Ιχνηλάτες στα ίχνη…λάθος θηραμάτων!

Κείμενο: Λάζαρος Ευθυμιόπουλος

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των κυνηγών τριχωτών θηραμάτων είναι η «χαμένη μέρα». Αυτό συμβαίνει όταν ο ιχνηλάτης σε κάποια στιγμή της ιχνηλασίας αλλάξει θήραμα και ο κυνηγός δεν προλάβει να παρέμβει. Τότε όλα πάνε χαμένα και η απογοήτευση φτάνει στο ζενίθ. Μερικοί παλιοί κυνηγοί στον τόπο μου θα χρησιμοποιούσαν το γνωστό γνωμικό «όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς» παραπέμποντας στην εκπαίδευση που έχουμε κάνει στον ιχνηλάτη μας. Μια τακτική που έχει αποδώσει αρκετά για να μην ιχνηλατεί ή να μην διώκει ο ιχνηλάτης μας άλλα θηράματα είναι η συνεχόμενη εκπαίδευση στο λαγό αλλά και η καθαρή εικόνα που του δίνουμε σε κάθε περίπτωση για το τι θέλουμε να κυνηγήσει και τι όχι. Πολλοί σε κάποιο στάδιο της εκπαίδευσης οδηγούν επίτηδες τους ιχνηλάτες σε τόπους που υπάρχει έντονη παρουσία αλεπούς και ειδικά στα σημεία που περνάνε.

Τα σημεία αυτά προδίδονται από τις τρίχες που αφήνουν, τα κόπρανα ή τους ντορούς τους. Την στιγμή που ο σκύλος δείξει ενδιαφέρον, έστω και λίγο, τότε με έντονο τράβηγμα του λουριού και έντονη φωνή δίνουν στον ιχνηλάτη να καταλάβει οτι δεν είναι της αρεσκείας τους αυτό το θήραμα οπότε δεν πρέπει και να το ιχνηλατεί. Αυτή η τακτική εξακολουθεί να εφαρμόζετε σε κάθε ευκαιρία που θα βρεθούμε σε ίχνη άλλου θηράματος. Ακόμη και στον κυνηγότοπο, πριν αφήσουμε το σκύλο ελεύθερο. Φυσικά έχει να κάνει με το πόσο μπορεί να δεχτεί ο ιχνηλάτης μας τις εντολές μας και αν έχουμε δουλέψει αρκετά πάνω σε αυτό. Ένας ιχνηλάτης που δεν μας ακούει και κάνει αυτό που θέλει, δεν πρόκειται να διορθωθεί με τίποτε και αυτό είναι καθαρά δικό μας σφάλμα που πηγάζει από την κακή εκπαίδευση.

Τα ζαρκάδια….

Την ίδια τακτική εφαρμόζουμε και στο ζαρκάδι που πρέπει να επιδιώκουμε το λάθος σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή της εκπαίδευσης, που θα έχουμε οπτικό πεδίο και τον απόλυτο έλεγχο του σκύλου. Για να γνωρίσει ο σκύλος πως πρέπει να αντιδράσει όταν θα το συναντήσει τυχαία στον κυνηγότοπο. Θέλει προσοχή όμως και να μην το παρακάνουμε γιατί θα έχουμε τα αντίθετα αποτελέσματα. Αυτό σε αρχικά στάδια και πάντα υπό αυστηρή επιτήρηση. Ανάλογα με την συμπεριφορά του σκύλου, μετά από κάθε τέτοιο ρίσκο – μάθημα θα δούμε αν πρέπει να το επαναλάβουμε ή αν τελικά δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αποφεύγουμε τέτοιες συναντήσεις και να συνεχίζουμε την εκπαίδευση πιο εντατικά. Πριν από αυτό το στάδιο της επαφής με τα «απαγορευμένα» θηράματα πρέπει να έχει προηγηθεί, η επανάληψη ξεφωλιάσματος σε λαγούς σε κυνηγότοπους διαφορετικής βλάστησης. Πολλές φορές στην εκπαίδευση, πρέπει να ανατρέχει το μυαλό μας στον τρόπο με τον οποίο μαθαίνουμε στο παιδί μας τι πρέπει να κάνει και τι δεν πρέπει. Με την ίδια λογική εκπαιδεύουμε και το σκύλο μας έχοντας υπόψη οτι η τιμωρία και η επιβράβευση θα είναι ανάλογη, αλλά ποτέ υπερβολική. Έχει παρατηρηθεί ότι ένας ιχνηλάτης που δεν βγαίνει συνέχεια στον κυνηγότοπο και έχει το πάθος της δίωξης, να πέφτει σε λάθη. Αλλωστε, είναι φυσιολογικό να διώκει ότι τραπεί σε φυγή προκειμένου να εκτονωθεί. Χρυσός κανόνας, που σπάνια έχει εξαιρέσεις, είναι η επαφή με όλα τα θηράματα και τα ζώα και ο δικός μας έλεγχος της κατάστασης. Αυτή η πρακτική διαμορφώνει αργά, αλλά σταθερά το χαρακτήρα του σκύλου μας. Υπάρχει περίπτωση κάποιος ιχνηλάτης όταν καταλαβαίνει οτι είμαστε πολύ κοντά του να μην δείχνει ενδιαφέρον για άλλα ίχνη αλλά όταν νιώσει ασφαλής από την δική μας παρέμβαση τότε εκτονώνει την ενέργειά του σε ότι τρέξει ή ότι έχει πιο έντονη οσμή. Τα πρώτα χρόνια εκπαίδευσης ανάλογα την φυλή και το χαρακτήρα κάθε σκύλου πρέπει οπωσδήποτε να φροντίζουμε να έχουμε τον απόλυτο έλεγχο. Αποτελεί φαινόμενο να βρούμε ιχνηλάτη που χωρίς εκπαίδευση να μην κυνηγά άλλο θήραμα. Αυτό από την φύση των σκύλων δίωξης μπορεί να είναι λάθος, αλλά μας βολεύει. Σίγουρα όμως, δεν θα το βρούμε στον επόμενο ιχνηλάτη που θα χρειαστεί να εκπαιδεύσουμε.

