νησιωτικη περδικα

Published on 30 Σεπτεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

0

Οι περίφημες πέρδικες της Χίου…

Μαρτυρίες ξένων περιηγητών στην Ελλάδα του 16ου και 17ου αιώνα που αναφέρονται στην περδικοτροφία στη Χίο.

To 1546 ο Γάλλος περιηγητής Jean Chesneau ευρισκόμενος στη Χίο σημειώνει για τις ήμερες πέρδικες ότι αποτελούν μαζί με τα μαστιχόδεντρα τα αξιοπερίεργα του νησιού και προκαλούν εντύπωση σ’ όλους τους ξένους: «Στην Ελλάδα οι πέρδικες είναι εξημερωμένες όπως σε μας οι όρνιθες. Υπάρχουν δύο είδη: με κατακόκκινο ράμφος και με μαύρο. Υπάρχουν και μπεκάτσες που οι Χιώτες αποκαλούν ορνιθοσκαλίδες (οι Κρητικοί τις λένε σκαλόρνιθες).»

Τις πέρδικες τις πιάνουν μικρές και τις τρέφουν όλο το χειμώνα. Όταν μεγαλώσουν τις αφήνουν ελεύθερες στα βουνά να βοσκήσουν συντροφιά με τις άγριες. Το βράδυ έχουν σμίξει άγριες και ήμερες. Οι δούλοι τις βλέπουν από μακριά και κράζουν τις ήμερες «έλα δω, έλα δω, καρδούλα μου». Και τότε κάθε μια τρέχει στο σπίτι του αφεντικού της, ενώ οι άγριες πετούν στα βουνά τους».

Και λίγα χρόνια αργότερα το 1551 ο επίσης Γάλλος Nikolas Nikolay περνώντας από τη Χίο επανέρχεται στο ίδιο θέμα γράφοντας στο βιβλίο που θα εκδοθεί το 1557. «Το πιο αξιοπερίεργο του νησιού είναι οι εξημερωμένες πέρδικες. Αναρίθμητες μεγάλες κόκκινες πέρδικες που περιφέρονται σε μερικά χωριά του νησιού ήμερες όπως οι δικές μας οι όρνιθες. Οι χωρικοί τις στέλνουν την ημέρα να βοσκήσουν στα βουνά και το βράδυ, τα παιδιά που τις φυλάνε, τις ξαναφέρνουν στα σπίτια τους με σφυρίγματα και τραγούδια. Κι επειδή αυτές οι πέρδικες συνήθισαν (κάθε κοπάδι αποτελείται από 300 πάνω κάτω) ακολουθούν τον οδηγό τους κι εκείνος τις ξαναφέρνει στο χωριό. Αν όμως τις μεταφέρεις έξω από το νησί αγριεύουν».

perdika

Αλλά στις περίφημες πέρδικες της Χίου θα αναφερθεί το έτος 1555 και ο βαρώνος du Busbec στις επιστολές του. Δεν ταξίδεψε ποτέ στο νησί αλλά, όπως βεβαιώνει, φρόντισε να διασταυρώσει τις πληροφορίες του:
«Κάθε αυγή ο δημόσιος βοσκός τις κράζει με σφύριγμα. Τρέχουν τότε όλες κοπάδια-κοπάδια, μαζεύονται στο δρόμο και τον ακολουθούν, όπως στον τόπο μας τα πρόβατα, στα χωράφια όπου όλη την ημέρα λιάζονται και βόσκουν. Και το βράδυ, πάλι μ’ ένα σφύριγμα ξαναγυρίζουν στο χωριό και κάθε μια βρίσκει την κούρνια της.»

Και να πώς αποκτούν αυτή τη συνήθεια: μόλις βγουν από τ’ αυγό, οι χωρικοί βάζουν τα πουλάκια στον κόρφο τους, τα ζεσταίνουν επί δυο μέρες και τα τρέφουν με σίελο πλησιάζοντας το στόμα τους στο ράμφος. Έτσι ημερώνουν, εξοικειώνονται και δαμάζονται, όπως και τα άλλα ζώα που εκδηλώνουν περισσότερο από τον άνθρωπο την ευγνωμοσύνη τους και δεν λησμονούν εκείνους που τα έθρεψαν».

Πηγη: ΕΥΠΛΟΙΑ  e-περιοδικό του Δικτύου Αιγαίου


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας