προσωπα

Published on 4 Αυγούστου, 2014 | by Kynoclub

Franco Zurlini: Ο τελευταίος ιππότης της Μεγάλης Έρευνας!

Συνέντευξη στον R. Grassi

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ο Franco Zurlini από την Modena της Ιταλίας, εκτροφέας, και διεθνής κριτής, γνωρίζει την αξία της σιωπής και την αξία των λέξεων. Γι’ αυτό κάθε συζήτηση μαζί του είναι μια μαγική διαδρομή σε έναν κόσμο με σημασίες και ήχους. Σαν τη μουσική.

Το ανακαλύπτει κανείς στις εκθέσεις όπου το κοινό στριμώχνεται γύρω από τα τερέν και το επιβεβαιώνει στο τέλος των αγώνων όταν, σαν κριτής, αρχίζει τις αναφορές: γύρω του πέφτει μια φανταστική ησυχία και είναι η μαγεία του ανθρώπου που επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους και όλοι συναρπάζονται από εκείνο το αψηλάφητο κέντημα φτιαγμένο από την εξυπνάδα.

Η βιογραφία του είναι απλή και γεμάτη πάθος. Όπως είναι οι ζωές των αυθεντικών πρωταγωνιστών. Ο Franco Zurlini εμπλουτίζει το αυλάκι της παράδοσης που τροφοδοτείται από μεγάλους δικηγόρους ικανούς να είναι και μεγάλοι κυναγωγοί και κριτές: από τον Ceroni Giacometti στον Giacomo Griziotti, και από τον Giovanni Radice στον Enrico Oddo. Ο ίδιος ο Zurlini διηγείται με λίγα λόγια το γιατί δεν είναι εύκολο να αγνοήσεις την ιστορία του.

Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1936, είναι μοναχοπαίδι, έμαθε το κυνήγι από τους ορεινούς κατοίκους των Απεννίνων, των βουνών που διασχίζουν, σαν σπονδυλική στήλη, την Ιταλία. Είναι βουνά που κάποτε ήταν πλούσια σε πέρδικες και λαγούς και άλλα πολύτιμα θηράματα μα και γεμάτα από συγκινητική γοητεία. Εναλλασσόμενα δασάκια με πλατύς επίπεδους τόπους, και ο σκύλος, εάν είναι αυθεντικός, εκεί ανακαλύπτει ένα Βασίλειο που πρέπει να κατακτήσει..

«Ο πρώτος μου σκύλος, λέει, ήταν μία θηλυκιά μπράκ πόιντερ. Μου τη χάρισε ο πατέρας μου όταν ήμουν 14 χρονών γιατί την προτιμούσα από ένα ποδήλατο». Ένα παιδί που τότε ζητούσε ένα σκύλο αντί να προτιμάει ένα ποδήλατο μπορούσε να φανεί τρελό.

Αρχίζει έτσι μια ευτυχής συντροφική σχέση και ο Franco Zurlini τη θυμάται με λίγα λόγια μα είναι γεμάτα αγάπη. «Σε δύο χρόνια την εκπαίδευσα να γίνει τέλεια στο κυνήγι μα και στο σπίτι: ήταν μέλος της οικογένειας, «μελετούσε» μαζί μου, ζούσε μαζί μου και το βράδυ πήγαινε να πάρει την εφημερίδα για τον πατέρα μου».

Πράγματα του παρελθόντος που βρίσκεις στις ελαιογραφίες και δεν σου φαίνονται αληθινά, τόσο που σου προκαλούν τη ζήλια γιατί σε πάνε πίσω στο χρόνο σε μία εποχή στην οποία οι ώρες είχαν μία διαφορετική σημασία. Σαν τη ζωή. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία και είναι άσκοπο να μπαίνεις σε αναμνήσεις προπαντός όταν είναι τόσο μακρινές που στους σημερινούς νέους φαίνονται σαν παραμύθια.

«Όταν ήμουνα 16 χρονών πήρα την άδεια κυνηγιού και είχα ένα Γκόρντον Σέττερ και μία μπράκ».

Έπειτα στα 17 μου χρόνια είχα μία συνάντηση που ήταν μοιραία: το πρώτο πόιντερ, ο Dero 14^ος, ένας σκύλος με καλά προσόντα μα προπαντός η αφορμή για να γίνω ένας πραγματικός θαυμαστής ή λάτρης της φυλής».

Ορίστε πως συνεχίζει ο Franco Zurlini: αμέσως μετά είχα το Brado, ένα πόιντερ που θυμάμαι μάλλον λίγο παρά πάνω από τα άλλα που σίγουρα δεν θα το πάρουνε στραβά. Ήταν θαυμάσιο: φέρμαρε ξαφνικά και πόνταρε με «τραβήγματα». Συνέβαινε αυτό όταν ήταν πάρα πολύ κουρασμένο και προς το τέλος της κυνηγετικής ημέρας».

Έπειτα υπήρξανε άλλα πόιντερ σε μία συνέχεια που θα θυμάμαι πάντα».

Σωπαίνει για μία στιγμή. Και αυτός μάλλον χάνεται σε εκείνον τον μυστηριώδη λαβύρινθο που σε δένει με αλυσίδα στην ταινία του περάσματος του χρόνου.

Τρέχουν τα πόιντερ στη μνήμη και ο Franco Zurlini επιστρέφει από τον κόσμο των αναμνήσεων ενώ γελάνε τα μάτια του. Είναι τα σκυλιά του που διαδέχονται το ένα το άλλο στις σκέψεις πιο γρήγορα και από τις λέξεις. Είναι οι δέκα πρωταθλητές μορφολογίας του εκτροφείου του, Μutinensis. Καλπάζει ο πρωταθλητής του κόσμου ο Mutinensis Moro, προχωράνε οι διεθνείς πρωταθλητές και συγκρίνονται με εκείνα που έχουν κατακτήσει τις χρυσές σελίδες των Πόιντερ Κλαμπ. Πρώτα στις εκθέσεις και στην εργασία, «πόιντερ των θαυμάτων» όπως τα ονόμασε κάποιος και που συνεχίζουν ακόμη να ξαφνιάζουν: τρία χρόνια πριν π.χ., ένα Mutinensis, έγινε απόλυτος πρωταθλητής μορφολογίας και εργασίας.

Ένα σπάνιο γεγονός εάν λάβουμε υπόψιν ότι στην ιστορία της φυλής είναι μόλις μία δωδεκάδα που στολίστηκαν με τέτοιες δάφνες.

Αλλά όταν μιλάει για αυτές τις επιτυχίες και για τόσα άλλα, ο Franco Zurlini χαμηλώνει τον τόνο της φωνής: έχω την αμφιβολία ότι θέλει να ψιθυρίσει μια αποκάλυψη σε έναν φίλο, ελπίζοντας να την κρατήσει μυστική. Επειδή και αυτό είναι μέρος του ανθρώπου.

Δικηγόρε, τι είναι για εσάς ένας ανταγωνιστής;

«Ένας κυνόφιλος που έχει το ίδιο πάθος με ‘μένα».

Εσείς θεωρείστε ένας αυθεντικός λάτρης του πόιντερ: γιατί;

Για να το ανταποδώσω: και τα πόιντερ μου με λατρεύουν. Χωρίς αστεία, ερωτεύτηκα αυτή τη φυλή όταν φορούσα κοντά παντελονάκια και ο Giulio Ferretti μου έβαλε στο χέρι το πρώτο περιλαίμιο στο οποίο ήταν δεμένο ένα πόιντερ. Και είναι πάντα δύσκολο να ξεχνάς τους έρωτες της εφηβείας.

Έπειτα ο έρωτας έγινε πάθος. Και θεωρώ τον εαυτό μου έναν πιστό εραστή, παρά τα νεανικά φλερτ με άλλες φυλές: κανένας άλλος σκύλος δεν κατάφερε να μου δώσει τις εξαιρετικές συγκινήσεις που μου έδωσε το πόιντερ.

Λέγανε κάποια χρόνια πριν: το πόιντερ είναι το σκυλί του μέλλοντος. Σήμερα;

Σήμερα, κάποιος μιλάει για αυτό σαν να είναι ένα σκυλί του παρελθόντος. Και είναι μια πραγματική ανοησία, βασισμένη σε μία λανθασμένη προϋπόθεση: το πόιντερ είναι ένας σκύλος για πεδινές πέρδικες και τώρα που οι πεδινές πέρδικες δεν κυνηγιούνται σχεδόν πια δεν θα είχε πλέον νόημα να χρησιμοποιείς το πόιντερ.

Τίποτε δεν είναι πιο λανθασμένο. Το πόιντερ δεν είναι ένας σκύλος για πεδινές πέρδικες, αν και μπορεί να είναι ο πιο ιδανικός σκύλος για πεδινές πέρδικες: είναι ένα κοντότριχο σκυλί φέρμας, ένα μπράκ που οι άγγλοι δημιουργήσανε από παλιές ισπανικές και ηπειρωτικές φυλές για να κυνηγάνε τα πάντα και παντού, στα δύσκολα εδάφη της Terra d’ Albione.

Και ακόμη: ο William Arkwright, μεγάλος άγγλος λάτρης της φυλής και συγγραφέας μιας πασίγνωστης μονογραφίας, θεωρούσε το κυνήγι στην πεδινή πέρδικα πολύ λιγότερο άξιο σεβασμού από το κυνήγι στα γκράους.

