Το καρτέρι τηs πρώτηs μέρας…

Κείμενο φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Ομολογώ ότι δεν είμαι ειδικός του καρτεριού. Mετά από πέντε κυνηγετικές δεκαετίες στο βιογραφικό μου και ουκ ολίγα κυνήγια τρυγονιού έχω διδαχτεί αρκετά πράγματα από τις επιτυχίες και κυρίως από τις αποτυχίες μου.

Και αυτό που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι ότι το πιο σημαντικό πράγμα για ένα αποτελεσματικό κυνήγι τρυγονιού είναι η επιλογή του καρτεριού. Το πού θα κάτσεις και το πού θα σταθείς θα κρίνει το αποτέλεσμα της ημέρας. Φυσικά για να στήσουμε το καρτέρι μας θα πρέπει να υπάρχουν και πουλιά. Γι΄ αυτό λοιπόν καλό θα είναι να κάνουμε μερικές περιπολίες στην ευρύτερη περιοχή που θα κυνηγήσουμε ώστε να βρούμε πού «παίζουν» τα τρυγόνια. Οταν λοιπόν βρούμε την περιοχή που έχει τα πουλιά καταστρώνουμε το σχέδιό μας.

Η πρώτη μας δουλειά είναι να τσεκάρουμε από πού μπαίνουν τα πουλιά. Πρέπει να τα βλέπουμε να έρχονται από μπροστά μας και όχι από την πλάτη μας. Ομως θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι τα τρυγόνια αλλάζουν συμπεριφορά όταν αρχίσει το τουφεκίδι. Μπορεί πριν από την έναρξη να έχουν ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο και να ακολουθούν μια συγκεκριμένη πορεία από την κούρνια προς τη βοσκή, όμως όταν αρχίσει το τουφεκίδι αυτές οι συντεταγμένες αλλάζουν. Τα τουφεκισμένα πουλιά μπορεί να μπαίνουν από παντού με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να έχουμε ένα καλό οπτικό πεδίο, και αν είναι δυνατόν 360 μοιρών, που θα μας επιτρέπει να κάνουμε μια ολόκληρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να εμποδίζει την οπτική επαφή, την επώμιση και την ακολουθία του στόχου κάποιος θάμνος, δέντρο κ.λπ. Αυτονόητο είναι ότι δεν πρέπει να υπάρχει στο ορίζοντά μας κάποιος κυνηγός, αγρότης ή …αγελάδα.

Δες από πού έρχονται

Δεν χρειάζεται λοιπόν να είσαι… τοπογράφος για να επιλέξεις το σωστό καρτέρι που θα στήσεις το σκαμνί σου για να ρίξεις τις τουφεκιές σου. Ομως χρειάζεσαι τοπογράφο και μια σειρά διαβουλεύσεων όταν υπάρχουν συγκυνηγοί που θα τουφεκάνε τα ίδια πουλιά. Η διάταξη των καρτεριών πρέπει να γίνει με… αγάπη, κατανόηση και κυρίως με λογική «τσάντας». Τι σημαίνει «τσάντα»; Αξίζει να το σημειώσουμε για τους νεότερους μια και οι παλιότεροι το ξέρουν. Οταν λοιπόν η παρέα ξεκινάει για κυνήγι ξεκαθαρίζει εξ αρχής αν η κάρπωση και η μοιρασιά θα είναι κοινή και σε ίσα μερίδια, άσχετα με το πόσα πουλιά έκανε ο καθένας. Αν δηλαδή μια παρέα τριών ατόμων κτυπήσει 12 πουλιά, ο καθένας θα πάρει από τέσσερα, έστω και αν ο ένας κτύπησε τα δέκα και οι άλλοι από ένα. Αυτό λοιπόν είναι το σύστημα της «τσάντας» που εφάρμοζαν οι παλιοί. Βέβαια υπάρχει και η άλλη επιλογή που ο καθένας κυνηγάει για τον εαυτό του και την προσωπική του κάρπωση χωρίς να τον νοιάζει τι έκανε ο κολλητός του. Διαλέγετε και παίρνετε. Και οι δυο επιλογές έχουν τα υπέρ και τα κατά… Σκεφτείτε όμως τι πικρίες που μπορεί να υπάρξουν αν δεν έχει γίνει σωστή… διανομή των καρτεριών και κάποιος μείνει ατουφέκιστος κάτι που συχνά-πυκνά συμβαίνει. Πίκρα μεγάλη. Ισως το σύστημα της τσάντας να του απαλύνει τον… πόνο.

Στη συνοριογραμμή…

Εδώ αξίζει να αναφέρω μια παλιά μου περιπέτεια σε κάποιο κυνήγι τρυγονιού. Κάποτε είχα στήσει το καρτέρι μου μερικές εκατοντάδες μέτρα από τη συνοριογραμμή των Σκοπίων στην… ενδοχώρα των οποίων υπήρχαν χιλιάδες στρέμματα ηλιόσπορου. Στην από δω πλευρά υπήρχε νερό και δέντρα και στην από εκεί απέραντες φυτείες με ηλιόσπορα μέχρι εκεί που έπιανε το μάτι μου. Μετά ολιγοήμερη παρακολούθηση διανυκτέρευσα στο καρτέρι που θα κυνηγούσα έχοντας κάνει εμφανή την… κατάληψη για ευνόητους λόγους. Όταν ξημέρωσε η ένδοξη 20ή Αυγούστου το τουφεκίδι άρχισε νωρίς νωρίς και σε μια ώρα είχαμε φτάσει το μισό όριο της κάρπωσης. Κάπου εκεί όσοι ήταν στα μετόπισθεν και δεν σταύρωναν ντουφεκιά αποφάσισαν να… προελάσουν, να μας προσπεράσουν και να σταθούν σχεδόν πάνω στις διασυνοριακές πυραμίδες που χωρίζουν τις δυο χώρες. Αυτό ήταν. Δεν ξαναπέρασε πουλί από τα καρτέρια μας αφού μόλις τουφεκιζόντουσαν γύρναγαν πίσω από εκεί που ήρθαν αφήνοντας μια πικρή γεύση σε όσους νόμιμους είχαμε σταθεί σε ικανή απόσταση από τις πυραμίδες. Κάποιος τηλεφώνησε στη Θηροφυλακή για αυτή τη ζαβολιά και έτσι η παρέμβασή της επανέφερε την τάξη των πραγμάτων. Όμως ήταν ήδη αργά και τα τρυγόνια είχαν πιάσει τα δασάκια και τα σκιερά αφήνοντάς μια γλυκόπικρη γεύση για το κυνήγι εκείνης της μέρας που όπως κάθε πρώτη μέρα είναι πάντα μοναδική…