Τα μπεκατσόσκυλα του Οκτώβρη!

Κείμενο-Φώτο : ΝΙΚΟΣ ΦΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Οι πρώτες μέρες στις μπεκάτσες είναι σχετικά δύσκολες, ακόμα και για τα σκυλιά που έχουν ξανακυνηγήσει αυτό το θήραμα. Χρειάζονται χρόνος για την προσαρμογή τους και μερικές συναντήσεις, είτε για να ξαναθυμηθούν την μπεκάτσα και τη συμπεριφορά της είτε για να αρχίσουν να τη μαθαίνουν.

Δεν θα πρέπει να είμαστε αυτές τις ημέρες απαιτητικοί με τα σκυλιά μας, αλλά αντίθετα θα πρέπει να τους δώσουμε χρόνο προσαρμογής και να είμαστε επιεικείς με τα λάθη τους. Αλλωστε, η μπεκάτσα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο θήραμα που δεν έχει καμία σχέση με το ορτύκι ή την πέρδικα. Η ευαίσθητη μοναχική μπεκάτσα, που στο παραμικρό θρόισμα εξαφανίζεται σιωπηλά, μπορεί να κάνει οποιονδήποτε σκύλο να χάσει την αυτοπεποίθησή του και την αυτοκυριαρχία του και να πέσει σε απανωτά λάθη. Και είμαι βέβαιος πως και εσείς κάποια φορά θα έχετε «αρρωστήσει» βλέποντας τον σκύλο σας να ξεπετάει τη μια μπεκάτσα πίσω από την άλλη σε απαγορευτικές αποστάσεις από το τουφέκι σας. Και ειδικά όταν την υπόλοιπη ημέρα (και αφού είχε ηρεμήσει ο σκύλος σας και εσείς μαζί) δεν βρήκατε άλλο πουλί.

Χρόνο προσαρμογής λοιπόν χρειάζονται και τα σκυλιά, και καλό είναι να βγαίνουν αυτή την εποχή όσο περισσότερο γίνεται στις μπεκάτσες, ώστε προχωρώντας το φθινόπωρο να προσαρμόζονται και να βελτιώνονται προς όφελος της τσάντας και κυρίως προς όφελος της απόλαυσης του μπεκατσοκυνηγιού.

Οι πρώτες μπεκάτσες, λοιπόν, συνήθως πιάνουν σε μεγάλα υψόμετρα και μέσα στα έλατα ή σε δάση οξιάς και λιγότερο σε χαμηλότερα υψόμετρα με «ντούσκο» ή πουρνάρι. Αυτό βέβαια στη θεωρία, μια και στην πράξη μπορείς αυτές τις μέρες να βρεις παντού μπεκάτσες. Από τον ορεινό έλατο μέχρι τον πεδινό αμπελώνα και από την άκρη της ποταμιάς μέχρι το πιο ψηλό περδικοβούνι. Ενα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της εποχής είναι πως η (ταξιδεμένη) μπεκάτσα πιάνει όπου βρει και όπου βρεθεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο γράφων έχει βρει μπεκάτσες στα πιο απίθανα μέρη. Οπως π.χ. σε τριφυλλοχώραφο της Κωπαΐδας ή στο καθαρό έδαφος έξω από τα πυκνά και σε ξερά εδάφη χωρίς καθόλου υγρασία.

Βέβαια, τα πουλιά είναι ακόμα λίγα, αλλά οι μέρες είναι… πονηρές και εκεί που τη μια μέρα δεν υπήρχε πούπουλο, την επομένη θα γίνουν κάμποσα σηκώματα και την άλλη μέρα πάλι τίποτα. Αυτό άλλωστε είναι και το κυνήγι της μπεκάτσας, μια διαρκής αβεβαιότητα.

Τα μπεκατσοτόπια

Δεν νομίζω πως θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε κάποια μέρη ως πρώιμα μπεκατσοτόπια. Η δική μου εκτίμηση είναι πως τα κλασικά σημεία που κυνηγάμε την μπεκάτσα τον Δεκέμβρη μπορούμε να την κυνηγήσουμε και τον Οκτώβρη. Θεωρητικά μόνο θα μπορούσε να πει κανείς πως στη Βόρεια Ελλάδα φτάνει πιο νωρίς λόγω γεωγραφικής θέσης και κλίματος, όπως και στα ελατοδάση με μεγάλο υψόμετρο. Η Δυτική Ελλάδα (Ηπειρος, Αιτωλοακαρνανία κ.λπ.) θεωρείται πιο προνομιούχα λόγω υψηλών ποσοστών βροχόπτωσης, που ευνοούν και την εξεύρεση τροφής, αλλά και κατάλληλων βιοτόπων.