Οι Ιταλοί λάτρεις της φυλής, συχνά από ένα είδος υπερβολικού θαυμασμού, και ίσως από κουτό εγωκεντρισμό, μιλούσαν πάντα για αυτό με υπερβολή, ρισκάροντας να κάνουν ένα μνημείο, για το πόιντερ που είναι πάντα ζωντανό και σύγχρονο.

Χωρίς να καταλαβαίνουν ότι τα μνημεία χρειάζονται για να μνημονεύουν και είναι πένθιμα για να στολίζουν τα νεκροταφεία.

Βέβαια δεν μπορούμε να πούμε ότι το πόιντερ είναι χωρίς μέλλον, από τη στιγμή που η πτώση του κυνηγιού έχει επηρεάσει αρνητικά περισσότερο τις άλλες φυλές, όπως αποδείχτηκε από το γεγονός ότι, τα τελευταία χρόνια, το ποσοστό της πτώσης των γεννήσεων, στην Ιταλία ήταν για την φυλή των πόιντερ καθαρά κατώτερο από εκείνο που εκδηλώθηκε για όλες σχεδόν τις φυλές φέρμας, μαζί με το αγγλικό σέττερ. Είτε μας αρέσει αυτό είτε όχι.

Νομίζετε πως είναι φανερός ο διαχωρισμός μεταξύ του όμορφου πόιντερ και του ικανού πόιντερ; (εάν ναι ή όχι, ποιο είναι το πιστεύω σας για τα επόμενα χρόνια;)

Κάποτε έγραψα κάπου, ότι ένα πόιντερ δεν είναι πόιντερ εάν δεν είναι σε θέση να εκτελεί την εργασία για την οποία προορίζεται και εάν δεν μοιάζει αρκετά με πόιντερ, παρόλο που είναι σε θέση να εκτελεί την εργασία του.

Ο διαχωρισμός μεταξύ του όμορφου πόιντερ και του ικανού, στην Ιταλία, ήταν περισσότερο φανερός περίπου δέκα χρόνια πριν και όχι τώρα.

Και πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο Πόιντερ Κλαμπ, που απαίτησε πάντα να λαμβάνεται υπόψη η αντιστοιχία στον τύπο για να δοθούν οι τίτλοι του Πρωταθλητή Ευρώπης στην Μεγάλη Έρευνα και Κυνηγίου, του Πρωταθλητή του Πόιντερ Κλαμπ και Κυνηγιού Πόιντερ Κλαμπ. Όπως επίσης και για την απονομή των Πιστοποιητικών στις Επιλογές.

Υπάρχει όμως και αυτός που λέει ότι πάνε να δημιουργηθούν τρία είδη από πόιντερ: για αγώνες, εκθέσεις και κυνήγι. Είναι αλήθεια ή πρόκειται μόνο για ψεύτικες αξιολογήσεις;

Ο πιο γρήγορος τρόπος για να σκοτώσεις μία φυλή είναι να δημιουργήσεις δύο φυλές. Να δημιουργήσεις τρεις από αυτές σημαίνει να καταστρέψεις και το πτώμα.

Το πόιντερ είναι μόνο ένα και είναι κυνηγόσκυλο. Οι αγώνες και οι εκθέσεις πρέπει να χρησιμεύουν για να διακρίνουν σκυλιά αξίας που αναδεικνύονται για την αναπαραγωγή άξιων κυνηγόσκυλων που να είναι μέσα στον τύπο της φυλής.

Εάν δεν είναι έτσι – και μπορεί κάποιος να μην συμφωνήσει -οι αγώνες θα μπορούσαν να καταλήξουν σε στείρους «αυνανισμούς του μυαλού» για τους αυτοαποκαλούμενους ευαίσθητους για τον τομέα της εργασίας και οι εκθέσεις κενές παρελάσεις από είδωλα, κατάλληλες μόνο για να ικανοποιούνε τις φιλοδοξίες και τις απογοητεύσεις όποιου δεν ξέρει πως αλλιώς να περάσει τα σαββατοκύριακα.

Πρόσφατα στο Κύπελλο Ευρώπης τα πόιντερ διακρίθηκαν ξανά: υπάρχουν συμπτωματικές αιτίες ή είναι μέρος μιας εξέγερσης στην εκτροφή;

Για την ακρίβεια, του αγώνα της τελευταίας εκδήλωσης του Κυπέλλου Ευρώπης τον κέρδισε ένα άξιο αγγλικό σέττερ και η δεύτερη θέση κατακτήθηκε από ένα πόιντερ, το οποίο επέτρεψε στην Ιταλία να πάρει «σπίτι της» το τρόπαιο.

Αλλά η Ιταλική εκτροφή δεν έχει σίγουρα ανάγκη από εξέγερση. Η ανωτερότητα των ιταλικών πόιντερ στους αγώνες μεγάλης έρευνας, τα τελευταία χρόνια, σε σχέση με άλλες φυλές και σε σύγκριση με τα πόιντερ της υπόλοιπης Ευρώπης, δεν μου φαίνεται ότι πρέπει να τεθεί υπό συζήτηση.

