Λαγοκυνήγι με αγέλη ιχνηλατών!

Κείμενο φωτο: Ν. Φωτακόπουλος

Αν δεν έχετε κυνηγήσει ποτέ λαγό με αγέλη ιχνηλατών δεν ξέρετε τι χάνετε! Αν μάλιστα αυτοί οι ιχνηλάτες είναι αποτελεσματικοί και… φωνακλάδες τότε μπορούμε να μιλήσουμε για την απόλυτη απόλαυση του λαγοκυνηγιού. Και αυτή την απόλαυση τη βιώσαμε μια μέρα του Οκτώβρη του 2011 στα «ορεινά» του Λαγκαδά.

Ήταν η παραμονή του πρώτου αγώνα για ιχνηλάτες, που διοργάνωσε ο τοπικος Κυνηγετικός Σύλλογος, και ήταν μια καλή ευκαιρία να δουν οι Ιταλοί κριτές ένα ελληνικό λαγοκυνήγι. Η παρέα αποτελείτο από 6-7 νοματαίους, τους γεμάτους περιέργεια κριτές και τον… καχύποπτο γράφοντα με την κάμερά του.

Η μπαγκαζιέρα άνοιξε και από μέσα ξεχύθηκαν κάμποσοι σκύλοι. Μερικά λευκά Πορσελέν, 2-3 κεραμιδόχρωμοι μιγάδες και από κοντά ο απαραίτητος μαυροκόκκινος γκέκας.

«Μπάχαλο», σκέφτηκα από μέσα μου, και ακολούθησα το λεφούσι με βαριά καρδιά. Μπροστά ο Τάσος και ο Κώστας Μουρατίδης (πατέρας και γιος) που ήταν οι οδηγοί των σκύλων. Οι υπόλοιποι πιάσαν τα καρτέρια στα υψώματα ακολουθώντας παράλληλη πορεία με αυτήν των σκύλων. Κάποια μικρά… επιφωνήματα, από κάποια ανεπαίσθητα ίχνη, ακούστηκαν από την πλευρά των σκύλων χωρίς όμως την επιθυμητή συνέχεια. Όμως ο καλός ο σκύλος φαίνεται από το πρωί. Ο αρχηγός της αγέλης, ο «Κρόιφ», δεν άργησε να βρει την άκρη του νήματος των φρέσκων ιχνών.

Ποταμός ουρλιαχτών

Μια-δυο θριαμβευτικές φωνές ήταν αρκετές για να μαζευτεί γύρω του η αγέλη που, αν δεν κάνω λάθος, αποτελείτο από οκτώ σκύλους. Πέρασε κανένα δεκάλεπτο, με την αγέλη να πηγαίνει πέρα-δώθε, μέχρι που λαγός ξεπετάχτηκε και έγινε… λαγός. Η… φωνακλάδικη αγέλη ξερνώντας έναν ποταμό ουρλιαχτών, χάθηκε πίσω του πέρα από τους λόφους και μας άφησε με την μπουκιά στο στόμα. Όμως όχι για πολύ, μια και μετά μερικά λεπτά, οι σκύλοι έκαναν ξανά την εμφάνισή τους, ακολουθώντας τον λαγό που επέστρεψε στα μουλωχτά στο ίδιο μέρος. Νέο ξεφώλιασμα και νέα καταδίωξη. Χαμός! Η αδρεναλίνη είχε φτάσει στα ύψη, όμως η επερχόμενη ήττα δεν άφηνε περιθώρια για χαμόγελα.

Η ώρα περνούσε και η αγέλη με τον λαγό ήταν εξαφανισμένη πίσω από το ανάγλυφο του ορίζοντα παραδομένοι στην προαιώνια καταδίκη τους. Η ώρα περνούσε και όλοι ήταν στημένοι στα καρτέρια τους. Τη σιωπή της αναμονή έσπασε μια ξερή τουφεκιά. Ήταν ο Ανδρέας Ζάβος ( τότε πρόεδρος του Κ.Σ. Λαγκαδά), που αν και μπεκατσοκυνηγός, έδωσε τέλος στην παράσταση και στην αγωνία των λαγόσκυλων που ακολουθούσαν από απόσταση τον δραπέτη.

