Published on 25 Ιουλίου, 2014 | by Kynoclub

Σημειώσεις από την έναρξη του ….2010!

Κείμενο-Φωτό: Νίκος Φωτακόπουλος

Ήταν η χρονιά στην οποία η έναρξη με βρήκε ντυμένο… ηλιόσπορο! Η μεγάλη των… κυναγωγών «παράταξη» σίγουρα θα έφριττε αν ήξερε ότι είχαν πέντε σκύλους κλειδωμένους στην μπαγκαζιέρα ενώ πολύ περισσότερο θα έφριττε αν με έβλεπε με αυτά τα ρούχα παραλλαγής που θα τα ζήλευε και ο πιο ευφάνταστος σχεδιαστής κυνηγετικών ενδυμάτων. Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές και νομίζω ότι εκφράζουν σε μεγάλο ποσοστό την επιτυχημένη αγορά του γράφοντος, για την οποία προς το παρόν θα κρατήσω άκρα μυστικότητα… Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η έναρξη του 2010 με βρήκε στις παρυφές ενός ξερικού χωραφιού με ηλιόσπορα, έχοντας περισσότερο στο νου τα κλειδωμένα σκυλιά, παρά τα πουλιά που περνούσαν ξυστά από τα καρτέρια ….των άλλων.

Μετά από μια περιπλάνηση τεσσάρων ημερών στα κυνηγοτόπια της Ορεστιάδας με αφορμή την 3^η Κυνηγετική γιορτή της Νομαρχίας Έβρου, όπου τα ορτύκια ήταν άφαντα, η επιστροφή στα ενδότερα της χώρας ήταν αναπόφευκτη. Μπορεί και γύρω από την Θεσσαλονίκη να μην είχε ορτύκια, είχε όμως άφθονες καμπίσιες. Όπως μπορείτε να καταλάβατε, ο γράφων αλλά και αρκετοί ακόμα… «σκυλομονόχνωτοι» προτιμήσαμε, αντί για μια δυο συναντήσεις με ορτύκια, να δώσουμε εμπειρίες στα σκυλιά μας με τις καμπίσιες. Ίσως το κέρδος μακροπρόθεσμα να είναι πιο σημαντικό…

Τα τρυγόνια ήταν εκεί.

Όμως δεν θα μπορούσαμε με τίποτα να μην ρίξουμε μερικές τουφεκιές το πρωινό της έναρξης. Έτσι βρεθήκαμε κανα δυο ώρες πριν ξημερώσει σε κάποια υψώματα προς τον Ασκό, κάνα μισάωρο μακρύτερα από τον Λαγκαδά. Είχε φροντίσει ο Χρήστος Ψυχάρης που, όπως διαπιστώσαμε, έχει παντού μια «άκρη» για την δύσκολη ώρα.

Ο γράφων αποδείχτηκε ο καλύτερος μια και μάζεψε τα μισά από τα 15 πουλιά της παρέας. Οι υπόλοιποι έμειναν να θαυμάζουν το ντύσιμο και τη σκοπευτική δεινότητα μου!

Όμως, διακόσια μέτρα πιο μακριά κάηκε το πελεκούδι. Μπορεί να έπεσαν και 1.000 ή 2.000 τουφεκιές σε μια έκταση λιγότερη από ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο. Ήταν οι… γουρουνάδες της περιοχής που είχαν κατασκηνώσει πριν δυο-τρεις ημέρες, φυλάγοντας… σκοπιά δίπλα σε ένα μεγάλο χωράφι με ηλιόσπορο και την τεχνητή λίμνη που συνόρευε μαζί του. Ιδανικό τρυγονοκαρτέρι. Το τουφεκίδι ξεκίνησε στις Ο6:42 το ξημέρωμα και κράτησε ως τις εννέα το πρωί. Αναφέρω τις ώρες γιατί κάποιοι απογοητεύονται, επειδή αν και έχει περάσει κάνα μισάωρο από το πρώτο φως της ημέρας, τα πουλιά δεν λένε να φανούν. Όμως εμάς μας είχαν προειδοποιήσει έγκαιρα οι φίλοι μας ότι «στις 06 και 42 θα αρχίσουν να περνάνε…».

Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι περισσότερο για την πρώτη ημέρα. Απλά να επιβεβαιώσω ότι μπορεί να γίνεται χαλασμός σε κάποιο καρτέρι και σε κάποιο άλλο που βρίσκεται εκατό μέτρα μακριά να μην περνάει ούτε «πούπουλο». Έτσι είναι το κυνήγι του τρυγονιού και έτσι θα παραμείνει. Όλα «τα λεφτά» είναι το σωστά επιλεγμένο καρτέρι. Ο γράφων όμως παραμεγάλωσε πλέον για να κατασκηνώνει 2-3 μέρες πριν για να πιάσει ένα καλό πόστο. Κάθε πράγμα στον καιρό του…

Βράχο βράχο τον καημό μου.

