Περιμένοντας τα …. τρυγόνια (Streptopelia turtur)!

Κείμενο: Περικλής Μπίρτσας

Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Το τρυγόνι (Streptopelia turtur) είναι ένα από τα εκλεκτά θηράματα που αναζητούσαν και αναζητούν παραδοσιακά οι κυνηγοί της Ελλάδας. Ιδιαίτερα στη Μακεδονία και Θράκη, στη Νότια Πελοπόνησσο, στη Δυτική Ελλάδα και τα νησιά του Ιονίου θεωρείται αγαθό και οι χρονιές που χαρακτηρίζονται από μεγάλα περάσματα είναι ευλογημένες. Ωστόσο είναι και ένα θήραμα για το οποίο διανύονται εκατοντάδες χιλιόμετρα από τους υποψήφιους θηρευτές οι οποίοι το αναζητούν στις περιοχές αναπαραγωγής της Μακεδονίας και της Θράκης.

Από τις αρχές Αυγούστου αρχίζει μια ολόκληρη εκστρατεία με τηλεφωνήματα σε γνωστούς, με διασταύρωση πληροφοριών και φημών και αρκετές φορές με επιτόπου επισκέψεις στις περιοχές κυνηγίου πριν την έναρξή τoυ χωρίς υπολογισμό κούρασης και εξόδων. Ατελείωτες συζητήσεις της παρέας για την επιλογή της θέσης και ατελείωτη ανάλυση μετεωρολογικών δεδομένων και πληροφοριών. Συνήθως μερικές μέρες πριν την 20η Αυγούστου τα μέλη της παρέας χωρίζονται και η ανατολή τους βρίσκει στους υποτιθέμενους «καλούς» τόπους για αυτοψία….. Παρακολουθούνται ρεματιές, ράχες, χωράφια με ηλιόσπορους, καλαμπακοχώραφα και στα τέλος βγαίνει η απόφαση για εκεί που φάνηκαν να κινούνται τα περισσότερα πουλιά. Και όλοι χάνουν τον ύπνο τους γιατί τα μηνύματα είναι αισιόδοξα για φέτος . Και να τα καινούργια όπλα , τα καλά φυσίγγια που έβγαλε με μεράκι ο μπάρμπα Θανάσης, οι καινούργιες μπότες και τα καλοραμμένα ρούχα, τα παγουράκι και το σουγιαδάκι που χρησιμοποιεί ο τάδε στρατός, οι κάλτσες, τα εσώρουχα….τα πάντα ταξινομημένα και προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κυνηγοί που περιμένουν την εναρκτήρια μέρα όπως περιμένει ο φυλακισμένος την μέρα της αποφυλάκισής του… Και φεύγουν με όλη τη χαρά του κόσμου ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους. Τότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να σου κάνουν ότι τους ζητήσεις αρκεί να είναι ΕΚΕΙ την πρώτη μέρα. Ξέρω κάποιον φίλο που τον …εκμεταλλεύτηκε η γυναίκα του και έβαψε ο καημένος μόνος του το σπίτι σε δυο μέρες… Ξενυχτούσε για να προλάβει τα ραντεβού… Κάποιος άλλος ωστόσο δηλώνει ότι αυτές τις μέρες απαγορεύεται αυστηρά η ..διοργάνωση κοινωνικών εκδηλώσεων (γάμοι, βαφτίσια ακόμα και ….κηδείες).

