπαιδεύονται και γίνονται πιο δύσπιστες στους ήχους που παράγουν τα μπίπερ (μάλλον και τα κουδουνάκια).

Μια μόνιμη διαφωνία μου με τον Νίκο Αυγερινό, είναι το κουδουνάκι που χρησιμοποιεί… Αντί να φοράει στον σκύλο ένα κουδούνι με διαπεραστικό ήχο που θα ακούγεται από μακριά, αυτός επιμένει να φοράει… μια κουδούνα από το χωριό του (;), που βγάζει έναν μάλλον υπόκωφο ήχο. Είναι ένα κουδούνισμα που ναι μεν δεν ακούγεται πολύ μακριά, αλλά αυτός επιμένει πως… δεν τρομάζει τις μπεκάτσες!

Λίγο πολύ, οι σκύλοι των Αγγλικών φυλών κυνηγάνε σήμερα σε ακτίνα μεγαλύτερη από την ακτίνα του κουδουνιού, και μέσα (;) στα όρια ακουστικότητας του μπίπερ. Τετρακόσια μέτρα ορίζει αυτή την «ακουστικότητα» εισαγωγέας γνωστής μάρκας, όμως αυτό είναι σχετικό και επηρεάζεται από αρκετούς παράγοντες, όπως ο άνεμος, το ανάγλυφο του εδάφους αλλά… και η οξύτητα της ακοής του κυνηγού!

Ονόματα δεν λέμε, αλλά κάποιοι εδώ στο γραφείο δεν ακούν ούτε… το τηλέφωνο, που κτυπάει λίγους πόντους μακριά από τα αυτιά τους (σιγά μην ακούσουν το μπίπερ 100 ή 200 μέτρα μακριά).

Και 100 μέτρα απόσταση στο δάσος ή τον πουρναρότοπο, είναι… μια χαοτική απόσταση.