Published on 29 Σεπτεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

Τα γουρουνόσκυλα του καθήκοντος!

Κείμενο: Κωνσταντίνος Τότσκας (Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «ΠΑΝ-ΘΗΡΑΣ» της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας- Θράκης)

Τα σκυλιά που είχαν μείνει μέσα στην παγάνα εντόπισαν έναν μονιά και τον κάνανε στάμπα. Ο κάπρος, μεγάλος μάστορας, κατάφερε να «κόψει» ένα σκυλί με μια μεγάλη χαραγματιά στα πλευρά.

Όλοι ξέρουν ότι οι «φερματζήδες» περηφανεύονται για τη συνεργασία και την επαφή που έχουν με τα σκυλιά τους, όπως οι λαγοκυνηγοί και οι γουρουνοκυνηγοί για τις επιδόσεις και τις καταδιωκτικές ικανότητες των δικών τους «εργαλείων».

Οι τελευταίοι γνωρίζουν ότι κάθε φορά που βγάζουν το σκύλο στο βουνό και τον λύνουν από την αλυσίδα, μπορεί αυτή να είναι και η τελευταία φορά που τον βλέπουν. Πιθανές αιτίες της απώλειας είναι αρκετές, με κυριότερες:

α) την κλοπή του σκύλου, β) τη μεγάλη απομάκρυνσή του όταν καταδιώκει ένα θήραμα, με αποτέλεσμα να μην επιστρέψει ποτέ, γ) τη θανάτωσή του από τσοπανόσκυλα, δ) το δάγκωμα από δηλητηριώδες φίδι κατά τους πρώτους μήνες του κυνηγίου ή κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης και ε) το καίριο πλήγμα από επίθεση αγριόχοιρου.

Την τελευταία περίπτωση έζησε δυστυχώς φέτος η παρέα μας που κυνηγά αγριόχοιρους στην Ημαθία.

Το φοβερό ….λαγόσκυλο

Ήταν άνοιξη του 2002 όταν ο πατέρας μας έφερε στην αυλή ένα νεογέννητο κόκκινο-κανελί κουτάβι. Ο ερχομός του έγινε δεκτός από την οικογένειά μου με ανάμεικτα συναισθήματα. Η οικογένειά μας απαρτίζεται από τους γονείς μου, την αδερφή μου, τα τέσσερα αδέρφια μου και μένα. Όλοι οι άντρες του σπιτιού κυνηγοί! Οι γυναίκες του σπιτιού το υποδέχτηκαν μάλλον αδιάφορα, ενώ ο πατέρας και εμείς τα μικρότερα αδέλφια γεμίσαμε χαρά και προσδοκίες. Από τα μεγάλα αδέλφια, οι οποίοι είναι κατεξοχήν γουρουνοκυνηγοί, το κουτάβι αυτό έτυχε μάλλον αμφισβήτησης και απόρριψης.

«Φοβερό λαγόσκυλο» ήταν το επίθετο που το κοσμούσε. Οι γονείς του ήταν από τα καλά λαγόσκυλα της περιοχής. Ομως το γεγονός ότι εμείς είχαμε στην κατοχή μας ήδη 4 αξιέπαινα γουρουνόσκυλα, έκανε τους μεγαλύτερους αδερφούς μου να είναι δύσπιστοι για την επιλογή της νεοεισερχόμενης ράτσας σε βαθμό που να μην το θέλουν στα κουμάσια με τα υπόλοιπα σκυλιά.

Το κεφάλι του κουταβιού ήταν πανέμορφο, με τέλειες γραμμές, το χρώμα όμως στο υπόλοιπο σώμα μας ξένιζε λίγο. Καφεκόκκινο με ελάχιστες αποχρώσεις του γκρι και αρκετό άσπρο στο στήθος. Ο πατέρας μου πίστευε από την αρχή στις δυνατότητες του σκύλου και τον κράτησε για έναν περίπου μήνα μόνο του στην αυλή, προτού τελικά συμφωνήσουν όλοι να το ενσωματώσουν με την υπόλοιπη αγέλη.

