Published on 2 Σεπτεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

O ρόλος της ουράς….

Κείμενο-φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Έχετε ποτέ σκεφτεί, άσχετα με το τι επιβάλει πλέον η νομοθεσία, πώς η ουρά, τα αυτιά και φυσικά τα μάτια, έχουν τον ρόλο τους και την σημασία τους στην απόδοση ενός σκύλου εργασίας; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά και ας δούμε πρώτα την συνήθεια και παράδοση του «ακρωτηριασμού» της ουράς και των αυτιών στους σκύλους.

Τα αυτιά κόβονται είτε για να προσδώσουν μια αγέρωχη όψη (Ντόμπερμαν, Μπόξερ) είτε για να αφαιρέσουν ένα σημείο το οποίο θα μπορούσε ο αντίπαλος (λύκος κ.λ.π.) να αρπάξει τον σκύλο, είτε αυτό είναι τσοπανόσκυλο είτε ..πίτ-μπούλ. Θα έχετε προσέξει την συνήθεια των τσοπάνηδων να κόβουν το ένα ή και τα δύο αυτιά στα τσοπανόσκυλά τους. Κάποιοι πιστεύουν πώς έτσι τα σκυλιά ακούνε και καλύτερα, αφού τα πεσμένα αυτιά με το κόψιμο ορθώνονται και προσομοιάζουν σε χοάνη που συλλέγει ήχους, κρατώντας σε εγρήγορση τους σκύλους φύλακες. Βέβαια ορθόωτες είναι και αρκετές φυλές που κυνολογικά δεν θεωρούνται φύλακες, όπως είναι τα Γιορκσάιρ ή οι Κρητικοί Λαγωνικοί, αλλά πριν βιαστούμε να πούμε ποιοι σκύλοι είναι φύλακες και ποιοι κυνηγετικοί, θα πρέπει να θυμηθούμε πώς όλοι οι σκύλοι γεννήθηκαν και παραμένουν κυνηγοί και φύλακες (της αγέλης), άσχετα αν εμείς τους έχουμε επιβάλει να ξεχάσουν τις καταβολές και τα ένστικτά τους.

Ο ρόλος και το σχήμα των αυτιών λοιπόν είναι και προσδιοριστικός της ειδικότητας του σκύλου, αλλά και της καταγωγής. Χαρακτηριστικά είναι τα όρθια αυτιά του Νορβηγικού Ελκχάουντ (Βόρειος Σκύλος Κυνηγίου) πού χρησιμοποιεί και την όσφρηση και την όραση κατά την διάρκεια των κυνηγετικών καθηκόντων του, ενώ παράλληλα εξακολουθεί να είναι και φύλακας. Προφανώς οι εδαφοκλιματολογικές συνθήκες του παγωμένου Βορρά έχουν καθορίσει τον πιο αποδοτικό τρόπο κυνηγίου για τις βόρειες φυλές και τις έχουν σμιλέψει δια μέσου των αιώνων και μορφολογικά.

Αντίθετα στο Νότο, τα χαρακτηριστικά των φυλών είναι πολύ διαφορετικά… Τα πεσμένα μακριά αυτιά είναι ένα μορφολογικό χαρακτηριστικό που αποδεικνύει τον …τριτεύοντα ρόλο της ακοής στην ύπαρξη του Γιούρα, του Σεγκούτσιο, του Κόκερ, του Γασκώνου, των Μπήγκλ και δεκάδων άλλων «πολιτισμένων» φυλών. Όλες αυτές οι ράτσες χρησιμοποιούνται για την όσφρησή τους και όχι για την ακοή τους ή την δυνατότητα σύλληψης των θηραμάτων κατά την διάρκεια της δίωξης, όπως συμβαίνει με τα Σλούγκι ή τα Γκρευχάουντ, τα οποία διατηρούν τα φυσικά χαρακτηριστικά τους και κυρίως την …αρτιμέλειά τους. Τα αυτιά λοιπόν κόβονται κυρίως στους σκύλους που πρέπει να χρησιμοποιούν την ακοή τους, ή σε αυτά που κινδυνεύουν από τραυματισμούς σε μάχες. Αντίθετα η ουρά κόβεται και για μια άλλη αιτία που είναι και η πιο συνηθισμένη κυνηγετικά σκυλιά. Μιλάμε για τον κίνδυνο και των τραυματισμών κατά την διάρκεια της έρευνας των κυνηγετικών φυλών (ειδικότερα κάποιων σκύλων φέρμας και Σπάνιελς).

