Published on 5 Σεπτεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

Απόρτ: Καθήκον η πολυτέλεια;

Κείμενο Φώτο: Ν. Φωτακόπουλος

Πριν από έναν – δύο αιώνες οι Άγγλοι ευγενείς κυνηγούσαν με πόιντερ και σέττερ στα οποία δεν… επέτρεπαν να απορτάρουν! Γι’ αυτήν τη δουλειά είχαν τα ριτρίβερ (θηραματοφόρα) που περίμεναν υπομονετικά, δεμένα στο λουρί, να πιάσουν «δουλειά» μετά τον πυροβολισμό. Αυτό συμβαίνει, ακόμα και σήμερα εκεί, έστω και σε πιο περιορισμένη κλίμακα…

Αντίθετα οι κυνηγοί της ηπειρωτικής Ευρώπης θεωρούσαν και εξακολουθούν να θεωρούν απαραίτητη τη θηραματοφορία για τους σκύλους φέρμας και μάλιστα ίσης αξίας ενέργεια με τη φέρμα. Ήθελαν από το κυνηγόσκυλό τους να κάνει όλες τις δουλειές, όπως συμβαίνει με τα κούρτσχααρ και τα ντράτχααρ.

Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και τα πάντα στην κυνοφιλική «γεωγραφία» έχουν αλλάξει. Τα πόιντερ και τα σέττερ στις μέρες μας χρησιμοποιούνται ελάχιστα στη Βρετανία, ενώ αντίθετα γνωρίζουν μέρες δόξας στον Μεσογειακό Νότο, όπου πέρα από το κυνήγι χρησιμοποιούνται και στους αγώνες. Οι ηπειρωτικές φυλές, από την άλλη, κερδίζουν όλο και περισσότερους φίλους και μια ματιά στις γεννήσεις αρκεί για να επιβεβαιωθεί ότι αυξάνουν συνεχώς το… μερίδιο αγοράς. Με το απόρτ όμως τι γίνεται;

Ενας λαγός είναι σπουδαίο τρόπαιο. Δεν είναι κρίμα να χαθεί, επειδή τα… εγχειρίδια πριν από έναν αιώνα έγραφαν πως οι αγγλικές φυλές δεν πρέπει να απορτάρουν;

Διαφωνίες για την χρησιμότητα…

Πριν από 2 δυο τρία χρόνια στη Γενική Συνέλευση του Ομίλου Πόιντερ-Σέττερ συζητήθηκε η υποχρεωτική εξέταση στο απόρτ στους Αγώνες Πρακτικού Κυνηγίου, που θεωρητικά προσομοιάζουν στο πραγματικό κυνήγι. Την πρόταση έφερε προς συζήτηση το Διοικητικό Συμβούλιο, μια και όπως είχε γίνει από όλους κατανοητό, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για «πρακτικό κυνήγι» και οι σκύλοι να μην εξετάζονται στο απόρτ. Ποιος κυνηγός είναι αυτός που δεν θέλει να του φέρει ο σκύλος του την κοψοφτέρουγη πέρδικα; Ποιος κυνηγός δεν θέλει να πάρει στα χέρια του την τραυματισμένη μπεκάτσα που έπεσε στο ρέμα;

Παρ’ όλα αυτά -και μετά από πολλές αντεγκλήσεις και καταθέσεις επιχειρημάτων- η πρόταση… καταψηφίστηκε (!) μιας και η πλειοψηφία αποφάσισε ότι το απόρτ δεν είναι απαραίτητο! Επαναλαμβάνω ότι η πρόταση αφορούσε τους Αγώνες Πρακτικού Κυνηγίου και όχι τους αγώνες Μεγάλης Έρευνας ή Έρευνας Κυνηγίου, όπου προτεραιότητα έχουν άλλα πράγματα όπως… το στυλ. Τα επιχειρήματα όσων δεν ήθελαν το απόρτ ήταν από αστεία έως (α)βάσιμα. Το αστείο επιχείρημα ήταν αυτό που αναφέραμε στην αρχή αυτού του άρθρου. «Τα πόιντερ και τα σέττερ πριν από δυο αιώνες δεν απορτάριζαν και για αυτό πρέπει να κρατήσουμε την παράδοση!».

Το απόρτ από το νερό έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία από την επαναφορά στη στεριά. Ειδικά τον παγωμένο χειμώνα που τα ποτάμια και οι λίμνες βαθαίνουν…

Κληρονομικό ένστικτο…

Γερμανός εκπαιδευτής προσκεκλημένος του Ομίλου Κούρτσχααρ… επί το έργον. Εκπαιδεύει κουτάβια κούρτσχααρ ηλικίας τεσσάρων μηνών στο απόρτ από το νερό.

Αντίθετα το επιχείρημα που έχει κάποια δόση αλήθειας, είναι αυτό που επικαλείται τη δυσκολία εξεύρεσης φρέσκων θηραμάτων για τη δοκιμασία του απόρτ. Πολλά σκυλιά αρνούνται να απορτάρουν σαλιωμένο θήραμα ή αρνούνται να απορτάρουν στις τεχνητές συνθήκες του αγώνα, ενώ απορτάρουν σε πραγματικές συνθήκες κυνηγίου.

Όλα αυτά σε κάποιο ποσοστό ίσως να είναι βάσιμα, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα «άλλοθι» για όσους θέλουν να αποφύγουν την… κακοτοπιά.