«Αυτό το σκυλί θα αφήσει εποχή» έλεγε ο πατέρας, «να μου το θυμηθείς!». Τα πρώτα σημάδια του κουταβιού στην εκπαίδευση και στο κουνέλι ήταν άκρως θετικά. Από την έναρξη όμως του κυνηγίου έδειξε ότι δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά στο λαγοκυνήγι. Φάνηκε ότι το μεράκι του δεν ήταν ο λαγός και έτσι σιγά-σιγά συμπεριλήφθηκε στην ομάδα των γουρουνόσκυλων. Το κουτάβι μεγάλωσε, γυάλισε, έγινε ένας πανέμορφος σκύλος. Το τρίχωμά του πήρε μια φανταχτερή, ανοιχτόχρωμη, κόκκινη απόχρωση και έτσι αποφασίσαμε να τον ονομάσουμε «Κόκκινο».

Το σώμα του ήταν γυμνασμένο, μυώδες, με άριστη φυσική κατάσταση. Ενας κτηνίατρος που έτυχε να τον εξετάσει κάποτε, εντυπωσιάστηκε τόσο που μας ρώτησε αν ο σκύλος είναι πρωταθλητής σε κάποια κατηγορία του κυνηγίου!

Με τον καιρό άρχισε σιγά-σιγά να ξεδιπλώνει τις ικανότητες και τις αρετές που είχε μέσα του. Ηταν σκύλος που το ‘λεγε η καρδιά του, παλικάρι. Διακρινόταν για το τσαγανό, την τόλμη και τη ζωηράδα του. Ενα ζώο περήφανο, ρωμαλέο, δυνατό. Δεν έκανε πίσω ποτέ και σύντομα έδειξε ότι η ειδικότητά του ήταν ο αγριόχοιρος. Σε όλα αυτά πιστεύω συνέβαλε και η άριστη και συνεχής εκπαίδευση από όλους εμάς και περισσότερο των μεγαλύτερων. Εξελίχθηκε σε ένα πολύ καλό γουρουνόσκυλο και αναμενόταν να γίνει ο ηγέτης των σκύλων της παρέας. Ακούραστος στο κυνήγι, με μεγάλη επιτάχυνση, επιμονή και χαρακτηριστική φωνή στη «στάμπα». Στον μόνο τομέα που λίγο υστερούσε ήταν ο μακρινός και κρύος ντορός, όπου δυσκολευόταν αρκετά. Και εδώ όμως τελευταία είχε μια αισθητή βελτίωση. Βιώσαμε μαζί του ανεπανάληπτα και αξέχαστα κυνήγια… Άφηνε πάντα το στίγμα του σε κάθε έξοδο. Κέρδισε με την αξία του την εκτίμηση, τον σεβασμό και την αγάπη όλης της παρέας.

Στους ντορούς…

Ενα παγωμένο Σάββατο του Νοεμβρίου του 2006 θα μείνει για πάντα χαραγμένο ανεξίτηλα στη μνήμη. Μετά το καθιερωμένο πρωινό «κόψιμο» αποφασίσθηκε να βάλει η παρέα παγάνα σε ένα μέρος όπου υπολόγιζαν ότι βρίσκεται ένα μικρό κοπάδι γουρούνια.

Λύσαμε τα σκυλιά, 6 τον αριθμό, στους ντορούς και ξεκίνησε η παγάνα. Οπως αποδείχτηκε όμως, τα γουρούνια είχαν σηκωθεί λίγο πιο πριν από έναν γνωστό μπεκατσά και είχαν φύγει από την παγάνα. Τρία από τα σκυλιά, ανάμεσα τους και ο «Κόκκινος», βγήκαν στα χνάρια εκείνα και πιάστηκαν από το άτομο που ήταν καρτέρι εκεί. Τα υπόλοιπα τρία ακουγόταν να ψάχνουν ακόμα μέσα στην παγάνα.