Τα χτυποκάρδια της αναμονής…

Και νάμαστε στο κυνηγοτόπι από την παραμονή για να πιάσουμε τα καλά καρτέρια που τα ξέρουμε μόνο εμείς …..κι άλλοι πεντακόσιοι (μα πώς τα έμαθαν!!!) και αφού βγάλουμε άκρη με τις θέσεις μας, μένουμε σ’ αυτές όλη νύχτα για να τις υπερασπίσουμε , ξαπλωμένοι στο χώμα ή στην καλύτερη περίπτωση σε ράντσο, δηλώνοντας την επικράτειά μας με σφυρίγματα , με βήχα, με φωνές ταυ τύπου «έλα Δημήτρη, κοντεύει να ξημερώσει» και απαντάει ο άλλος « Υπομονή ρε Κώστα έντεκα τo βράδυ είναι ακόμα…». Χωρίς ύπνο περιμένοντας τo πρωί….ένα πρωί που ξέρουμε λίγο πολύ ότι μας επιφυλάσσει το ίδιο παραμύθι… Τα πουλιά ως εκ θαύματος δεν φάνηκαν. Είκοσι μέρες περνούσαν από τον ίδιο δρόμο για να τραφούν στα ηλιόσπορα και σήμερα αποφάσισαν ν’ αλλάξουν δρομολόγιο. Και να οι συζητήσεις …. Μα γιατί; Φταίει η βροχή που έπεσε χτες και έδιωξε τα πουλιά. Φταίνε οι αστραπές και οι βροντές που τα ανάγκασαν να φύγουν. Ίσως να φταίει και ο πολύς κόσμος που μαζεύτηκε… ίσως…ίσως…ίσως …μας πήρε το βράδυ με τους μεζέδες και τα τσίπουρα και τις μπύρες…κι έχουμε να πάμε στο άλλο το μέρος …το αναπληρωματικό…που είναι κι αυτό καλό… Μπορεί νάμαστε περισσότερο τυχεροί. Κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες επαναλαμβάνεται η ίδια σχεδόν ιστορία με πολύ μικρές αποκλίσεις. Χωρίς ποτέ να το βάλουμε κάτω. Που θα πάει κάποτε μπορεί να το ζήσουμε το όνειρο….

Θυμάμαι σαν τώρα την στιγμή που πήγα στον κυνηγετικό σύλλογο της περιοχής μου όταν για πρώτη φορά έβγαλα άδεια για το κυνήγι του ανοιξιάτικου τρυγονιού, που επιτρεπόταν τότε. Ήμουν τυχερός που γνώρισα τότε αυτή την αξέχαστη εμπειρία γιατί από τον μεθεπόμενο χρόνο, από το 1985, ένα παραδοσιακό κυνήγι δεκαετιών θα έπαυε να υπάρχει. Προσπάθησα μερικά χρόνια αργότερα , χωρίς όπλο, να επισκεφτώ τα ίδια εκείνα ανοιξιάτικα κυνηγοτόπια της Μεσσηνίας, εκεί που ο πατέρας μου κυνήγησε για χρόνια, εκεί που διδάχτηκα τον σεβασμό στη φύση, εκεί που είδα να περνούν οι πορφυροτσικνιάδες, τα μαυροκιρκίνεζα, τα μαρτίνια, οι χαλκόκοτες χωρίς ποτέ να σηκώσω όπλα προς το μέρος τους, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να νοιώσω τα ίδια συναισθήματα της απερίγραπτης έντασης, του ατέλειωτου θαυμασμού που θυμάμαι ακόμα….σαν να μην μεσολάβησαν τόσα χρόνια. Γιατί ήταν τόσο βαθιά ριζωμένο στην συνείδησή μας αυτό το κυνήγι τα οποίο το ζούσαμε μέχρι τότε από τις αφηγήσεις των πατεράδων μας και των παππούδων μας…

Κι έσπαζα τα κεφάλι μου τότε να καταλάβω «μα πώς γίνεται να καταργείται μια παράδοση τόσων δεκαετιών εξαιτίας της μη συμμόρφωσηs ορισμένων με τους νόμους ή για την αν θέλετε αδυναμία της πολιτείας να διαφυλάξει αυτούς τους νόμους.

Πολλά κατά καιρούς έχουν γραφτεί για το κυνήγι του τρυγονιού και αρκετά για την βιολογία του αλλά πολλοί είναι αυτοί και κυρίως οι νέοι κυνηγοί που θέλουν να εμπλουτίζουν συνεχώς τις γνώσεις τους για τα ελληνικά θηραματικά είδη. Ειδικά γι’ αυτά που μπορούν να κυνηγήσουν από τους εκκολαπτόμενους που δεν διαθέτουν κυνηγετικά σκυλιά για να ασχοληθούν με τα εδαφόβια.

Σ.Σ. Η συνέχεια αυτού του άρθρου σε επόμενη ανάρτηση..