Από όχθη ή από βάρκα!

Κείμενο: Zαφείρης Κινάλης

Πίνακες: Αndrea Mazzoli

Το «περπατητό» κυνήγι στα παπιά είναι εντυπωσιακό, πολύ αθλητικό, και όταν γίνεται κάτω από κατάλληλες συνθήκες, είναι και αποδοτικό. Τα κανάλια και οι όχθες προσελκύουν παπιά, όταν ο τόπος είναι απείραχτος από κυνηγετική πίεση ή όταν η παγωνιά στα ανοικτά νερά έχει σπρώξει τα πουλιά σε μέρη πιο απάνεμα, ή που «ρεματίζουν» και δεν παγώνουν. Τα πουλιά τότε μπορεί να σηκώνονται ένα-ένα, ή σε ζευγάρια ή σε μικρά κοπαδάκια.

Η προσέγγιση και το περπάτημα πρέπει να γίνονται πολύ προσεκτικά, εκτός αν φυσάει δυνατός αέρας και καλύπτει τον θόρυβο που κάνουμε. Προσέχουμε πάντα τις νεροφαγιές, τα σαθρά σημεία ή αυτά που βουλιάζουν και κινούμαστε αργά και προσεκτικά.

Αν κάποιο σημείο είναι απροσπέλαστο δεν επιχειρούμε ακροβασίες, αλλά το παρακάμπτουμε, προτιμώντας έναν μεγαλύτερο κύκλο από μία απρόβλεπτη ταλαιπωρία…

Στα πρώτα μέτρα τα πουλιά που σηκώνονται προσπαθούν να ανακτήσουν ύψος και ταχύτητα και μας δίνουν ευκαιρίες για πιο σίγουρες τουφεκιές, απ΄ ό,τι λίγα δευτερόλεπτα αργότερα που θα γίνουν ταχύτατα. Αν το κανάλι ή το ποτάμι έχουν μεγάλο πλάτος, η βοήθεια ενός συγκυνηγού που περπατά παράλληλα με μας είναι η καλύτερη λύση για να μη μας φεύγουν τα απέναντι πουλιά εκτός βολής. Πρόβλημα παραμένει το μάζεμα των πουλιών από το νερό όταν αυτό είναι βαθύ, ή μπατακώνει, ή οι όχθες είναι ψηλές και απότομες, ή ντυμένες με θάμνους ή καλάμια. Το ιδανικό εδώ είναι ένα σκυλί που απορτάρει στο νερό. Αν δεν υπάρχει όμως, χρήσιμο είναι ένα μακρύ καλάμι, ή μια πετονιά με σαλαγκιά.

Πολλοί χρησιμοποιούν μια φουσκωμένη σαμπρέλα αυτοκινήτου που τους βοηθά να μη βουλιάζουν όταν μπαίνουν οι ίδιοι μέσα στο νερό, για να πιάσουν το χτυπημένο θήραμα. Πρέπει όμως να είμαστε πολύ προσεκτικοί, ιδίως αν κυνηγάμε μόνοι μας. Πολλές φορές, σε μεγάλη κακοκαιρία που τα πουλιά γενικά ανακατεύονται, το ίδιο κανάλι πάνω – κάτω μπορεί να μας δίνει συνέχεια πουλιά.

Οι τουφεκιές μας στο πεταχτό πρέπει να είναι γρήγορες, αλλά και ψύχραιμες. Δεν αποκλείεται κάποιο πονηρό πουλί να πεταχτεί από πίσω μας, αφού το προσπεράσουμε.

Αν γνωρίζουμε το μέρος και έχουμε ξανασηκώσει κάπου πουλιά, τότε στα ίδια σημεία θα τα ξαναβρούμε.

Με βάρκα

Η χρήση βάρκας που κινείται με τη βοήθεια μηχανής (εξωλέμβιας) απαγορεύεται για το κυνήγι των υδροβίων, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία.

Το ιδανικότερο είναι, εκμεταλλευόμενοι το ρέμα του ποταμού ή του μεγάλου καναλιού να πλέουμε με τη βάρκα αθόρυβα και να πλησιάζουμε τα πουλιά με τη βοήθεια μπουίνας (μακρύ κοντάρι 3 περίπου μέτρων για να σπρώχνουμε τη βάρκα) ή κουπιών.

Ο έμπειρος βαρκάρης είναι το μυστικό για να «πάρουμε» παπιά σ’ αυτήν την περίπτωση. Στη βάρκα τουφεκάει μόνο ένας (αυτός που κάθεται κοντά στην πλώρη), και κανείς άλλος για να αποφύγουμε ατυχήματα. Οι κινήσεις επάνω στη βάρκα είναι ήρεμες και προσεκτικές, τόσο για να μη βρεθούμε στο νερό, όσο και να μην κάνουμε θόρυβο και ξεσηκώνουμε τα πουλιά.

Δεν αποκλείονται και οι περιπτώσεις που τα πονηρά πρασινοκέφαλα ξεπετάγονται αφού τα προσπεράσει η βάρκα. Σε αυτές τις περιπτώσεις αποφεύγουμε τις τουφεκιές προς τα πίσω, γιατί είναι επικίνδυνο για τον βαρκάρη.

Μέσα στη βάρκα δεν φοράμε γιλέκο με φυσίγγια, για να μπορούμε να στρέφουμε το σώμα μας δεξιά – αριστερά και βέβαια δεν τουφεκάμε όρθιοι, για να μην πέσουμε μέσα στην βάρκα – ή ακόμη χειρότερα – έξω από αυτήν, στο νερό!

Αν τα πουλιά πετάγονται μέσα από πυκνά καλάμια και η πιθανότητα να τα χάσουμε είναι μεγάλη, ή αν το ρεύμα είναι ισχυρό, αποφεύγουμε να τουφεκάμε για να μη σπαταλάμε το θήραμα που δεν μπορούμε να περισυλλέξουμε.

Το πρώτο φυσίγγι μπορεί να είναι διασποράς, ενώ τα υπόλοιπα κανονικά και με πιο χοντρά σκάγια.