Εγώ λόγω γρίπης δεν είχα πάει από το πρωί και ανέβηκα αργότερα με το αυτοκίνητο σε ένα υλοτομημένο μέρος, απέναντι από την παγάνα, απλά για να ακούσω τα σκυλιά να κυνηγάνε. Εκείνη τη στιγμή τα σκυλιά που είχαν μείνει μέσα στην παγάνα εντόπισαν έναν μονιά και τον κάνανε στάμπα. Ο κάπρος, μεγάλος μάστορας, κατάφερε να «κόψει» ένα σκυλί το οποίο βγήκε σε 5 λεπτά στα καρτέρια με μια μεγάλη χαραγματιά στα πλευρά. Το θήραμα, έμπειρο και δυνατό, έκανε γύρες μέσα στην παγάνα χωρίς να επηρεάζεται από τα τουφέκια και τις φωνές των παγανιέρηδων.

Μετά από ώρες και αρκετές μάχες με τα σκυλιά, που το κάναν συνεχώς στάμπα, το καπρί πήρε κατεύθυνση προς το καρτέρι που ήταν πιασμένα τα υπόλοιπα 3 σκυλιά. Εκείνα κάναν χαλασμό και έτσι ο άνθρωπος που τα κρατούσε δεμένα έκρινε πως ήταν καλύτερα να τα λύσει με αποτέλεσμα να βρεθούν σε ελάχιστο χρόνο αντιμέτωπα με το γουρούνι το οποίο ένιωθε τον κλοιό να σφίγγει.

Ο μονιάς περικυκλωμένος από τα σκυλιά, με την παγάνα από πίσω να μαίνεται σαν σε πόλεμο και έχοντας πιθανά αντιληφθεί τα καρτέρια μπροστά του, έψαχνε να βρει διέξοδο. Τελικά ξεκίνησε με προορισμό το μέρος που ήμουν εγώ!

Παρέα με έναν ξάδερφο και έναν ακόμη φίλο, αρχίσαμε να κάνουμε παγάνα και για μια στιγμή τον είδαμε να βγαίνει στο καθαρό και να ξαναγυρίζει στο δασωμένο. Οι φωνές μας έπιασαν τόπο. Το γουρούνι έκατσε πάλι και μαχόταν με τα σκυλιά, τα οποία κάναν πάλι στάμπα και προσπαθούσαν να το πιάσουν μέσα σε γενικευμένα φασαρία από ουρλιαχτά και γαβγίσματα που υποδήλωναν ότι παρά την αριθμητική τους υπεροχή η μάχη έκλινε υπέρ του μεγάλου θηράματος. Παρά τη δυνατή παγάνα, ο κάπρος εξακολουθούσε να μην κουνιέται και να υπερασπίζεται τον εαυτό του εμπιστευόμενος τις δυνάμεις του. Ο αδερφός μου ο Στέφος αποφάσισε να πάει να το χτυπήσει εκεί. Σε 15′ ακούστηκε ένα τουφέκι και σε λίγο ακόμη ένα.

«Εντάξει τέλος», ακούστηκε μια φωνή από εκεί και ξεκινήσαμε για να τραβήξουμε το γουρούνι και να πιάσουμε τα σκυλιά. «Ελάτε γρήγορα, τα πετσόκοψε», ακούστηκε να λέει.

Η απώλεια…

Φτάσαμε γρήγορα και τον βρήκαμε με ένα 50άρι «γκατζόγρουνο» και 4 σκυλιά σε άσχημη κατάσταση, κομμένα σε αρκετά σημεία του σώματός τους. Έλειπαν ο «Κόκκινος» και το κουτάβι, το οποίο όμως σε λίγο ήρθε, ευτυχώς αρτιμελές. «Μέχρι πού τον άκουσες;», με ρώτησαν. Με τον χαμό που γινόταν εκεί, αν και ο «Κόκκινος» είχε χαρακτηριστική φωνή, δεν μπόρεσα να τον διακρίνω.

