κυνολογικα

Published on 30 Σεπτεμβρίου, 2014 | by Kynoclub

0

Οι φυλές των σκύλων και τα καθήκοντά τους…

Κείμενο – Φώτo: Ν.  Φωτακόπουλος

-«Είναι λάθος να αποκαλείτε πουλόσκυλα τους σκύλους φέρμας», μας γράφει σε μήνυμά του κάποιος αναγνώστης και συμπληρώνει: «Εγώ κυνηγάω με Πόιντερ και χτυπάω με αυτό αρκετούς λαγούς». Η αλήθεια είναι ότι ο αναγνώστης που μας θέτει αυτόν τον προβληματισμό έχει… μισό δίκιο. Το άλλο μισό δίκιο το έχουμε όλοι εμείς που αποκαλούμε τους σκύλους φέρμας πουλόσκυλα.

Η επίσημη κυνολογία, που εκφράζεται από τη Διεθνή Κυνολογική Ομοσπονδία (FCI), έχει χωρίσει τις 400 και πλέον αναγνωρισμένες φυλές σε δέκα διαφορετικές ομάδες ανάλογα με τη χρησιμότητά τους, αλλά και τα μορφολογικά τους χαρακτηριστικά. Ας

δούμε λοιπόν ποιες είναι αυτές οι ομάδες:

  • Ομάδα 1: Ποιμενικοί και Βοοφύλακες
  • Ομάδα 2: Πίντσερ Σνάουτσερ και Βοοφύλακες
  • Ομάδα 3: Γαιο/φωλεοδύτες (Τεριέ)
  • Ομάδα 4: Ντάξκουντ (Τέκελ)
  • Ομάδα 5: Βόρειοι Αρκτικοί και Πρωτόγονοι Σκύλοι
  • Ομάδα 6: Σκύλοι δίωξης με την όσφρηση (Ιχνηλάτες)
  • Ομάδα 7: Σκύλοι υπόδειξης θηράματος (φέρμας)
  • Ομάδα 8: Σκύλοι επαναφοράς και ξεπετάγματος
  • Ομάδα 9: Σκύλοι συντροφιάς και συνοδείας
  • Ομάδα 10: Σκύλοι δίωξης με την όραση (Λαγωνικοί)

ellinikosixnilates

Αυτές οι δέκα ομάδες -εκτός από την πρώτη και τη δεύτερη- όσο και αν φαίνεται περίεργο, περιλαμβάνουν όλες κυνηγετικές φυλές. Ακόμα και οι σκύλοι του Βορρά και της Αρκτικής (Λάικα, Ελκχάουντ κ.λπ.) συγκαταλέγονται στις κυνηγετικές φυλές, έστω και αν τα χαρακτηριστικά τους δεν πείθουν εμάς τους νότιους. Και δεν είναι μόνο αυτοί οι σκύλοι κυνηγετικοί. Είναι ακόμα και το… παιχνιδιάρικο Κανίς, που σήμερα θεωρείται σκύλος συντροφιάς. Κάποτε, το κανίς ήταν ένας πολύ χρήσιμος σκύλος στο κυνήγι των υδροβίων. Από εκεί κληρονόμησε και το εξεζητημένο κούρεμα, που κάποτε το βοηθούσε να κολυμπά καλύτερα για να απορτάρει τις αγριόπαπιες. Κυνηγετικά είναι και τα κάθε είδους Τεριέ (Γιορκσάιρ, Φοξ, κ.λπ.), που το βασικό τους καθήκον ήταν να κυνηγούν… αρουραίους!

Ολα αυτά τα κυνηγόσκυλα που έχουν χωριστεί σε κατηγορίες ανάλογα με τη χρησιμότητά τους έχουν αποκτήσει με την πάροδο των χρόνων και των αιώνων ειδικότητες και εξειδικεύσεις. Κάποια σκυλιά είναι καλύτερα στο κυνήγι των υδροβίων, κάποια άλλα στο κυνήγι της μπεκάτσας και κάποια άλλα στο κυνήγι του λαγού και του αγριόχοιρου. Ενα Αγγλικό Σέττερ, για παράδειγμα, θα αποδώσει καλύτερα στην μπεκάτσα από ένα Ντάκσχουντ ή έναν Ιχνηλάτη, ενώ ένα Σπάνιελ θα απορτάρει καλύτερα ένα παπί από ένα Μπορζόι (που όμως θα κυνηγήσει καλύτερα τους… λύκους). Γι’ αυτό λοιπόν σήμερα μιλάμε για πουλόσκυλα, λαγόσκυλα, επαναφοράς ή δίωξης.