Όσο και αν φαίνεται περίεργο η ουρά κόβεται σε πουλόσκυλα και ποτέ σε ιχνηλάτες! Κούρτσχααρ, Ντράτχααρ, Επανιέλ, Σπρίνγκερ κ.λ.π ανήκουν στην κατηγορία των σκύλων με τις μεγάλες (υπερ)κινητικές ουρές που, αν αφεθούν στο φυσικό τους μέγεθος, θα καταστήσουν τα σκυλιά που τις φέρουν άχρηστα στο κυνήγι, αφού οι τραυματισμοί θα είναι συχνότατοι και επαναλαμβανόμενοι με ότι συνεπάγεται αυτό. Αντίθετα στα Πόιντερ και Σέττερ η ουρά αφήνετε στο φυσικό της μέγεθος, αν και σε πολλά σκυλιά η τάση να κουνάνε την ουρά τους πέρα-δώθε τα οδηγεί σε συχνούς τραυματισμούς όταν κυνηγάνε σε πυκνά μέρη. Όσοι παρακολουθούν τους αγώνες θα έχουν προσέξει πώς κάποιοι (ψαγμένοι) κριτές, αναφέρουν και δεν βραβεύουν το ελάττωμα της υπερκινητικής ουράς. Ο Πιλλάρ πριν από αρκετά χρόνια μίλαγε για …μαγιονέζα, υπονοώντας πώς μια ουρά που γυρνάει γύρω-γύρω θυμίζει μίξερ μαγιονέζας. Σε κάποιους σκύλους φέρμας και έρευνας λοιπόν κόβεται μόνο η ουρά, αλλά ποτέ τα αυτιά όπως συμβαίνει με τους σκύλους άμυνας και φύλαξης.

Στους Ιχνηλάτες δεν κόβεται τίποτα, οπότε τα απανταχού … «γκέκικα» απολαμβάνουν την αρτιμέλειά τους. Προφανώς δεν υπάρχει λόγος να κοπεί ούτε η ουρά ούτε τα αυτιά. Είναι όμως συνηθισμένη πρακτική σε κάποιους παραδοσιακούς (;) λαγοκυνηγούς να «σημαδεύουν» τα σκυλιά τους, τρυπώντας ή σχίζοντας τα αυτιά τους σε μια λογική αναγνώρισης και κατοχύρωσης. Σαφώς μια αναχρονιστική πρακτική που μερικοί, ευτυχώς λίγοι, εξακολουθούν να εφαρμόζουν και σήμερα (και είναι αυτοί που συνήθως διατηρούν και τσοπανόσκυλα). Ευτυχώς αυτοί είναι ελάχιστοι και αυτό το φαινόμενο τείνει να εκλείψει.

Στην φύση όλα τα ζώα γεννιούνται και επιβιώνουν, εφ όσον είναι αρτιμελή. Σπάνια επιβιώνει κάποιο ζώο που έχει χάσει κάποιο …κομμάτι του. Φυσικά και η διάπλαση του κάθε ζώου είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες επιβίωσης. Στην ανθρώπινη όμως κοινωνία που οι σκύλοι έχουν εξελιχθεί τεχνητά και είναι αναγκασμένοι να ζουν (και να κυνηγούν) με τους ανθρώπους, είναι επιβεβλημένη σε κάποιες περιπτώσεις η παρέμβαση του χειρούργου που θα προλάβει μελλοντικά προβλήματα. Βέβαια αυτό πλέον απαγορεύεται δια ροπάλου από την νομοθεσία περί ευζωίας των ζώων. Δυστυχώς ο άνθρωπος ασχολείτο πάντα μόνο με όσα τον συμφέρουν και του αποδίδουν όπως είναι η όσφρηση, και όχι με …περιττά αξεσουάρ όπως είναι η ουρά. Και ας επιμένει αυτή σε ένα αέναο πέρα-δώθε λατρείας και αγάπης, με όσο κοτσάνι της έχει απομείνει..