Τραβήξαμε το γουρούνι και αρχίσαμε να ψάχνουμε το σκυλί με πεσμένη την ψυχολογία και άσχημα συναισθήματα. «Τουλάχιστον μήπως προλάβουμε και το περιθάλψουμε», ήταν η σκέψη όλων. Δυστυχώς άρχισε γρήγορα να σουρουπώνει, δυσκολεύοντας έτσι ακόμη περισσότερο τις προσπάθειές μας. Αν και βρήκαμε μια μεγάλη κηλίδα αίματος κοντά στον τόπο που έπεσε το γουρούνι, σφυρίξαμε, ψάξαμε αλλά τίποτα.

Η νύχτα έβαλε τέλος στις αναζητήσεις στο πυκνό και περιοριστήκαμε σε βόλτες με το αμάξι μήπως και βγει σε κάποιο δρόμο αλλά μάταια… Το επόμενο πρωί, Κυριακή, το κλίμα ήταν βαρύ στην παρέα. Ολοι ήξεραν τι είχε συμβεί. Οι τρεις μικρότεροι της οικογένειας όμως αρνούμασταν να το πιστέψουμε. «Θα πάμε να τον ψάξουμε», είπαμε. Να μας φύγουν και οι όποιες άλλες υποψίες για την εξαφάνισή του. Ο Σάκης είχε υποψίες ότι άκουσε την τελευταία του κραυγή κάπου εκεί κοντά χωρίς όμως να είναι απόλυτα σίγουρος. Οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες αν και ακολουθούσαμε σωστά τη διαδρομή που είχε διανύσει χτες το θήραμα. Φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής και εκεί κάτι άρχισε να φοβίζει την «Ελλη». Σήκωσε το τρίχωμά της και ήταν καχύποπτη, μυρίζοντας τον αέρα. Εγώ έψαξα για τα σημάδια που είχαμε βρει την προηγούμενη μέρα και αν και είδα περισσότερες κηλίδες αίματος, δεν έβλεπα πουθενά το σκυλί.

Σε λίγο όμως, αισθάνθηκα τα γόνατά μου να λυγίζουν στο θέαμα του νεκρού σκυλιού όταν τελικά τον βρήκα. Οι αλεπούδες είχαν αφαιρέσει τα ζωτικά του όργανα και μόνο η καρδιά του είχε απομείνει μέσα του. Αυτό ήταν σκέφτηκαν απογοητευμένος!

Αν και είχε πληγωθεί αρκετές φορές από τους χαυλιόδοντες των γουρουνιών, ο «Κόκκινος» ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Ποτέ δεν φοβήθηκε. Αυτή η αναμέτρηση όμως έμελλε να είναι μοιραία. Γυρίσαμε σπίτι μας και μας ειδοποίησαν ότι η παρέα είχε εντοπίσει πάλι κάτι γουρούνια. Κανείς δεν είχε όρεξη να πάει και εμφανώς στεναχωρημένοι αναλογιζόμασταν το περιστατικό το οποίο παραμένει μέχρι και σήμερα θλιβερή ανάμνηση.

Ξέρετε ότι:

Η ανατροφή και η εκπαίδευση κυνηγόσκυλων αποτελεί επίπονη, χρονοβόρα και δαπανηρή διαδικασία, για την οποία όμως συνήθως ανταμειβόμαστε από τις επιτυχίες που οφείλονται κυρίως σε αυτά. Το κυνήγι προσφέρει εκτός από συγκινήσεις και πολλά διδάγματα που έχουν εφαρμογή στην καθημερινότητα, πόσο μάλλον στην περίπτωση της απώλειας ενός κυνηγόσκυλου το οποίο ανατρέφουμε σαν μικρό παιδί και δενόμαστε εκ των πραγμάτων μαζί του όπως με κάποιο φίλο!