Έλληνες κυνηγοί! Πόσοι χωράμε σε αυτό τον τόπο;

Κείμενο Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

131.940 τετραγωνικά χιλιόμετρα είναι η έκταση της Ελλάδος που είναι μια από τις πλέον αραιοκατοικημένες χώρες της Ευρώπης με 83 περίπου κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο. Η μισή περίπου έκταση δεν προσφέρεται για ‘’ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι’’ αφού είναι είτε απαγορευμένη, είτε κατοικημένη, είτε απλά δεν έχει κυνηγετικό ενδιαφέρον μια και είναι φτωχή σε θηράματα.. Οι 170.000 Έλληνες κυνηγοί θεωρητικά, κυνηγούν λιγότεροι από δύο νοματαίοι ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο κυνηγότοπου. Αυτά στην θεωρία. Στην πράξη όμως δημιουργείται συνωστισμός από κυνηγούς και ειδικότερα κοντά σε αστικές περιοχές ή σε περιοχές εποχιακών περασμάτων όπως είναι τα Λεγραινά και γενικότερα η Λαυρεωτική όπου το ….στριμωξίδι δημιουργεί μεγάλα προβλήματα και δυστυχώς και ατυχήματα.

Μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων κυνηγών ασχολείται με τα αποδημητικά που είναι ένα ‘’ρευστό’’ και αβέβαιο κυνήγι αφού η παρουσία, ή μη, των θηραμάτων εξαρτάται από πολλούς παράγοντας και κυρίως από τις κλιματολογικές συνθήκες. Φυσικά μεγάλο ρόλο παίζει και η θηραματική πολιτική των άλλων χωρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ορτύκι το οποίο βάλλεται ανηλεώς από τα ‘’κασετόφωνα’’ που οργιάζουν στις βαλκανικές χώρες (και στη δική μας) καθώς και από τα δίχτυα, όταν φτάνουν κατάκοπα στις αφρικανικές ακτές την εποχή της αποδημίας τους. Ένα ακόμα παράδειγμα που επηρεάζει την αναπαραγωγή και τα μεταναστευτικά ρεύματα των αποδημητικών είναι οι καλλιέργειες άλλων χωρών όπως είναι οι ηλίανθοι στα Σκόπια, Βουλγαρία κ.λ.π.. Τα τρυγόνια π.χ. συνήθως μας έρχονται από τις γειτονικές χώρες και οι αριθμοί τους εξαρτώνται από όσα συμβαίνουν εκεί.

Τα ενδημικά

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει στροφή των Ελλήνων κυνηγών στα ενδημικά θηράματα και κυρίως στους αγριόχοιρους που πληθαίνουν, εξ αιτίας του υβριδισμού τους με ήμερους χοίρους, καθώς και στο κυνήγι του λαγού που αναμφίβολα η προστασία του από τους νυκτολαθροθήρες έχει συμβάλει σημαντικά στην αύξηση του πληθυσμού του. Η ορεινή πέρδικα αν και διατηρεί σταθερούς τους πληθυσμούς της χρειάζεται μεγαλύτερη προστασία από κάθε είδους άρπαγες όπως είναι η αλεπού το κουνάβι, ….οι νουμεράκηδες αλλά και τα καταστρεπτικά εκπαιδευτικά την εποχή της αναπαραγωγής της. Φυσικά μεγάλο ρόλο παίζει η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση των περδικοκυνηγών που θα πρέπει να ενημερωθούν από τις Κυνηγετικές οργανώσεις για τους τρόπους διαχείρισης αυτού του σημαντικού θηράματος. Βέβαια τα ίδια ισχύουν και για την νησιωτική πέρδικα η οποία αντιμετωπίζει και αυτή τα προβλήματα της, κυρίως, λόγω της εγκατάλειψης των γεωργικών καλλιεργειών που της παρείχαν τροφή και κάλυψη.

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι γενικά οι Έλληνες κυνηγοί έχουν άφθονο διαθέσιμο κυνηγετικό χώρο ο οποίος όμως δεν είναι διαχειρίσιμος προς όφελος των θηραμάτων και της κυνηγετικής δραστηριότητας. Και αυτό συμβαίνει επειδή οι περισσότεροι Κυνηγετικοί Σύλλογοι λειτουργούν ως εκδοτήρια αδειών και οι διοικήσεις τους ως άβουλοι εκλέκτορες των αιώνιων κυνηγοσυνδικαλιστών που διαχειρίζονται κεντρικά το κυνήγι και την θηραματική πολιτική γενικότερα. Βέβαια μεγάλες ευθήνες έχει και η πολιτεία που ουδέποτε ειδέ τα θηράματα και την κυνηγετική δραστηριότητα ως φυσικό πόρο , ως εθνικό πλούτο και ως χιλιάδες θέσεις εργασίας. Κατά τα άλλα αν αναλογιστούμε ότι πριν από είκοσι τριάντα χρόνια οι Έλληνες κυνηγοί ήταν σχεδόν 340.000 και σήμερα έχουν απομείνει οι μισοί, εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αφού χωράγαμε τότε τόσοι, αναμφίβολα χωράμε και σήμερα. Και ο γράφων ως παλιός μπορεί να σας διαβεβαιώσει ότι σήμερα έχουμε περισσότερους λαγούς και αγριόχοιρους από ότι τότε. Στο χέρι μας είναι να έχουμε και πέρδικες και φασιανούς και γενικότερα ενδημικά θηράματα. Για τα αποδημητικά δεν μπορώ να πω τίποτα. Μάλλον μαύρα τα βλέπω. Ειδικά για τα ορτύκια..