κυνοφιλια

Published on 25 Αυγούστου, 2014 | by Kynoclub

0

Η απόλαυση του κυνηγίου χωρίς σκύλο…

Κείμενο φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Μπορεί να έχω στη… δούλεψή μου καμιά … εικοσαριά σκύλους, να είμαι φανατικός οπαδός του «άγω τον κύνα» και ο κόσμος όλος να με ξέρει σαν φανατικό κυνόφιλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως φοράω και παρωπίδες. Όποτε μου δοθεί η ευκαιρία απολαμβάνω το κυνήγι και χωρίς σκύλο. 

Και λέω το απολαμβάνω, γιατί και το κυνήγι χωρίς σκύλο μπορεί να είναι απολαυστικό, αλλά και αποδοτικό. Και περισσότερο το απολάμβανα όταν,  τις καλές εποχές,  κυνηγούσα στο  εξωτερικό και ειδικότερα σε ορισμένα κυνήγια που εκ των πραγμάτων δεν μπορώ να πάρω μαζί μου κάποιο σκύλο. Όπως για παράδειγμα στις εξορμήσεις μου για φάσσες στην Αγγλία ή στην Ουγγαρία, σε κυνήγια παγάνας και υδροβίων…

Το έχω ξαναγράψει παλιότερα πως απολαμβάνω όλα τα κυνήγια χωρίς να δηλώνω αποκλειστικότητες του τύπου μπεκατσοκυνηγός, περδικοκυνηγός, τσιχλοκυνηγός κλπ. Όλα τα κυνήγια έχουν την ομορφιά τους. Ακόμα και τα κυνήγια χωρίς σκύλο… Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η ευχαρίστηση!

kinigosΚυνήγησε για τον εαυτό σου 

 Στο να κυνηγήσεις μια φορά για τον εαυτό σου και όχι για τον σκύλο σου… Πόσες φορές άραγε δεν έχουμε νιώσει κάποιες μικρές ή μεγάλες ενοχές όταν παραβιάζουμε όλους τους κυνολογικούς κανόνες που μας έχουν διδάξει τα περιοδικά, τα εγχειρίδια, οι εκπαιδευτές και οι …Όμιλοι;

Εγώ τουλάχιστον μπορεί π.χ. να έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι πρέπει να πυροβολώ μόνο τα πουλιά που φερμάρει ο νεαρός ή ο μεγαλύτερος σκύλος μου, αλλά το ομολογώ πως τουφεκάω όποιο (νόμιμο) πουλί μου πεταχτεί. Δεν χολοσκάω  εκείνη τη στιγμή μην τυχόν και χαλάσω τον σκύλο μου.

Μπορεί να κυνηγάω ορτύκια στα Λεγρενά, αλλά αν πάρω και δυο-τρεις τσίχλες μάλλον ευχαρίστηση θα νιώσω παρά ενοχές για το κυνολογικό μου ατόπημα. Όσο για τις περιπτώσεις που ξεκινάω για ορτύκια και τελικά …ξεροσταλιάζω στα καρτέρια των τρυγονιών έχοντας τα σκυλιά κλεισμένα στην μπαγκαζιέρα, είμαι σίγουρος πως πολλοί  κυνηγοί  μπορούν να κατανοήσουν τις ενοχές που μου βγάζουν …ξινό τέτοιο κυνήγι.

Είναι και ο Φεβρουάριος με τις τσίχλες του που κάνει ακόμα πιο έντονο το δίλημμα και τις ενοχές. Να πάω για τα επιστρόφια της μπεκάτσας μήπως και βρω (επιτέλους) τα πουλιά ή να πάω στη Στυλίδα για τουφεκίδι στις τσίχλες; Και όταν η κυνηγετική περίοδος πλησιάζει στη λήξη της, τότε η εσωτερική πάλη ανάμεσα στα κυνοφιλικά και στα …κυνηγετικά συναισθήματα, γίνεται ακόμα πιο έντονη και πιο αγχωτική.

hungariaΟ κυνοφιλικός …ζυγός!

Οταν λοιπόν, έστω και σπάνια, είμαι αναγκασμένος να αφήσω τους σκύλους πίσω και να πάω για κυνήγι μόνος μου, νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα που μάλλον ευχαρίστηση μου φέρνει παρά μια κάποια αίσθηση έλλειψης.. Καταρχάς νιώθω μια αίσθηση ελευθερίας και αποτίναξης του τετράποδου…ζυγού. Δεν χρειάζεται να κουβαλάω μπαγκαζιέρα, σκυλόκουτο, τροφές, νερά, πιατικά, κτένες και όλα όσα τελικά χρειάζονται δύο, τρία ή τέσσερα σκυλιά που κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Είμαι μόνος μου με το όπλο και τα φυσίγγια, έχοντας να κουμαντάρω μόνο τον εαυτό μου. Δεν έχω άγχος μην τυχόν και τα σκυλιά μου πέσουν σε πεδίο με φόλες, ή μήπως συναντήσουν στο διάβα τους πρόβατα ή …κότες.

Φυσικά δεν έχω και άγχος μη τυχόν και χάσω ή μου κλέψουν κάποιο σκύλο. Όσο για τη διαρκή αγωνία της αποφυγής κάποιας θερμοπληξίας είναι από μόνη της μια σκοτούρα που δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις, ακόμη και όταν πέφτεις (σαν) πτώμα για ύπνο.

Για όλα αυτά λοιπόν απολαμβάνω την κυνηγετική μου ελευθερία όταν πηγαίνω για κυνήγια που δεν χρειάζονται σκύλο. Στα κυνήγια που χρειάζονται σκύλο τελικά είμαι …δούλος. Πιο πολύ τρέχω για να κυνηγάνε οι σκύλοι, παρά για να κυνηγήσω εγώ ο ίδιος.

Τις όποιες αντιρρήσεις για αυτή μου την προσέγγιση τις γνωρίζω: «Το μεγαλείο της φέρμας», «η μελωδία του ιχνηλάτη», «ο καλπασμός του πόιντερ» και άλλα τέτοια ποιητικά και λογοτεχνικά τα γνωρίζω πολύ καλά. Όμως νιώθω, από καιρού εις καιρό, πως έχω ανάγκη να αποτινάσσω τον κυνοφιλικό ζυγό και να κυνηγάω μόνο για μένα.

Να ξεκινήσω μόνος και να κάτσω σε κάποιο καρτέρι, χωρίς να ακούω τα σκυλιά να γαβγίζουν κλεισμένα στην μπαγκαζιέρα όταν αρχίζει το τουφεκίδι. Μετά το κυνήγι να χωθώ σε κάποια ταβέρνα για οινοποσία και μετά να …ξεραθώ στον ύπνο, χωρίς να ακούω γαβγίσματα ακόμα και στον ύπνο μου.

Τελικά όταν αρχίζει και μεγαλώνει ο άνθρωπος, αρχίζει και βγάζει τα χούγια του. Ή μήπως βγάζει την κυνηγετική του …σοφία, απαύγασμα της 40χρονης κουραστικής (;) συνύπαρξης με τους σκύλους;


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας