Είναι μονόδρομος το …..μπίπερ;

Κείμενο-Φώτο: Ν Φωτακόπουλος

Ναι, το παραδέχομαι! Παλιότερα είχα καταθέσει την προτίμηση μου στα κουδουνάκια σε σχέση με τα μπίπερ, αλλά είχα αφήσει και …ένα παραθυράκι για κάθε ενδεχόμενο, λες και ήξερα ότι πρέπει να κρατήσω κάποια …πισινή.

Σήμερα σχεδόν τρία χρόνια μετά, η «πισινή» αποδείχθηκε προφητική, μια και ήρθε και η δική μου η ώρα! Μια, δυο, τρεις και …δεκατρείς χαμένες μπεκάτσες, μαζί τα ειρωνικά χαμόγελα ορισμένων συνκυνηγών, με οδήγησαν σε μια γρήγορη έρευνα για άμεση αγορά αυτού του πολύτιμου μαραφετιού. Δεν έχω κάνει παρά δυο-τρία κυνήγια και δηλώνω κατενθουσιασμένος! Παίρνω πίσω όσα πικρά και αβασάνιστα έχω εκστομίσει ή έχω γράψει για τα μπίπερ, και όσους τα χρησιμοποιούν…

Ο «Ιlis Omorfos Tropos» και ο «Ιlis Μortis», όπως και το υπόλοιπο ….κοπάδι μου, συνήθισαν πολύ γρήγορα τον ήχο δίπλα από τα αυτιά τους, ενώ η αφεντιά μου επιτέλους χαλάρωσε από τη διαρκή ακουστική αναζήτηση της θέσης των σκύλων. Μετά από δεκαετίες ανακάλυψα πόσο κουραστικό μπορεί να είναι το διαρκές …τέντωμα των αυτιών, αλλά και τα τυφλά …σπριντ σε ανηφοροκατηφόρες για να βρεθεί ο φερμαρισμένος σκύλος, ακόμα και όταν ουκ ολίγες φορές η φέρμα ήταν μόνο στην φαντασία μου. Απλά ο βοηθός μου ήταν εξαφανισμένος λίγο πιο πέρα από την ακουστική ακτίνα του κουδουνιού, που σε συνθήκες δάσους δεν φτάνει πάνω από 40- 50 μέτρα (συνυπολογιζόμενης και της αναπόφευκτης βαρηκοΐας λόγω ηλικίας).

Εμβέλεια τετρακοσίων μέτρων έχουν θεωρητικά τα μπίπερ που επέλεξα, και η απορία μου είναι για το πώς μπορεί να μετρηθεί αυτή η «ακουστικότητα». Διαφορετικά ταξιδεύουν τα ντεσιμπέλ στο πουρνάρι σε σχέση με το ντούσκο ή τη φτέρη, και διαφορετικά ακούω εγώ σε σχέση με κάποιους πραγματικά βαρήκοους με τυς οποίους ενίοτε συνκυνηγώ (ονόματα δεν λέμε…). Όμως, όπως και να ‘χει, αυτή η 400μετρη εμβέλεια του ήχου, έστω και αν είναι ενδεικτική, είναι πραγματικά πολύτιμη για τον τρόπο και για τα σκυλιά με τα οποία κυνηγάω και λίγο-πολύ κυνηγάμε όλοι σήμερα. Οι μπεκάτσες είναι τόσο σπάνιες που μπορεί ένα πουλί να σου έχει στοιχήσει μήνες προσμονής, πάμπολλα εκπαιδευτικά και αγωνίες για να φτιάξεις ένα σκύλο. Είναι λοιπόν κρίμα να το χάσεις επειδή είσαι …κουφός, ή επειδή έχεις γεροντικές εμμονές κατά του μπίπερ. Βέβαια ο μεγάλος «χαμένος» είναι ο σκύλος, που νιώθει ότι η δουλειά του πάει χαμένη. Και αν αυτό συμβεί μια, δυο τρεις και περισσότερες φορές, ενώ η μέρα έχει πουλιά, τότε είναι λογικό να …αφιονιστεί και να πάρει τα βουνά ψάχνοντας όλο και πιο μακριά, για μια ακόμα συνάντηση με τις μπεκάτσες. Τότε είναι που το μπίπερ γίνεται ο απαραίτητος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στον κυνηγό και στον βοηθό του. Όχι μόνο την ώρα της φέρμας, αλλά και κατά την έρευνα. Η τεχνολογία δίνει όλες τις δυνατότητες για συνδυασμό ήχων και επιλογών. Κλείνοντας να σημειώσω ότι από μια πρόχειρη έρευνα που έκανα διαπίστωσα ότι, σήμερα οι Ελληνες κυνηγοί αγοράζουν περισσότερα μπίπερ, παρά κυνηγετικά όπλα! Και αυτό δεν συμβαίνει τώρα, άλλα εδώ και χρόνια. Απλά κάποιοι από εμάς τους παλιούς δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε στην τεχνολογία και όσα αυτή προτείνει….