Τι είχε γίνει; Ο λαγός επέστρεψε για δεύτερη φορά στο ίδιο μέρος, κάνοντας έναν μεγάλο κύκλο προσπαθώντας να παρασύρει τους σκύλους. Όμως δεν του βγήκε. Η έμπειρη αγέλη τον έσπρωξε πολύ γρήγορα στον δρόμο της επιστροφής, και από εκεί στο δισάκι του Αντρέα.

Η παρέα αν και η ώρα είχε περάσει αποφάσισε να προσπαθήσει και για δεύτερο λαγό. Όλοι μαζί περπατώντας απομακρύνθηκαν μερικές εκατοντάδες μέτρα μέχρι που βρέθηκαν τα ίχνη και δεύτερου λαγού. Το προηγούμενο σκηνικό επαναλήφθηκε. Οι συνθήκες όμως ήταν ακόμα πιο δύσκολες, μια και ο λαγός προσπάθησε να διαφύγει μέσα από τις ρεματιές κρυμμένος πίσω από την πυκνή βλάστηση. Όμως ο Αντρέας για μια ακόμα φορά γνωρίζοντας από χαραμάδες, ξέφωτα και μπηχτές τουφεκιές (μπεκατσοκυνηγός γαρ), κατάφερε να βάλει και αυτό τον λαγό στην τσάντα της παρέας.

Οι φωνές και η δίωξη

Ηταν ένα λαγοκυνήγι για… σεμινάριο. Πέρα από τη σκοπευτική δεινότητα του Αντρέα θα πρέπει να σημειώσουμε τα δύο βασικά προσόντα των σκύλων της παρέας. Και το πρώτο προσόν είναι η φωνή τους. Όπως είπε και ο Ιταλός κριτής Ivo Angeli, οι φωνές των ιχνηλατών «εξηγούσαν» ανά πάσα στιγμή στους κυνηγούς τη φάση στην οποία βρισκόταν το λαγοκυνήγι.

Στην αρχή, η πρώτη φωνή ανακοίνωσε την ύπαρξη φρέσκου ίχνους, στη συνέχεια οι πυκνές φωνές μας υπέδειξαν το πλησίασμα στο γιατάκι, και τέλος οι αγωνιώδεις φωνές της καταδίωξης έκλεισαν τον κύκλο της γκάμας της μελωδίας που απολαύσαμε. Όμως αυτές οι φωνές, και για την ακρίβεια τα ουρλιαχτά, δεν ήταν μόνο ο δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ σκύλων και κυνηγών. Ήταν κυρίως… ενδοσυνεννόηση μεταξύ των ιχνηλατών.

Ο σκύλος που ανακάλυψε πρώτος τα ίχνη, με το ουρλιαχτό του μάζεψε γύρω του την υπόλοιπη αγέλη, όπως ακριβώς έγινε και με τον σκύλο που πρώτος ανακάλυψε τη φυγή του λαγού. Τέλος, ο… μπροστάρης σκύλος, κατά την καταδίωξη ειδοποιεί τους υπόλοιπους ότι βρίσκεται επί των ιχνών. Όταν τα ίχνη χαθούν, σταματούν και οι φωνές. Κάτι που στο συγκεκριμένο λαγοκυνήγι δεν έγινε. Φυσικά η… όρεξη για καταδίωξη ήταν και η αιτία της κατάληξης των δύο λαγών στο δισάκι της παρέας.

