Τα ορτύκια της επόμενης μέρας…

Κείμενο φωτο Ν. Φωτακόπουλος

Η πρώτη μέρα του κυνηγιού των ορτυκιών θεωρητικά μοιάζει πιο εύκολη και πιο «καρποφόρα» από εκείνες που ακολουθούν. Αυτό είναι λογικό, αν σκεφτούμε πως τα πουλιά είναι πολλά, ατουφέκιστα και λίγο-πολύ… ξέγνοιαστα. Εξάλλου, την πρώτη ημέρα όλοι κάνουμε τα πουλάκια μας, δεδομένου ότι μετά από μήνες απραξίας είμαστε παθιασμένοι τόσο εμείς όσο και τα σκυλιά μας.

Οσο για τα ορτυκοτόπια, συνήθως την πρώτη μέρα «γεννάνε» συνέχεια πουλιά και δεν χρειάζεται να επιστρατευθούν ιδιαίτερες στρατηγικές. Τι γίνεται όμως τις επόμενες ημέρες, όταν τα πουλιά είναι λιγότερα και «πονηρεμένα» ενώ εμείς και τα σκυλιά μας… πτώματα από την κούραση;

Οδηγίες και υπενθυμίσεις

Πρώτα απ’ όλα, φροντίζουμε τα σκυλιά μας και τον εαυτό μας. Η καλή διατροφή και η ξεκούραση είναι τα πρώτα βήματα. Δεν έχει κανένα νόημα να σερνόμαστε στα κυνηγοτόπια ψάχνοντας για ορτύκια, όταν εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας και ο σκύλος μας ψάχνει συνέχεια για… παχύ ίσκιο.

Ειδικότερα για τον σκύλο σας που τα έχει δώσει όλα την πρώτη μέρα, μην τσιγκουνευτείτε και αγοράστε 2-3 κιλά κιμά που θα τον ανεβάσουν και… ψυχολογικά. Αφού ξεκουραστείτε επαρκώς και κάνετε το απαραίτητο… service στον σκύλο σας (κολλιτσίδες, αγκάθια κ.λπ.), βγείτε στα κυνηγοτόπια και αλλάξτε μέθοδο ψαξίματος.

Αν τα ορτύκια έχουν πολυκυνηγηθεί, θα έχουν αλλάξει συμπεριφορά και το πρώτο τους μέλημα είναι η κάλυψη. Για να την εξασφαλίσουν πολλές φορές μετακινούνται σε άλλες κοντινές περιοχές. Τα καλαμπόκια, οι φασολιές, τα ζαχαρότευτλα και άλλες καλλιέργειες προσφέρουν κάλυψη στα ορτύκια και δημιουργούν δυσκολίες σε σκύλους και κυνηγούς. Και δεν είναι μόνο η δυσκολία που υπάρχει να κυνηγήσεις μέσα σ’ αυτές τις καλλιέργειες, αλλά και ο κόπος του αγρότη ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα αν μας… δέρνει τρέλα σαράντα χρονών μαντράχαλοι…

Για να επιβεβαιώσω τα περί κάλυψης και τοπικών μετακινήσεων, σας αναφέρω μια ανάλογη εμπειρία που είχα πριν από μερικά χρόνια όταν κυνηγούσα στη Μαρώνεια της Κομοτηνής. Το κυνήγι είχε αρχίσει πριν από δυο-τρεις μέρες και τα αποτελέσματα ήταν μάλλον συμπαθητικά. Οσο όμως περνούσαν οι μέρες, τόσο χάνονταν και τα ορτύκια, που σιγά σιγά μαζεύονταν στις καλλιέργειες.

Ενα απόγευμα που τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά πήρα σβάρνα τα καλλιεργημένα. Σήκωνα περισσότερα από τα θερισμένα σταροχώραφα και κάτι γινόταν. Οταν όμως ακολούθησα ένα ορτύκι που πήγε και κάθισε σε ένα χωράφι με ζαχαρότευτλα, τρελάθηκα κι εγώ και τα σκυλιά μου. Τα πουλιά άρχισαν να πετάγονται σε δυάδες, τριάδες και τετράδες, το ένα πίσω από το άλλο.

Σε μια ώρα θα πρέπει να σήκωσα, φερμαριστά και μη, περισσότερα από εβδομήντα ορτύκια. Ηταν πραγματικά εντυπωσιακό το πότε μαζεύτηκαν γύρω μου όλοι οι κυνηγοί της περιοχής. Ασε που τα έβαλαν με τα σκυλιά τους που δεν έβρισκαν πουλιά, ενώ του «άλλου» (εγώ είμαι αυτός σε άλλες εποχές) έδιναν ρεσιτάλ αποτελεσματικότητας.

Λίγο-πολύ όλοι κάτι έκαναν, μέχρι που πλάκωσε… ο «βλάχος» (δεν το σημειώνω με απαξίωση) και μας στόλισε με τα γνωστά κοσμητικά και αντιχριστιανικά λογύδρια που (μας) ταιριάζουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Εγώ βέβαια πάντα είχα την απορία τι μπορούν να πάθουν τα τεύτλα -και την έχω ακόμα (όποιος αναγνώστης αγρότης θέλει ας μας ενημερώσει σχετικά, μήπως και βελτιωθούμε ή συμμορφωθούμε).

Τα τοπιάρικα

Όπως αντιλαμβάνεστε, το άρθρο αφορά τα τοπιάρικα ορτύκια και όχι τα περασματιάρικα (συγκεκριμένα, μάλιστα, τα ήδη κυνηγημένα τοπιάρικα). Γίνεται λοιπόν κατανοητό πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι το κυνήγι του ορτυκιού όσο οι κυνηγετικές μέρες διαδέχονται η μία την άλλη.

Και κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό -θα το σημειώσω κι ας χαμογελάνε κάποιοι ειρωνικά: οι αγκαθότοποι είναι τα καλύτερα σημεία για το ραντεβού σας με τα ορτύκια. Αν τα πετύχετε εκεί μαζεμένα, κυνηγήστε, φύγετε, επιστρέψετε μετά από 2-3 ώρες, ξαναφύγετε και ξανά από την αρχή στον ίδιο… αγκαθο-ορτυκότοπο.

Το σούρουπο, όμως, να ψάξετε γύρω από τις καλαμποκιές, γιατί αλλιώς θα έχετε παραλείψει το καλύτερο. Είναι η μοναδική ώρα της ημέρας που τα ορτύκια βγαίνουν να μας συναντήσουν με δική τους… πρωτοβουλία. Καλή χρονιά!