Το Πόιντερ λοιπόν θεωρείται πουλόσκυλο, μια και η κατηγορία σκύλων φέρμας, στην οποία ανήκει, χρησιμοποιούνται ως πουλόσκυλα. Βέβαια, μια φέρμα στον λαγό είναι πάντοτε επιθυμητή, αλλά ως εκεί. Αντίθετα, είναι καταδικαστέα η δίωξη και το… κλαφούνισμα του λαγού από ένα Πόιντερ! Ενδεικτικό είναι ότι τα Πόιντερ που κλαφουνίζουν (κληρονομιά από τα Φοξχάουντ) αποκλείονται όχι μόνο από τους αγώνες εργασίας, αλλά και από την αναπαραγωγή. Αντίθετα, ένα Κούρτσχααρ ή Ντράτχααρ οφείλουν να ιχνηλατήσουν και να καταδιώξουν, αν χρειαστεί, έναν ζωντανό ή τραυματισμένο λαγό, αγριόχοιρο ή ζαρκάδι. Και όμως είναι σκύλοι φέρμας… Παρ’ όλα αυτά, στην πατρίδα τους (κυρίως), αλλά και σε πολλές άλλες χώρες χρησιμοποιούνται και ως σκύλοι γενικών καθηκόντων που πρέπει να τα κάνουν όλα: και τη δουλειά του δείκτη και του ιχνηλάτη και του επαναφορέα, ενώ το κλαφούνισμα (ουρλιαχτό) θεωρείται όχι απλά προσόν, αλλά βασικό καθήκον.

vouvalia

Ολα αυτά όμως είναι σχετικά και, πολλές φορές, το «κυνολογικά ορθόν» βρίσκεται μακριά από τις πραγματικές κυνηγετικές ανάγκες. Χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι οι κυνηγοί θέλουν τα σκυλιά τους να απορτάρουν, ενώ αντίθετα ο Ομιλος Πόιντερ-Σέττερ κατάργησε (!), και μάλιστα με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης, την εξέταση στο απόρτ. Έχουμε μάλιστα δει σε αγώνες Πρακτικού Κυνηγίου που διοργανώνει ο ΚΟΕ να απορρίπτονται και οι τρεις σκύλοι που είχαν καταφέρει να πάρουν πόντο, μια και δεν είχαν… ιδέα από απόρτ. Άλλο παράδειγμα διαφοροποίησης από το κυνολογικά ορθόν και από όσα επιβάλλουν οι επίσημοι κυνολογικοί κανόνες, είναι η… μεσογειοποίηση των Κούρτσχααρ και των Ντράτχααρ, που σιγά σιγά μεταλλάσσονται, με μπροστάρηδες τους Ιταλούς! Οι Μεσόγειοι κυνηγοί, λοιπόν, θέλουν και χρησιμοποιούν αυτούς τους σκύλους αποκλειστικά ως σκύλους φέρμας, αδιαφορώντας πλήρως για τον αν ένα Ντράτχααρ μπορεί να πνίξει μια αλεπού ή να ακολουθήσει για ώρες τα ίχνη ενός τραυματισμένου αγριόχοιρου. Κάποιοι μάλιστα Ντρατχααράδες βγάζουν… σπυριά με τα δείγματα που προέρχονται από τη Γερμανία, μια και τα θεωρούν ιδιαίτερα σκληρά σκυλιά, που όχι μόνο έχουν σκληρό δόντι, αλλά κάποια από αυτά έχουν και το χούι να επιτίθενται σε… γιδοπρόβατα.

Δεν έχει λοιπόν πολλές φορές και τόση σημασία η ορολογία που χρησιμοποιούμε -επίσημη ή μη- για να χαρακτηρίσουμε τους σκύλους μας, όση σημασία έχει η ευχαρίστηση που μας δίνουν στο κυνήγι. Κάποιο κυνηγόσκυλο μπορεί να αναπτύξει κάποιο ταλέντο που άλλοι να το θεωρούν ελάττωμα. Για αυτό, λοιπόν, ας αφήσουμε στο κυνοστάσιο (και όχι κουμάσι) το «κυνολογικά ορθόν», και στον κυνηγότοπο ας απολαύσουμε το «κυνηγετικά ορθόν». Και κυνηγετικά ορθόν είναι οποιαδήποτε ενέργεια του σκύλου ωφελεί το τουφέκι και την τσάντα.

labrador1

Όλοι οι σκύλοι είναι κυνηγόσκυλα…

Οι ίδιοι οι σκύλοι δεν… ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες «κατηγοριοποιήσεις» και αντιλαμβάνονται όλα τα ζώα ως θήραμα. Ακόμα και τις κότες, τα πρόβατα ή τον γάιδαρο του γείτονα θα τα αντιμετωπίσουν ως θηράματα αν δεν έχουν κατανοήσει πλήρως, μέσω της εκπαίδευσης, ποια είναι τα καθήκοντά τους απέναντι στα οικόσιτα ζώα. Όμως, κανένας κυνηγός δεν θα έλεγε όχι σε έναν λαγό που φερμάρισε ο σκύλος του, επειδή αυτός γεννήθηκε Πόιντερ! Άλλο λοιπόν το κυνολογικά ορθόν (το τι λένε οι ειδήμονες και τα εγχειρίδια) και άλλο η κυνηγετική πραγματικότητα…

 

 


About the Author



Back to Top ↑
  • Video της εβδομάδας