Η θεόρατη κοτρώνα ήταν μέσα στο θερισμένο σταροχώραφο και σε μια αυλακιά που την έκρυβε. Δεν ήθελε και πολύ, δεδομένης της υπερβολικής οδηγικής… αυτοπεποίθησης του γράφοντος, για να μπει κάτω από τις ρόδες. Και αν το συγκεκριμένο αυτοκίνητο δεν είχε κανένας πρόβλημα να περάσει από πάνω, πρυτάνευσε η λογική. Μια γρήγορη ματιά απέδειξε ότι, ένας μόνο πόντος μετακίνησης μπορεί να έκανε ζημιά στο κεντρικό διαφορικό ή στον καταλύτη. Οι φωτογραφίες δείχνουν ένα μικρό μέρος από της δίωρης προσπάθειας απεγκλωβισμού που απέδωσε Μέτα από πολλές προσπάθειες. Συμπέρασμα: Η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η εξιδανίκευση των δυνατοτήτων ενός αυτοκινήτου 4Χ4, μπορεί να μας βάλει σε περιπέτειες. Και κάτι ακόμα. Παλιότερα είχα διαβάσει για ένα… φουσκωτό γρύλο. Εκείνη την ώρα που το αμάξι μου είχε μείνει πάνω στο βράχο, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο τον ζήλεψα. Θα ψάξω να τον βρω. Εννοείτε ότι έχει μπει ήδη στις αγοραστικές μου προτεραιότητες,

Πλήθος… οι πέρδικες

Εκείνη τη χρονιά η αναπαραγωγή πήγε πολύ καλά για τις πεδινές πέρδικες, τουλάχιστον στα μέρη που εμείς «ξεκουμπώσαμε» τα σκυλιά μας για προπόνηση. Και στην Λιτή και στο Ωραιόκαστρο και στην Νεοχωρούδα. Ο κίνδυνος για αυτές προέρχεται κυρίως από την «κακοποίηση» των βιοτόπων και τον υπερπλυθησμό, και λιγότερο από άλλες αιτίες. Παντού σκουπίδια, μπάζα, ψοφίμια, βοθρολύματα και τόνοι… λασποκοπριάς από τους αγελαδοτρόφους… Όλα αυτά προσελκύουν κοπάδια γλάρων και κορακοειδών, που φυσικά δεν χάνουν ευκαιρία να καταπιούν ολόκληρες κλωσοφωλιές την περίοδο που οι μικρές πέρδικες είναι αδύναμες και ευάλωτες στους άρπαγες..

Οι «αγριόγατες»…

Τόσο στα τερέν του Λαγκαδά όσο και στις περιπλανήσεις μας στα κυνηγοτόπια του Έβρου, είδαμε σε τρεις –τέσσερις περιπτώσεις ήμερες γάτες να έχουν μετατραπεί σε άγριες. Η συμπεριφορά τους απέναντι στην ανθρώπινη παρουσία θυμίζει πολύ έντονα την συμπεριφορά της άγριας ξαδέρφης της. Στην φωτογραφία διακρίνεται μια τέτοια… γάτα που στην θέα του αυτοκινήτου έσπευσε να εξαφανιστεί καλπάζοντας. Η φωτογραφική μηχανή όμως πρόλαβε να καταγράψει το πονταριμά της. Το τι σημαίνει για την πανίδα η διασπορά και ο πολλαπλασιασμός των ημιάγριων γατιών, μπορεί να το καταλάβει ο καθένας… Εκείνο όμως που ο γράφων θα ήθελε να μάθει είναι αν υπάρχει περίπτωση μιγαδοποίησης της πραγματικής αγριόγατας όπου αυτή υπάρχει όπως ειχα δει σε καποιο γερμανικό ντοκυμαντερ. Το λόγο έχουν οι καθηγητές διαχείρισης άγριας ζωής. Κύριε Θωμαίδη; Κύριε Μπίρτσα;

Οι «άγγελοι» της καμπίσιας…

Είναι γεγονός ότι η συνεχής παρουσία των κυνόφιλων που εκπαιδεύουν τα σκυλιά τους συμβάλει θετικά στην προστασία των θηραμάτων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της προστασίας της καμπίσιας πέρδικας στις περιοχές γύρω από την Θεσσαλονίκη. Η διατήρηση του είδους σε μεγάλους πληθυσμούς οφείλεται εν πολλοίς στο άγρυπνο μάτι των κυαγωγών, που δεν αφήνουν περιθώρια στους πονηρούς να κάνουν… λαμογιές. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που εκμεταλλεύονται την τάση αυτού του πουλιού να πλησιάζει δίπλα σε εργοστάσια, αγροικίες και στάβλους. Εκεί νομίζει ότι θα βρει καταφύγιο. Όμως αυτή ακριβώς την τάση εκμεταλλεύονται φύλακες, εργάτες και κτηνοτρόφοι για να την «μακελέψουν». Τις πυροβολούν στην κυριολεξία πίσω από παράθυρα και μάντρες. Κυναγωγοί γρηγορείτε. Όσο και να φαίνεται παράξενο τα «εκπαιδευτικά» προσφέρουν περισσότερη προστασία από εκατό θηροφύλακες…

Το γεράκι του Baldoni

Oταν αρχίζει το κυνήγι έρχονται και οι… Ιταλοί κυναγωγοί. Ευπρόσδεκτοι και με το καλό να μας έρχονται. Παρά τις επιφυλάξεις κάποιων είναι διαφήμιση για την χώρα μας και αφήνουν και (λίγο) συνάλλαγμα, έστω και αν έχουν στην διάθεσή τους άφθονα θηράματα για εκπαίδευση σε τζάμπα τερέν, ενώ αλλού τα χρυσοπληρώνουν… Ένας από αυτούς είναι και ο Gorgio Baldoni. Συναντήσαμε το φορτηγάκι με τους σκύλους (μέσα) και το γεράκι του απ έξω. Ένας γέρακας εντυπωσιακός. Με τα κουδουνάκια του, τα χαϊμαλιά του να στέκεται σε μια υπέργεια βάση και να μας κοιτάζει υπεροπτικά με το γερακίσιο βλέμμα του. Χαλάλι του… Καταδέχτηκε να τον φωτογραφήσουμε, ενώ το αφεντικό του – παρ όλο που του ζητήσαμε – δεν καταδέχτηκε να βγει από το αυτοκινούμενο. Δεν πειράζει.. Ο… παπαράτσι έχει ιώβεια υπομονή.