Και εδώ επιτρέψτε μου να καταθέσω την προσωπική μου διαπίστωση, ότι πολλοί λαγοκυνηγοί, ειδικά του Νότου, … μισούν την καταδίωξη. Είναι οι λαγοκυνηγοί που φοβούνται μήπως τους χτυπήσει άλλος κυνηγός τον λαγό ή φοβούνται μήπως τους κλέψουν τον σκύλο. Δεν έχουν πολλές φορές άδικο, όμως κυνηγώντας «καβάλα» στα σκυλιά, που συνήθως είναι άφωνα για να μην προσελκύουν τους μαζέτες, χάνουν την ουσία της απόλαυσης του λαγοκυνηγίου. Και η απόλαυση του λαγοκυνηγίου είναι η καταδίωξη και το κλαφούνισμα των λαγόσκυλων, που στην περίπτωση των Πορσελέν είναι ένα ουρλιαχτό, που σου δίνει την αίσθηση ότι προέρχεται από τα έγκατα της γης…

Η… ιταλική ματιά

«Δεν έχει σημασία αν θα βάλεις έναν λαγό στην τσάντα. Σημασία έχει ο τρόπος και η διαδικασία που θα τον χτυπήσεις. Σήμερα κανείς δεν κυνηγάει για το κρέας. Κυνηγάμε για την απόλαυση της διαδικασίας του κυνηγίου και σήμερα ήταν μια απολαυστική κυνηγετική ημέρα. Είδαμε μια πολύ καλή ομάδα να κυνηγάει και αν σήμερα ήταν ένας κανονικός αγώνας θα έπαιρνε ένα μεγάλο Εξαίρετος». Αυτά μας είπε ο έμπειρος Ιταλός λαγοκυνηγός και κριτής αγώνων εργασίας για ιχνηλάτες, Ivo Angeli.

Τα Πορσελέν

Είναι μια φυλή ιχνηλατών που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να γίνεται γνωστή και στους Ελληνες λαγοκυνηγούς. Το λευκό του χρώμα ξενίζει, μια και εδώ στην Ελλάδα είναι ριζωμένη η πεποίθηση ότι οι Ιχνηλάτες πρέπει να έχουν μαυροπύρηνο χρώμα, άντε το πολύ υπόξανθο. Αυτή ήταν και μια αιτία της χαμηλής διείσδυσης των Πορσελέν στην ελληνική… αγορά. Το «εύθραυστο» όνομα το πήρε από τον χρωματισμό του που θυμίζει πορσελάνη. Ομως ο ίδιος είναι ιδιαίτερα ανθεκτικός ιχνηλάτης, με οξύτατη όσφρηση, δυνατή φωνή και μεγάλη καταδίωξη. Απολαύσαμε αυτά τα προσόντα των Πορσελέν, τόσο στο… κανονικό λαγοκυνήγι με την αγέλη των Μουρατίδηδων και του Πέτρου Κώνστα, όσο και στον άτυπο αγώνα την επόμενη ημέρα με τους ίδιους ιχνηλάτες, αλλά και τους σκύλους του Δημήτρη Θεοχάρη από τη Δεσκάτη Γρεβενών.

Πατρίδα των Πορσελέν είναι η Γαλλία, όπου χρησιμοποιούνται τόσο στο κυνήγι του λαγού όσο και στο κυνήγι του αγριόχοιρου, ενώ αποδίδουν εξίσου καλά στον κάμπο και στο βουνό. Μπορούν να δουλέψουν και μόνα τους ή σε ζευγάρια, αλλά αποδίδουν τα μέγιστα (σε απόλαυση) όταν κυνηγούν σε αγέλη. Αλλωστε ένα χαρακτηριστικό της φυλής είναι η τάση να δουλεύουν όλοι οι σκύλοι σαν ομάδα, κοντά ο ένας στον άλλο και σε περιορισμένο χώρο. Στην αγέλη του κυνηγίου που αναφέραμε συμμετείχαν και κάποιοι μιγάδες, που ήταν η μοναδική… μουντζούρα της ημέρας. Αλλά για αυτό το μέγα θέμα της… μπασταρδοποίησης των ιχνηλατών θα τα πούμε μια άλλη φορά…