Ο…ακροβολισμός της λαγοπαρέας!

κείμενο: Λάζαρος Ευθυμιόπουλος

φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Στα ψηλά ή στα χαμηλά, μέσα στο δάσος ή στις ανοιχτές χωραφιές, στις μελίστρες ή στην καρδιά των πουρναρότοπων, το κυνήγι του λαγού ήταν ανέκαθεν μια υπόθεση «στρατηγικής»…

Μια «στρατηγική» που εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωτικό να αλλάζει ανάλογα με τον τόπο, τον καιρό, το…λαγό(!), αλλά και τα άτομα που μετέχουν κάθε φορά στην εξόρμηση.

Με άλλον τρόπο είναι υποχρεωμένος να στήσει την τακτική του ο μοναχικός λαγοκυνηγός με τους σκύλους του, και με άλλο τα «ζευγάρια» των κυνηγών ή οι τριμελείς παρέες (για τέσσερις και πάνω δεν συζητάω, ας γράψουν εκείνοι…. που κυνηγάνε αγριόχοιρους)!

Οι ομάδες των λαγοκυνηγών που έχουν τα καλύτερα αποτελέσματα, συνήθως αποτελούνται από δυο κυνηγούς…Βασική προϋπόθεση όμως είναι να είναι έμπειροι και να έχουν μια…. «προϊστορία» μαζί σε αυτό τα κυνήγι, ώστε να έχουν «δεθεί» και να γνωρίζουν πολύ καλά τον τρόπο εργασίας των σκύλων.

Σε έναν σχετικά ανοιχτό κυνηγότοπο με χαμηλή βλάστηση, όπου ο βασικός κυναγωγός οδηγεί και παρακολουθεί τα σκυλιά «καβάλα», η παρουσία ενός δεύτερου κυνηγού βελτιώνει σημαντικά τις πιθανότητες κάρπωσης.

Ακόμα κι αν ο λαγός δεν τουφεκιστεί, οι πιθανότητες να γίνει αντιληπτός στο φευγιό του και να καταγραφεί η πορεία διαφυγής του, είναι πολύ περισσότερες.

Η μέχρι τώρα εμπειρία μου λέει ότι, η ύπαρξη ενός τρίτου κυνηγού αυξάνει επίσης τις πιθανότητες, αλλά…δεν είναι τόσο σημαντικός όσο ο δεύτερος!

Ακούγεται ίσως παράδοξο, αλλά συμβαίνει με τις τριμελείς παρέες πιο συχνά απ’ όσο φαντάζεσθε…

Απόσταση ασφαλείας

Η ακτίνα που ανοίγονται τρεις κυνηγοί γύρω από το σκύλο είναι πάντα μεγαλύτερη για λόγους ασφαλείας, και συχνά αυτό δίνει περισσότερο χώρο στο λαγό για να φύγει.

Η παρουσία δεύτερου κυνηγού είναι σημαντική, ενώ ο τρίτος είναι δύσκολο να είναι <<μέσα σε όλες τις φάσεις>>, και συνήθως τοποθετείται σε πιο απομακρυσμένο καρτέρι.

Σημαντικός παράγοντας στα ανοιχτά κυνηγοτόπια είναι, οι σκύλοι-ιχνηλάτες να συνεργάζονται πολύ καλά και «σφικτά» σαν αγέλη… Έτσι, οι κυνηγοί μπορούν να παρακολουθούν την εργασία τους χωρίς να ανοίγουν πολύ τον «κύκλο» γύρω από τα σκυλιά, και χωρίς τα τουφέκια αναγκαστικά να διαμοιράζονται, σαν «ανεξάρτητα» μεταξύ τους.

Στους κλειστούς κυνηγότοπους από την άλλη, τα πράγματα αλλάζουν… Από ένα σημείο και πέρα, κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει τον σκύλο ή την ομάδα των σκύλων μέσα στο πυκνό!

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο αριθμός των ατόμων κάνει πράγματι τη «διαφορά»…

Τότε που ο βασικός κυναγωγός αναγκάζεται να τοποθετηθεί σε κάποιο ξέφωτο ή σε κάποια ανοιχτή πλαγιά, ο δεύτερος της ομάδας βελτιώνει σημαντικά τις πιθανότητες και…. ο τρίτος ακόμα περισσότερο.

Η έλλειψη της ορατότητας, κάνει απόλυτα χρήσιμα…τα διαθέσιμα ζευγάρια από μάτια!

Τότε βέβαια όλα θα εξαρτηθούν από τους σκύλους, γιατί αναγκαστικά ο κύκλος γύρω από τους ιχνηλάτες είναι πολύ μεγαλύτερος, οπότε ούτε να παρακολουθούμε τον κάθε σκύλο μπορούμε, ούτε και να παρέμβουμε αν χρειαστεί..

Σκύλοι που σε αυτή τη φάση μέσα στο πυκνό δεν φωνάζουν, ή κουδουνάκια που δεν ακούγονται, λειτουργούν…υπέρ του λαγού.

Όσα μάτια και να κοιτάζουν, τα αυτιά είναι που μετράνε τότες…