Άσε πια τον μακρυμάλλη…

Κείμενο Φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

‘’Άσε πια τον μακρυμάλη για χατίρι καραφλού’’ τραγούδαγε πριν από κάμποσα χρόνια ο …καραφλός Γιάννης Ζουγανέλης, προσπαθώντας να πείσει κάποια κοπέλα να παρατήσει κάποιον …μακρύτριχο και να τον προσέξει… Όπως Η κοπέλα του τραγουδιού, όπως οι περισσότεροι έτσι και εγώ έχω ταυτίσει το μακρύ μαλλί με την ομορφιά.

Με τους σκύλους όμως τι γίνεται; Ποιο είναι κριτήριό μας για την επιλογή της φυλής του σκύλου που θα μας συντροφεύει στη ζωή και τα κυνήγια μας; Έχει σημασία το μήκος και το χρώμα του τριχώματος; Και η σημασία είναι μόνο αισθητική, ή έχει και πρακτική σημασία;

Θεωρητικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι για το κλίμα, το γεωγραφικό ανάγλυφο της χώρας μας και για τα κυνήγια που κάνουμε, δεν θα έπρεπε να κατέχουμε μακρύτριχους σκύλους, εκτός από κάποιους που κυνηγάνε μόνο χειμωνιάτικες μπεκάτσες και τίποτε άλλο… Παρόλα αυτά, η πρόχειρη “σούμα” που έκανα πριν από 3 4 χρόνια στα γενεαλογικά βιβλία του ΚΟΕ, έδειξε σαφή υπεροχή των μαλλιαρών σέττερ, επανιέλ και ντράτχααρ με 3.800 σκύλους, έναντι 2.800 που ήταν τα κοντότριχα πόιντερ και κούρτσχααρ. Βέβαια δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η επιλογή μιας φυλής γίνεται με βάση το μήκος του τριχώματος, αλλά -πιστέψτε με- ότι γνωρίζω αρκετούς κυνηγούς που έχουν αλλάξει ράτσα, μην αντέχοντας τα προβλήματα που έχουν τα μαλλιαρά σκυλιά. Όσοι έχουν αναγκαστεί για ώρες να βγάζουν κολλιτσίδες και αγκάθια από τα αυτιά και τις …μασχάλες κάποιου Σέττερ, γνωρίζουν πολύ καλά πόσο κουραστικά και προβληματικά μπορεί να είναι μερικά…επιπλέον εκατοστά στο μήκος του σκυλίσιου τριχώματος. Βέβαια, όλα αυτά έχουν σημασία για όσους ενδιαφέρονται για το σκυλί τους, μια και υπάρχουν και κάποιοι που δεν ασχολούνται με τέτοιες “λεπτομέρειες”.

Το βάσανο της κολλιτσίδας…

Ο γράφων σχεδόν ποτέ δεν είχε κοντότριχο σκύλο. Πάντα ήταν επιρρεπής και ευάλωτος στην ομορφιά των μακρύτριχων αγγλικών σέττερ, αλλά και των σπρίνγκερ σπάνιελ. Έχω βγάλει χιλιάδες κολλιτσίδες στα σαράντα χρόνια που έχω σκυλιά, και σχεδόν ζηλεύω αυτούς που έχουν πόιντερ, κούρτσχααρ και κάθε είδους σπανό σκυλί. Και ως ‘’Αθηναίος’’ βιώνω αυτή τη ζήλεια πιο έντονα μια και η κοντινή Κωπαΐδα με τις κολλιτσίδες της, ήταν πάντα ένας εφιάλτης για μένα και τα σκυλιά μου. Όσοι Σεττεράδες έχουν ‘’κολλήσει ένσημα’’ στην Κωπαΐδα πιστεύω ότι θα συμφωνούν μαζί μου, αφού και αυτοί όπως και εγώ αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τα χέρσα με τούς αγκαθότοπους. Ακριβώς τα μέρη δηλαδή που μπορεί κανείς να βρει κάποια ορτύκια! Όμως, πέρα από τα προβλήματα με τα αγκάθια, υπάρχουν και άλλα προβλήματα για τα μακρύτριχα σκυλιά;

Τελικά ποιοι σκύλοι ζεσταίνονται περισσότερο; Οι κοντότριχοι ή οι μακρύτριχοι; Η θεωρία πώς το μήκος του τριχώματος δεν έχει καμία σημασία στο αν ένας σκύλος ζεσταίνεται ή όχι με βρίσκει να διαφωνώ. Αν και δεν έχω ιδιαίτερη πείρα από κοντότριχα σκυλιά, θεωρώ ότι οι μακρύτριχοι σκύλοι ζεσταίνονται πολύ περισσότερο και πιο γρήγορα. Το ίδιο και οι σκουρόχρωμοι σε σχέση με τους λευκούς και τους ανοιχτόχρωμους. Αντίθετα, τον χειμώνα ένας μαλλιαρός σκύλος είναι πιο ανθεκτικός στο κρύο, ακόμα και αν είναι βρεγμένος, εφ όσον βέβαια κινείται…

Η σημασία του ψυχισμού και του πάθους …

Το μακρύ τρίχωμα δημιουργεί ένα προστατευτικό μανδύα που κρατάει ζεστό το κορμί, ενώ όταν βρέχεται λειτουργεί, κατά κάποιον τρόπο, σαν την στολή των αυτοδυτών που παίρνει νερό και προσαρμόζει την θερμοκρασία του στην θερμοκρασία του σώματος.

Ωστόσο, έχω δει μαύρους σκύλους να κυνηγάνε ολημερίς τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβρη, όπως έχω δει και ολόλευκους σκύλους να πέφτουν …ξεροί σε κάποιον ίσκιο μόλις το θερμόμετρο πιάσει τους 28 βαθμούς. Έχω δει σέττερ να μην βάζουν το δαχτυλάκι τους στο νερό, όπως έχω δει και πόιντερ να ορμάνε στην παγωμένη λίμνη χωρίς δισταγμό για να φέρουν ένα χτυπημένο παπί. Έχω δεί κοντότριχα κούρτσχααρ να μπαίνουν στα βάτα και στα πουρνάρια για να σηκώσουν μια μπεκάτσα αλλά έχω δει και σκληροτράχηλα ντράτχχαρ να γυρνάνε γύρω-γύρω και να “σφυρίζουν” αδιάφορα μπροστά στις πυκνούρες. Πολλά τα παραδείγματα της υπέρβασης και της αυτοθυσίας μπροστά στο καθήκον από κυνηγετικό πάθος, αλλά και πολλά τα παραδείγματα της …λούφας (και ας λένε άλλα τα εγχειρίδια και οι ειδικοί). Γιατί με τους σκύλους ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος Πρώτα και πάνω από όλα μετράει η ψυχή και ο ιδιαίτερος χαρακτήρας κάθε σκύλου ξεχωριστά, και όχι όσα επιβάλει κάποιο “στάνταρντ” εργασίας και το μήκος τους τριχώματος..

Συμπέρασμα…

Ένα μαύρο pόιντερ θα ζεσταθεί τον Αύγουστο πολύ πιο σύντομα από ένα άσπρο, ενώ ένα ανοιχτόχρωμο αγγλικό σέττερ θα αντέξει πολύ περισσότερο στην ζέστη από ένα μαυριδερό. Ο χειρότερος λοιπόν συνδυασμός για την μη αντοχή στον καυτό ήλιο είναι το μαύρο χρώμα και το μακρύτριχο τρίχωμα.