Και έτσι είναι και για έναν αγώνα ιδιαίτερα ενδεικτικό σαν το Derby.

Εσείς, είσαστε πλήρως πεπεισμένος για μια ανωτερότητα του πόιντερ σε σχέση με το σέττερ;

Δεν ήμουνα ποτέ πεπεισμένος για την ανωτερότητα του πόιντερ. Πρόκειται για δύο θαυμάσιες, φυλές, που δημιουργήθηκαν για να κυνηγάνε στα ίδια εδάφη, με πολύ μεγάλες κυνηγετικές ικανότητες.

Ο ίδιος ο Arkwright δήλωσε ότι δεν θέλει διόλου να βάλει σε αντιπαράθεση τη φυλή «του» με άλλες, περιορίζεται στο να μην την θεωρεί κατώτερη καμιάς.

Οι προτιμήσεις καθορίζονται από τα γούστα του καθενός. Εάν έπειτα κάποιος λάτρης μιας από τις δύο φυλές δεν έχει αρκετό γούστο, επαρκή τιμιότητα ή έχει υπερβολικό, κουτό πατριωτισμό που τον κάνει να υποστηρίζει την ανωτερότητα της μία φυλής από την άλλη, το πρόβλημα είναι δικό του.

Σε ποιον προτείνεται το Πόιντερ;

Σε όποιον το προτιμάει από ένστικτο και σε όποιον θέλει να το χρησιμοποιήσει στο κυνήγι, και θα ‘λεγα το χρησιμοποιήσει χωρίς να επηρεαστεί από τις πολλές κουταμάρες που γραφτήκανε γι’ αυτό και μέσα στα δικά του όρια χρήσης.

Εσείς πως διαλέγετε ένα κουτάβι;

Συχνά αφήνω να με διαλέγουν: κρατώ για μένα, από μία γέννα, το σκυλί που δείχνει που με προτιμάει. Θα μου είναι ευκολότερο έπειτα να έχω «συνεννόηση». Και είναι εκείνο που μετράει πιο πολύ για ένα σύντροφο στο κυνήγι.

Υπάρχει εκείνος που διαλέγει ένα κουτάβι στις πρώτες ημέρες της ζωής του, κάποιος στις εξήντα ημέρες, και κάποιος άλλος το κάνει στους έξι ή οκτώ μήνες. Μπορεί να συμβεί ναι διακρίνεις αμέσως ποιο είναι το πιο τυπικό και, μερικές φορές, το πιο δυνατό ή εκείνο που έχει τον καλύτερο χαρακτήρα. Αλλά είναι βέβαιο ότι μόνο το θήραμα είναι εκείνο που θα καθορίσει ποιο έχει περισσότερες ικανότητες και αυτό μπορείς να το διαπιστώσεις μετά από αρκετό καιρό.

Σε πια ηλικία μπορεί να διαπιστώσει κανείς εάν το πόιντερ θα είναι ένας trialler και ποια πρέπει να είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του νέου σκύλου που πρέπει να εκπαιδευτεί στην μεγάλη έρευνα;

Για να βεβαιωθούμε εάν ένα σκυλί θα είναι ικανό για τους αγώνες θα πρέπει να περιμένουμε να ωριμάσει.

Δεν θέλω να γλιτώσω από την ερώτηση με ένα αστείο μα συχνά πρέπει να περιμένουμε εκείνο που ακόμα δεν έχει εκδηλωθεί, ….αυτό που μπορεί να έχει αφομοιώσει τη σκληρή εκπαίδευση που οι αγώνες θέλουν.

Μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε στα νέα σκυλιά που δείχνουν ευκολία στον καλπασμό, τόλμη και προπαντός, φυσική ικανότητα να χειρίζονται τον άνεμο.

Σαν κριτής τι σας εντυπωσιάζει περισσότερο σε ένα πόιντερ;

Στις εκθέσεις είναι η τυπικότητα και αυτό που εκδηλώνει το βλέμμα του. Στους αγώνες είναι η αποτελεσματικότητα: το στιλ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο τρόπος με τον οποίο κάθε φυλή εκφράζει την απόδοση.

Χωρίς στιλ δεν υπάρχει φυλή, μα χωρίς την απόδοση δεν υπάρχει ούτε ο σκύλος.

Ποιο θεωρείται εκτός από εκείνα που είναι καταγραμμένα, ένα σοβαρό ελάττωμα;

Δεν υπάρχουν σοβαρά ελαττώματα που δεν είναι καταγραμμένα.

Το πιο σοβαρό απ’ όλα είναι εκείνο που δεν επιτρέπει στο πόιντερ να είναι χρήσιμο.