Published on 4 Οκτωβρίου, 2014 | by Kynoclub

Η διαφυγή της πέρδικας…

κείμενο Άγγελος Ποιμενίδης

πίνακες Andrea Mazzoli

Απαραίτητο στην πέρδικα είναι το προπέτασμα του φράχτη με ψηλούς θάμνους. Όταν ο εχθρός την πλησιάζει, χώνεται στους φράχτες και περνά από το άλλο μέρος και ζαρώνει αν ο κίνδυνος δεν είναι γι‘ αυτήν. Αν ο σκύλος την μυριστεί και φερμάρει, θα τιναχτεί προς το αναπεπταμένο πεδίο και αντίθετα προς τον κυνηγό, που θα τον κανονίσει έτσι, ώστε να μην μπορεί να του δώσει θέα για τουφέκισμα.

Όλα τα θηράματα, φυσικά, έχουν την στρατηγική αυτή. Να ξεφεύγουν αθέατα, βάζοντας εμπόδια στον κυνηγό. Αυτά μελετούν σ‘ όλη τους τη ζωή τα θηράματα και όχι το τι θα φάνε και τι θα πιούνε, πράγματα, που ενώ είναι ζωτικότερα, τα θέτουν σε δεύτερη μοίρα, από την τέχνη και φροντίδα της διαφυγής τους.

Η διαφυγή αυτή της πέρδικας είναι ένα από τα σημαντικότερα προσόντα της. Και η μπεκάτσα και ο λαγός και το τρυγόνι έχουν την έννοια και την τέχνη αυτή, όμως η πέρδικα είναι αμίμητη, διότι τη διαφυγή αυτή τη συνδυάζει και με δυο άλλα στρατηγήματα, ενισχυτικά του πρώτου.

Α) Δεν τινάζεται ξιπασμένη σαν την μπεκάτσα από τη θέση της, οπότε και θα φανέρωνε τη θέση της με τον βρόντο των φτερών της και δεν θα της ήταν εύκολο να διαλέξει, με το ξαφνικό αυτό πέταμα, το προπέτασμά της, παρά κάνει λίγα βηματάκια μέσα στους γνωστούς της διαδρόμους, διαλέγει τη βαλβίδα εκτινάξεώς της, βάζοντας πίσω της το προπέτασμα και πετά.

Β) Το πέταγμα διαφυγής της, το κανονίζει κατά την περίσταση. Ή είναι σιγανό, αθόρυβο και πονηρό, ή το κάνει τρανταχτερό και ορμητικό -μεγάλης ταχύτητας- για να τρομάξει τους διώκτες της.

Εννοείται οι τρόποι αυτοί διαφυγής της δεν είναι και οι μοναδικοί. Η πέρδικα, όπως είπα και αλλού, έχει πεποίθηση στα πόδια της και όχι στα φτερά της. Τα φτερά την προδίδουν, τα πόδια την καλύπτουν.

Χρησιμοποιεί περισσότερο τα πόδια για τη διαφυγή της και την απομάκρυνσή της από τα ενοχλήματα των σκύλων και κυνηγών ή των ξοχάρηδων που δουλεύουν εκεί κοντά της. Κρίνει με πολλή γνώση και ζυγίζει τους ενοχλητικούς από τους επικίνδυνους. Για τους πρώτους, το πόδι της λειτουργεί, για τους δεύτερους πόδι και φτερό αναλόγως.

Αυτός είναι ο λόγος που οι κυνηγοί γνωρίζουν περισσότερο την πέρδικα, παρά οι ξοχάρηδες που ζούνε κοντά της. Αυτοί την βλέπουν περπατάμενη στο νερό, στους δρόμους, στα κατσάβραχα και την ακούνε και δεν μπορούν έτσι να εκτιμήσουν τον αριθμό του κοπαδιού, ενώ οι κυνηγοί με μια δυο φορές που θα κυνηγήσουν καλά τα περδικοτόπια και θ‘ αναγκάσουν τα κοπάδια να ξετιναχτούν, έχουν τη δυνατότητα να εκτιμήσουν τον αριθμό των ατόμων του κοπαδιού ή κοπαδιών ορισμένων περδικότοπων.

Στα καλά καθούμενα δεν πετάει η πέρδικα. Ζόρισμα θέλει. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που δίχως ζόρισμα πετάει το κοπάδι και προδίδεται: Όταν το νερό είναι μακριά από το καταφύγιο της πέρδικας και είναι χαμηλά, στη ρεματιά, οι πέρδικες δεν κατεβαίνουν περπατιστά στο νερό, παρά πετάει όλο το κοπάδι προς τη ρεματιά δίχως κρότους και φασαρίες. Ποιος δίνει το σύνθημα για την ταυτόχρονη και οργανωμένη αυτή κάθοδο, άγνωστο είναι. “Υπάρχει, λένε, αρχηγός υπάρχει συνεννόηση μεταξύ τους, έχουν γλώσσα τα ζώα που εμείς δεν καταλαβαίνουμε”. Όταν το περδικοτόπι είναι φτωχό σε τροφή και άβολο για περπάτημα ή όταν υπάρχει ένα μακρινό χωράφι, τριφύλλι, αμπέλι, από τον περδικότοπο, το κοπάδι, ορισμένη ώρα και θαρρείς τυποποιημένα, εξορμά πετούμενα προς το χώρο της βοσκής, προσγειώνεται και βόσκει βουβά και ζαρωμένα. Η επιστροφή όμως γίνεται συνήθως, περπατιστά, όταν υπάρχει χρόνος για σεργιάνι και για βοσκή άλλων φαγώσιμων. Αλλιώς πάλι το κοπάδι πετάει ομαδικά προς το καταφύγιο, κάνοντας και σταθμούς, γιατί οι πέρδικες προς την ανηφοριά μόνο σε μεγάλα ζόρια πετούν. Τα υδρόβια έχουν την ικανότητα να πετούνε προς την κατακόρυφο ή ανηφορικά με γωνία μεγαλύτερη των 50 μοιρών.