Published on 18 Σεπτεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

Η εντολή της επιστροφής!

Κείμενο-φωτο: Ν.Φωτακόπουλος

Οι περισσότεροι κυνηγοί -μαζί και ο γράφων- βγάζουν τα σκυλιά τους στο κυνήγι ανεκπαίδευτα και κυρίως ανυπάκουα. Το πολύ-πολύ να έχουν κάνει μερικά εκπαιδευτικά με ήμερα ή άγρια ορτύκια και κάποια μαθήματα σταθεροποίησης της φέρμας. Για εκπαίδευση στην υπακοή, ούτε λόγος να γίνεται. Το «έλα», το «κάτσε» και το «κάτω» για τους περισσότερους αποτελεί πολυτέλεια, ενώ ενίοτε αντιμετωπίζεται σαν περιττή σπατάλη χρόνου και κόπου και χρήματος. Όμως η εκμάθηση αυτών των εντολών είναι το «κλειδί» για οποιαδήποτε άλλη εκπαίδευση, αλλά και το κομβικό σημείο της μεταμόρφωσης ενός άχρηστου σκύλου σε χρήσιμο βοηθό. Ένας ανεκπαίδευτος και ανυπάκουος σκύλος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δημιουργήσει προβλήματα στον κυνηγότοπο.

Όλοι μπορούμε να θυμηθούμε παραδείγματα σκύλων που κυνήγησαν κότες και πρόβατα και δεν έδιναν δεκάρα για τα αγωνιώδη σφυρίγματα και τις κραυγές του ιδιοκτήτη τους. Όπως όλοι μπορούμε να αναφέρουμε το παράδειγμα κάποιου σκύλου που ακολούθησε έναν άγνωστο κυνηγό και τα σκυλιά του, γράφοντας στις… πατούσες του το αφεντικό του… Πώς όμως μαθαίνεται το «έλα», που είναι το κλειδί της επιτυχίας για οποιαδήποτε άλλη εκπαίδευση;

Το κάλεσμα – Ελα

Για να τραβήξουμε την προσοχή του σκύλου, χρησιμοποιούμε το όνομά του και συνήθως το συνδυάζουμε με σφύριγμα (σφυρίχτρας) που προσκαλεί.

Από το όνομα, το «έλα» και το σφύριγμα βαθμιαία όσο αυξάνεται η επικοινωνία ανάμεσα στον κυναγωγό και τον σκύλο, περνάμε σε ένα μόνο σφύριγμα (πάντα με την ίδια σφυρίχτρα). Σε κάθε περίπτωση ο τόνος της φωνής ή του σφυρίγματος πρέπει να είναι χαμηλός και πειστικός, όχι οξύς, επιθετικός ή αλαζονικός, ακόμα και αν είστε υποχρεωμένοι να επαναλάβετε την εντολή πολλές φορές.

Η αυστηρή φωνή χρειάζεται μόνο στην επίπληξη και στην τιμωρία.

Το κάλεσμα πρέπει να συνοδεύεται πάντα από χειρονομία του χεριού από ψηλά προς τα χαμηλά που σημαίνει «έλα» (εδώ).

Αυτή είναι η άσκηση που ξεκινάμε αρχικά, δηλαδή μόλις το κουτάβι είναι σε θέση να την καταλάβει. Οταν το κουτάβι τρέχει προς το μέρος μας, το ανταμείβουμε. Συνδυάστε το κάλεσμα με δέσιμο στο λουρί και αμέσως βόλτα στον δρόμο ή στην εξοχή. Ξεκινήστε το κάλεσμα σε περιορισμένο χώρο, δωμάτιο ή αυλή και δώστε στο κουτάβι να καταλάβει πως το «έλα» έχει σαν συνέχεια τη λιχουδιά, τη βόλτα και ποτέ τον περιορισμό.

Οσο προχωράει η εκπαίδευση, θα πρέπει να αραιώνει η παροχή της λιχουδιάς και να αντικαθίσταται από ένα χάδι, το οποίο πλέον θα είναι αρκετό.Πρέπει να αποφύγουμε με κάθε τρόπο να κάνουμε κατάχρηση της εντολής «έλα», να την επαναλαμβάνουμε χωρίς λόγο για «ψύλλου πήδημα».

Χρήσιμο “όπλο”…

Οταν το πάθος για καλπασμό πίσω από τα χελιδόνια ή τις πεταλούδες οδηγεί σε «αμνησία» και κουφαμάρα, θα πρέπει ο βοηθός μας να μη μας βρει στη θέση που μας άφησε. Τότε θα αναστατωθεί και η χαρά που πήρε τρέχοντας πίσω από τα χελιδόνια, θα γίνει αγωνία μέχρι να μας εντοπίσει. Περπατάμε στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που πήρε ο σκύλακας καλπάζοντας σαν τρελός πίσω από τα χελιδόνια και όταν αποφασίσει να έρθει, τον υποδεχόμαστε με λιχουδιές και χάδια και ας είναι τα νεύρα μας σμπαράλια.

Με λίγα λόγια καλλιεργούμε την αγωνία που έχει ο βοηθός μας όταν διαπιστώσει πως μας έχασε. Ετσι τον συνηθίζουμε σε μια διαρκή ανάγκη επαφής και συνεργασίας μαζί μας.

Φυσικό είναι πως όταν ο σκύλακας έχει τάσεις φυγής πίσω από πειρασμούς, η διάθεσή του για υπακοή είναι ανύπαρκτη και δεν θα πρέπει να «σπαταλάμε» τις εντολές μας στη σίγουρη άρνησή του. Ενα λεπτό πολύ μακρύ σκοινί θα εξυπηρετήσει τα μέγιστα σε παρατεταμένη άρνηση του μεθυσμένου για περιπλάνηση σκύλακα. Η περιπλάνηση με το σκοινί είναι βέβαιο πως βαθμιαία θα οδηγήσει στη καλή συνεργασία. Οταν είμαστε βέβαιοι πως ανταποκρίνεται στην εντολή «έλα» με το σκοινί, το αφήνουμε ελεύθερο. Αν μετά από λίγο διαπιστώσουμε πως κάνει πάλι τον κουφό, ξαναρχίζουμε από την αρχή με το σκοινί μέχρι την τελική επιτυχία της εκτέλεσης της εντολής.

Ενας κανόνας που δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ είναι πως δεν πρέπει να νευριάζουμε ή να γινόμαστε έξαλλοι. Όσο και να έχουμε την δύναμη να «καμουφλάρουμε» τα νεύρα μας πρέπει να το ξέρουμε πολύ καλά πως ο σκύλος έχει το χάρισμα να ανιχνεύει διά της όσφρησης την ψυχική μας διάθεση. Ο σκύλος κάνει σωστά αυτό που κάνει από ευχαρίστηση και όχι από πανικό. Αν παρακολουθήσετε αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων (έχουμε πολλούς πλέον στην Ελλάδα) θα καταλάβετε αμέσως σε ποιους σκύλους έχει εφαρμοστεί βία (ψυχολογική μέσω βούρδουλα ή ηλεκτροσόκ) για να μάθουν να ακούν και σε ποιους έχει εφαρμοστεί ήπια εκπαίδευση. Η σκληρή εκπαίδευση ίσως οδηγεί πιο γρήγορα σε αποτελέσματα από ό,τι η ήπια (και σωστή) όμως αυτό δεν πρέπει να είναι ο στόχος μας. Ο σκύλος κάνει καλύτερα αυτό που τον ευχαριστεί και όχι αυτό που του επιβάλλουμε.