Σιγουριά δεν υπάρχει…

Κάποιες φορές, αφού πάρει ο ιχνηλάτης μας μαθήματα απαγορευτικά, και ενώ θεωρούμε οτι δεν υπάρχει περίπτωση να κυνηγήσει άλλο θήραμα, να βρεθούμε «κρεμασμένοι» στη σκανδάλη και μπροστά σε αλεπού ή ζαρκάδι. Ποτέ δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Έχει συμβεί πολλές φορές να βγαίνει στο καρτέρι αλεπού και δευτερόλεπτα μετά να ακολουθεί λαγός. Πάντα με ψυχραιμία αντιδράμε σε κάθε περίπτωση και εφόσον σιγουρευτούμε τότε μόνο παρεμβαίνουμε. Υπάρχουν περιπτώσεις που κυνηγοί δηλώνουν απόλυτη σιγουριά για τον ιχνηλάτη τους αλλά όταν τύχει και βρεθεί «μάρτυρας» σε ατυχές συμβάν δίωξης λάθους θηράματος, τότε ακούμε ότι «συνέβη πρώτη φορά»… Και αυτό γιατί δεν είχαν ποτέ τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης. Τα λόγια σιγουριάς για το σκύλο μας δεν πρέπει να λέγονται εύκολα γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που τρομερά λαγόσκυλα μετά από δυο – τρεις φορές απανωτής ιχνηλασίας και δίωξης λάθος θηράματος έγιναν τα χειρότερα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα και η κατάσταση αυτή ήταν δύσκολα αναστρέψιμη. Το ίδιο ισχύει και για ιχνηλάτες που υπήρξαν άριστοι και μετά την αγορά τους από λιγότερο έμπειρο κυνηγό άλλαξαν συμπεριφορά τελείως και έγιναν οι χειρότεροι. Όσο πιο δύσκολα γίνετε ένας ιχνηλάτης τόσο εύκολα χαλάει. Αυτό μπορεί να το βεβαιώσει κάθε κυνηγός που έχει εμπειρία εκπαίδευσης ιχνηλατών.

Η λέξη κυνηγός από μόνη της παραπέμπει σε οδηγό σκύλου που είναι κυριολεκτικά το Α και το Ω. Στο μεγαλύτερο ποσοστό ιχνηλατών ειδικά στα πρώτα χρόνια μέχρι να στρώσει και να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη. Ποτέ όμως απόλυτη, γιατί σε έναν κυνηγότοπο μπορεί να συμβούν πολλά. Ακόμα και να παρασυρθεί από νεαρότερα σκυλιά διπλανής παρέας που πέρασαν τυχαία το θήραμα μέσα από την δική μας περιοχή κυνηγιού…

Δείτε : Το μακρύ χέρι του εκπαιδευτή!