Είναι γεγονός ότι πολλά σκυλιά δεν έχουν έμφυτη την τάση να απορτάρουν. Ειδικά πολλά πόιντερ και σέττερ, που για κάποιες γενιές πίσω προέρχονται από σκύλους αγώνων που δεν υποβάλλονται σε εξέταση απόρτ, δείχνουν παντελή αδιαφορία για το… μπαλάκι ή το χτυπημένο θήραμα. Με λίγα λόγια, η προθυμία για απόρτ καλλιεργείται κληρονομικά, όπως και η φέρμα. Όταν όμως το απόρτ δεν είναι έμφυτο, μπορεί να καλλιεργηθεί με την εκπαίδευση μέσα από μια διαδικασία που είναι γνωστή σαν «υποχρεωτικό απόρτ». Ο σκύλος μαθαίνει να απορτάρει με εντολές, με εκπαίδευση ίσης «έντασης» με αυτή που έχει η εντολή «κάτσε» ή «κάτω».

Για να βγει σε πέρας αυτή η εκπαίδευση ο σκύλος πρέπει να έχει «ταμπεραμέντο» και χαρακτήρα που θα τον κάνουν να δεχθεί την εκπαίδευση. Δεν μπορούν όλα τα σκυλιά να περάσουν αυτή τη δοκιμασία, όπως δεν μπορούν και πολλά σκυλιά να περάσουν το μάθημα και τη διαδικασία της «καταπίεσης» που απαιτεί η εκπαίδευση στην ακινησία κατά το ξεπέταγμα του θηράματος.

Είναι ενδεικτικό αυτό που έλεγαν σε πηγαδάκι μετά το πέρας της συνέλευσης του ΟΚΑΔΕ κάποιοι εκτροφείς: «Δεν μπορούν πολλά σέττερ και πόιντερ να αντέξουν τη διαδικασία της εκπαίδευσης στο υποχρεωτικό απόρτ. Δεν το επιτρέπει ο χαρακτήρας τους…»

_ Να λοιπόν μια καλή απάντηση για την επιλογή των περισσότερων να καταψηφίσουν το υποχρεωτικό απόρτ στους αγώνες Πρακτικού Κυνηγίου…

Και μη νομίζετε ότι καταψήφισαν την πρόταση μόνο επαγγελματίες. Την καταψήφισαν και πολλοί ερασιτέχνες κυνηγοί! Βέβαια ήταν και αρκετοί οι επαγγελματίες που ήθελαν την καθιέρωση της εξέτασης στο απόρτ, αλλά ήταν οι λιγότεροι…

Τα Ντράτχααρ είναι… Ντράτχααρ μόνο όταν απορτάρουν. Φυσικά πρέπει ακόμα να φερμάρουν, να ιχνηλατούν και να ακολουθούν ένα τραυματισμένο τριχωτό θήραμα που αιμορραγεί ακόμα και 24 ώρες μετά τον τραυματισμό του.

Το κυνηγετικό πάθος

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν τα σκυλιά που απορτάρουν καλύτερα και αποδοτικότερα κυνηγόσκυλα, επειδή ακριβώς έχουν πάθος με το απόρτ. Και έχουν δίκιο. Ο σκύλος που θέλει να πιάσει στο στόμα του το θήραμα είναι κατά κανόνα ένα παθιασμένο κυνηγόσκυλο και όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει κυνηγετικό πάθος για ένα σκύλο.

Ο σκύλος που από κουτάβι θέλει να παίξει με το μπαλάκι, να το πιάσει, να το δαγκώσει και να το φέρει στο αφεντικό του, είναι ο αυριανός ενήλικος σκύλος που θα κατέβει στα γκρέμια να φέρει τη χτυπημένη πέρδικα. Και δεν θα κατέβει μόνο στα γκρέμια. Θα πέσει στη λίμνη για να φέρει το πρασινοκέφαλο, ενώ δεν θα διστάσει να χωθεί βαθιά κάτω από τα βάτα για να φέρει τη χτυπημένη μπεκάτσα.

Το επιχείρημα κάποιων ότι η τάση του σκύλου να πιάσει το θήραμα είναι αντίθετη με τη λειτουργία της φέρμας, μάλλον δεν είναι καθόλου πειστικό. Όλες οι ηπειρωτικές φυλές αιώνες τώρα φερμάρουν και απορτάρουν χωρίς η μία ενέργεια να επηρεάζει την άλλη.

Διαφορετικές σχολές

Η βρετανική και η γερμανική κυνοφιλική κουλτούρα διαφέρουν ριζικά. Οι Βρετανοί είναι οπαδοί της απόλυτης εξειδίκευσης και έχουν αναπτύξει διαφορετικές φυλές για τη φέρμα και το απόρτ, ενώ οι Γερμανοί θέλουν έναν σκύλο που να κάνει όλες τις δουλειές. Και οι δύο όμως θεωρούν ότι είναι κυνηγετικά ανήθικο να εγκαταλείπεται το τραυματισμένο ή σκοτωμένο θήραμα στον κυνηγότοπο.

Γι’ αυτό και θεωρούν το απόρτ μια από τις βασικότερες δουλειές που πρέπει να κάνει ο κυνηγετικός τους σκύλος…